Θαυματουργική εμφάνιση του Αγίου Σπυρίδωνος στην Καντάρα Αιγύπτου

Με τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού αλλά και τη συμπαράσταση του χριστιανικού κόσμου, στις 12-12-2010 τελέσθηκαν τα εγκαίνια του ανοικοδομηθέντος Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος Καντάρας, αφού ολοκληρώθηκαν και οι τελευταίες εργασίες ανακατασκευής του. Η ιστορία του Ιερού Ναού ξεκινά το 1925 με την ανέγερσή του επί Πατριάρχου Αλεξανδρείας Φωτίου Β΄, προκειμένου να εξυπηρετεί τις λατρευτικές και λοιπές ανάγκες των Ελλήνων Χριστιανών της Κοινότητος Καντάρας.

Με τον εκπατρισμό των Ελλήνων το 1964, η Κοινότητα διαλύθηκε και συγχωνεύθηκε με την αντίστοιχη Ελληνική του Πορτ Σάιτ γεγονός που είχε άμεσο αντίκτυπο στον Ιερό Ναό, που ουσιαστικά έμεινε απροστάτευτος και λεηλατήθηκε ο εξοπλισμός του. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1967, επήλθε το τελειωτικό ‘χτύπημα’ στον Ναό καθώς κατεστράφη ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς των ισραηλινών αεροσκαφών κατά τη διάρκεια του πολέμου των έξι ημερών μεταξύ αυτών και των Αιγυπτίων.
Επί σαράντα τρία ολόκληρα χρόνια οι αγωνιώδεις προσπάθειες των Θεοφιλεστάτων Επισκόπων για την ανοικοδόμηση του Ναού δεν απέδωσαν καρπούς, καθώς η περιοχή που βρίσκεται αυτός έχει χαρακτηρισθεί ως «στρατιωτική ζώνη» και ως εκ τούτου δε δινόταν η σχετική άδεια από τις αιγυπτιακές αρχές.

Η διάσωση της Κέρκυρας από τον Άγιο Σπυρίδωνα τον Θαυματουργό την 11η Αυγούστου του 1716

Το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα, Επισκόπου Τριμυθούντος της Κύπρου

Στις 11 Αυγούστου εκάστου έτους λιτανεύεται στην Κέρκυρα το σεπτό σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος, σε ανάμνηση της θαυματουργικής επέμβασης του Αγίου το 1716 μ. Χ., ο οποίος έδιωξε σε μία νύχτα τις χιλιάδες των Τούρκων εισβολέων και έτσι διέσωσε το νησί της Κέρκυρας.

Το 1716 η Κέρκυρα βρισκόταν στα χέρια των Βενετών, οι οποίοι την κατείχαν από το 1386. Επειδή, λοιπόν, οι Τούρκοι κινούνταν απειλητικά προς την Κέρκυρα, τότε στάλθηκε στο νησί ο Στρατηγός Ιωάννης Ματθίας Σούλεμπουργκ, προκειμένου να παρακολουθεί τις στρατιωτικές κινήσεις των Τούρκων, οι οποίοι από το 1431 επιχειρούσαν, κατά καιρούς, να την καταλάβουν.

Οι Τούρκοι, λοιπόν, την 24η Ιουνίου του 1716, πραγματοποίησαν την πρώτη τους επίθεση με επικεφαλής τον Καπουδάν Χοντζά πασά· «Οἱ σκληροὶ οὗτοι ἐπολιόρκησαν ἐξαίφνης τὴν πόλιν διὰ ξηρᾶς καὶ διὰ θαλάσσης.

Ο άγιος Σπυρίδων ο θαυματουργός (+12 Δεκεμβρίου)

Ο άγιος Σπυρίδων ο θαυματουργός

Το καύχημα των ορθοδόξων

(12 Δεκεμβρίου)

Προσωπικότητα φωτεινή, μορφή οδηγητική, αληθινός κολοσσός αρετής και φυσιογνωμία παγκόσμια είναι της Τριμυθούντος ο επίσκοπος, ο άγιος Σπυρίδων. Η εξηγιασμένη ζωή του πολλά μπορεί να δώσει και να διδάξει και σήμερα στον καθένα, που απροκατάληπτα θα θελήσει να σκύψει και να μελετήσει τη θαυμαστή ζωή του.

Γι' αυτόν κι οι γραμμές που ακολουθούν.
Ανήκει στην ιερή φάλαγγα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας των πρώτων αιώνων.

Γεννήθηκε το 270 μ.Χ. κι έζησε στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου (306-337) και του γιου του Κωνστάντιου (337-361).
Γενέθλια πατρίδα του ο άγιος Σπυρίδων είχε όχι την Τριμυθούντα της Κύπρου, όπως γράφουν πολλοί και που σήμερα είναι ένα μικρό χωριό με το όνομα Τρεμετουσιά, αλλά τη γειτονική της κωμόπολη Άσσια.

Ἕνα ἄγνωστο θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἐκδόσεις Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὁρους

Ἕνα ἄγνωστο θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νικολάου

Ἕνα ἀληθινό γεγονός πού συνετάραξε καί ἔφερε σέ

μετάνοια ἑκατοντάδες ἀνθρώπους στήν πόλι Κουϊμπίσεβ

(σημερινό Σαμαρᾶ) τῆς Σοβιετικῆς Ρωσίας τοῦ ἔτους 1956.

Σ

τήν πόλλι Κουϊμπίσεβ ζοῦσε μία οἰκογένεια: ἡ εὐσεβὴς μητέρα καί ἡ κόρη της Ζωή.  Τό βράδυ τῆς παραμονῆς τῆς Πρωτοχρονιᾶς (31 Δεκεμβρίου) τοῦ 1956 ἡ Ζωή προσκάλεσε ἑπτά φίλες της καί ἄλλους τόσους νεαρούς σέ δεῖπνο καί χορό.  Τότε ἦταν ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων^(*) καί ἡ μητέρα παρακάλεσε τήν Ζωή νά μην προγραμματίση φαγητό, ἀλλά ἡ κόρη της ἐπέμενε στό δικό της. Ἑκεῖνο τό βράδυ ἡ μητέρα πῆγε στήν Ἐκκλησία νά προσευχηθῆ.

Μαζεύτηκαν οἱ καλεσμένοι, ἀλλά ὁ ἀρραβωνιαστικός τῆς Ζωῆς δέν εἶχε ἔρθει ἀκόμη. Τό ὅνομά του ἦταν Νικόλαος. Οἱ κοπέλλες καί τά ἀγόρια χωρίσθηκαν σέ ζευγάρια καί ἡ Ζωή ἔμεινε μόνη της.

Νέα θαύματα της Αγίας Βαρβάρας

Στον συνοικισμό Αγίας Βαρβάρας Αιγάλεω των Αθηνών υπάρχει Ιερός Ναός αφιερωμένος στο όνομα της Αγίας. Στο σημείο του ναού όπου στεγάζεται το Άγιο Βήμα βρίσκεται ένα παλαιό μικρό Εκκλησάκι. Έχει πλάτος 3 μέτρα, μήκος 3, 80 και ύψος 4. Το στέγασμά του είναι θολωτό και το κοσμούν τοιχογραφίες.
Το Εκκλησάκι αυτό είναι το λείψανο παλαιάς Μονής που διαλύθηκε. Η ημερομηνία της τοιχογράφησης είναι 26 Ιουνίου 1774.
Κανένας όμως δεν μπόρεσε μέχρι στιγμής να μας βεβαιώσει εάν η τοιχογραφία εκείνη έγινε όταν κτίστηκε το εκκλησάκι, ή αργότερα σε κάποια επιδιόρθωση, όπως και το πιθανότερο…
Το όνειρο του τσοπάνη.
Το εκκλησάκι αυτό, προ ετών, κατά το μεγαλύτερο μέρος δεν φαινόταν καθόλου. Ήταν χωμένο στη γη. Το χρησιμοποιούσαν δε οι τσοπάνοι σαν μαντρί και στάνη για τα ζώα τους.

Θαύματα Αγίου Αρσενίου Καππαδόκη

Αμέτρητα είναι τα θαύματα που οφείλονται στον μεγάλο αυτόν Άγιο, όχι μόνο κατά τη διάρκεια που ήταν εν ζωή, αλλά και μετά την κοίμησή του. Ένα πολύ μικρό δείγμα αυτών αναφέρονται πιο κάτω (τα θαύματα που αναφέρονται στη συνέχεια είναι παρμένα από το βιβλίο ''Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης'' που έγραψε ο ίδιος ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο οποίος ήταν βαπτιστικός του Αγίου):
Ο Σολομών Κοσκερίδης διηγήθηκε ότι είχαν πάει μία παράλυτη Τουρκάλα στον Χατζεφεντή (έτσι έλεγαν τότε τον Άγιο Άρσένιο) μέσα σε μια μπατανία, την οποία διάβασε και έγινε αμέσως καλά.

Θαύμα του Αγίου Νεκταρίου στην Αθήνα

Ένα πρόσφατο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου στην Αθήνα

Την 7.11.2006 εισήχθη για θεραπεία στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο ή ασθενής Μ.Φ., ετών 68, από τον Θεολόγο Σπάρτης.
Ή ασθενής παρουσίαζε παροδικά κρίσεις με απώλεια της οράσεως (έχανε το φως) του δεξιού οφθαλμού λόγω μεγάλης στένωσης της καρωτίδας αρτηρίας, διότι ό οφθαλμός της δεν αίματωνόταν αρκετά.
Αφού έγινε όλος ό προεγχειρητικός της έλεγχος καί εξετάσθηκε και από νευρολόγο (Γ.Σ.) χωρίς να διαπιστωθούν παθολο­γικά ευρήματα, με γενική αναισθησία χειρουργήθηκε στις 8.11.2006, ή καρωτίδα ανοίχθηκε, καθάρισε καί κλείσθηκε πά­λι. Έγινε, όπως επιστημονικά λέγεται, ένδαρτηριεκτομή της καρωτίδας καί ή ασθενής οδηγήθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Ή ασθενής ξύπνησε από τη νάρκωση, ήταν όμως συγχυτική καί διε­γερτική καί ή επικοινωνία μαζί της ήταν πρακτικά αδύνατη.

Θαύματα Αγίων Αναργύρων στον συγγραφέα των «Διονυσιάτικων διηγήσεων» μοναχό Λάζαρο

«Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού»

Τα όσα γράφονται αφιερώνονται προς δόξαν και τιμήν των Αγίων Αναργύρων ιατρών Κοσμά και Δαμιανού. Για δυο χρόνια (1943-45) ήμουν άρρωστος από «ίλιγγο». Όταν ξυπνούσα έπρεπε να κάθομαι 3-5 λεπτά ακίνητος στο κρεβάτι και μετά να σηκωθώ, να ντυθώ και να κάνω τα πρώτα βήματα με πολλή προσοχή για να μην πέσω κάτω από πονοκέφαλο.
Εάν έστρεφα το βλέμμα μου απότομα προς την οροφή του δωματίου ή σε ένα σημείο ψηλότερο μου φαινόταν ότι στριφογύριζε οτιδήποτε έβλεπα και κινδύνευα να πέσω κάτω στο πάτωμα χάνοντας την ισορροπία μου.
Πολλές φορές από τη ζάλη αισθανόμουν ανακάτωμα στο στομάχι με πόνους με αποτέλεσμα να κάνω εμετό. Όταν αυτό συνέβαινε δύο φορές την ημέρα βρισκόμουν σε κατάσταση ατονίας.
Μεταχειρίστηκα διάφορα θεραπευτικά μέσα, ρώτησα και ιατρούς αλλά και μετά την εφαρμογή των συμβουλών τους δεν είδα βελτίωση. Η κατάσταση αυτή συνεχιζόταν για δύο χρόνια.

Συγκλονιστικό θαύμα εμφάνισης της Παναγίας μας το ’40 .(Βίντεο)

Θαυματουργική ἐμφάνιση τῆς Πᾳναγίας

στόν πόλεμο τοῦ 40

καί τό διαχρονικό της μήνυμα!

Ο ΑΝΘΥΠΑΣΠΙΣΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ  ΓΚΑΤΖΑΡΟΣ,ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΤΟ 1940,ΟΤΑΝ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΦΥΛΑΞΕ ΑΠΟ ΒΕΒΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟ!

Τό διαχρονικό μήνυμα τῆς θαυματουργικῆς ἐμφάνισης τῆς Παναγίας Μας:

Ἄς γονατίζουμε καί ἄς προσευχόμαστε συνεχῶς μπροστά  στόν Θεό, στήν Παναγία καί σ' ὅλους τούς Ἁγίους μας,

γιά νά μποροῦμε στεκόμαστε ὄρθιοι ἀπέναντι στούς τυράννους 

 τῆς πατρίδας  μας, τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας!

hristospanagia3.blogspot.com

Το Θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου το 1987

Ήταν 26 Οκτωβρίου 1987. Ώρα περασμένες δέκα το βράδυ.

Η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την μνήμη της αθλήσεως του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου καθώς και τα ελευθέρια της από την περίπου πεντακοσίων ετών (1430-1912) καταδυναστεία των Οθωμανών.
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου με ανοιχτές τις πόρτες δεχόταν τους νυχτερινούς προσκυνητές, που γονάτιζαν μπροστά στην ασημένια λάρνακα με τα άγια λείψανα του Μυροβλύτου.

Τὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

 Στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, στὰ πρῶτα χρόνια τοῦ 12ου αἰώνα, εἶχαν κοινοβιάει δύο μοναχοί, ὁ Θεόφιλος καί ὁ Ἰωάννης, φίλοι στενοί ἀπό τά παιδικά τους χρόνια. Ἀλλά καί μέσα στή μονή εἶχαν γίνει ὑπόδειγμα ἀδελφικῆς ἀγάπης.
Ἐπειδή θέλησαν νά μείνουν ἀχώριστοι ἀκόμα καί στό τάφο, παρακάλεσαν τόν ἁρμόδιο μοναχό, τόν π.Μάρκο, νά τούς ἑτοιμασει ἕνα κοινό τόπο ταφῆς.
Κάποτε ὁ Θεόφιλος ἔλειψε γιά ἕνα διάστημα ἀπό τή Λαύρα.  Στή διάρκεια ὅμως τῆς ἀπουσίας του, ἀσθένησε ὁ Ἰωάννης κι ἔφυγε γιά τόν οὐρανό. Ἐπιστρέφοντας ὁ Θεόφιλος, ἔκλαψε πικρά γιά τό θάνατο τοῦ πνευματικοῦ ἀδελφοῦ του, ἀγανάκτησε ὅμως, γιατί βρῆκε τό νεκρό θαμμένο στήν πρώτη θέση τοῦ κοινοῦ τάφου.
-Πάτερ Μάρκε, διαμαρτυρήθηκε, γιατί τόν ἔβαλες ἐδῶ; Στήν πρώτη σειρά πρέπει νά ταφῶ ἐγώ, σάν μεγαλύτερος.
Ὁ ταπεινός καί ἁπλός Μάρκος ζήτησε συγνώμη ἀπό τόν ὀργισμένο μοναχό καί, γυρίζοντας στό νεκρό, πρόσταξε:

Ἡ τιμωρία τῆς μνησικακίας. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ πρεσβύτερος Τίτος καί ὁ διάκονος Εὐάγριος ἦταν ἐπίσης συμμοναστές στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Ὁ διάβολος, πού πάντοτε σπέρνει ζιζάνια, δημιούργησε ἔχθρα ἀνάμεσά τους.  Κι ἐνῶ πρῶτα ἦταν ἀγαπημένοι, ἔφασαν τώρα στό σημεῖο νά μή θέλουν νά ἰδωθοῦν.
Στήν ἐκκλησία δέν θύμιαζε ὁ ἕνας τόν ἄλλο.  Κι ὅταν ὁ ἕνας θύμιαζε, ὁ ἄλλος ἔφευγε μακριά.
Οἱ ἄλλοι μοναχοί πάσχιζαν νά τούς συμφιλιώσουν, ἀλλά χωρίς ἀποτέλεσμα.
Κάποτε ὁ πρεσβύτερος Τίτος ἀρρώστησε βαριά.  Συνῆλθε τότε καί κάλεσε μετανοημένος τόν Εὐάγριο γιά νά συγχωρεθοῦν. Ἐκεῖνος ὅμως ἀρνήθηκε νά τόν συγχωρήσει, κι ἄρχισε ἀπό μακριά νά τόν καταριέται καί νά τόν βρίζει.  Τόν ἄρπαξαν τότε καί τότε τόν ἔφεραν μέ τή βία στόν ἄρρωστο.
-Συγχώρεσέ με, ἀδελφέ, ἱκέτεψε ὁ Τίτος μέ δάκρυα, μόλις τόν εἶδε.
-Ποτέ δέν θά συμφιλιωθῶ μαζί σου οὔτε σ’ αὐτήν τή ζωή οὔτε στήν ἄλλη,  δήλωσε ἄσπλαχνα ὁ Εὐάγριος.

Τό θαῦμα τῆς μονῆς Δοχειαρίου. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Στά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Νικηφόρου Γ΄ τοῦ Βοτανειάτη (1078-1081), ἡσύχαζε στό Ἅγιον Ὄρος, στήν τοποθεσία Δάφνη, ὁ μοναχός Εὐθύμιος μέ τή συνοδεία του. Ὕστερα ὅμως ἀπό ἐπιδρομή τῶν Σαρακηνῶν, ἀναγκάστηκαν νά φύγουν καί νά ἐγκατασταθοῦν στή θέση πού βρίσκεται σήμερα ἡ μονή Δοχειαρίου. Αὐτοί ἔχτισαν ἐκεῖ τήν μονή.
Τόν Εὐθύμιο διαδέχθηκε ὁ ἀνηψιός του Νεόφυτος. Ὁ Νεόφυτος εἶχε στόν κόσμο μεγάλη περιουσία, πού τή διέθεσε τώρα γιά νά χτίσει ἐκκλησία καί ν’ ἀσφαλισει τή μονή μέ τειχόκαστρο καί πύργο.

Ὁ μύστης τῶν ἀπορρήτων. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐμφανίζεται σάν φωτεινό ὁρόσημο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τόν 14ον αἰώνα. Δέν ἔλαβε τήν προσωνυμία τοῦ θεολόγου ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἔλαβε ὅμως σέ ὅραμα ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό τό χάρισμα τῆς Θεολογίας, καί ἀναδείχθηκε «τῶν θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος».
Γεννήθηκε στή Βασιλεύουσα ἀπό εὐγενεῖς καί ἐνάρετους γονεῖς. Ὕστερα ἀπό λαμπρές σπουδές στήν κατά κόσμον σοφία, τόν εἵλκυσε ἡ μοναχική ζωή στόν Ἄθωνα. Ἐκεῖ ἀγωνίζεται μέ ζῆλο γιά τήν κατάκτηση τῆς θεωρίας, καί σύντομα ἀναδεικνύεται σέ κορυφαῖο μύστη τῶν ἀπορρήτων τοῦ Θεοῦ.
Σ’ αὐτή τήν περιοχή τῶν ἀπορρήτων θά κληθεῖ μέ οὐράνιο μήνυμα νά μυήσει καί ἄλλους.  Μιά μέρα, σέ ὥρα προσευχῆς, εἶδε ἕνα συμβολικό ὅραμα:

«Ἄξιόν ἐστιν...» . «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Σέ ἕνα ἀπό τά κελλιά ποὺ βρίσκονται στά περίχωρα τῶν Καρυῶν, στό Ἅγιο Ὄρος, ἀφιερωμένο στήν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡσύχαζε στά 982 κάποιος γέροντας μέ τόν ὑποτακτικό του.
Ἕνα Σάββατο βράδυ, 10 Ἰουνίου, ἔφυγε ὁ γέροντας γιά νά παραβρεθεῖ σέ ἀγρυπνία τοῦ ναοῦ τοῦ Πρωτάτου, κι ἀνέθεσε στόν ὑποτακτικό νά διαβάσει μόνος του τήν ἀκολουθία.
Τή νύχτα ὁ μοναχός ἄκουσε χτύπημα στήν πόρτα. Ἀνοίγει καί βλέπει κάποιον ἄγνωστο μοναχό.
Ὁ ἐπισκέτπης ἔμεινε τή νύχτα ἐκείνη στό κελλί, κι ἔψαλαν μαζί τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθου.
Πρίν τήν ἐνάτη ὠδή τῶν κανόνων, ὁ μοναχός τοῦ κελλιοῦ ἔψαλε τόν μέχρι τότε γνωστό ὕμνο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ ποιητῆ: «Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ....», ἐνῶ ὁ ξένος πρόσθεσε πρίν ἀπ’ αὐτόν τό ἄγνωστο μέχρι τότε: «Ἄξιον ἐστιν, ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν».

Ἡ δύναμη τῆς πίστεως. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ Γιάννης Ἀπῆκος, ἀπό τό Μανταμάδο τῆς Λέσβου, ξενιτεμένος στὴ Γερμανία, ζοῦσε ἥσυχα καί χριστιανικά μέ τή γυναίκα του Καλλιόπη.
Τό Νοέμβριο τοῦ 1987 ἡ Καλλιόπη ἀρρώστησε σοβαρά μέ βαρύ ἐγκεφαλικό.  Μεταφέρθηκε ἀμέσως σέ γερμανικό νοσοκομεῖο, ὅπου παρέμενε σέ κωματώδη κατάσταση γιά πέντε βδομάδες. Οἱ γιατροί δέν τῆς ἔδιναν ζωή. Ὥρα μέ τήν ὥρα περίμεναν τό μοιραῖο.
Στήν οἰκογένεια ἐπικρατοῦσαν πόνος καί θλίψη.  Νά ὅμως πού φάνηκε κάποια ἐλπίδα: Ὁ προστάτης τοῦ Μανταμάδου, τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας τους, ὁ Ταξιάρχης Μιχαήλ.
Ὅλη ἡ οἰκογένεια γονάτισε αὐθόρμητα μπροστά στό εἰκονοστάσι καί σήκωσε τά μάτια ἱκετευτικά στό εἰκόνισμα τοῦ ἀρχάγγελου.  Προσευχήθηκαν μέ πόνο, μέ πίστη, μέ δάκρυα. Ὕστερα σηκώθηκαν γαληνεμένοι, μέ κάποια κρυφή ἐλπίδα.
Ἀπ’ αὐτήν ὅμως τήν ὁμαδική προσευχή ἀπουσίασε ὁ ἀδελφός τῆς ἄρρωστης, ὁ Ἡρακλῆς. Ἦταν μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ, γι’  αὐτό εἶχε ἀνοίξει ἀθόρυβα τήν πόρτα κι εἶχε ἐξαφανιστεῖ.

Τό μάθημα τοῦ Πατριάρχη. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Ε΄ (1748-1751,1752-1757), ταλαιπωρημένος ἀπό τούς Τούρκους, καθώς καί ἀπό ὁρισμένους δύστροπους ἀρχιερεῖς, ἐγκατέλειψε τό θρόνο του καί ἦθε στό Ἅγιον Ὄρος (1757), ὅπου κοινοβίασε σάν ἁπλός μοναχός στήν καλύβη τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, στή σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης.

Ἄν καί προχωρημένος στήν ἡλικία, καλλιεργοῦσε μέ ἀπαράμιλλη ὑπομονή καί ἀντοχή ἕνα κτῆμα τῆς καλύβης μέ ἐλαιόδενδρα, πού βρισκόταν στήν παραλία.

Ὁ παρήκοος ὑποτακτικός μάρτυρας. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ἕνας μοναχός σκητιώτης ἦταν γιά μερικά χρόνια ὑποτακτικός σέ κάποιο γέροντα. Ἀπό φθόνο ὅμως τοῦ δαίμονα, ἀθέτησε τήν ὑπακοή του χωρίς σοβαρή αἰτία. Ὁ γέροντας τοῦ ἔβαλε κανόνα γιά τήν παρακοή του, μά ἐκεῖνος τόν καταφρόνησε κι αὐτόν.
Ἔφυγε λοιπόν καί πῆγε στή Ἀλεξάνδρεια. Ἐκεῖ τόν συνέλαβε, σάν χριστιανό, ὁ εἰδωλολάτρης ἄρχοντας, καί τόν πρόσταξε νά θυσιάσει στά εἴδωλα. Ὁ μοναχός ἀρνήθηκε. Οἱ δήμιοι τόν ἔδειραν ἄσπλαχνα μέ βούνευρα καί, τέλος, τόν ἀποκεφάλισαν.
Τή νύχτα οἱ χριστιανοί πῆραν κρυφά τό μαρτυρικό σῶμα , κι ἀφοῦ τό ἄλειψαν μέ μύρα καί τό τύλιξαν μέ σεντόνια, τό ἔβαλαν σέ λάρνακα καί τό τοποθέτησαν στό ἱερό μιᾶς ἐκκλησίας, τιμώντας το ἔτσι σάν μαρτυρικό λείψανο.

Τό τάμα. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

 Ὁ Καπετάν Κυριάκος, ἀπ’ τή Σύμη, ἕνας θεοφοβούμενος θαλασσόλυκος, κάθε χρόνο, πρίν φύγει γιά τή Μπαρμπαριά μέ τό βουτηχτάδικό του, θά πήγαινε στόν Πανορμίτη κερί καί λάδι, θά κολλοῦσε ἕνα πεντόλιρο στό μέτωπο τοῦ Ταξιάρχη καί θα’ παιρνε τόν παπά νά τοῦ κάνει ἁγιασμό.
Ἔτσι ἔκανε καί σέ τοῦτο τό ταξίδι.  Ξαφνικά φύσηξε πουνέντες, ἀπό κείνους πού τύχαιναν μιά φορά τό μήνα.  Γιά νά μή χάσει τόν εὐνοϊκό αὐτό καιρό ὁ καπετάνιος, πρόσταξε καί λύσανε τούς κάβους, σηκώσανε τήν ἄγκυρα κι ἁπλώσανε τά πανιά. Ὕστερα ἔριξε ἁγιασμό στή θάλασσα καί σάλπαρε μέ τή «Βασιλική», τήν τρικάταρτη μπρατσέρα του.
Μά πρίν φτάσει στόν κάβο τοῦ λιμανιοῦ, τό καΐκι τραβοῦσε ἴσα γιά τήν ξέρα.  Τοῦ κάκου ὁ καπετάνιος στριφογύριζε τό διάκι δεξιά. Ἡ «Βασιλική» δέν ἄκουγε τιμόνι.

Ἡ ἀγγελική ζωή τοῦ μεγάλου Παϊσίου. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

 Ὁ Μέγας Παΐσιος, αἰγύπτιος ἀσκητής καί δεινός νηστευτής, γεννήθηκε γύρω στό 300 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, κι ἦταν τό ἕβδομο καί τελευταῖο παιδί τῆς οἰκογένειας.

Ἡ μητέρα του ἔμεινε χῆρα καί ἡ μέριμνα τόσων παιδιῶν τήν ἔκανε συχνά νά λυγίζει.  Μιά νύχτα παρουσιάζεται ἄγγελος Κυρίου καί τῆς λέει:
-Μ’ ἔστειλε ὁ Θεός, ὁ πατέρας τῶν ὀρφανῶν, νά σέ ρωτήσω γιατί ταράζεσαι τόσο μέ τή φροντίδα τῶν παιδιῶν σου.  Μόνη σου τά φροντίζεις; Δέν μεριμνᾶ γι’ αὐτά κι ὁ Θεός; Μή λυπᾶσαι λοιπόν.  Ἀφιέρωσε μάλιστα ἕνα ἀγόρι σου στό Θεό, γιά νά δοξάσει τό πανάγιο ὄνομά Του.
-Ὅλα τά παιδιά μου εἶναι δικά Του. Ἄς διαλέξει ὅποιο θέλει, εἶπε ἡ μητέρα.
-Αὐτός εἶναι εὐάρεστος στὸ Θεό, εἶπε ὁ ἄγγελος, πιάνοντας τόν Παΐσιο ἀπ’ τό χέρι.