Ὁ μύστης τῶν ἀπορρήτων. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐμφανίζεται σάν φωτεινό ὁρόσημο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τόν 14ον αἰώνα. Δέν ἔλαβε τήν προσωνυμία τοῦ θεολόγου ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἔλαβε ὅμως σέ ὅραμα ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό τό χάρισμα τῆς Θεολογίας, καί ἀναδείχθηκε «τῶν θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος».
Γεννήθηκε στή Βασιλεύουσα ἀπό εὐγενεῖς καί ἐνάρετους γονεῖς. Ὕστερα ἀπό λαμπρές σπουδές στήν κατά κόσμον σοφία, τόν εἵλκυσε ἡ μοναχική ζωή στόν Ἄθωνα. Ἐκεῖ ἀγωνίζεται μέ ζῆλο γιά τήν κατάκτηση τῆς θεωρίας, καί σύντομα ἀναδεικνύεται σέ κορυφαῖο μύστη τῶν ἀπορρήτων τοῦ Θεοῦ.
Σ’ αὐτή τήν περιοχή τῶν ἀπορρήτων θά κληθεῖ μέ οὐράνιο μήνυμα νά μυήσει καί ἄλλους.  Μιά μέρα, σέ ὥρα προσευχῆς, εἶδε ἕνα συμβολικό ὅραμα:
Κρατοῦσε στά χέρια του δοχεῖο γεμάτο γάλα, πού ἄρχισε νά ξεχειλίζει καί νά χύνεται. Ὕστερα τό γάλα ἔγινε κρασί ἐκλεκτό καί ἀρωματικό, καί συνέχισε νά χύνεται στά χέρια καί στά ροῦχα του καί νά τά γεμίζει εὐωδία.
Ἐνῶ χαιρόταν γι’ αὐτό πού ἔβλεπε και ἀπλάμβανε την εὐωδία, κάποιος ἀξιωματικός, γεμάτος φῶς, στάθηκε ξαφνικά μπροστά του καί τοῦ εἶπε:

-Γιατί, Γρηγόριε, δέν προσφέρεις καί σ’ ἄλλους ἀπ’ αὐτό τό ἐκλεκτό ποτό, πού ἀναβλύζει τόσο πλούσια; Γιατί τ’ ἀφήνεις νά χύνεται ἄσκοπα; Γνώριζε πώς εἶναι δῶρο Θεοῦ καί δέν θά πάψει ποτέ ν’ ἀναβλύζει.
-Δέν εἶμαι ἱκανός νά δίνω τέτοιο ποτό, δικαιολογήθηκε ὁ ἅγιος. Ἄλλωστε, φοβᾶμαι πώς δέν ὑπάρχουν σήμερα ἄνθρωποι πού νά τό ποθοῦν.
-Ἀκόμα κι ἄν δέν ὑπάρχουν, συνέχισε ὁ λαμπρός ἀξιωματικός, ἐσύ ὅμως μή ἀμελεῖς νά τό προσφέρεις.  Καί μήν ἀναζητᾶς τήν καρποφορία ἀπ’ ὅσους τό δέχονται. Ἄφησέ το αὐτό στά χέρια του Θεοῦ.
Αὐτά εἶπε καί ἀναχώρησε.  Τότε συνῆλθε ὁ ἅγιος κι ἔμεινε ὧρες πολλές λουσμένος στό θεῖο φῶς.  Τή μεταβολή τοῦ γάλακτος σέ κρασί τήν ἑρμήνευσε σάν θεία προτροπή, γιά νά προχωρήσει ἀπ’ τήν ἁπλούστερη διδασκαλία στή δογματική καί οὐράνια.
Πράγματι, σύντομα ἀκολούθησε ἡ ἡσυχαστική ἔριδα μέ ἀντικείμενο τήν ἐκπόρευση τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τή γνώση τοῦ Θεοῦ καί τή θέα τοῦ θείου καί ἀκτίστου φωτός, κατά τήν ὁποία ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀνέτρεψε τίς αἱρετικές θέσεις τοῦ Καλαβροῦ Βαρλαάμ.

Τόν καιρό πού ἀσκήτευε σ’ ἕνα βουνό τῆς Βέροια διαφώνησε μ’ ἕνα γνώριμό του ἡσυχαστή, τό γέροντα Ἱώβ, σχετικά μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή. Ὁ μοναχός Ἱώβ ὑποστήριζε ὅτι τό εἶδος αὐτό τῆς προσευχῆς ἁρμόζει μόνο στούς μοναχούς καί ὄχι στούς κοσμικούς.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος, παρά τό γεγονός ὅτι ἡ δική του θέση εἶχε ἀποστολική κατοχύρωση ( «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε»), ὑποχώρησε, γιατί μισοῦσε τήν πολυλογία.
Ἀργότερα ὅμως, ὅταν ὁ Ἱώβ στάθηκε στό κελλί του νά προσευχηθεῖ, βλέπει ἕνα φωτεινό ἄγγελο καί τόν ἀκούει νά τοῦ λέει:
-Μήν ἀμφιβάλεις καθόλου, γέροντα, γιά κεῖνο πού εἶπε πρίν ἀπό λίγο ὁ ἱερός Γρηγόριος, ἀλλά τό ἴδιο νά πιστεύεις καί νά ὁμολογεῖς κι ἐσύ.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο 

«Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων» (σελ.200-202)

Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου

Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2007

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα πατώντας  Εμφανίσεις και θαύματα των Αγγέλων