Τὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

 Στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, στὰ πρῶτα χρόνια τοῦ 12ου αἰώνα, εἶχαν κοινοβιάει δύο μοναχοί, ὁ Θεόφιλος καί ὁ Ἰωάννης, φίλοι στενοί ἀπό τά παιδικά τους χρόνια. Ἀλλά καί μέσα στή μονή εἶχαν γίνει ὑπόδειγμα ἀδελφικῆς ἀγάπης.
Ἐπειδή θέλησαν νά μείνουν ἀχώριστοι ἀκόμα καί στό τάφο, παρακάλεσαν τόν ἁρμόδιο μοναχό, τόν π.Μάρκο, νά τούς ἑτοιμασει ἕνα κοινό τόπο ταφῆς.
Κάποτε ὁ Θεόφιλος ἔλειψε γιά ἕνα διάστημα ἀπό τή Λαύρα.  Στή διάρκεια ὅμως τῆς ἀπουσίας του, ἀσθένησε ὁ Ἰωάννης κι ἔφυγε γιά τόν οὐρανό. Ἐπιστρέφοντας ὁ Θεόφιλος, ἔκλαψε πικρά γιά τό θάνατο τοῦ πνευματικοῦ ἀδελφοῦ του, ἀγανάκτησε ὅμως, γιατί βρῆκε τό νεκρό θαμμένο στήν πρώτη θέση τοῦ κοινοῦ τάφου.
-Πάτερ Μάρκε, διαμαρτυρήθηκε, γιατί τόν ἔβαλες ἐδῶ; Στήν πρώτη σειρά πρέπει νά ταφῶ ἐγώ, σάν μεγαλύτερος.
Ὁ ταπεινός καί ἁπλός Μάρκος ζήτησε συγνώμη ἀπό τόν ὀργισμένο μοναχό καί, γυρίζοντας στό νεκρό, πρόσταξε:

Ἡ τιμωρία τῆς μνησικακίας. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ πρεσβύτερος Τίτος καί ὁ διάκονος Εὐάγριος ἦταν ἐπίσης συμμοναστές στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Ὁ διάβολος, πού πάντοτε σπέρνει ζιζάνια, δημιούργησε ἔχθρα ἀνάμεσά τους.  Κι ἐνῶ πρῶτα ἦταν ἀγαπημένοι, ἔφασαν τώρα στό σημεῖο νά μή θέλουν νά ἰδωθοῦν.
Στήν ἐκκλησία δέν θύμιαζε ὁ ἕνας τόν ἄλλο.  Κι ὅταν ὁ ἕνας θύμιαζε, ὁ ἄλλος ἔφευγε μακριά.
Οἱ ἄλλοι μοναχοί πάσχιζαν νά τούς συμφιλιώσουν, ἀλλά χωρίς ἀποτέλεσμα.
Κάποτε ὁ πρεσβύτερος Τίτος ἀρρώστησε βαριά.  Συνῆλθε τότε καί κάλεσε μετανοημένος τόν Εὐάγριο γιά νά συγχωρεθοῦν. Ἐκεῖνος ὅμως ἀρνήθηκε νά τόν συγχωρήσει, κι ἄρχισε ἀπό μακριά νά τόν καταριέται καί νά τόν βρίζει.  Τόν ἄρπαξαν τότε καί τότε τόν ἔφεραν μέ τή βία στόν ἄρρωστο.
-Συγχώρεσέ με, ἀδελφέ, ἱκέτεψε ὁ Τίτος μέ δάκρυα, μόλις τόν εἶδε.
-Ποτέ δέν θά συμφιλιωθῶ μαζί σου οὔτε σ’ αὐτήν τή ζωή οὔτε στήν ἄλλη,  δήλωσε ἄσπλαχνα ὁ Εὐάγριος.

Τό θαῦμα τῆς μονῆς Δοχειαρίου. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Στά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Νικηφόρου Γ΄ τοῦ Βοτανειάτη (1078-1081), ἡσύχαζε στό Ἅγιον Ὄρος, στήν τοποθεσία Δάφνη, ὁ μοναχός Εὐθύμιος μέ τή συνοδεία του. Ὕστερα ὅμως ἀπό ἐπιδρομή τῶν Σαρακηνῶν, ἀναγκάστηκαν νά φύγουν καί νά ἐγκατασταθοῦν στή θέση πού βρίσκεται σήμερα ἡ μονή Δοχειαρίου. Αὐτοί ἔχτισαν ἐκεῖ τήν μονή.
Τόν Εὐθύμιο διαδέχθηκε ὁ ἀνηψιός του Νεόφυτος. Ὁ Νεόφυτος εἶχε στόν κόσμο μεγάλη περιουσία, πού τή διέθεσε τώρα γιά νά χτίσει ἐκκλησία καί ν’ ἀσφαλισει τή μονή μέ τειχόκαστρο καί πύργο.

Ὁ μύστης τῶν ἀπορρήτων. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐμφανίζεται σάν φωτεινό ὁρόσημο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τόν 14ον αἰώνα. Δέν ἔλαβε τήν προσωνυμία τοῦ θεολόγου ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἔλαβε ὅμως σέ ὅραμα ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό τό χάρισμα τῆς Θεολογίας, καί ἀναδείχθηκε «τῶν θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος».
Γεννήθηκε στή Βασιλεύουσα ἀπό εὐγενεῖς καί ἐνάρετους γονεῖς. Ὕστερα ἀπό λαμπρές σπουδές στήν κατά κόσμον σοφία, τόν εἵλκυσε ἡ μοναχική ζωή στόν Ἄθωνα. Ἐκεῖ ἀγωνίζεται μέ ζῆλο γιά τήν κατάκτηση τῆς θεωρίας, καί σύντομα ἀναδεικνύεται σέ κορυφαῖο μύστη τῶν ἀπορρήτων τοῦ Θεοῦ.
Σ’ αὐτή τήν περιοχή τῶν ἀπορρήτων θά κληθεῖ μέ οὐράνιο μήνυμα νά μυήσει καί ἄλλους.  Μιά μέρα, σέ ὥρα προσευχῆς, εἶδε ἕνα συμβολικό ὅραμα:

«Ἄξιόν ἐστιν...» . «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Σέ ἕνα ἀπό τά κελλιά ποὺ βρίσκονται στά περίχωρα τῶν Καρυῶν, στό Ἅγιο Ὄρος, ἀφιερωμένο στήν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡσύχαζε στά 982 κάποιος γέροντας μέ τόν ὑποτακτικό του.
Ἕνα Σάββατο βράδυ, 10 Ἰουνίου, ἔφυγε ὁ γέροντας γιά νά παραβρεθεῖ σέ ἀγρυπνία τοῦ ναοῦ τοῦ Πρωτάτου, κι ἀνέθεσε στόν ὑποτακτικό νά διαβάσει μόνος του τήν ἀκολουθία.
Τή νύχτα ὁ μοναχός ἄκουσε χτύπημα στήν πόρτα. Ἀνοίγει καί βλέπει κάποιον ἄγνωστο μοναχό.
Ὁ ἐπισκέτπης ἔμεινε τή νύχτα ἐκείνη στό κελλί, κι ἔψαλαν μαζί τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθου.
Πρίν τήν ἐνάτη ὠδή τῶν κανόνων, ὁ μοναχός τοῦ κελλιοῦ ἔψαλε τόν μέχρι τότε γνωστό ὕμνο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ ποιητῆ: «Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ....», ἐνῶ ὁ ξένος πρόσθεσε πρίν ἀπ’ αὐτόν τό ἄγνωστο μέχρι τότε: «Ἄξιον ἐστιν, ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν».

Ἡ δύναμη τῆς πίστεως. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ Γιάννης Ἀπῆκος, ἀπό τό Μανταμάδο τῆς Λέσβου, ξενιτεμένος στὴ Γερμανία, ζοῦσε ἥσυχα καί χριστιανικά μέ τή γυναίκα του Καλλιόπη.
Τό Νοέμβριο τοῦ 1987 ἡ Καλλιόπη ἀρρώστησε σοβαρά μέ βαρύ ἐγκεφαλικό.  Μεταφέρθηκε ἀμέσως σέ γερμανικό νοσοκομεῖο, ὅπου παρέμενε σέ κωματώδη κατάσταση γιά πέντε βδομάδες. Οἱ γιατροί δέν τῆς ἔδιναν ζωή. Ὥρα μέ τήν ὥρα περίμεναν τό μοιραῖο.
Στήν οἰκογένεια ἐπικρατοῦσαν πόνος καί θλίψη.  Νά ὅμως πού φάνηκε κάποια ἐλπίδα: Ὁ προστάτης τοῦ Μανταμάδου, τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας τους, ὁ Ταξιάρχης Μιχαήλ.
Ὅλη ἡ οἰκογένεια γονάτισε αὐθόρμητα μπροστά στό εἰκονοστάσι καί σήκωσε τά μάτια ἱκετευτικά στό εἰκόνισμα τοῦ ἀρχάγγελου.  Προσευχήθηκαν μέ πόνο, μέ πίστη, μέ δάκρυα. Ὕστερα σηκώθηκαν γαληνεμένοι, μέ κάποια κρυφή ἐλπίδα.
Ἀπ’ αὐτήν ὅμως τήν ὁμαδική προσευχή ἀπουσίασε ὁ ἀδελφός τῆς ἄρρωστης, ὁ Ἡρακλῆς. Ἦταν μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ, γι’  αὐτό εἶχε ἀνοίξει ἀθόρυβα τήν πόρτα κι εἶχε ἐξαφανιστεῖ.

Τό μάθημα τοῦ Πατριάρχη. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Ε΄ (1748-1751,1752-1757), ταλαιπωρημένος ἀπό τούς Τούρκους, καθώς καί ἀπό ὁρισμένους δύστροπους ἀρχιερεῖς, ἐγκατέλειψε τό θρόνο του καί ἦθε στό Ἅγιον Ὄρος (1757), ὅπου κοινοβίασε σάν ἁπλός μοναχός στήν καλύβη τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, στή σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης.

Ἄν καί προχωρημένος στήν ἡλικία, καλλιεργοῦσε μέ ἀπαράμιλλη ὑπομονή καί ἀντοχή ἕνα κτῆμα τῆς καλύβης μέ ἐλαιόδενδρα, πού βρισκόταν στήν παραλία.

Ὁ παρήκοος ὑποτακτικός μάρτυρας. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ἕνας μοναχός σκητιώτης ἦταν γιά μερικά χρόνια ὑποτακτικός σέ κάποιο γέροντα. Ἀπό φθόνο ὅμως τοῦ δαίμονα, ἀθέτησε τήν ὑπακοή του χωρίς σοβαρή αἰτία. Ὁ γέροντας τοῦ ἔβαλε κανόνα γιά τήν παρακοή του, μά ἐκεῖνος τόν καταφρόνησε κι αὐτόν.
Ἔφυγε λοιπόν καί πῆγε στή Ἀλεξάνδρεια. Ἐκεῖ τόν συνέλαβε, σάν χριστιανό, ὁ εἰδωλολάτρης ἄρχοντας, καί τόν πρόσταξε νά θυσιάσει στά εἴδωλα. Ὁ μοναχός ἀρνήθηκε. Οἱ δήμιοι τόν ἔδειραν ἄσπλαχνα μέ βούνευρα καί, τέλος, τόν ἀποκεφάλισαν.
Τή νύχτα οἱ χριστιανοί πῆραν κρυφά τό μαρτυρικό σῶμα , κι ἀφοῦ τό ἄλειψαν μέ μύρα καί τό τύλιξαν μέ σεντόνια, τό ἔβαλαν σέ λάρνακα καί τό τοποθέτησαν στό ἱερό μιᾶς ἐκκλησίας, τιμώντας το ἔτσι σάν μαρτυρικό λείψανο.

Τό τάμα. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

 Ὁ Καπετάν Κυριάκος, ἀπ’ τή Σύμη, ἕνας θεοφοβούμενος θαλασσόλυκος, κάθε χρόνο, πρίν φύγει γιά τή Μπαρμπαριά μέ τό βουτηχτάδικό του, θά πήγαινε στόν Πανορμίτη κερί καί λάδι, θά κολλοῦσε ἕνα πεντόλιρο στό μέτωπο τοῦ Ταξιάρχη καί θα’ παιρνε τόν παπά νά τοῦ κάνει ἁγιασμό.
Ἔτσι ἔκανε καί σέ τοῦτο τό ταξίδι.  Ξαφνικά φύσηξε πουνέντες, ἀπό κείνους πού τύχαιναν μιά φορά τό μήνα.  Γιά νά μή χάσει τόν εὐνοϊκό αὐτό καιρό ὁ καπετάνιος, πρόσταξε καί λύσανε τούς κάβους, σηκώσανε τήν ἄγκυρα κι ἁπλώσανε τά πανιά. Ὕστερα ἔριξε ἁγιασμό στή θάλασσα καί σάλπαρε μέ τή «Βασιλική», τήν τρικάταρτη μπρατσέρα του.
Μά πρίν φτάσει στόν κάβο τοῦ λιμανιοῦ, τό καΐκι τραβοῦσε ἴσα γιά τήν ξέρα.  Τοῦ κάκου ὁ καπετάνιος στριφογύριζε τό διάκι δεξιά. Ἡ «Βασιλική» δέν ἄκουγε τιμόνι.

Ἡ ἀγγελική ζωή τοῦ μεγάλου Παϊσίου. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

 Ὁ Μέγας Παΐσιος, αἰγύπτιος ἀσκητής καί δεινός νηστευτής, γεννήθηκε γύρω στό 300 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, κι ἦταν τό ἕβδομο καί τελευταῖο παιδί τῆς οἰκογένειας.

Ἡ μητέρα του ἔμεινε χῆρα καί ἡ μέριμνα τόσων παιδιῶν τήν ἔκανε συχνά νά λυγίζει.  Μιά νύχτα παρουσιάζεται ἄγγελος Κυρίου καί τῆς λέει:
-Μ’ ἔστειλε ὁ Θεός, ὁ πατέρας τῶν ὀρφανῶν, νά σέ ρωτήσω γιατί ταράζεσαι τόσο μέ τή φροντίδα τῶν παιδιῶν σου.  Μόνη σου τά φροντίζεις; Δέν μεριμνᾶ γι’ αὐτά κι ὁ Θεός; Μή λυπᾶσαι λοιπόν.  Ἀφιέρωσε μάλιστα ἕνα ἀγόρι σου στό Θεό, γιά νά δοξάσει τό πανάγιο ὄνομά Του.
-Ὅλα τά παιδιά μου εἶναι δικά Του. Ἄς διαλέξει ὅποιο θέλει, εἶπε ἡ μητέρα.
-Αὐτός εἶναι εὐάρεστος στὸ Θεό, εἶπε ὁ ἄγγελος, πιάνοντας τόν Παΐσιο ἀπ’ τό χέρι.

Ὁ Πανορμίτης. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Στή Σύμη, τό νησάκι τῆς Δωδεκανήσου μέ τά ἑβδομήνταεφτά ἐξωκκλήσια καί μοναστήρια, οἱ κάτοικοι εὐλαβοῦνται ἰδιαίτερα τούς Παμμεγίστους Ταξιάρχες. Ὑπάρχουν ἐκεῖ ἐννέα μοναστήρια τῶν Ταξιαρχῶν, ὅσα δηλαδή καί τά τάγματα τῶν Ἀσωμάτων Ἀγγέλων.
Τό πιό φημισμένο μοναστήρι εἶναι ὁ Πανορμίτης, ἀφιερωμένο στόν ἀρχάγγελο Μιχαήλ καί χτισμένο στά βυζαντινά χρόνια πάνω στά ἐρείπια ἀρχαίου ναοῦ, τοῦ Πανορμίου Ποσειδώνα.

Ὁ μοναχός κι ὁ ἄγγελος. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

 Ὁ μακαριστός γέροντας Ἰωσήφ ὁ Σπηλαιότης (†1959), προσπαθώντας νά στήρίξει ἕνα νέο μοναχό, πού τόν πολεμοῦσαν λογισμοί φυγῆς κι ἐπιστροφῆς στούς γονείς του, διηγήθηκε τό ἀκόλουθο θαυμαστό γεγονός:
 Λίγο πρίν ἔρθω ἐδῶ, στά Κατουνάκια, ἔκοιμήθη κάποιος μοναχός, ὑποτακτικός σ’ ἕνα τυφλό γέροντα. Ἄκουσε τί ἔγινε κάποτε μ’ αὐτόν: 
Μιά μέρα πέρασε ἀπό τό κελλί τους ἕνας κοσμικός.
 -Ἀπό ποῦ εἶσαι; ρώτησε ὁ μοναχός.
 Ἀπό τήν ἀπάντηση κατάλαβε πώς ἦταν χωριανός του, ἀλλά δέν τοῦ συστήθηκε.
 -Τί γίνεται ὁ τάδε; Ξαναρώτησε ὁ μοναχός, ἐννοώντας τόν πατέρα του.
 -Πέθανε, ἀπάντησε ὁ ξένος, κι ἄφησε τή γυναίκα καί τρία κορίτσια ὀρφανά στούς δρόμους. Εἴχανε κι ἕνα γιό, ἀλλ’ αὐτός εἶχε φύγει ἀπό χρόνια καί δέν ἤξεραν τί ἀπέγινε.
 Μόλις τ’ ἄκουσε ὁ μοναχός, σάν νά χτυπήθηκε ἀπό κεραυνό. Ἀμέσως ἄρχισαν νά τόν προσβάλλουν οἱ λογισμοί τῆς φυγῆς.
  Ὁ γέροντας δέν τοῦ ἔδωσε εὐλογία.  Τόν συμβούλεψε κλαίγοντας. Ἐκεῖνος ἐπέμενε.  Τελικά δέν μπόρεσε νά τόν μεταπείσει καί τόν ἄφησε στό θέλημά του.
 Ὁ ὑποτακτικός ἔφυγε. Ἀφοῦ βγῆκε ἀπό τό Ὄρος, κάθησε στή σκιά ἑνός δέντρου νά ξεκουραστεῖ. Ἐκεῖ καταφτάνει σέ λίγο ἱδρωμένος ἕνας ἄλλος μοναχός, καί κάθεται κοντά του.

Ὁ φίλος τῶν ἀγγέλων. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὁ Ἅγιος Νήφων, ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς, ἄρχαῖος ἱεράρχης τῆς Ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας καί σύγχρονος τοῦ Μ. Ἀθανασίου (4ος αἰ.), ἀξιώθηκε νά δεῖ στήν ἐπίγεια ζωή του πλῆθος ὁραμάτων, κι ἀνάμεσα σ’ αὐτά πολλές ἀγγελοφάνειες.
Ἦταν οἰκεῖος καί ἀγαπητός στούς ἀγγέλους.  Συχνά τοῦ φανερώνονταν, χάρη στήν ἁγία του βιοτή, καί τοῦ ἀποκάλυπταν μυστήρια τοῦ οὐρανοῦ, ὠφέλιμα καί διδακτικά σέ ὅλους.

Νέος ἀκόμη ὁ ἅγιος, ζώντας στήν Κωνσταντινούπολη, ὑποχώρησε στήν κακή ἐπιθυμία  Οἱ δαίμονες πανηγύρισαν γιά τήν ἦττα του, πού εἶχαν προκαλέσει οἱ ἴδιοι μέ φοβερούς πειρασμούς. Ἐκεῖνος ὄμως, μετανοημένος, τά ἔβαλε μέ τή σάρκα του κι ἄρχισε μ’ ὅλη τή δύναμη νά χτυπάει τό πρόσωπό του.  Πύρινη προσευχή ἔβγαινε ἀπό τά χείλη του μέ κατάνυξη καί συντριβή.
Ἀμέσως παρουσιάστηκε ἅγιος ἄγγελος καί τόν στεφάνωσε γιά τή μετάνοιά του. Ὕστερα ἅπλωσε ἕνα σχοινί κι ἔδεσε ὅλους μαζί τούς δαίμονες, πού τόν εἶχαν ρίξει στήν ἁμαρτία.  Καί βγάζοντας ἕναν-ἕναν, τούς ἔδινε ἀπό χίλιους ραβδισμούς, λέγοντας:

Διηγήσεις τοῦ Μεγάλου Ἀρσενίου. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ο Μέγας  Ἀρσένιος (4ος -5ος αἰ.), ὁ ἀρνητής κάθε σωματικῆς ἀπολαύσεως, εἶχε τή συνήθεια νά διηγεῖται στούς πατέρες ὠφέλιμες ἱστορίες καί ὀπτασίες του, τίς ὁποῖες ἀπέδιδε σέ ἄλλα πρόσωπα, γιά ν’ ἀποφύγει ὁ ἴδιος τήν κενοδοξία.
‘‘Κάποτε’’, διηγήθηκε ὁ ὅσιος, ‘‘ἕνας ἡλικιωμένος μοναχός, ἐνῶ καθόταν στό κελλί του, ἄκουσε ἀγγελική φωνή νά τοῦ λέει:
  ’’- Βγές ἔξω, νά σοῦ δείξω τήν ἀξία τῶν ἔργων τῶν ἀνθρώπων.

’’Βγῆκε ὁ μοναχός καί ἀκολούθησε τόν ἄγγελο σέ κάποιο τόπο, ὅπου ἕνας ἄνθρωπος ἔκοβε ξύλα. Ὅταν τελείωσε, τά ἔδεσε καί προσάθησε νά τά σηκώσει, ἀλλά δέν μπόρεσε. Ἄφησε τότε κάτω τό δεμάτι, πρόσθεσε κι ἄλλα ξύλα καί διαρκῶς συνέχιζε νά προσθέτει.
’’Προχώρησαν πιό κάτω, καί δείχνει ὁ ἄγγελος στό μοναχό ἄλλον ἄνθρωπο, πού ἀντλοῦσε νερό ἀπό ἕνα πηγάδι μέ τρύπιο κουβά.  Καί ὅπως ἦταν φυσικό μέχρι ν’ ἀνεβάσει τόν κουβά, τό νερό χυνόταν ὅλο.
’’Πιό πέρα βλέπουν ἕνα μεγάλο ναό.  Δυό καβαλάρηδες, κρατώντας ὁριζόντια ἕνα τεράστιο ξύλο, προσπαθοῦσαν γιά πολύ ὥρα νά μποῦν μέσα.  Δέν τά κατάφεραν ὅμως, γιατί οὔτε ἔσκυβαν οὔτε τό ξύλο ἄφηναν.

Ἡ ἁγία Γολινδούχ. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

 Η ΑΓΙΑ μάρτυς Γολινδούχ ἔζησε τόν 6ο αἰώνα στήν Περσία, ὅταν ἐκεῖ βασίλευε ὁ Χοσρόης. Ἦταν εἰδωλολάτρισσα καί εἶχε σύζυγο κάποιον ἀρχιμάγο.
Ἡ μεταστροφή της στό χριστιανισό ἔγινε μέ τόν ἑξῆς θαυμαστό τρόπο:
Ἦρθε σέ ἔκσταση καί εἶδε ἄγγελο Κυρίου, πού τήν ὁδήγησε σέ τόπο πύρινο καί σκοτεινό. Ἐκεῖ μέσα διέκρινε τούς προγόνους της, πού λάτρευαν τά εἴδωλα. Ὕστερα τή μετέφερε σέ ἄλλον τόπο φωτεινό, ὅπου εὐφραίνονταν ὅσοι εἶχαν πιστέψει στό Χριστό.
Σαγηνευμένη ἀπό τήν ὀμορφιά τοῦ τόπου ἐκείνου, θέλησε νά μπεῖ μέσα, ἀλλά τήν ἐμπόδισε ὁ ἄγγελος λέγοντας:
-Ἐδῶ δέν μπαίνουν οἱ ἄπιστοι!
Μετά τήν ὀπτασία αὐτή, ἐνδιαφέρθηκε ἀμέσως νά μάθει γιά τό Χριστό.  Σέ σύντομο χρονικό διάστημα πίστεψε, βαπτίστηκε καί ὀνομάστηκε Μαρία.
Ὁ μάγος σύζυγός της, ὀργισμένος μαζί της, συμφώνησε μέ τό βασιλιά τῆς Περσίας καί τήν καταδίκασαν σέ ἐξορία. Ἔμεινε λοιπόν ἡ ἁγία δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια σ’ ἕνα φρούριο.

Τό σφράγισμα τοῦ ἀγγέλου. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ο ΑΒΒΑΣ Δωρόθεος, διδάσκοντας κάποιαν ἄλλη φορά τούς μαθητές του γιά τήν πρόθυμη συμμετοχή στή νυκτερινή ἀκολουθία, διηγήθηκε τό ἀκόλουθο περιστατικό:
 ‘‘ Ἄκουγα γιά κάποιον μεγάλο καί διορατικό γέροντα, ὅτι, καθώς στεκόταν στήν ἐκκλησία, ἔβλεπε στήν ἀρχή τῆς ἀκολουθίας ἕναν λαμπροφορεμένο ἄνδρα νά βγαίνει ἀπό τό ἱερό.  Κρατοῦσε ἕνα μικρό σκεῦος μέ ἁγίασμα κι ἕνα χριαλίδιο, πού τό βουτοῦσε μέσα στό ἁγίασμα καί σταύρωνε μέ τή σειρά ὅλους τούς ἀδελφούς. 
Τίς θέσεις ὅσων ἔλειπαν ἄλλοτε τίς σφράγιζε μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἐνῶ ἄλλοτε προσπερνοῦσε χωρίς νά τίς σφραγίσει.
’’Στήν ἀπόλυση τῆς ἀκολουθίας, τόν ἔβλεπε πάλι νά βγαίνει ἀπό τό ἱερό καί νά κάνει τό ἴδιο.  Μιά μέρα λοιπόν τόν σταμάτησε ὁ γέροντας καί τόν ρωτάει:
’’-Πές μου, σέ παρακαλῶ, ποιός εἶσαι καί τί νόημα ἔχει αὐτό πού κάνεις;

Ἄγγελοι θυμιάζουν καί μυρώνουν. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Κάποιο πρωϊνό, ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός ( 9ος -10ος αἰ.), καθισμένος σέ μιά γωνία, ἄκουγε τό πνευματικό του παιδί τόν Ἐπιφάνιο, πού διάβαζε ἕνα λόγο τοῦ μεγάλου Βασιλείου.
Ὅσην ὥρα διαρκοῦσε ἡ ἀνάγνωση, ξεχυνόταν μιά εὐωδία σάν ἀπό πολύτιμα ἀρρώματα. Ὅταν τελείωσε ἡ ἀνάγνωση, χάθηκε καί ἡ εὐωδία. Ἔκπληκτος ὁ Ἐπιφάνιος στράφηκε πρός τόν ὅσιο:
-Ἐξηγησέ μου σέ παρακαλῶ, τί εὐωδία ἦταν αὐτή;
Κι ὁ ὅσιος, ἐπειδή εἶχε δεῖ αὐτόν πού σκορποῦσε τήν εὐωδία, ἀποκρίθηκε:
-Ἄγγελοι Κυρίου εἶχαν συγκενρωθεῖ ἐδῶ, παιδί μου. Ἕνας μάλιστα, θέλοντας νά τιμήσει τά λόγια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θύμιαζε γύρω μας χαρούμενος.
Ἡ ἔκπληξη καί ἡ ἀπορία του Ἐπιφανίου κορυφώθηκαν. Ὁ ὅσιος λοιπόν συνέχισε πιό ἀναλυτκά:
-Σέ τρεῖς περιπτώσεις οἱ ἄγγελοι θυμιάζουν καί μυρώνουν τούς ἐκλεκτούς τοῦ Θεου: Πρῶτον, ὅταν διαβάζουν τά ἱερά βιβλία, ὁπότε τούς κυκλώνουν γιά ν’ ἀκούσουν κι αὐτοί.  Δεύτερον, ὅταν προσεύχονται καί συνομιλοῦν μέ τό Θεό, ὁπότε συμπροσεύχονται κι ἐκεῖνοι μέ πόθο.  Τρίτον, ὅταν ὑπομένουν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κόπο, πόνο καί τιμωρίες, ὁπότε τούς μυρώνουν καί τούς παρακινοῦν στόν ἀγώνα τῆς εὐσέβειας. 

Ἐπέμβαση τοῦ ἀρχαγγέλου Μιχαήλ σέ ἐγχείρηση. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ἕνα ἀπό τά πολλά θαύματα τοῦ Ταξιάρχη στό Μανταμάδο τῆς Λέσβου, μέ προσωπική παρουσία του, εἶναι καί ἡ θεραπεία ἑνός παιδιοῦ, τοῦ Βασίλη Καραστήρη ἀπό τήν Ἀθήνα.
Ἐνῶ ἔπαιζε ὁ μικρός, ἔπεσε καί χτύπησε ἄσχημα στό κεφάλι.  Τόν μετέφεραν στό νοσοκομεῖο, ὅπου διαπίστωσαν πώς εἶχε μείνει τυφλός καί παράλυτος.
Ὁ διευθυντής κάλεσε τούς γονεῖς τοῦ παιδιοῦ στό γραφεῖο του καί τούς εἶπε:
-Ἡ κατάσταση εἶναι σοβαρή.  Χρειάζεται ἄμεση ἐπέμβαση, ἀλλά οἱ ἐλπίδες ἐπιτυχίας εἶναι σχεδόν μηδαμινές, μία ὥς δύο στίς ἑκατό.  Πρέπει ν’ ἀποφασίσετε ἔγκαιρα, πρίν εἶναι ἀργά.
Ἡ μητέρα ἔνιωσε νά χάνει τόν κόσμο. Ὁ πατέρας ρώτησε:
-Δέν ὑπάρχει ἄλλη λύση, ἄλλη ἐλπίδα, γιατρέ μου;

Τό πηγάδι τῆς μονῆς Δοχειαρίου. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ὅταν βασίλευε στό Βυζάντιο ὁ Ἀνδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος (1282-1328), Οἰ ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ εὐεργέτησαν θαυματουργικά τούς πατέρες τῆς μονῆς Δοχειαρίου, ἀποκαλύπτοντάς τους  πηγή νεροῦ.
Μέχρι τότε τό νερό ἔφτανε στή μονή μέ αὐλάκια, ἀπό τρία μίλια ἀπόσταση, μέ ἀποτέλεσμα νά μολύνεται καί νά προξενεῖ στούς μοναχούς ἀρρώστιες, κυρίως πρηξίματα καί ποδαλγίες.  Συνάχθηκαν λοιπόν κι ἀποφάσισαν νά σκάψουν.  Συνάχθηκαν λοιπόν κι ἀποφάσισαν νά σκάψουν βαθιά καί νά τοποθετήσουν μεγάλους σωλῆνες, ἀπ’ ὅπου θά περνοῦν πιά τό νερό ἀσφαλισμένο.
Ἀνέθεσαν τό ἔργο σ’ ἕναν μοναχό χτίστη, τό Θεόδουλο, κι αὐτός ἀποφάσισε νά τό βάλει τήν ἑπόμενη κιόλας μέρα σ’ ἐφαρμογή.
Τήν ἴδια νύχτα παρουσιάζονται, οἱ ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ στό Θεόδουλο, σέ ὄνειρο, καί τοῦ λένε:
-Γιατί κουράζεστε καί ταλαιπωρεῖστε μάταια κι ἐσύ καί τό μοναστήρι; Μάθε, πώς τό νερό βρίσκεται μέσα στή μονή.
Μόλις τ’ ἄκουσε ἐκεῖνος, τοῦ φάνηκε πώς σηκώθηκε καί εἶπε:
-Δεῖξτε μου, σᾶς παρακαλῶ, πού εἶναι;

Ἡ νηστεία τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

 Ὁ μοναχός Γαλακτίων Ἰλλίε, κοινοβιάτης στή μονή Συχάστρια τῆς Ρουμανίας ἀπό τό 1918, τηροῦσε μέ ἀκρίβεια τή νηστεία. Ἄν δέν τελείωνε τόν μοναχικό του κανόνα, δέν ἔτρωγε τίποτα.  

Τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή νήστευε μέχρι τό βράδυ, τήν ὥρα πού ἔβγαιναν τ’ ἀστέρια.  Τότε ἔκανε τόν σταυρό του, ζητοῦσε συγχώρηση ἀπ’ ὅλους, ἔπαιρνε ἀντίδωρο καί ὕστερα ἔτρωγε.
-Γέροντα, τοῦ εἶπε ὁ μαθητής του, ἡ μέρα εἶναι μεγάλη, κι ἐσύ ἡλικιωμένος καί ἀδύνατος.  Δέν εἶναι καλύτερα νά τρῶς τό φαγητό σου νωρίτερα;
-Κάποτε, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, ἕνα ἅγιος εἶδε νά πηγαίνουν κάποιο νεκρό στόν τάφο.  Μπροστά καί πίσω τῶν συνόδευαν δυό ὡραῖοι ἄγγελοι. ‟Ποιοί εἶστε ἐσεῖς;’’ ρώτησε ὁ ἅγιος. 

‟Ἐγώ ὀνομάζομαι Τετάρτη καί ἐγώ Παρασκευή!’’ ἀπάντησαν οἱ ἄγγελοι. ‟ Ἤρθαμε ἐδῶ, μέ ἐντολή τοῦ Κυρίου, νά βοηθήσουμε αὐτή τήν ψυχή, γιατί σ’ ὅλη τή ζωή της νήστευε τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή γιά νά τιμήσει τά Πάθη τοῦ Κυρίου’’.