Γιατί ὁ κόσμος μισεῖ τούς δικαίους. Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Γιατί ὁ κόσμος μισεῖ τούς δικαίους

Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Πες μου, πάτερ, σέ παρακαλῶ, καί κάτι ἄλλο: Γιά ποιό λόγο οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι μισοῦν τούς δικαίους; Γιατί τούς περιφρονοῦν; Γιατί σκανδαλίζονται μαζί τους; Ἀντίθετα, λίγοι εἶν’ ἐκεῖνοι πού τούς τιμοῦν....
-Πολύ συμφέρει τούς δικαίους, παιδί μου, ἡ περιφρόνηση τῶν ἀνθρώπων. Τούς ταιριάζει, θά ’λεγα, ὅπως ταιριάζουν στόν οὐρανό τ’ ἀστέρια. Εἶδα μάλιστα ἐνάρετο, πού κέρδισε πενήντα στεφάνια σέ μιά μέρα ἀπό τίς κακολογίες τῶν ἄλλων.
-Καί μέ ποιό τρόπο τά κέρδισε;  Ρώτησε ἀπορημένα ὁ ἀδελφός.
-Ἄκουσε: Ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἔμενε στά Βούκολα. Ἦταν ἐπιφανής καί ἀξιοσέβαστος. Ἔκανε πολλά καλά ἔργα στούς συνανθρώπους του καί ὅλους τούς ἀγαποῦσε σάν ἄγγελος τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνοι, ὡστόσο, πλανέθηκαν ἀπό τόν πονηρό κι ἄρχισαν ν’ ἀντιπαθοῦν τόν εὐρεγέτη τους σά νά ἦταν κακοῦργος.

Ὁ μισθός τῆς ἐλεημοσύνης. Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

 Ὁ μισθός τῆς ἐλεημοσύνης 

Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Κάποια μέρα- ἥμουνα κι ἐγώ ἐκεῖ, καθώς καί δυό-τρεῖς ἀκόμα – τόν ἐπισκέφθηκε στό κελλί του ἕνας ἄλλος ἀδελφός γιά ν’ ἀκούσει λόγο ὠφέλιμο.  Μετά τόν συνηθισμένο ἀσπασμό, ὁ ἐπισκέπτης κάθισε καί ρώτησε τόν ὅσιο:
-Σέ παρακαλῶ, πάτερ, πές μου, ποιός εἶναι ὁ μισθός αὐτῶν πού μοιράζουν τά πλούτη τους ἐλεημοσύνη στούς φτωχούς;
-Δέν ἔχεις ἀκούσει τί λέει τό Εὐαγγέλιο; τοῦ λέει ὁ ἅγιος.
Πολλά ἔχω ἀκούσει καί διαβάσει. Ἀλλά νά, θέλω ν’ ἀκούσω κάτι κι ἀπό τό στόμα σου.
-Ὁ Θεός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς νά σοῦ δώσει ἀπόκριση μέ τό στόμα μου, σύμφωνα μέ τήν πίστη σου. Γιατί ἐγώ εἶμαι ἀδύναμος καί ἀνάξιος. Ἄκουσε λοιπόν...
Ἔκανε μία παύση καί συνέχισε:
-Στά χρόνια τοῦ ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων Κυριακοῦ*, ζοῦσε ἕνας πολύ εὐσεβής καί ἐλεήμων ἄνθρωπος, ὁ Σώζων. Αὐτός, περνώντας κάποτε ἀπό τό κεντρικό δρόμο τῆς πόλης, βλέπει ἕνα φτωχό, πού ἦταν σχεδόν γυμνός κι ἔτρεμε ἀπό τό κρύο.

Ἡ προστασία τῆς Παναγίας. Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Ἡ προστασία τῆς Παναγίας

Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Κάποια μέρα, καθώς ἀντλοῦσε  νερό ἀπό ἕνα πηγάδι, γλίστρησε, ἀπό δαιμονική ἐνέργεια, κι ἄρχισε νά κατρακυλάει μέσα!  Θά σκοτωνόταν σίγουρα... Μά καθώς ἔπεφτε, κρατώντας στά χέρια καί τό σκαμνί, φώναξε μ’ ὅλη τή δύναμη:
-Παναγία Δέσποινα, βοήθησέ με!
Τήν ἴδια στιγμή βρέθηκε ὄρθιος ἔξω ἀπό τό πηγάδι.
Ἀπό τότε βεβαιώθηκε πώς ἡ Θεοτόκος τόν προστάτευε παντοῦ καί πάντοτε, γι’ αὐτό καί τ’ ὄνομά της τό ἅγιο δέν ἔλειπε ἀπό τό στόμα του.

Κάποτε ἀρρώστησε βαριά. Ὁ καιρός περνοῦσε, μά δέν καλυτέρευε. Κι ὅμως, δέν ἀπελπιζόταν καί δέν βαρυγγωμοῦσε.  Μόνο ἔλεγε καί ξανάλεγε:
-Δόξα τῷ Θεῷ!.... Δόξα τῷ Θεῷ!...
Στίς προσευχές του πάντως καλοῦσε ἱκετευτικά τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο σέ βοήθειά του.
Ἦρθε ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως κι αὐτός βρισκόταν ἀκόμη ἄρρωστος στό κρεβάτι.  Πέρασε ἡ Κυριακή τῶν Ἀρτοκλασιῶν*, πέρασε καί ἡ Κυριακή τῶν Μυροφόρων, μά ἡ κατάσταση του παρέμενε στάσιμη...

Ἡ μετάνοια. (Μέρος Β'). Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

  Ἡ μετάνοια. (Μέρος Β')
  Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Μ’ αὐτά τά λόγια, ἡ Θεοτόκος –παράδοξο!- τόν κοίταξε καί χαμογέλασε!  Ὁ Νήφων ἔμεινε σάν ἐκστακτικός, ἐνῶ ἡ καρδιά του πλημμύρισε εὐφροσύνη κι ἄρχισε νά σκιρτάει γλυκά.
‟Τί φιλάνθρωπος πού εἶναι ὁ Θεός!’’, σκέφτηκε. ‟Πόσο μεγάλο τό ἔλεός Του! Πόση ἡ ἀγάπη καί ἡ εὐσπλαχνία Του! Καί πόση ἡ στοργή κι ἡ φροντίδα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου γιά τούς ἁμαρτωλούς πού μετανοοῦν!’’.
Ἤθελε νά καταφιλήσει αὐτή τήν ἁγία εἰκόνα, νά τή σφίξει μέσα στήν ἀγκαλιά του καί νά μήν τήν ἀποχωριστεῖ. Τόσος ἦταν ὁ ἱερός πόθος, πού εἶχε ἀνάψει γι’ αὐτήν μέσα στήν καρδιά του!
Ὥρα πολλή προσευχήθηκε κι ἔκλαψε κι ἀπόλαυσε τῆς Θεοτόκου τήν αἰσθητή παρουσία.  Ὕστερα βγῆκε καί κίνησε γιά τό σπίτι του.
Κάθησε στό κρεβάτι του καί μονολογοῦσε: ‟Εἶδες, ἄθλια ψυχή μου, πόσο μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός; Κι ἐμεῖς Τόν ἐγκαταλείψαμε!.... Καί ἡ Θεοτόκος; Πῶς μᾶς βοήθησε ἀμέσως κι ἐκείνη, ἡ προστασία ὅλων τῶν χριστιανῶν καί ἡ παρηγορία τῶν μετανοούντων;’’.

Ἡ μετάνοια. (Μέρος Α'). Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Ἡ μετάνοια. (Μέρος Α')

  Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Τέτοιοι λογισμοί στριφογύριζαν στό νοῦ του, ὥσπου ἔφτασε τό σπίτι. Μπῆκε μέσα μέ τήν καρδιά πλακωμένη ἀπό τή θλίψη κι ἔπεσε στό κρεβάτι. Μά ποῦ νά τόν πάρει ὁ ὕπνος...
‟Ἄς κάνω καμιά προσευχή, μήπως μέ βοηθήσει ὁ Θεός’’, σκέφτηκε καί πῆγε νά σηκωθεῖ.
Μά ὁ διάβολος, καταλαβαίνοντας τό σκοπό του, θέλησε νά τόν ἐμποδίσει. Καί τί ἔκανε; Ἄρχισε νά σπέρνει στήν ψυχή του μεγάλο φόβο, τριβελίζοντάς του τό μυαλό μέ τήν ἑξῆς παράδοξη σκέψη:
‟Ἄν σηκωθεῖς τώρα, μέσα στή νύχτα, νά προσευχηθεῖς, θά πέσεις στά χέρια τοῦ διαβόλου.  Καί ἀντί γιά καλό, θά σέ βρεῖ κακό μεγάλο. Θά τρελαθεῖς, θὰ δαιμονιστεῖς, κι ὅλοι θά γελᾶνε μαζί σου!’’.
Αὐτή ἡ σκέψη ἀρχικά ἀναστάτωσε καί φόβισε πολύ τό Νήφωνα. Σύντομα ὅμως κατώρθωσε νά κυριαρχήσει στόν πονηρό λογισμό, λέγοντας μέ τό νοῦ του:
‟Μά καλά, τότε πού ξενυχτοῦσα στίς ἀκολασίες, κανένα κακό δέν ἔπαθα.  Καί θά πάθω τώρα, πού θέλω νά προσευχηθῶ στό Θεό; Ἀναθεμά σε, πνεῦμα πονηρό κι ἀκάθαρτο!’’.

Ἡ πτώση. (Μέρος B'). Τελευταῖο. Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Ἡ πτώση. (Μέρος B')

 Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Σιγά-σιγά ἔβγαλε κακό ὄνομα σ’ ὁλόκληρη τήν πόλη. Οἱ παλιοί γνωστοί του καί ὅλοι οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοί λυπόντουσαν τό κατάντημά του. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, πού λεγόταν Βασιλεύς* (Κύριο ὄνομα ὄχι συνηθισμένο σήμερα. Ὁ ὁμώνυμος ἅγιος ἱερομάρτυρας, ἐπίσκοπος Ἀμασείας, ἑορτάζεται στίς 26 Ἀπριλίου), τοῦ ἔλεγε συχνά πυκνά:
-Ἀλίμονό σου, ταλαίπωρε Νήφωνα! Ἔτσι πού κατάντησες, εἶσαι ζωνταός νεκρός!  Διορθώσου πιά...
Μερικές φορές, ὅταν ἄκουγε τέτοια λόγια ὁ Νήφων, συναισθανόταν τίς ἁμαρτίες του. Ἔπεφτε σέ συλλογή, ἀναστέναζε, ξεσποῦσε σέ δάκρυα. Δέν μποροῦσε ὅμως ν’ ἀφήσει τά πονηρά του ἔργα, γιατί πολύ γρήγορα ἡ δύναμη τῆς συνήθειας τόν ἔσερνε στά ἴδια, σάν ἄλογο χαλινωμένο.  Καί τότε ἡ ἀπόγνωση, τό μεγαλύτερο ἀπ’ ὅλα τά κακά, ἐρχόταν νά συμπληρώσει τό ἔργο τῆς ψυχικῆς καταστροφῆς τοῦ νέου: ‟Τώρα πιά δέν ὑπάρχει γιά σένα μετάνοια’’, τοῦ ψιθύριζε. ‟Κοίταξε νά μή στερηθεῖς τουλάχιστον τά ἐπίγεια....’’.

Ἡ πτώση. (Μέρος Α'). Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Ἡ πτώση. (Μέρος Α')

  Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν 

Πέρασε καιρός. Ὁ Νήφων εἶχε προκόψει ὄχι μόνο στά γράμματα, μά καί στήν ἀρετή.  Βλέποντας τά κατορθώματά  του ὁ διάβολος, ἔγινε θηρίο. Λύσσαξε....
-Ἀκοῦς ἐκεῖ!  Τόσο νέος καί νά μ’ ἀγνοεῖ! Ἔννοια σου, παλικαράκι μου... Θά σέ περιποιηθῶ ἐγώ...
Καί πράγματι -ἀλίμονο!  Ὁ Νήφων δέν εἶχε πείρα στόν πνευματικό πόλεμο. Κι αὐτό ἀκριβῶς ἦταν ποὺ ἐκμεταλλεύτηκε ὁ πονηρός. Ἀλλά καί κάτι ἀκόμα: Τήν ἀστάθεια τῆς νιότης, πού εὔκολα γλιστράει στήν ἁμαρτία...
Πρῶτα λοιπόν σκόρπισε τό νοῦ του σέ ἀνώφελες μέριμνες. Ὕστερα τόν ἔσπρωξε πρός τή μέθη γιά τή γαστριμαργία. Τέλος ἔσπειρε μέσα του τή νοσταλγία τῶν γονιῶν καί τῆς πατρίδας.  Σπάραζε ἡ καρδιά του στή θύμηση τῆς μάνας καί τοῦ πατέρα. Οἱ λογισμοί ἄρχισαν νά τόν πνίγουν. Μά ποῦ νά φανταστεῖ πώς ὄλα τοῦτα ἦταν πόλεμος δαιμονικός.....
Στήν ἀρχή ἀντιστεκόταν γενναιόψυχα στούς λογισμούς.

Οἱ πρῶτες ἀρετές. Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

 Οἱ πρῶτες ἀρετές 

  Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν 

Χάρη στόν πνευματικό του ζῆλο, ἔφτασε σέ βαθειά ταπείνωση καί πραότητα.  Κι ἦταν μόλις δώδεκα χρόνων! Ξεχώριζε ἐπίσης καί γιά τήν ἐλεημοσύνη του. Ὅποτε ἔβλεπε φτωχό, τόν σπλαχνιζόταν καί τοῦ ἔδινε ψωμί ἤ χρήματα ἤ ὅ,τι ἄλλο εἶχε πρόχειρο.
Μιά φορά, χειμώνα καιρό, εἶδε στό δρόμο ἕναν φτωχό, γυμνό καί πεινασμένο.  Δέν εἶχε τίποτα νά τοῦ δώσει... Πῆγε τότε σέ μιάν ἄκρη καί ξέσπασε σέ λυγμούς.
-Ἀλίμονο σ’ ἐμένα, τόν ἁμαρτωλό! ἔλεγε. Πῶς ὑποφέρει γυμνός ὁ Χριστός μέσα στήν παγωνιά! Καί δέν τοῦ φτάνει αὐτό· μά καί πεινάει καί διψάει καί στέγη δέν ἔχει!...
Ἀπό τότε τό’ βαλε σκοπό νά φροντίζει, ὅσο μποροῦσε, τούς ἀνθρώπους τῆς ἀνάγκης.
Κάποτε ἄκουσε στήν ἐκκλησία κάποιον σεβάσμιο ἱερέα νά διδάσκει τό λαό ὅτι ὅποιος δέν ἔχει ἐλεημοσύνη καί ἁγνεία μάταια κοπιάζει, γιατί δέν πρόκειται νά μπεῖ στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Τά πρῶτα γράμματα. Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Τά πρῶτα γράμματα
  Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν 

Η καλή ἐκείνη γυναίκα τόν ἄφησε λίγες μέρες νά ξεκουραστεῖ, νά συνέλθει ἀπό τήν ταλαιπωρία τοῦ ταξιδιοῦ καί νά συνηθίσει τόν τόπο.  Γιατί ἀπό τή μιά τό μακρύ θαλασσινό ταξίδι κι ἀπό τήν ἄλλη ἡ λύπη γιά τό χωρισμό ἀπό τούς γονεῖς, τόν εἶχαν καταβάλει πολύ.
Ὕστερα ἀποφάσισε νά τόν ἀναθέσει σ’ ἕναν καλό κι ἐνάρετο δάσκαλο γιά νά τοῦ μάθει τά ἱερά γράμματα, ὅπως τῆς εἶχε παραγγείλει ὁ σύζυγός της. Σάν πιό κατάλληλο σκέφτηκε τόν πρεσβύτερο Πέτρο, πού ἦταν ἐφημέριος στό ναό τοῦ ἀρχοντικοῦ της.  Τοῦ πῆγε λοιπόν τό παιδί καί τόν παρακάλεσε νά τόν διδάξει ὅ,τι ἔπρεπε, καί πρῶτα-πρῶτα τό Ψαλτήρι –αὐτό συνηθιζόταν τότε.
Ἔτσι κι ἔγινε. Μέρα μέ τή μέρα ὁ Νήφων πρόκοβε στά θεῖα μαθήματα, ἐνῶ βοηθοῦσε καί τόν πρεσβύτερο στήν ἐκκλησία, ἐκτελώντας πρόθυμα κάθε διακονία.

Τά πρῶτα γράμματα. Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Τά πρῶτα γράμματα 

Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν 

Η καλή ἐκείνη γυναίκα τόν ἄφησε λίγες μέρες νά ξεκουραστεῖ, νά συνέλθει ἀπό τήν ταλαιπωρία τοῦ ταξιδιοῦ καί νά συνηθίσει τόν τόπο.  Γιατί ἀπό τή μιά τό μακρύ θαλασσινό ταξίδι κι ἀπό τήν ἄλλη ἡ λύπη γιά τό χωρισμό ἀπό τούς γονεῖς, τόν εἶχαν καταβάλει πολύ.
Ὕστερα ἀποφάσισε νά τόν ἀναθέσει σ’ ἕναν καλό κι ἐνάρετο δάσκαλο γιά νά τοῦ μάθει τά ἱερά γράμματα, ὅπως τῆς εἶχε παραγγείλει ὁ σύζυγός της. Σάν πιό κατάλληλο σκέφτηκε τόν πρεσβύτερο Πέτρο, πού ἦταν ἐφημέριος στό ναό τοῦ ἀρχοντικοῦ της.  Τοῦ πῆγε λοιπόν τό παιδί καί τόν παρακάλεσε νά τόν διδάξει ὅ,τι ἔπρεπε, καί πρῶτα-πρῶτα τό Ψαλτήρι –αὐτό συνηθιζόταν τότε.
Ἔτσι κι ἔγινε. Μέρα μέ τή μέρα ὁ Νήφων πρόκοβε στά θεῖα μαθήματα, ἐνῶ βοηθοῦσε καί τόν πρεσβύτερο στήν ἐκκλησία, ἐκτελώντας πρόθυμα κάθε διακονία.

Τά πρῶτα γράμματα. Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Τά πρῶτα γράμματα 

Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν 

Η καλή ἐκείνη γυναίκα τόν ἄφησε λίγες μέρες νά ξεκουραστεῖ, νά συνέλθει ἀπό τήν ταλαιπωρία τοῦ ταξιδιοῦ καί νά συνηθίσει τόν τόπο.  Γιατί ἀπό τή μιά τό μακρύ θαλασσινό ταξίδι κι ἀπό τήν ἄλλη ἡ λύπη γιά τό χωρισμό ἀπό τούς γονεῖς, τόν εἶχαν καταβάλει πολύ.
Ὕστερα ἀποφάσισε νά τόν ἀναθέσει σ’ ἕναν καλό κι ἐνάρετο δάσκαλο γιά νά τοῦ μάθει τά ἱερά γράμματα, ὅπως τῆς εἶχε παραγγείλει ὁ σύζυγός της. Σάν πιό κατάλληλο σκέφτηκε τόν πρεσβύτερο Πέτρο, πού ἦταν ἐφημέριος στό ναό τοῦ ἀρχοντικοῦ της.  Τοῦ πῆγε λοιπόν τό παιδί καί τόν παρακάλεσε νά τόν διδάξει ὅ,τι ἔπρεπε, καί πρῶτα-πρῶτα τό Ψαλτήρι –αὐτό συνηθιζόταν τότε.
Ἔτσι κι ἔγινε. Μέρα μέ τή μέρα ὁ Νήφων πρόκοβε στά θεῖα μαθήματα, ἐνῶ βοηθοῦσε καί τόν πρεσβύτερο στήν ἐκκλησία, ἐκτελώντας πρόθυμα κάθε διακονία.

Ἀπό τήν Αἴγυπτο στή Βασιλεύουσα. Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Ἀπό τήν Αἴγυπτο στή Βασιλεύουσα

Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Τά μυστικά τοῦ βασιλιᾶ εἶναι καλό νά κρύβονται· τά ἔργα ὅμως τοῦ Θεοῦ πρέπει νά διακηρύσσονται μέ δόξα1. Ὅποιος μάλιστα γνωρίζει τά θεῖα ἔργα καί ἀπό ραθυμία δέν τά διηγεῖται, θά κινδυνέψει πολύ τήν ὥρα ἐκείνη, πού θά ἔρθει ὁ Κύριος καθισμένος πάνω στίς νεφέλες2, γιά ν’ ἀποδώσει στόν καθένα κατά τά ἔργα του3.
Γι’ αὐτό λοιπόν κι ἐγώ, ὁ ἐλάχιστος, γνωρίζοντας μέ ἀκρίβεια τά ψυχωφελή περιστατικά τῆς ζωῆς τοῦ μακαρίου Νήφωνος, πού θά διαβάσετε παρακάτω, κάθισα καί ἔγραψα – γιά ὅσους θέλουν νά τά μάθουν καί νά ὠφεληθοῦν-τήν ἐνάρετη πολιτεία του καί τά θεῖα του ἀγωνίσματα.
Εἶν’ ἀλήθεια παράδοξη ἡ ζωή του καί θαυμαστή.  Γιατί, παιδί ἀκόμα, κατατρόπωσε τόν πονηρό διάβολο καί τόν ἀφάνισε ὁλότελα. Ἔπειτα, ὅταν ἦταν πιό νέο  παλικάρι, ὁ σατανάς τόν ξεγέλασε καί τον πλήγωσε φοβερά.  Πέλαγος ἁμαρτίας ἔγινε τότε!

Τὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

 Στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, στὰ πρῶτα χρόνια τοῦ 12ου αἰώνα, εἶχαν κοινοβιάει δύο μοναχοί, ὁ Θεόφιλος καί ὁ Ἰωάννης, φίλοι στενοί ἀπό τά παιδικά τους χρόνια. Ἀλλά καί μέσα στή μονή εἶχαν γίνει ὑπόδειγμα ἀδελφικῆς ἀγάπης.
Ἐπειδή θέλησαν νά μείνουν ἀχώριστοι ἀκόμα καί στό τάφο, παρακάλεσαν τόν ἁρμόδιο μοναχό, τόν π.Μάρκο, νά τούς ἑτοιμασει ἕνα κοινό τόπο ταφῆς.
Κάποτε ὁ Θεόφιλος ἔλειψε γιά ἕνα διάστημα ἀπό τή Λαύρα.  Στή διάρκεια ὅμως τῆς ἀπουσίας του, ἀσθένησε ὁ Ἰωάννης κι ἔφυγε γιά τόν οὐρανό. Ἐπιστρέφοντας ὁ Θεόφιλος, ἔκλαψε πικρά γιά τό θάνατο τοῦ πνευματικοῦ ἀδελφοῦ του, ἀγανάκτησε ὅμως, γιατί βρῆκε τό νεκρό θαμμένο στήν πρώτη θέση τοῦ κοινοῦ τάφου.
-Πάτερ Μάρκε, διαμαρτυρήθηκε, γιατί τόν ἔβαλες ἐδῶ; Στήν πρώτη σειρά πρέπει νά ταφῶ ἐγώ, σάν μεγαλύτερος.
Ὁ ταπεινός καί ἁπλός Μάρκος ζήτησε συγνώμη ἀπό τόν ὀργισμένο μοναχό καί, γυρίζοντας στό νεκρό, πρόσταξε:

Ἡ τιμωρία τῆς μνησικακίας. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ πρεσβύτερος Τίτος καί ὁ διάκονος Εὐάγριος ἦταν ἐπίσης συμμοναστές στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Ὁ διάβολος, πού πάντοτε σπέρνει ζιζάνια, δημιούργησε ἔχθρα ἀνάμεσά τους.  Κι ἐνῶ πρῶτα ἦταν ἀγαπημένοι, ἔφασαν τώρα στό σημεῖο νά μή θέλουν νά ἰδωθοῦν.
Στήν ἐκκλησία δέν θύμιαζε ὁ ἕνας τόν ἄλλο.  Κι ὅταν ὁ ἕνας θύμιαζε, ὁ ἄλλος ἔφευγε μακριά.
Οἱ ἄλλοι μοναχοί πάσχιζαν νά τούς συμφιλιώσουν, ἀλλά χωρίς ἀποτέλεσμα.
Κάποτε ὁ πρεσβύτερος Τίτος ἀρρώστησε βαριά.  Συνῆλθε τότε καί κάλεσε μετανοημένος τόν Εὐάγριο γιά νά συγχωρεθοῦν. Ἐκεῖνος ὅμως ἀρνήθηκε νά τόν συγχωρήσει, κι ἄρχισε ἀπό μακριά νά τόν καταριέται καί νά τόν βρίζει.  Τόν ἄρπαξαν τότε καί τότε τόν ἔφεραν μέ τή βία στόν ἄρρωστο.
-Συγχώρεσέ με, ἀδελφέ, ἱκέτεψε ὁ Τίτος μέ δάκρυα, μόλις τόν εἶδε.
-Ποτέ δέν θά συμφιλιωθῶ μαζί σου οὔτε σ’ αὐτήν τή ζωή οὔτε στήν ἄλλη,  δήλωσε ἄσπλαχνα ὁ Εὐάγριος.

Τό θαῦμα τῆς μονῆς Δοχειαρίου. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Στά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Νικηφόρου Γ΄ τοῦ Βοτανειάτη (1078-1081), ἡσύχαζε στό Ἅγιον Ὄρος, στήν τοποθεσία Δάφνη, ὁ μοναχός Εὐθύμιος μέ τή συνοδεία του. Ὕστερα ὅμως ἀπό ἐπιδρομή τῶν Σαρακηνῶν, ἀναγκάστηκαν νά φύγουν καί νά ἐγκατασταθοῦν στή θέση πού βρίσκεται σήμερα ἡ μονή Δοχειαρίου. Αὐτοί ἔχτισαν ἐκεῖ τήν μονή.
Τόν Εὐθύμιο διαδέχθηκε ὁ ἀνηψιός του Νεόφυτος. Ὁ Νεόφυτος εἶχε στόν κόσμο μεγάλη περιουσία, πού τή διέθεσε τώρα γιά νά χτίσει ἐκκλησία καί ν’ ἀσφαλισει τή μονή μέ τειχόκαστρο καί πύργο.

Ὁ μύστης τῶν ἀπορρήτων. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐμφανίζεται σάν φωτεινό ὁρόσημο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τόν 14ον αἰώνα. Δέν ἔλαβε τήν προσωνυμία τοῦ θεολόγου ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἔλαβε ὅμως σέ ὅραμα ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό τό χάρισμα τῆς Θεολογίας, καί ἀναδείχθηκε «τῶν θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος».
Γεννήθηκε στή Βασιλεύουσα ἀπό εὐγενεῖς καί ἐνάρετους γονεῖς. Ὕστερα ἀπό λαμπρές σπουδές στήν κατά κόσμον σοφία, τόν εἵλκυσε ἡ μοναχική ζωή στόν Ἄθωνα. Ἐκεῖ ἀγωνίζεται μέ ζῆλο γιά τήν κατάκτηση τῆς θεωρίας, καί σύντομα ἀναδεικνύεται σέ κορυφαῖο μύστη τῶν ἀπορρήτων τοῦ Θεοῦ.
Σ’ αὐτή τήν περιοχή τῶν ἀπορρήτων θά κληθεῖ μέ οὐράνιο μήνυμα νά μυήσει καί ἄλλους.  Μιά μέρα, σέ ὥρα προσευχῆς, εἶδε ἕνα συμβολικό ὅραμα:

«Ἄξιόν ἐστιν...» . «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Σέ ἕνα ἀπό τά κελλιά ποὺ βρίσκονται στά περίχωρα τῶν Καρυῶν, στό Ἅγιο Ὄρος, ἀφιερωμένο στήν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡσύχαζε στά 982 κάποιος γέροντας μέ τόν ὑποτακτικό του.
Ἕνα Σάββατο βράδυ, 10 Ἰουνίου, ἔφυγε ὁ γέροντας γιά νά παραβρεθεῖ σέ ἀγρυπνία τοῦ ναοῦ τοῦ Πρωτάτου, κι ἀνέθεσε στόν ὑποτακτικό νά διαβάσει μόνος του τήν ἀκολουθία.
Τή νύχτα ὁ μοναχός ἄκουσε χτύπημα στήν πόρτα. Ἀνοίγει καί βλέπει κάποιον ἄγνωστο μοναχό.
Ὁ ἐπισκέτπης ἔμεινε τή νύχτα ἐκείνη στό κελλί, κι ἔψαλαν μαζί τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθου.
Πρίν τήν ἐνάτη ὠδή τῶν κανόνων, ὁ μοναχός τοῦ κελλιοῦ ἔψαλε τόν μέχρι τότε γνωστό ὕμνο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ ποιητῆ: «Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ....», ἐνῶ ὁ ξένος πρόσθεσε πρίν ἀπ’ αὐτόν τό ἄγνωστο μέχρι τότε: «Ἄξιον ἐστιν, ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν».

Ἡ δύναμη τῆς πίστεως. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ Γιάννης Ἀπῆκος, ἀπό τό Μανταμάδο τῆς Λέσβου, ξενιτεμένος στὴ Γερμανία, ζοῦσε ἥσυχα καί χριστιανικά μέ τή γυναίκα του Καλλιόπη.
Τό Νοέμβριο τοῦ 1987 ἡ Καλλιόπη ἀρρώστησε σοβαρά μέ βαρύ ἐγκεφαλικό.  Μεταφέρθηκε ἀμέσως σέ γερμανικό νοσοκομεῖο, ὅπου παρέμενε σέ κωματώδη κατάσταση γιά πέντε βδομάδες. Οἱ γιατροί δέν τῆς ἔδιναν ζωή. Ὥρα μέ τήν ὥρα περίμεναν τό μοιραῖο.
Στήν οἰκογένεια ἐπικρατοῦσαν πόνος καί θλίψη.  Νά ὅμως πού φάνηκε κάποια ἐλπίδα: Ὁ προστάτης τοῦ Μανταμάδου, τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας τους, ὁ Ταξιάρχης Μιχαήλ.
Ὅλη ἡ οἰκογένεια γονάτισε αὐθόρμητα μπροστά στό εἰκονοστάσι καί σήκωσε τά μάτια ἱκετευτικά στό εἰκόνισμα τοῦ ἀρχάγγελου.  Προσευχήθηκαν μέ πόνο, μέ πίστη, μέ δάκρυα. Ὕστερα σηκώθηκαν γαληνεμένοι, μέ κάποια κρυφή ἐλπίδα.
Ἀπ’ αὐτήν ὅμως τήν ὁμαδική προσευχή ἀπουσίασε ὁ ἀδελφός τῆς ἄρρωστης, ὁ Ἡρακλῆς. Ἦταν μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ, γι’  αὐτό εἶχε ἀνοίξει ἀθόρυβα τήν πόρτα κι εἶχε ἐξαφανιστεῖ.

Τό μάθημα τοῦ Πατριάρχη. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Ε΄ (1748-1751,1752-1757), ταλαιπωρημένος ἀπό τούς Τούρκους, καθώς καί ἀπό ὁρισμένους δύστροπους ἀρχιερεῖς, ἐγκατέλειψε τό θρόνο του καί ἦθε στό Ἅγιον Ὄρος (1757), ὅπου κοινοβίασε σάν ἁπλός μοναχός στήν καλύβη τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, στή σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης.

Ἄν καί προχωρημένος στήν ἡλικία, καλλιεργοῦσε μέ ἀπαράμιλλη ὑπομονή καί ἀντοχή ἕνα κτῆμα τῆς καλύβης μέ ἐλαιόδενδρα, πού βρισκόταν στήν παραλία.

Ὁ παρήκοος ὑποτακτικός μάρτυρας. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ἕνας μοναχός σκητιώτης ἦταν γιά μερικά χρόνια ὑποτακτικός σέ κάποιο γέροντα. Ἀπό φθόνο ὅμως τοῦ δαίμονα, ἀθέτησε τήν ὑπακοή του χωρίς σοβαρή αἰτία. Ὁ γέροντας τοῦ ἔβαλε κανόνα γιά τήν παρακοή του, μά ἐκεῖνος τόν καταφρόνησε κι αὐτόν.
Ἔφυγε λοιπόν καί πῆγε στή Ἀλεξάνδρεια. Ἐκεῖ τόν συνέλαβε, σάν χριστιανό, ὁ εἰδωλολάτρης ἄρχοντας, καί τόν πρόσταξε νά θυσιάσει στά εἴδωλα. Ὁ μοναχός ἀρνήθηκε. Οἱ δήμιοι τόν ἔδειραν ἄσπλαχνα μέ βούνευρα καί, τέλος, τόν ἀποκεφάλισαν.
Τή νύχτα οἱ χριστιανοί πῆραν κρυφά τό μαρτυρικό σῶμα , κι ἀφοῦ τό ἄλειψαν μέ μύρα καί τό τύλιξαν μέ σεντόνια, τό ἔβαλαν σέ λάρνακα καί τό τοποθέτησαν στό ἱερό μιᾶς ἐκκλησίας, τιμώντας το ἔτσι σάν μαρτυρικό λείψανο.