Κυριακὴ Β’ Νηστειῶν
Πρεσβυτέρου Ἀθανασίου Μηνά
Παράδοξη ἡ προσπάθεια, ποῦ φανερώνει ἐνώπιον πάντων ἀνθρώπων τὴν δύναμη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως· ἀλλὰ ἐπίσης καὶ τὴν ψυχικὴν ὑγεία τῶν τεσσάρων, ποῦ ὠθεῖ καὶ ἐμπνέει τὶς καρδιὲς τοὺς νὰ ἀναδειχτοῦν εὐεργέτες τοῦ πάσχοντος Παραλύτου.
«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι» καὶ ἡ ἀγάπη θυσιάζεται καὶ διδάσκει ταπεινὰ τοὺς πιστεύοντας εἰς τὸν Τριαδικὸν Θεὸν καὶ τὸν Χριστόν, νὰ γίνονται εὐεργέτες.
Ἡ πίστις, ἁγία γερόντισσα, εἶναι ἡ δύναμις ποῦ νικᾶ τὸν κόσμο, συνέχει καὶ διδάσκει τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθόν, τὸ τέλειον καὶ τὸ δίκαιον.Ἡ πίστις, ἀποκαλύπτει στοὺς ἀνθρώπους τὴ γνώση καὶ τὴ σοφία τοῦ Θεοῦ Λόγου, καθιστῶντας τὶς ψυχὲς δοχεῖα ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας καὶ κοινωνίας μὲ τόν Ἰησοῦν, τὸν Μεσσίαν καὶ τὸν πάσχοντα συνάνθρωπον.
Τοιουτοτρόπως, ὅποιος δέχεται τὸν Χριστὸν ὡς Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Θεὸς Πατήρ, εἶναι ἀληθής. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ κηρύττει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὅταν ζητάει ἀπὸ τοὺς πιστοὺς νὰ ἐμπνέονται ἀπὸ τὴν ταπείνωση τοῦ Θεανθρώπου ποῦ ἔλαβε δούλου μορφὴν· ἐπίσης νὰ ἐκφράζονται θυσιαστικὰ ὑπὲρ τῶν πονεμένων ἀδελφῶν, χριστοποιῶντας τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
«Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ Παραλυτικῷ· τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη καὶ ἡ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν ποῦ ἐξέρχεται ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Ἰησοῦ, ἐνεργεῖ θεραπευτικὰ στὴν ψυχὴ καὶ στὴ συνέχεια στὸ σῶμα τοῦ ἀσθενοῦς Παραλύτου καὶ μεταφράζεται σὲ κινητήρια δύναμη σωτηρίας τοῦ ἀσθενοῦς, διὰ τῆς πίστεως τῶν τεσσάρων. «διὰ τὴν πίστιν αὐτῶν ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Προϋπόθεσις βέβαια ἀδελφοί, πρῶτα-πρῶτα, νὰ καθαριστεῖ καὶ ξεσκεπασθεῖ «ἡ στέγη»· οὔτως ὥστε ὁ νοῦς, μὲ τὴν δύναμη τῶν τεσσάρων ἀρετῶν φρόνηση, σωφροσύνη, ἀνδρεία, δικαιοσύνη, ἐμπνευστεῖ ἀπὸ τὴν ταπεινοφροσύνη τοῦ Θεανθρώπου καὶ πράξει τὰ δέοντα ποῦ σημαίνει νὰ καθαριστεῖ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὰ σκουπίδια τῆς εἰδωλολατρείας, ὥστε νὰ καταβεῖ μὲ τὰ σχοινιὰ τῆς διάκρισης στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ.
Τότε ἡ ἁγιότης τοῦ Χριστοῦ ἀντανακλᾶται, στὸν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπον καὶ γίνεται βίωμα-ἐμπειρία τῆς ζωῆς τῶν πιστῶν, μὲ ὁδηγὸ τὴν πίστη, τὴν μετάνοια καὶ τὰ δάκρυα. Στὸν πνευματικὸν αὐτὸν οἶκον, εἰσέρχεται καὶ κατοικεῖ ἡ Ἁγία Τριάδα, ὁ Θεός.
Ἡ διδαχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν παίρνουν «σάρκα καὶ ὀστὰ»· ὁδηγοῦν στὴν ἐλευθερία τοῦ πνεύματος, στὸ πρωτόγονον κάλλος, στὴν ὡραιότητα τῆς ψυχῆς καὶ μὲ τὴν ἄκτιστον ἐνέργεια(σύμφωνα μὲ τόν Ἅγιὸ Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ), ἡ Ἀνδρεία -ἡ μία τῶν τεσσάρων δυνάμεων τῆς ψυχῆς- σηκώνει τὸν κράβαττον στοὺς ὥμους καὶ μὲ ψυχικὴ ἰσορροπία ἐξέρχεται ἐνώπιον πάντων.
Οἱ Πατέρες ἐρμηνεύοντας τὴν κίνησην αὐτὴν λέγουν: «Ὅτὰν τὸ σαρκικὸ φρόνημα (ἡ σάρκα) ὑποταχθεῖ στὸ πνευματικὸ φρόνημα (στό πνεῦμα), τότε ἔχουμε τὸ ἄκρως φιλοσοφίας, κατόρθωμα· ἤτοι τὴν ἁγιότητα».
Σαφῶς σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἡ ἀμφιβολία καὶ ἡ σκληροκαρδία δὲν βρίσκουν τόπο, ἀλλὰ κρύβονται στὸ σκοτάδι, ὅπως οἱ τυφλοπόντικες μπροστὰ στὶς ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου. Προφανῶς προκαταλήψεις ἀνθρώπων ὑπερηφάνων ποῦ ζητοῦν τὴ δική τους δόξα ἀντὶ τῆς δόξης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρξουν, καθὼς καὶ σήμερα ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο· ὅπως καὶ στὶς ἡμέρες μας ψευτοκαλλιτέχνες ζωγραφίζουν τὴν ἐσωτερική τους κακοτεχνία σὲ εἰκόνες, βλασφημοῦντες τὰ Ἱερὰ καὶ τά Ὅσια· μάλιστα, ὑπὸ τὴν προστασία τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἡμέρας.
Ἀρνοῦνται αὐτοὶ οἱ Φαρισαῖοι τήν Ἀλήθεια, τόν Ἰησοῦν, ποῦ ἐνηνθρώπησε γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος. Ἰσχυρίζονται: «τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τὶς δύναται ἀφιέναι ἀμαρτίας, εἰ μὴ εἶς ὁ Θεός;»
Ἐν τούτοις, ἁγία γερόντισσα, ὁ Θεὸς Λόγος ἡ δευτέρα Ὑπόστασις τῆς Παναγίας Τριάδος ἐνηνθρώπησε· ἦλθε ἀνάμεσά μας. Ἡ ὑπερφυσικὴ ἀποκάλυψις ἀπὸ τὸν Κύριον, ἤτοι τὸ ξεσκέπασμα τῶν διαλογισμῶν τῶν Φαρισαίων, ἀλλὰ καὶ τὸ θαῦμα τῆς ἴασης τοῦ Παραλυτικοῦ ἐνώπιον πάντων, φανερώνουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.
Τὴν ἀλήθεια, δηλαδή, ποῦ καὶ οἱ προφῆτες προεφήτευσαν καὶ οἱ Ἀπόστολοι ἐκήρυξαν καὶ ἡ Ἐκκλησία παρέλαβε. «...καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων...».
Ὁ Ἅγιός Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ἐν τούτοις, μὲ παράπονο γράφει: «Εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον· ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθε...». Ἡ σωτηρία μὲ ἄλλα λόγια ποῦ ἔφερε ὁ Χριστός, ἦταν καὶ εἶναι σωτηρία ναὶ μὲν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία· «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», ἀλλὰ καὶ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὸν διάβολο, τὴν ψυχικὴν καὶ σωματικὴν παράλυση.
Ἀρκεῖ, χριστιανοί μου, νὰ εἰσέλθουμε στὴν οὐσία τοῦ θέματος ὅπως ἀκούσαμε σήμερα στὴν Εὐαγγελικὴ Περικοπὴ· μπορεῖ νὰ προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἐπηρεάζει ὁ Σατανᾶς μὲ τὰ ὄργανά του, δαίμονας καὶ ἀνθρώπους· ἐν τούτοις ἔχουν ἡττηθεῖ κατὰ κράτος· ὁ Ἰησοῦς τοὺς ἔχει κόψει τὰ νεῦρα.
Μαθαίνουμε, τὸ λοιπόν, ὅτι ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ ἀποστασία δὲν λειτουργοῦν ἀναγκαστικά, ὅπως πρὶν ἔλθει ὁ Χριστὸς· ἂν ἁμαρτάνουμε τώρα αὐτὸ συμβαίνει πιά, λὸγῳ τῆς κακῆς προαιρέσεως καὶ βουλήσεως.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης θεωροῦσε ὅτι τὸ κυριότερο συστατικὸ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ λογικό, γιατί εἶναι ἡ ἀντανάκλαση τῆς τελειότητας τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἰδιότητα ποῦ κάνει τὸν ἄνθρωπο μοναδικὸ μέσα στὴ φύση. Θεωροῦσε ὅτι οἱ δυνατότητες ποῦ ὑπάρχουν στὴν ἀνθρώπινη φύση ὡς θεϊκὰ δῶρα, εἶναι τὸ λογικό, τὸ ἀρχικό, τὸ κοινωνικὸ καὶ τὸ δημιουργικό.
Ἀπὸ τὸ λογικὸ πηγάζει τὸ αὐτεξούσιο, μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ἰκανότητα τῆς ἐλεύθερης βούλησης.
Τὸ πόσο μεγάλη σημασία ἀπέδιδε ὁ Νύσσης στὸ αὐτεξούσιο, φαίνεται ἀπὸ τὸν χαρακτηρισμό του ὡς ἰσόθεο, ἀφοῦ πίστευε ὅτι αὐτὴ ἡ δυνατότητα μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Θεό. Ὑπάρχει ἐπίσης στὴν πατερικὴ γραμματεία, ἡ περίφημη ρῆσις τοῦ Μ. Ἀθανασίου: «Αὐτὸς γὰρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».
Στὸν Θεάνθρωπον δωρεοδότην Ἰησοῦν Χριστὸν ἡ βασιλεία καὶ ἡ προσκύνησις μαρτυρουμένη εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
Διαβάστε περισσότερα πατῶντας: Κυριακή Β΄ Νηστειῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου