Η συναίσθησις τής ευθύνης γιά την αμαρτωλότητά μας. Κυριακή του παραλύτου. π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Η συναίσθησις τής ευθύνης γιά την αμαρτωλότητά μας

Κυριακή του παραλύτου

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Ήδη «υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον τι σοι γένηται».
«Μηκέτι αμάρτανε».
Έχουν πολύ μεγάλη σημασία χριστιανοί μου αυτές οι δυό οι λέξεις.
Το «μηκέτι αμάρτανε», που εξεφωνήθησαν από το στόμα του Ιησού Χριστού του αληθινού Θεού ημών. «Μην ξαναμαρτήσεις».
Βαραίνουν όχι μόνον τον κάθε άνθρωπο χωριστά, και μάλιστα τον ορθόδοξο χριστιανό, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Βαραίνουν εμένα χωριστά, «μηκέτι αμάρτανε».
Βαραίνουν και σένα χωριστά, και σένα και σένα, «μηκέτι αμάρτανε».
Αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία από ατομική υπόθεσις γίνεται και συλλογική. Έχει δηλαδή την προέκτασή της προς τα παιδιά μας, προς τον σύντροφον της ζωής μας, προς τους συγγενείς μας και τους οικείους, προς τους φίλους και τους εχθρούς, και προς αυτήν την κοινωνίαν και κατ’ επέκτασιν προς ολόκληρην την ανθρωπότητα.
Ίσως με ρωτήσετε γιατί. Γιατί όλοι μας υπαγόμεθα στην ίδια ανθρώπινη φύση.

Ὁμιλία Δημητρίου Παναγόπουλου στὴν Κυριακή τοῦ Παραλύτου Προβατικής

Ὁμιλία Δημητρίου Παναγόπουλου στὴν Κυριακή τοῦ Παραλύτου Προβατικής
Χρονική διάρκεια 49.38 Μορφή ἀρχείου mp3, Μέγεθος άρχείου 22,7 ΜΒ

Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς)

Λόγος τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Πατμίου εἰς τήν Κυριακήν του Παραλύτου

Λόγος τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Πατμίου εἰς τήν Κυριακήν τοῦ Παραλύτου

Ὁ ἄνθρωπος κλίνει φυσικά στό νά λυπῆται καί νά πονᾶ στίς δυστυχίες καί συμφορές τῶν ἄλλων. Ἴσως ἐπειδή εἶναι κοινές ἤ ἐπειδή ὅλοι εἴμεθα ἀπό τό ἴδιο φύραμα, ἤ ἐπειδή δέν γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος «τί τέξεται ἡ ἐπιούσα».
Δέν εἶναι βέβαιος ὅτι ἀργότερα δέν θά φυτρώσουν στόν ἴδιον οἱ ἄκανθες τῶν πόνων τίς ὁποῖες βλέπει σέ ἄλλους. Γι’ αὐτούς τούς λόγους δικαίως σύρεται κανείς σέ συμπαθῆ διάθεση, ὅταν θεωρῆ τίς ἀσθένειες καί τούς πόνους τῶν συνανθρώπων του.

Ποῖος, λοιπόν, θά ἦταν τόσο σκληρός στήν καρδία, τόσο θηριογνώμων στήν διάθεση ὥστε νά μή συλλυπηθῆ καί νά μή συμπονέση σήμερα, ἀκούγοντας ἀπό τό ἱερόν Εὐαγγέλιον τούς πολλούς ἐκείνους χρόνους, τούς ὁποίους ἐπέρασεν ὁ σημερινός παράλυτος κατάκοιτος, σάν ἀναίσθητος λίθος, ἐπάνω σέ ἕνα κρεββάτι;

Τά δ ύ ο δ ε κ α ν ί κ ι α . Ὁμιλία εἰς τόν Ἀπόστολον τῆς Κυριακής τοῦ παραλύτου. (†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας

Τά δύο δεκανίκια

Κυριακή τοῦ παραλύτου

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

«Καί παρέστησαν αὐτῶ πᾶσαι αἵ χῆραι κλαίουσαι, καί ἐπιδεικνύμεναι χιτώνας καί ἱμάτια, ὅσα ἐποίει μετ’ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς».
Συγκινητική ἡ σημερινή ἀφήγησις τοῦ Ἀποστόλου, ἀγαπητοί. Εἶναι ἕνας ὕμνος πρός τήν ἀγάπην καί μία ἐπιβράβευσις τῶν ἀνθρώπων τῆς ἀγάπης.
Ζοῦσε, ἀναφέρει τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, μία γυναίκα στήν Ἰόππη, πού ὀνομάζετο Ταβιθά, ἐβραίστι, ἤ Δορκάς ἑλληνιστί. Αὐτή ἡ γυναίκα ἦταν ἡ προσωποποίησις τῆς καλοσύνης.
Ὅλη της τήν ζωήν τήν ἀφιέρωνε σέ καλά ἔργα καί ἐλεημοσύνες. Ὅμως μία μέρα ἀρρώστησε καί σέ λίγο ἀπέθανε. Θρῆνος καί ὀδυρμός στήν πόλιν.
Τότε συνέπεσε νά εὑρίσκεται στήν Λύδδαν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Τό ἔμαθαν οἱ κάτοικοι τῆς Ἰόππης καί ἔστειλαν ἀντιπροσωπείαν, παρακαλώντας τόν Ἀπόστολον νά ἔλθη στήν πόλιν τῶν διά νά ἀναστήση τήν Δορκάδα.

Κυριακή τοῦ Παραλύτου. Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Κυριακή τοῦ Παραλύτου.Ἰωάν. ε΄, 1-15

  Ὁμιλία λστ΄

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

«Μεμψιμοιρία και συμβιβασμός ή προσφορά αγάπης;». Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Κυριακής του Παραλύτου

 (Ιωάννου Ε΄ 5-15)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Και μόνο στη σκέψη ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται επί τριάντα οκτώ έτη παράλυτος και δεμένος στο κρεβάτι της ασθενείας η καρδιά συγκλονίζεται.

Πώς αλήθεια αντέχουν κάποιοι αδελφοί μας καρφωμένοι σ’ αυτόν τον σταυρό της αναπηρίας! Τι είδους υπομονή χρειάζεται, όταν κανείς κοντεύει να αγανακτήσει, σαν χρειασθεί από μια απλή γρίπη να κλεισθεί για λίγες ημέρες στο σπίτι.

Εκεί όμως που κάνει να πονά κανείς περισσότερο είναι όχι γιατί είναι άρρωστος, αλλά γιατί να μην έχει δίπλα του έναν άνθρωπο, μια ψυχή που θα του σπογγίσει τον ιδρώτα του μετώπου ή θα τον δροσίσει με ένα «ποτήριον ψυχρού ύδατος». Και βγαίνει δικαίως το παράπονο αναμεμιγμένο με την έμπονη προσευχή από τα τρεμάμενα χείλη του χτυπημένου κoρμιού: «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω».

«Άνθρωπον ουκ έχω»! Ένα παράπονο διαχρονικό και παγκόσμιο.

Ομιλία εις την Κυριακήν του Παραλύτου. Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

  ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Ὁμιλία τοῦ ἁγίου ΙΩΑΝΝΟΥ τοῦ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Στό χρυσωρυχεῖο οὔτε τήν πιό ἀσήμαντη φλέβα δέν θά δεχόταν νά περιφρονήση κανένας κι ἄς προξενῆ πολύν κόπο ἡ ἔρευνά της. Ἔτσι καί στίς θεῖες Γραφές δέν εἶναι χωρίς βλάβη νά προσπεράσης ἕνα γιῶτα ἤ μιά κεραία. Ὅλα πρέπει νά ἐξετάζωνται.
Τό ἅγιο Πνεῦμα τά ἔχει πεῖ ὅλα καί τίποτα δέν εἶναι ἀνάξιο σ̉ αὐτές. Πρόσεξε λοιπόν τί λέει ὁ Εὐαγγελιστής κι ἐδῶ: Αὐτό πάλι ἦταν τό δεύτερο σημεῖο πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, πηγαίνοντας ἀπό τήν Ἰουδαία στήν Γαλιλαία.
Καί δέν πρόσθεσε βέβαια ἔτσι ἁπλᾶ τή λέξη «δεύτερο», ἀλλά τονίζει ἀκόμα περισσότερο τό θαῦμα τῶν Σαμαρειτῶν.
 Δείχνει ὅτι, μόλο πού ἔγινε καί δεύτερο σημεῖο, δέν εἶχαν φτάσει ἀκόμα στό ὕψος ἐκείνων πού τίποτα δέν εἶδαν (τῶν Σαμαρειτῶν) αὐτοί πού ἔχουν δεῖ πολλά καί θαυμάσει.
Ὕστερ̉ ἀπ̉ αὐτά ἦταν ἑορτή τῶν Ἰουδαίων.

Κυριακή τοῦ παραλύτου. Ἀρχιμανδρίτου Μάρκου Μανώλη

Κυριακή τοῦ παραλύτου

Ὁμιλία εἰς τὴν Π.Ο.Ε. (Δευτέρα 25.4.77)

Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη

«Μετὰ ταῦτα ἦν ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων» (ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος φρονεῖ ὅτι εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς).  Καὶ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. Συνεχῶς εὑρίσκεται κατὰ τὰς ἑορτὰς εἰς τὴν πόλιν. Ἀπὸ τὴν μιὰ διὰ νὰ φανῇ ὅτι ἑορτάζει μαζί τους ἀπὸ τὴν ἄλλη, διὰ νὰ τραβήξῃ κοντά Του τὸν ἁπλὸν καὶ ἄδολον λαόν.

Γιατὶ κατὰ αὐτὰς τὰς ἡμέρας ἐγίνετο περισσότερη συρροὴ τῶν πιὸ ἁπλῶν. «Ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱερο- σολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν» (Ἰωάν. ε´, 2).

Ὁμιλίες (3) π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου στήν Κυριακή τοῦ παραλύτου

1. Δύο θαύματα μέ κοινόν σκοπόν: Τήν ἀνάδειξιν τοῦ θεανθρωπίνου Προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου στήν Κυριακή τοῦ παραλύτου (Πράξ. 9, 32-42) (δ. 22')
Πραγματοποιήθηκε στίς 17-05-1981
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς)


2. Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου ἀποκαλύπτει τό πνεῦμα τῶν δύο Διαθηκῶν καί τήν ὑπεροχήν τῆς Καινῆς Διαθήκης
Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου στήν Κυριακή τοῦ παραλύτου (Ἰωάν. 5, 1-15) (δ. 23')
Πραγματοποιήθηκε στίς 09-05-1982
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς)

Ο ἱ ἔ ρ η μ ο ι. Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου. (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Οἱ  ἔρημοι

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» (Ἰω. 5,7)

Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Ἰω. 5,1-15)

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Τίνος, ἀγαπητοί μoυ, εἶνε ἡ φωνὴ αὐτή; Τὸ ἀκούσα τε σήμερα στὴ θεία λειτουργία, ὅταν ὁ ἱερεὺς διάβασε τὴν περικοπὴ ποὺ ἐξιστορεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ ποὺ διαλαλοῦν τὴ θεότητά του.
Μόνο σκοτεινὲς ψυχὲς ὅπως οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι τολμοῦν νὰ τ᾿ ἀμφισβητοῦν. Οἱ πιστοὶ ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο σὰν φωνὴ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κάθε λέξι του —τί λέω;—, κάθε ψηφίο του φυτεύεται στὴν καρδιά τους σὰν λουλούδι τοῦ παραδείσου.

* * * 

Ὁ Κύριος ἦρθε στὰ Ἰεροσόλυμα. Καὶ πῆγε στὸ σπίτι τοῦ πόνου ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, στὴ Βηθεσδὰ ὅπως λεγόταν στὰ ἑβραϊκά.
Τί ἦταν ἡ Βηθεσδά; Μία μικρὴ φυσικὴ λίμνη κοντὰ στὴν προβατικὴ πύλη, πρὸς τὸ βόρειο τεῖχος τῆς πόλεως, ποὺ τὰ νερά της κάποιες στιγμὲς ἀποκτοῦσαν ἰαματικὴ ἰδιότητα. Κατὰ διαστήματα ἡ ἐπιφάνειά της ἀναταρασσόταν ἀπὸ ἄγγελο Κυρίου, καὶ ὁ ἀσθενὴς ποὺ θὰ πρόφθανε νὰ πέσῃ πρῶτος στὸ νερὸ θεραπευόταν ἀ μέσως, ὅποια κι ἂν ἦταν ἡ ἀσθένειά του.

Τό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς. Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο. Κυριακή τοῦ Παραλύτου

Κυριακή τοῦ Παραλύτου
Τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς, καί ἡ ἀπόδοσή του στὴν νεοελληνική.
Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο. Κεφ. 5, χωρίο 1 ἕως 15
῾Ο ᾿Ιησοῦς Χριστὸς θεραπεύει τὸν ἀσθενῆ τῆς δεξαμενῆς Βηθεσδά

Ε´. 1 Τῷ καιρῶ ἐκείνῶ  ἀνέβη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα. 2 ἔστι δὲ ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. 3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν.
4 ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. 5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. 6 τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;
 7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. 8 λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ.

Τὸ χ ρ υ σ ά φ ι. Κυριακή τοῦ παραλύτου. (†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας

Τὸ χρυσάφι....
«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω...»
Κυριακή τοῦ παραλύτου (Ἰωαν. ε΄ 1-15)

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

Τριάντα ὀκτὼ θλιμμένα χρόνια!  Μιὰ ὁλόκληρη ζωή. Ξαπλωμένος ὁ παράλυτος στὸ φτωχικὸ του φορεῖο, εἶναι περιτριγυρισμένος ἀπὸ ἕνα πλῆθος ἄλλων ἀσθενῶν, ποὺ περιμένουν τὴν ὥραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ ἄγγελος θὰ ταράξῃ τὸ νερὸ τῆς θαυματουργικῆς Κολυμβήθρας.  Ὅποιος πέσῃ πρῶτος μέσα στὸ νερὸ, γίνεται ἀμέσως καλά, ὁποιανδήποτε κι ἄν ἔχῃ ἀρρώστια.
Καὶ ὁ παράλυτος περιμένει. Ἦλθαν ἄλλοι πολὺ ἀργότερα ἀπ’  αὐτὸν καὶ ἔφυγαν γεροὶ κι εὐτυχισμένοι.  Καὶ αὐτος; Οὔτε ἕνα, οὔτε δύο, οὔτε δέκα, 38 χρόνια περιμένει νὰ θεραπευθῇ καὶ πάντα οἱ ἐλπίδες του σβήνουν, ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλην.

Ἔρχεται, ὅμως νά !, σήμερα ὁ Χριστός. Τὸ στοργικό Του βλέμμα πέφτει ἐπάνω στὸν ἀτυχῆ παραλυτικόν.  «Θέλεις νὰ γίνῃς ὑγιής;», τὸν ἐρωτᾷ μὲ καλωσύνην.
 Καὶ αὐτός, χωρὶς νὰ διατυπώσῃ παράπονα ἤ νὰ ἀγανακτήσῃ, διότι τόσα χρόνια εἶναι ἐκεῖ παραπεταμένος, ἀπαντᾷ μὲ ἠρεμίαν εἰς τὸν Κύριον. «Ἄνθρωπον οὐκ   ἔχω...» Δὲν ἔχω κανένα νὰ μὲ βοηθήσῃ, ὥστε, ὅταν ταραχθῇ τὸ νερό, νὰ πέσω μέσα. Ἄλλοι προλαβαίνουν καὶ θεραπεύονται.
Κι’ ἐγὼ μένω μόνον μὲ τὴν προσδοκία.

Κυριακή Παραλύτου τῆς Βηθεσδὰ καὶ ἑρμηνεία ἑωθινῶν Εὐαγγελίων. Ἀρχ. Ἀρσενίου Κατερέλου

Κυριακή Παραλύτου τῆς Βηθεσδὰ καὶ ἑρμηνεία ἑωθινῶν Εὐαγγελίων

Ὁμιλία Ἀρχιμανδρίτου Ἀρσενίου Κατερέλου  καθηγουμένου τῆς Ι. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος στὴν Κυριακή τοῦ Παραλύτου.



Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς)