« Ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ... ». Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Οἱ Ἅγιοι Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης καί Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης κατενόησαν εἰς βάθος τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου ἤτοι τό σκοπούμενον τέλος τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ «γίνεσθε ἅγιοι, γίνεσθε τέλειοι». Βρῆκαν τόν στόχο, τόν κατάλαβαν, ζυμώθηκαν μ’αὐτόν πρός τήν Βασιλείαν, ἔδωσαν αἷμα καί πῆραν Ἅγιον Πνεῦμα, ἔγιναν κληρονόμοι Θεοῦ, συγκληρονόμοι δέ Χριστοῦ. Πέτυχαν διά τῆς Χάριτος τήν ἀξίωσιν τοῦ Χριστοῦ καί τούς χαρίστηκε τό Φῶς, ἡ καθαρότητα, ἡ ταπείνωσις, ἡ διάκρισις. Ὅ,τι ἔχει ὁ Παράκλητος κατά Φύσιν, διά τῆς κοινωνίας, τούς ἐδόθη κατά Χάριν χωρίς ποτέ νά τό ζητήσουν οἱ ἴδιοι, δωρεάν, ὅπως π.χ. ἡ διόρασις, ἡ προόρασις, ἡ προφητεία, καθώς καί σημεῖα φοβερά, ἰάσεις ψυχῶν καί σωμάτων καί ἐκδιώξεις δαιμονίων.

Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων οἱ Ἅγιοι Πορφύριος καί Παΐσιος ἀγάπησαν μετά τόν Θεόν καί τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως.

«ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει» (Ματθ., 12:30). Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

...Μεγάλη  ἡ  μετάνοια!...

Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

«Χριστοῦ προφήτης τε καὶ Ἀπόστολος, Ἄγγελός τε καὶ Πρόδρομος τῆς θείας σαρκώσεως, Βαπτιστὴς καὶ Ἱερεὺς καὶ Μάρτυς πιστός, κήρυξ τε τοῖς ἐν ᾅδου, σὺ ἐχρημάτισας, καὶ τοῖς παρθενεύουσι κανών, καὶ τῆς ἐρήμου βλαστός.» (Τροπάριο θ’ὠδῆς, ΚΔ’Φεβρ.)  «Ἀπεστάλη βοῶντος φωνὴ ὁ Πρόδρομος, ταῖς ἐρήμοις καρδίαις, τὴν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πίστιν εὐσεβῆ, ἐγκεντρίζων τοῦ ὄντως Θεοῦ, ὅν ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας».

Μεγάλη ὄντως ἡ μετάνοια[1]! Ἀρχή καί τέλος τῆς κατά Χριστόν διαγωγῆς εἶναι ἡ μετάνοια, γι’αὐτό καί ὁ Πρόδρομος τοῦ Κυρίου καί Βαπτιστής, ὡς ἀρχή τῆς κατά τόν Χριστό διαγωγῆς «κήρυττε μὲ τοὺς λόγους, μετανοεῖτε· γιατί πλησίασε ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ.,’κεφ.γ’,στ.2). 

«Ἀρνοῦμαι τὴν ἐκμετάλλευση καὶ τὴν ὑποκρισία». Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

 Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

«Ὅσοι γὰρ πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοι εἰσιν υἱοὶ Θεοῦ»  (Ρωμ.,8:14)

Ἐπειδή ἡ ταλαίπωρός μου ψυχή ἐπόθησε καί ποθεῖ τήν ἐν Χριστῷ υἱοθεσία, τόν πλοῦτο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐντρύφηση τῶν ἀγαθῶν πού ἡ Ἁγία Ὁμοούσιος καί Ζωοποιός Τριάς δωρίζει στούς ἀγαπῶντας τόν Θεόν καί θέλοντας αἰωνίως τήν ἀεννάως συγκατοίκησιν μέ τόν Θεάνθρωπον Χριστόν Ἰησοῦν τόν Μεσσίαν καί τούς Ἁγίους Του, ἀρνοῦμαι κατηγορηματικά νά εἶμαι ἤ καί νά ὀνομάζομαι “Charlie” (Σαρλί).

« εἰ γὰρ κατὰ σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνήσκειν· εἰ δὲ Πνεύματι τὰς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε, ζήσεσθε.» (Ρωμ.,8:13).

«Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ.,6:24). Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

 Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

 Πρός τόν Πατριάρχη Κων/πόλεως καί κάθε καλοπροαίρετο χριστιανό

«Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ.,6:24)

(Τά παρεπόμενα μετά τή συνάντηση τοῦ Προέδρου τοῦ Βατικανοῦ κ. Φραγκίσκου μέ τόν Ἐπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως.)

 

Θά ἀναρωτιόταν ἴσως κανείς, γιατί τόση στενοχώρια ἀπό πλευρᾶς ὀρθοδόξων γιά ἕναν ἁπλό ἀνθρώπινο ἐναγκαλισμό Πατριάρχη-Πάπα καί γιά μία ἁπλή πολιτική  διπλωματική μνημόνευση τοῦ πάπα ἀπό ὀρθόδοξο ἱερωμένο.

Ἄν εἴμαστε συνειδητοί ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δέν θά ἔπρεπε κἄν νά ἀναρωτιόμαστε, ἐφ᾿ ὅσον καί μόνο οἱ δύο αὐτές λέξεις σημαίνουν ὅτι ὑπακοῦμε στόν Χριστό πού εἶναι ἡ Κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

«Χριστός γεννᾶται· δοξάσατε...! ». Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

    ¨Ἡ Ἑλλάδα μας νά θεωθεῖ καί ἡ γῆ μας νά γίνει οὐρανός¨

Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Ἄρχισε ἤδη ἡ τεσσαρακονθήμερος νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Δίδεται ἔτσι γιά ἄλλη μιά φορά ἀπό τόν Τριαδικό Θεό ἡ εὐκαιρία στούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς νά ἐναποθέσουν τίς καρδιές τους στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ καί ἐκεῖ μυστικά, κρυμμένες σέ ἀπόλυτη ἀσφάλεια, νά ἐντρυφοῦν μέ Ἁγία μέθεξη τήν Δόξα καί τό Φῶς τοῦ ἐρχομένου Μεσσία. Τούς χαρίζεται ἡ δυνατότητα νά προστατευθοῦν μέ τήν παντοδύναμο Δεξιά τοῦ Ὑψίστου κυρίως ἀπό δύο κινδύνους, ἕναν πνευματικό καί ἕναν σωματικό.

«Ἡ ἀσέβεια ἔχει ὄνομα». Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

«Ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ Θεοῦ ἀπ' οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων» (Ρωμ.,1:18). Ὀργή πού ἔρχεται εἰς τήν παροῦσαν ζωήν καί ὁλοκληρώνεται ἐν τῇ μελλούσῃ. Ὀργή ὄχι ἀνθρώπου ἤ ἐξ ἀνθρώπων, ἀλλά ὀργή ἐξ οὐρανοῦ, ἄρα δέ ὀργή τρομερωτέρα τῆς ὁποίας δέν ὑπάρχει καί τῆς ὁποίας τήν ἀπειλήν οὐδείς δύναται νά διαφύγει.

 Ὁ Ἅγιος Θεός δώρησε νοῦν καί σοφίαν ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά Τόν γνωρίζει ἀπό τόν ὁρατόν κτισθέντα κόσμον, ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νά θέλει νά βρίσκεται ἑνωμένος ἀσυγχύτως μέ τήν Πηγή τῆς Σοφίας καί τῆς Γνώσεως, τοῦτ’ἔστιν τόν Τριαδικόν Θεόν καί τόν Μεσσίαν Χριστόν. Ἄς εἶναι εὐλογητός ὁ Τριαδικός Θεός πού διά τῶν Ἀκτίστων Ἐνεργειῶν Του, ἐκ τῆς γνώσεως τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων, ὁδηγεῖ ἡμᾶς εἰς τό τέλος τοῦ προορισμοῦ μας ὥστε νά συνδοξασθῶμεν καί Αὐτός νά καταστεῖ ἡ αἰώνια ἀπόλαυσις καί χαρά μας.

Ρατσισμός καί ρατσιστικό(!) νομοσχέδιο. Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

(Ρατσιστής ὁ ἐλεύθερος φιλόξενος χριστιανός Ἕλληνας; Καί βέβαια ἀλλοῦ τό πᾶνε!)

Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ τῇ συνεργίᾳ τῆς γνωμοδοτήσεως τοῦ  Χρήστου Παπασωτηρίου τοῦ Ἰωάννου, Δικηγόρου παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ

( ἡ πλάγια γραφή τοῦ κειμένου παραπέμπει στή σχετική γνωμοδότηση)

Σέ συνέχεια τῶν λόγων ἀνωτάτου ἀστυνομικοῦ διευθυντοῦ σέ κανάλι τῆς τηλεόρασης πρίν 2-3 χρόνια, πού χωρίς ντροπή συνέστησε στούς Ἕλληνες πολίτες τά  ἀπαίσια καί πρωτάκουστα «Ὅταν ἔρχονται ἐναντίον σας ἤ στά σπίτια σας λαθρομετανάστες νά σᾶς ληστέψουν, μήν προβάλλετε καμμία ἀντίσταση, μήπως κινδυνέψει καί ἡ ζωή σας...!!!», ἔρχεται τώρα ἐπικουρικά καί ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά νομοθετήσει καί τήν ἀτιμωρησία καί ἀσυδοσία αὐτῶν τῶν ὑβριστῶν, βιαστῶν καί ληστῶν τῶν Ἑλλήνων συμπατριωτῶν μας καί μάλιστα, τῶν ἀνυπεράσπιστων παίδων, παιδισκῶν, γερόντων καθώς καί τῶν  Ἑλληνίδων γυναικῶν, ἀγάμων ἤ ἐγγάμων.

«Ἄρον ἄρον ἕνωσον αὐτούς». Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

 

 Ἐπανέρχεται στίς ἡμέρες μας καί ἀπό ἐπίσημα χείλη ἡ παλιά θεωρία περί τῆς δῆθεν ἀναγκαίας  ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν ¨ἄρον ἄρον ἕνωσον αὐτούς¨, ἐξαιτίας τάχα τοῦ κινδύνου τῆς ἀπειλῆς γενικῆς σφαγῆς τῶν πιστῶν, ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Βλέπε Συρία. Βεβαίως ὅμως καί πρόκειται γιά ἑνότητα ἐκτός τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Ἀληθείας. Πῶς νά ἑνωθοῦν Ὀρθόδοξοι μέ αἱρετικούς, τό Φῶς μέ τό σκοτάδι, ὁ Χριστός μέ τόν Βελίαλ, ὁ πιστός μέ τόν κατ᾿ οὐσίαν ἄπιστο, ἀφοῦ διαστρέφει τό δόγμα; (Β΄Κορ. στ΄, 14-15).

Ἀντίθετα μάλιστα ἀπό τήν μέ προϋποθέσεις ποθητή ἑνότητα, παραβλέπουν τό χάσμα καί τήν ἄβυσσο πού χωρίζει τή Μία, Ἁγία, Καθολική, Ἀποστολική, δηλ. Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό ὅλες τίς ἔξω ἀπό Αὐτήν ἀνθρώπινες θεωρίες καί αἱρέσεις, καί ὁμιλοῦν γιά «Ἕνωση» μέ βάση «κάποια πράγματα πού μᾶς ἑνώνουν», τά κοινά. Εἶναι αὐτό τό σύνηθες παλαιό ἐξέραμα-τεχνική  αὐτῶν πού δέν ἔχουν γευθεῖ τήν Καινή Κτίση, τήν ἀναγέννηση ἐν Χριστῷ, τόν Πολύτιμο Μαργαρίτη.

Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου καί οἱ εὐεργεσίες της. Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

(Οἱ ἄπιστοι ἀντιλογίες καί ἐχθρικά διακείμενοι στόν Υἱόν της)

Περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο θέμα χρεωστοῦμε ἤ καλύτερα ὀφείλουμε μέ ἀγάπη, νά διηγούμαστε τά μεγαλεῖα τῆς Θεομήτορος καί Ἀειπαρθένου Μαριάμ. Κατ’ἐξοχήν δέ, τόν μήνα τῆς Παναγίας, τόν Αὔγουστο.

Ἡ γλυκειά μας ἡ Παναγιά, μέ ἄπειρη χαρά καί ὑπακοή προσέφερε τόν ἑαυτό Της στά παντοδύναμα χέρια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ γιά τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Μέ πόθο, λοιπόν, καί λαχτάρα, οἱ Ὀρθόδοξοι ἄς ἐπιδοθοῦμε σέ ὕμνους δοξολογίας πρός τήν Παρθένο Μαρία, σ’ Ἐκείνην πού τό Ἅγιον Πνεῦμα κατέβηκε νωρίτερα ἀπ’ὅ,τι στούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τήν κατέστησε Κυρία Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἔχουσα τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὡς Ἐκκλησία, δηλ. ὡς μιά συντροφιά Ἁγίων πού εἶχαν ὁμοψυχία, κοινή Ὀρθόδοξη πίστη καί κοινό ὀρθόδοξο φρόνημα, δέχτηκαν τό Ἅγιο Πνεῦμα πού κατέβηκε σ’αὐτούς κατά τήν Πεντηκοστή καί σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο οὐδέποτε ἡμάρτησαν.

Πῶς ἕνας πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν καί παντοδύναμος Θεός εἶναι ἀνίκανος νά πάψει τό κακό; Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

 Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Μιά ἐρώτηση γεμάτη εἰρωνεία ἤ εἰλικρίνεια.

Κάνοντας καλό λογισμό καί θεωρώντας πώς κρύβει ἀληθινή ἀγωνία γιά ἀπάντηση, ταπεινά καταθέτουμε τά ἑξῆς:

Πράγματι  ὁ Θεός βρίσκεται παντοῦ, καί τά πάντα πληροῖ καί τά πάντα κρατεῖ,

ἀλλά ἐνοικεῖ μόνο στούς Ἁγίους, ζώντας μέσα σέ αὐτούς καί γνωριζόμενος διά μέσῳ αὐτῶν ὡς ὀργάνων τῆς ἐνεργείας Του. 
Οἱ Ἅγιοι εἶναι ζωντανές εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, καί κατά τήν Χάριν, ἴδιοι μέ τόν Ἰησοῦ. Πράγματι, ἀφοῦ ἀνύψωσαν τό νοῦ τους πρός τίς θεῖες καί ἄναρχες καί ἀθάνατες Ἀκτῖνες τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀφοῦ ἀναγεννήθηκαν κατά Χάριν διά τοῦ Λόγου ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί ἀφοῦ ἔφεραν πλήρη τήν ὁμοίωση πρός τό Θεό πού τούς ἀναγέννησε, εὔλογα ἔλαβαν τό ὄνομα θεοί. 
Ὄχι ἀπό τήν καλλιέργεια τῶν φυσικῶν προσκαίρων ἰδιωμάτων τους, ἀλλά ἀπό τά θεῖα καί μακάρια γνωρίσματα διά τῶν ὁποίων, ὅσο περισσότερο μετεῖχαν σ᾿ αὐτά, τόσο περισσότερο μεταμορφώθηκαν καί θεώθηκαν.

Ὁ πάπας «ΝΑΙ» στὸ σφράγισμα-τσιπάκι! Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

(Ἰδοὺ γιατί μισεῖται ἡ Ὀρθοδοξία)  

Ὁ Τριαδικὸς Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο κατ’εἰκόνα Του καὶ καθ’ὁμοίωσιν, τοῦ ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ ζήσει ἐν ἀπολύτῳ ἁγιωσύνῃ καὶ ἀγαθωσύνῃ καὶ νὰ καταστεῖ κατὰ χάριν πρόσωπο εἰς τέλος, πορευόμενο ἀναμαρτήτως στὴν αἰώνια δωρησαμένη θεϊκὴ πορεία του.

Δυστυχῶς, γνωρίζουμε ὅλοι τί συνέβη στὸν Παράδεισο. Ἀλλὰ ἐπίσης, εὐτυχῶς, γνωρίζουμε καὶ τὴ δωρεὰ τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ ποὺ προσέφερε στὸν κόσμο ἡ ἔλευσίς Του.

Πλῆθος ἐντίμων καὶ φιλοτίμων ἀνθρώπων ἀνὰ τοὺς αἰῶνας Τὸν εὐχαρίστησαν καὶ Τὸν εὐχαριστοῦν, Τὸν δοξολόγησαν καὶ Τὸν δοξολογοῦν, Τὸν ἀκολούθησαν καὶ Τὸν ἀκολουθοῦν[1], Τὸν λάτρευσαν καὶ Τὸν λατρεύουν καὶ ὅταν καὶ ὅπου χρειάζεται θυσιάζουν  τὰ πάντα καὶ τὴ ζωή τους, ὁμολογοῦντες τὴν ἀλήθεια καὶ τὴ δικαιοσύνη Του. Κι’αὐτὸ, ἔτσι ἁπλᾶ, ἀπὸ ἀγάπη στὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν προσφορὰ ἕως θυσίας ὑπὲρ τοῦ πλησίον, χάριν ἀληθείας καὶ δικαιοσύνης.

Σχόλιο γιὰ τὸ Συνέδριο ποὺ συνῆλθε στὸ Βόλο ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν 8-11 Μαΐου μὲ θέμα: «Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ σύγχρονες προκλήσεις». Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Ὁ  Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, κατὰ τὴν Θείαν Του Ἀνάληψιν εἰς τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, παρέσχε εἰς τὸ διηνεκὲς τὴν εὐλογίαν πρὸς τοὺς μαθητὰς καὶ δι’αὐτῶν διαχρονικὰ εἰς τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀφοῦ τοὺς διαβεβαίωσε: «...ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ.,κη΄,20), ἀνελήφθη καὶ ἐκάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ, πιστοποιώντας μὲ τὴν εὐλογία ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Ὤν, ὁ Ἦν καὶ ὁ Ἐρχόμενος[1], ἡ Ἀρχὴ καὶ τὸ Τέλος, τὸ Α καὶ τὸ Ω[2], ὁ Πανταχοῦ Παρῶν, ὁ Παντοκράτωρ.

«ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ.,δ΄,4). Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

 Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Ὁ  Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο μὲ προορισμὸ τὰ ἀγαθὰ ἔργα, τὴν ἀρετή, προστάζοντάς τον νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὴ θεία ἐντολή Του. Ἔστειλε μάλιστα τόν Υἱό του, τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ ἀνάμεσά μας, ὅταν ἦρθε ἡ κατάλληλη στιγμή, γιά  νὰ μᾶς διδάξει μὲ τὴ ζωή Του καὶ τὴ διδασκαλία Του τὴν ἀρετήν, τὴν ὁποίαν ἀπωλέσαμεν μὲ δική μας ὑπαιτιότητα.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ὑποτάχθηκε στὸ Διάβολο μὲ ἑκούσια ὑπακοὴ καὶ παραβαίνοντας τὴ θεία ἐντολή ἁμάρτησε καὶ καταδικάστηκε δίκαια σὲ θάνατο.

Βεβαίως στόν Θεό δὲν ἦταν ταιριαστὸ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπ’αὐτόν, τὸν Σατανᾶ, κατὰ τρόπον δυναστικόν, διότι ἔτσι θὰ ἀδικοῦσε τὸν διάβολο ἀποσπώντας μὲ βία ἀπὸ τὰ χέρια του τὸν ἄνθρωπο τὸν ὁποῖον ἐκεῖνος, ὁ ἀρχέκακος, δὲν τόν εἶχε λάβει μὲ τὴ βία.

«Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς καὶ οἱ σύγχρονοι σταυρωτές Του». Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Κάποιοι ποὺ ψεύδονται συστηματικῶς, ἀνάγωγα καὶ ἑκουσίως, μακάρι νὰ κάνουμε λάθος, ἐφηῦραν καινούργια μέθοδο γιὰ νὰ προσβάλλουν τὸν Κύριο Ἰησοῦ προβάλλοντες τὸ παλιὸ ἐξέραμμα, ἤτοι τὴ βλασφημία, ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐνηνθρώπησε γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου.

Μὲ δόλιο τρόπο διετύπωσαν τὴν ψευτιὰ καὶ τὴν ἀτιμία, ὅτι δῆθεν  ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς συγκαταλέγεται στοὺς δέκα σοφότερους τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν ἐποχῶν! Τὸν τοποθετοῦν μάλιστα στὴν τρίτη θέση, μετὰ τὸν Ἀριστοτέλη καὶ τὸν Πλάτωνα, ἀρνούμενοι ἔτσι de facto τὴν αἰώνια διδασκαλία Του-Ἀποκάλυψη, μὲ τὴν ὁποία πολλάκις διετύπωσε ὅτι Αὐτὸς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦλθε στὸν κόσμο, ἐκ τοῦ κόλπου τοῦ Πατρός, ἵνα σωθεῖ ὁ κόσμος δι’Αὐτοῦ. Γι’αὐτὴν τὴν ἀλήθεια, τὴ μοναδικὴ ὑπὸ τὸν ἥλιον, μαρτυρεῖ  τόσο ἡ Παλαιὰ ὅσο καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη, βεβαιώνοντας τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.

«Ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου διὰ τοῦ καθημερινοῦ ἁγίου μαρτυρίου». Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

«Ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου διὰ τοῦ καθημερινοῦ ἁγίου μαρτυρίου». 

Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Μὲ δάκρυα πικρὰ καὶ μετάνοια οἱ Πρωτόπλαστοι ἀντιμετώπισαν τὸν πόνο καὶ τὴ λύπη ἐξαιτίας τῆς πτώσεως καὶ τῆς ἐκπτώσεως ἐκ τοῦ Παραδείσου κρατώντας τὴν ἐλπίδα τῆς ἐπαγγελίας, δηλαδὴ τῆς ἐπικείμενης συντριβῆς τοῦ ἀρχεκάκου δαίμονος ποὺ τοὺς ξεγέλασε καὶ τῆς ἐν καιρῷ ἀναγεννήσεως τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς Πατριάρχης Ἀβραὰμ καὶ ἡ Σάρρα ἡ γυναίκα του ἐδέχθησαν μὲ πίστη καὶ ὑπομονὴ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς καλοῦσε νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἐκ τῆς συγγενείας των καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν μετανάστες σὲ ξένη γῆ, τὴν ὁποία τοὺς ὑπέδειξε ὁ Τριαδικὸς Θεός, τὸν ὁποῖον Θεὸν ἀξιώθηκαν νὰ φιλοξενήσουν ἐξαιτίας τῆς ὑπακοῆς. Ἐκεῖ ἄκουσε ὁ Ἀβραὰμ ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματός του καὶ τῆς ὀσφύος αὐτοῦ ἐνευλογηθήσονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς[1] καὶ ἔλαβε πολύτιμο δῶρο τὸν Ἰσαάκ.