Ευχές Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

«Eυλόγησον, Δέσποτα, τον Νέον Ενιαυτόν της χρηστότητος Σου»
Με την ευκαιρίαν της εισόδου ημών εις τον Νέον Ενιαυτόν της χρηστότητος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δεχθήτε, παρακαλώ τας ταπεινάς μου εορτίους προσρήσεις, ευχόμενος εκ βάθους ψυχής, όπως ο ενανθρωπίσας Υιός του Θεού, χαρίζη εις την αγάπην σας έτη πολλά, υγιείαν κατ’ άμφω, ψυχής τε και σώματος, δια να αγιάζητε το Νέον Έτος, 2015, και να δοξάζητε με την χριστιανική ζωή σας τον σαρκωθέντα Υιόν του Θεού, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.
Επί δε τούτοις, ασπάζομαι υμάς με την εν Κυρίω αγάπην.
Χρόνια πολλά και ευτυχές το Νέον Έτος 2015.

Μετά εορτίων ευχών.

+Ο Αντινόης ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
(Εφησυχάζων Μητροπολίτης Ελληνορθοδόξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής)

Ινδικτιών. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Η Ινδικτιών ήταν μη αστρονομική χρονική περίοδος 15 ετών. Καθιερώθηκε στα χρόνια των Ρωμαίων, λόγω κάποιου φόρου, ο οποίος διατάχτηκε να πληρώνεται κάθε δεκαπέντε χρόνια. Γι αυτό και η ετυμολογία της λέξης είναι λατινική και προέρχεται από το «indictio», όπως ονόμαζαν οι Ρωμαίοι τη «διαταγή».
Διατηρήθηκε επί Βυζαντίου καθώς και στην Καθολική εκκλησία για την είσπραξη ορισμένου φόρου κάθε 15 χρόνια. Γι αυτό ονομάζεται και επινέμηση. Πότε ακριβώς καθιερώθηκε δεν είναι γνωστό. Εικάζεται ότι επί Διοκλητιανού ή επί Μεγάλου Κωνσταντίνου το 312 άρχισε να χρησιμοποιείται ως χρονολογική αναφορά.
Οι Πάπες της Ρώμης χρησιμοποίησαν τον θεσμό αυτό από το 315 αρχίζοντας να μετρούν τα έτη από 1ης Ιανουαρίου και τους κύκλους από το έτος 3 π.Χ.

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έξι μέρες πριν από το Πάσχα πήρε μαζί Του τους τρεις διακεκριμένους μαθητές Του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, και ανέβηκε στο όρος Θαβώρ.  Εκεί, μπροστά στα μάτια των μαθητών, ο Κύριος μεταμορφώθηκε και το μεν πρόσωπό Του έλαμψε σαν τον ήλιο, τα δε ρούχα Του έγινα λευκά σαν το φως.

    Το γεγονός αυτό αποτελεί μία Θεοφάνεια της θείας Φύσης του Κυρίου Ιησού, η οποία φανερώνει την θεϊκή δόξα του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού.  Ο Θεός αυτό-αποκαλύπτεται στους Μαθητές Του και διά μέσον αυτών σ’ όλο τον κόσμο.

Στον Άγιο Mεγαλομάρτυρα και Iαματικό Παντελεήμονα. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος
 
Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός Παντελεήμων γεννήθηκε στο τέλος του 3ου αιώνα στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας.  Οι γονείς του, Ευστόργιος και Ευβούλη, ήσαν ευγενείς και πλούσιοι. Ο Ευστόργιος προσκυνούσε τα είδωλα, η Ευβούλη ήταν Χριστιανή Ορθόδοξος και στολισμένη με κάθε αρετή και πλούσια σε καλά έργα. Η μόνη απασχόλησή της ήταν να αναθρέψει το παιδί της μέσα στην ευσέβεια και την ενάρετη ζωή.
    Το πρωταρχικό όνομα του Αγίου Παντελεήμονος ήταν Παντολέων.  Σε νεαρά ηλικία κοιμήθηκε η μητέρα του και ο Ευστόργιος τον δίδαξε να λατρεύει τα είδωλα των ψευδή θεών.  Σπούδασε ιατρική κάτω από την καθοδήγηση του σοφού ιατρού Ευφροσύνου και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα διακρίθηκε απ’ όλους τους συμμαθητές τους σε σοφία και αρετή. 

Στον Προφήτη Ηλία τον Θεσβίτη. 20 Ιουλίου. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

 Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

     Ένας από τους μεγαλύτερους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης υπήρξε ο Προφήτης Ηλίας.  Έζησε και προφήτευσε στις μέρες των βασιλέων Αχαάβ (873-854 π.Χ.) και Οζία (854-853 π. Χ.) (Γ΄ Βασιλειών 17:1- Δ΄ Βασιλειών 2:18). Ο ζήλος του για την αληθινή πίστη στον ένα και μόνον Θεό του Ισραήλ τον οδήγησε να αντισταθεί στην πονηρά βασίλισσα Ιεζάβελ, που εγκατέλειψε τον αληθινό Θεό και διάταξε τους Ισραηλίτες να λατρεύσουν και να προσκυνήσουν τον ψευδή θεό Βάαλ (Γ΄ Βασιλειών 16:29-33).

    Ο βασιλιάς Αχαάβ και η πονηρά βασίλισσα Ιεζάβελ καταδίωξαν τους αληθινούς προφήτες και ιερείς του Θεού, πολλούς φυλάκισαν και άλλους θανάτωσαν.

ΣΤ Κυριακή του Πάσχα του Τυφλού. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Χριστός Ανέστη!  Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Έξι μήνες πριν από την σταυρική του Θυσία, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, στην γιορτή της Σκηνοπηγίας, πήγε στα Ιεροσόλυμα, μολονότι γνώριζε, ότι οι άρχοντες των Ιουδαίων ζητούσαν να τον θανατώσουν, και κήρυττε μέσα στο περίβολο του Ναού.  Βγαίνοντας, είδε ένα τυφλό να κάθετε σε μιά γωνιά και να ζητά ελεημοσύνη.  Οι Μαθητές ρώτησαν τον Διδάσκαλό τους, «Κύριε, ποιός αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός»;  Και Εκείνος, που γνωρίζει τις καρδιές  των ανθρώπων απάντησε με φιλάνθρωπα αισθήματα αγάπης και ευσπλαχνίας.  «Ούτε αυτός αμάρτησε, ούτε οι γονείς του.  Γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθούν τα έργα του Θεού».

Κυριακή Ε' Νηστειών. Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία.

Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Την περίοδο της 5ης Κυριακής των Νηστειών η Ορθόδοξός μας Εκκλησία τιμά την μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία υπήρξε παράδειγμα ειλικρινούς μετανοίας.  Έζησε για πολλά χρόνια ασώτως, αλλά η ειλικρινής της μετάνοια την ανέδειξε ως μία των μεγαλυτέρων και σπουδαιότερων αγίων γυναικών.

Αυτή η οσία ήταν από την Αίγυπτο και έζησε στα χρόνια του Βυζαντινού Αυτοκράτορος Ιουστινιανού, κατά το έτος 520 μ.Χ.  Η οσία Μαρία στα νεανικά της χρόνια έζησε μία ζωή μέσα στην ακολασία και στις ηδονικές απολαύσεις της σαρκός.  Η ομορφιά του σώματος της ελκούσε πολλούς στη διάπραξη της αμαρτίας και με τα τεχνάσματά της οδηγούσε πολλούς στην ηθική καταστροφή. 
Σ’ αυτό τον τρόπο ζωής έζησε περίπου (17) δέκα επτά χρόνια, ύστερα όμως έδωσε τον εαυτό της στη μετάνοια και στην άσκηση της αρετής. 

Κυριακή Γ' Νηστειών. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

 Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών, είναι αφιερωμένη στην προσκύνηση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.  Σύμφωνα με την Ιερά Παράδοση, μετά από την σταύρωση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, οι Θεοκτόνοι Εβραίοι για να ατιμάσουν ακόμη περισσότερο τον θάνατο του Ιησού  έθαψαν τους τρεις σταυρούς.
Κατά την περίοδο της Ιουδαϊκής επαναστάσεως του 70 μ.Χ. ο τότε στρατηγός και μετέπειτα Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Τίτος πολιόρκησε τα Ιεροσόλυμα.  Οι πολιορκημένοι Εβραίοι στερήθηκαν από τροφές και νερό.  Η πείνα οδήγησε σε παραφροσύνη τους πολιορκημένους, οι οποίοι, για να επιζήσουν, άρχισαν να σκοτώνουν και να τρώγουν τα ίδια τα παιδιά των.
Όταν ο Τίτος κατέλαβε την πόλη και αντίκρυσε το απάνθρωπο εκείνο θέαμα, διέταξε τα στρατεύματά του να κατεδαφίσουν την πόλη και να μην αφήσουν ούτε μία πέτρα επάνω σ’ άλλη.

Κυριακή των Απόκρεων. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Η της Δευτέρας Παρουσίας (Ματθ. 25:31-46)

Μία από τις πιο βασικές διδασκαλίες της Ορθοδόξου Χριστιανικής μας Πίστης είναι η περί της ενδόξου και φοβεράς Δευτέρας Παρουσίας του Υιού του Θεού και της υπ’ Αυτού Κρίσεως όλων των ανθρώπων. 

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ήρθε στον κόσμο την πρώτη φορά ως ταπεινός άνθρωπος.  Τότε, γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενηνθρώπησε για να κηρύξει μετάνοια στο λαό και να προσφέρει τον Εαυτό του θυσία υπέρ της του κόσμου σωτηρίας. 
Κατά την Δευτέρα Παρουσία Του θα έρθει όχι ταπεινά, αλλά ως Θεός Παντοδύναμος, ένδοξος και συνοδευόμενος με όλα τα αγγελικά τάγματα και τις στρατιές του ουρανού για να κρίνει τα έργα των ανθρώπων. 

Ψυχοσάββατο. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Μνημόσυνο: Γενικά μνημόσυνο ονομάζεται η τελετή εκείνη που γίνεται σε μνήμη νεκρών. Συνήθως είναι θρησκευτική και συνοδεύεται με σχετικές δεήσεις προς ανάπαυση της ψυχής των.
Θρησκευτικά μνημόσυνα: Το θρησκευτικό μνημόσυνο έχει δύο μορφές. Είτε ψάλλεται τρισάγιο στον τάφο του νεκρού είτε ψάλλεται επιμνημόσυνη δέηση στην εκκλησία μετά τη λειτουργία (συνήθως αμέσως πριν την απόλυση). Τρισάγιο γίνεται στο τριήμερο ("τριήμερα") και στις εννιά ημέρες ("εννιάμερα") από τον θάνατο του νεκρού, ενώ επιμνημόσυνη δέηση ψάλλεται στο "σαρανταήμερο" ή "στα σαράντα" (δηλαδή στις σαράντα ημέρες), στους τρεις μήνες ("τρίμηνα"), στους έξι μήνες ("εξάμηνα") και στο χρόνο (ετήσιο) από τον θάνατο καθώς και στα τρία χρόνια από την κηδεία όπου γίνεται και η εκταφή.

Στην Υπαπαντή του Κυρίου. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

 Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Η Αγία µας Ορθόδοξος Εκκλησία γιορτάζει την Υπαπαντή του Κυρίου µας Ιησού Χριστού. Υπαπαντή σηµαίνει την προσαγωγή Του στο Ναό του Θεού. Αυτό όριζε ο νόµος του Θεού, να προσάγεται 40 µέρες µετά τη γέννηση κάθε πρωτότοκο, σαν αφιέρωµα στο Θεό.
Επειδή όµως δεν ήταν δυνατό να µένουν τα παιδιά µέσα στο ναό, έπρεπε οι γονείς να προσφέρουν θυσία, κατά τη δύναµή τους προκειµένου να εξαγοράσουν το παιδί τους και να το πάρουν πίσω στο σπίτι τους, για να το αναθρέψουν. Αυτός ο νόµος ορίστηκε σε ανάµνηση και αντιστάθµισµα της σωτηρίας που έδωσε ο Θεός στα πρωτότοκα  παιδιά των Εβραίων, όταν κατά την έξοδό τους από την Αίγυπτο θανάτωσε τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων.
Ο Θεός έσωσε τότε τα παιδιά των Εβραίων από το θάνατο. Έπρεπε τώρα να τα αφιερώνουν στο Θεό, αφού µε την επέµβαση Εκείνου είναι σωσµένα.

Κυριακή ΙΕ' Λουκά. Κυριακή του Ζακχαίου. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

 Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Ο Υιός και Λόγος του Θεού είχε ένα μοναδικό σκοπό, τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από την γνώση του αληθινού Θεού και αγωνιούσε να βρει την αλήθεια που θα τον οδηγούσε στη σωτηρία και την επιθυμητή ένωση με τον Δημιουργό του.
Ο νους και η καρδιά του ανθρώπου σκοτίστηκαν από την αμαρτία, και σαν αποτέλεσμα αδυνατούσε να συμμετάσχει στη θέωση, όπως είχε υποσχεθεί ο Όφις μέσα στον Παράδεισο (Γεν. 3: 4-5).
Όμως, οι συνέπειες της παρακοής προς την Θεία Εντολή υπήρξαν καταστροφικές για την ανθρωπότητα.

Κυριακή ΙΒ' Λουκά. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Κυριακή ΙΒ' Λουκά. Λουκ. 17 12-19

Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Η λέπρα υπήρξε µία ανίατη ασθένεια που η θεραπεία της δεν επιτεύχθηκε παρά µόνο τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Ο θάνατος ερχόταν αργά και µε πολύ πόνους. Οι λεπροί έβλεπαν τα σώµατά τους να σαπίζουν, τα άκρα τους να κατατρώγονται, τα πρόσωπα τους να παραμορφώνονται και τα µέλη τους, σαπισμένα, να πέφτουν νεκρά στο χώµα. Το χειρότερο απ' όλα ήταν η αποµόνωση και η µοναξιά τους. Κανένας δεν έπρεπε να τους πλησιάζει, για τον κίνδυνο µήπως κολλήσει την ασθένεια. Αλλά και αν ξεπερνούσε κανείς αυτό τον φόβο, τότε η θέα και µόνο των πληγών της ασθένειας ήταν αρκετή να αποµακρύνει και το πιό αγαπητό και συγγενικό πρόσωπο. Ήταν ζωντανοί νεκροί, που περίµεναν το θάνατο σαν τη µόνη λύτρωση.
Δέκα λεπροί άνδρες, ανάµεσα στους τόσους χιλιάδες, καταδικασµένοι κι αυτοί σε διαρκή αποµόνωση, απελπισµένοι από οποιαδήποτε ανθρώπινη βοήθεια είχαν µόνο µία ελπίδα.