Ὁ Γιάννης Ἀπῆκος, ἀπό τό Μανταμάδο τῆς Λέσβου, ξενιτεμένος στὴ Γερμανία, ζοῦσε ἥσυχα καί χριστιανικά μέ τή γυναίκα του Καλλιόπη.Τό Νοέμβριο τοῦ 1987 ἡ Καλλιόπη ἀρρώστησε σοβαρά μέ βαρύ ἐγκεφαλικό. Μεταφέρθηκε ἀμέσως σέ γερμανικό νοσοκομεῖο, ὅπου παρέμενε σέ κωματώδη κατάσταση γιά πέντε βδομάδες. Οἱ γιατροί δέν τῆς ἔδιναν ζωή. Ὥρα μέ τήν ὥρα περίμεναν τό μοιραῖο.
Στήν οἰκογένεια ἐπικρατοῦσαν πόνος καί θλίψη. Νά ὅμως πού φάνηκε κάποια ἐλπίδα: Ὁ προστάτης τοῦ Μανταμάδου, τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας τους, ὁ Ταξιάρχης Μιχαήλ.
Ὅλη ἡ οἰκογένεια γονάτισε αὐθόρμητα μπροστά στό εἰκονοστάσι καί σήκωσε τά μάτια ἱκετευτικά στό εἰκόνισμα τοῦ ἀρχάγγελου. Προσευχήθηκαν μέ πόνο, μέ πίστη, μέ δάκρυα. Ὕστερα σηκώθηκαν γαληνεμένοι, μέ κάποια κρυφή ἐλπίδα.
Ἀπ’ αὐτήν ὅμως τήν ὁμαδική προσευχή ἀπουσίασε ὁ ἀδελφός τῆς ἄρρωστης, ὁ Ἡρακλῆς. Ἦταν μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ, γι’ αὐτό εἶχε ἀνοίξει ἀθόρυβα τήν πόρτα κι εἶχε ἐξαφανιστεῖ.
Πρωί-πρωί ξεκίνησαν γιά τό νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ δοκίμασαν μιά ἔκπληξη. Ἡ ἄρρωστη, πού μέχρι χθές βρισκόταν σέ κῶμα, εἶχε ἀνοιχτά τά μάτια καί τούς κοιτοῦσε.
-Τί συμβαίνει, Καλλιόπη; ρώτησε ὁ Γιάννης.
-Ποῦ πήγατε τήν εἰκόνα τοῦ Ταξιάρχη πού εἴχαμε σπίτι; ρώτησε ἐκείνη μέ δυσκολία.
-Ἐκεῖ εἶναι, στή θέση της.
Τότε φάνηκε ἡ γυναίκα νά ἡσυχάζει, καί μέ πολύ κόπο συνέχισε.
-Χθές τό βράδυ μ’ ἐπισκέφθηκε ὁ Ταξιάρχης καί στάθηκε ἐδῶ δίπλα μου. Ἦταν λίγο στενοχωρημένος. Μέ κοίταξε πονετικά καί μοῦ εἶπε: ῾῾Θέλω ν’ ἁπλώσω τίς φτεροῦγες μου καί νά σᾶς σκεπάσω, ἀλλά δυσκολεύομαι’’. Μέ κοίταξε λίγο ἀκόμα καί ἐξαφανίστηκε. Τί συμβαίνει Γιάννη; Γιατί διστάζει ὁ Ταξιάρχης;
Ὁ Γιάννης ἀμέσως κατάλαβε. Τό ἐμπόδιο ἦταν ὁ ἀδελφός της.
Τό βράδυ τόν συνάντησε, τόν ἐνημέρωσε καί, τελειώνοντας, τόνισε:
-Ὁ ἀρχάγγελος, Ἡρακλῆ, δέν θέλει μόνο τή σωματική θεραπεία τῆς ἀδελφῆς σου, ἀλλά καί τή δική σου τήν ψυχική. Θέλει τή σωτηρία σου. Θέλει τήν ἐπιστροφή σου στήν ὀρθόδοξη πίστη. Καί μαζί μ’ αὐτή, θέλει καί τήν προσευχή σου γιά τήν ἀδελφή σου.
Σέ λίγο ἄρχισε ἕνας ἀγώνας σκληρός. Πάλευε ὁ χιλιαστής μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική του συνείδηση. Ἡ τελευταία εἶχε σύμμαχο τήν ἀγάπη τῆς ἀδελφῆς του. Τελικά ὑπέκυψε στή δύναμη τοῦ Χριστοῦ, γονάτισε μπροστά στό εἰκονοστάσι, προσευχήθηκε μέ δάκρυα, ἀναγεννήθηκε.
Τό πρωί βιάστηκαν ὅλοι νά πᾶνε στό νοσοκομεῖο. Μά τί νά δοῦν! Ἡ ἄρρωστη τούς περίμενε ὄρθια. Ὁ θάλαμος ἦταν γεμάτος ἀπό γιατρούς καί νοσοκόμες. Τά εἶχαν ὅλοι χαμένα.
-Τή νύχτα, ἄρχισε νά λέει χαρούμενη ἡ Καλλιόπη, ἄκουσα μέσα στήν ἡσυχία δυνατό φτερούγισμα. Κοιτάζω ξαφνιασμένη, καί βλέπω πάλι τόν Ταξιάρχη. Τώρα ὅμως ἦταν χαρούμενος καί γελαστός. ῾῾Θά γίνεις καλά’’, μοῦ εἶπε. Σήκωσε τό χέρι του, μέ σταύρωσε, μοῦ χαμογέλασε καί χάθηκε. Ἔκανα νά σηκωθῶ, καί εἶδα πώς μποροῦσα. Στό θάλαμο νοσηλευόταν μιά ἀκόμη ἄρρωστη. Μέ εἶδε πού περπατοῦσα, ἦρθε καί μ’ ἀγκάλιασε. ῾῾Τά εἶδα ὅλα’’, μοῦ εἶπε. ῾῾Εἶδα νά σέ πλησιάζει στό κρεβάτι σου κάποιος ψηλός μαυριδερός καί λευκοντημένος ἄνδρας. Τόν εἶδα νά κουνάει τά χέρια του. Καί ξαφνικά χάθηκε.... Στήν ἀρχή νόμισα πώς ἦταν γιατρός μέ τήν ἄσπρη μπλούζα. Αὐτός ὅμως ἦταν ἀσυνήθιστα ψηλός, πάνω ἀπό δύο μέτρα. Δέν πατοῦσε στή γῆ καί δέν ἔκαναν θόρυβο τά πόδια του. Μέ τήν παρουσία του ξεχύθηκε μιά εὐωδιά στό δωμάτιο. Τρόμαξα καί σκεπάστηκα περισσότερο’’.
-Τί θά κάνουμε τώρα; ρώτησε ὁ Γιάννης τό γιατρό.
-Δέν ξέρω, κύριε. Μόνο ἕνα θαῦμα μποροῦσε νά φέρει αὐτό τό ἀποτέλεσμα. Καί τό θαῦμα ἔγινε!
Τήν ἄλλη μέρα ὁ Γιάννης βρισκόταν κιόλας στήν πατρίδα του, μπροστά στόν Ταξιάρχη, κι ἔβρεχε τήν ἱερή εἰκόνα τοῦ εὐεργέτη του μέ δάκρυα χαρᾶς κι εὐγνωμοσύνης.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
«Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων» (σελ.232-235)
Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου
Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου