Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος
Ο Υιός και Λόγος του Θεού είχε ένα μοναδικό σκοπό, τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από την γνώση του αληθινού Θεού και αγωνιούσε να βρει την αλήθεια που θα τον οδηγούσε στη σωτηρία και την επιθυμητή ένωση με τον Δημιουργό του.
Ο νους και η καρδιά του ανθρώπου σκοτίστηκαν από την αμαρτία, και σαν αποτέλεσμα αδυνατούσε να συμμετάσχει στη θέωση, όπως είχε υποσχεθεί ο Όφις μέσα στον Παράδεισο (Γεν. 3: 4-5).
Όμως, οι συνέπειες της παρακοής προς την Θεία Εντολή υπήρξαν καταστροφικές για την ανθρωπότητα.
Ο άγιος Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή του μας διδάσκει λέγοντας: «τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολογήτους, διότι γνόντες τον Θεόν ουχ ως Θεόν εδόξασαν ή ευχαρίστησαν, αλλ’ εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία· φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών.
Διό και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς, οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ός εστιν ευλογητός εις τους αιώνας· Αμήν.» (Ρωμ. l:20-25).
Όλο και περισσότερο ο άνθρωπος δίδει την προσοχή του σε υλικά αγαθά παρά στα πνευματικά, και μέσα στην καρδιά του θέτει την ύλη υπεράνω όλων. Υποδουλώνει τον εαυτόν του με την ύλη και την εσωτερική επιθυμία για πλούτη και υλικά αγαθά, που τον κάμνουν να είναι άδικος.
Ο άνθρωπος, μεθυσμένος από την πλεονεξία, πάντοτε θέλει όλο και περισσότερα υλικά αγαθά. Τίποτε δεν τον ικανοποιεί. Χρησιμοποιεί κάθε μέσον για να αυξήσει τα υπάρχοντά του με πλήρη αδιαφορία προς τις ανάγκες των συνανθρώπων του. Δεν τον ενδιαφέρει, εάν αδικεί άλλους. Δεν τον ενδιαφέρει το πώς οι άλλοι θα επιζήσουν. Οι κραυγές των γυναικών που καταπιέζει πέφτουν στα κουφά αυτιά του. Αντιμετωπίζοντας τα πεινασμένα πρόσωπα των παιδιών, δεν αισθάνεται τίποτε. Μοναδικός σκοπός του είναι να είναι πλούσιος.
Παρόμοια υπήρξε η ζωή του αρχιτελώνη Ζακχαίου. Ο Ζακχαίος, ως αρχιτελώνης, ενδιαφερόταν να αποκτήσει μεγάλη περιουσία, βασισμένη επάνω στην σκληρή εργασία άλλων. Ο καρπός της άδικης καταπάτησης των περιουσιακών στοιχείων των άλλων υπήρξε η ενοχή.
Όπου και εάν θα κοίταζε μέσα στο σπίτι του, έβλεπε τους καρπούς της αδικίας και της σκληρότητάς του. Τα αποκτηθέντα αρχίζουν να τον καταδικάζουν και προοδευτικά αφυπνίζουν την καρδιά του.
Εκείνη τη στιγμή, τα νέα της άφιξης του Ιησού στην πόλη φθάνουν. Όλοι οι χωριανοί τρέχουν για να δουν τον Υιόν του Δαβίδ. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο οι στενοί δρόμοι της Ιεριχούς κατακλύζονται από όχλους, που έσπρωχναν ο ένας τον άλλον με την ελπίδα να δουν τον Μεγάλο Προφήτη.
Ο Ζακχαίος, επίσης θέλησε να δει τον Ιησού. Προσπάθησε να τον πλησιάσει, αλλά ήταν αδύνατον. Ακόμα και η υψηλή κοινωνική του θέση καθόλου δεν τον ωφέλησε. Η προσοχή των ανθρώπων ήταν στραμμένη προς τον Ιησούν και αγνοούσαν τον αρχιτελώνη. Όμως, ο Ζακχαίος δεν τα βάζει κάτω. Τρέχοντας, αναβαίνει επάνω σε μία συκομουριά, για να δει καλύτερα τον Ιησού. Όταν ο Ιησούς πλησίασε, κοίταξε προς τα επάνω και βλέποντας τον Ζακχαίο του λέγει: ‘Ζακχαίε, κατέβα, διότι, σήμερα, θα μείνω μαζί σου στο σπίτι σου’ (Λουκά l9:5). Γεμάτος από χαρά και έκπληξη, ο Ζακχαίος, κατεβαίνει και υποδέχθηκε τον Ιησού. Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος. Δημόσια αναγνωρίζει τα προηγούμενα λάθη του και υπόσχεται να επιδιορθώσει δίδοντας την μισή του περιουσία στους φτωχούς και, εάν είχε αδίκησε κάποιον, θα τα ανταπέδιδε τετραπλά (Λουκά l9:8).
Αυτή η ειλικρινή έκφραση μετανοίας του Ζακχαίου, εξασφάλισε σ’ αυτόν και στην οικογένειά του την σωτηρία.
Μέσα από την ζωή του Ζακχαίου μπορούμε να δούμε μία ανταύγεια της δικής μας ζωής. Κάθε άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα, νέος ή ηλικιωμένος, επιθυμεί να έχει πλήρη γνώση και άμεση με τον Δημιουργό του. Ο άνθρωπος επιθυμεί να ικανοποιήσει τις υλικές και τις πνευματικές του ανάγκες. Δεν υπάρχει άνθρωπος επάνω στη γη που δεν επιθυμεί να έχει σχέση με τον Θεό. Αναζητά να τον συναντήσει, αλλά λόγω της αμαρτίας, που προξενεί την αποξένωση μεταξύ ανθρώπου και Θεού, η συνάντηση καθίσταται αδύνατος. Η αμαρτία στέκεται ως το εμπόδιο μεταξύ του Δημιουργού και του πλάσματός Του. Γι’ αυτό τον λόγο, ο Υιός του Θεού ήλθε στη γη για να καταστρέψει αυτό το εμπόδιο και να επανενώσει την σχέση μεταξύ του Δημιουργού και του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος αδυνατούσε να σώσει τον εαυτόν του και γι’ αυτό τον λόγον ο Θεός στέλνει τον Μονογενή Του Υιό, ώστε όποιος θα πιστεύσει σ’ Αυτόν, να μη χαθεί, αλλά να έχει ζωή αιώνιο (Ιωάν. 3:l6).
Ο απώτερος σκοπός του Ιησού ήταν να αναζητήσει και να βρει το χαμένο πρόβατο. Δεν ήρθε μόνον για τους δικαίους, αλλά για τους αμαρτωλούς. Δεν ήρθε για να θεραπεύσει τους υγιείς, αλλά τους ασθενείς. Ήρθε για να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους και να δώσει ζωή.
Τί μπορεί να πει ο άνθρωπος; Ότι είναι χωρίς αμαρτία και δεν χρειάζεται να σωθεί; Ποιός άνθρωπος μπορεί να διακηρύξει ότι έχει σωθεί με τη δική του δικαιοσύνη και ότι δεν έχει ανάγκη από τη Θυσία του Κυρίου;
Όταν ο Ιησούς Χριστός ήρθε στην Ιεριχώ, είχε ένα σκοπό, να σώσει τον Ζακχαίο και να τον καταστήσει αιώνιο παράδειγμα αληθινής μετανοίας.
Ο Ζακχαίος, έκπληκτος μπροστά στην αγάπη του Κυρίου και θαυμάζοντας την θεία παρουσία, αισθάνθηκε την καρδιά του να μαλακώνει. Είδε ξεκάθαρα την αξιολύπητη κατάστασή του και αναγνώρισε τα σφάλματα και τις άδικες πράξεις του. Το αποτέλεσμα αυτής της διαφώτισης υπήρξε η έκφραση μετανοίας. Όμως, εκείνος προχώρησε ένα βήμα περισσότερο. Όχι μόνον αναγνώρισε τα λάθη του, αλλά επιθυμεί να τα διορθώσει. Δεν έμεινε στο να υποδεχτεί τον Κύριο στο σπίτι του, αλλά θέλησε να αποκαταστήσει τη σχέση του με τον Θεό και τον συνάνθρωπό του. Γι’ αυτό, δίδει την μισή του περιουσία στους φτωχούς και, όσους είχε αδικήσει, θα τους ανταπέδιδε τετραπλά (Λουκά l9:8).
Ο Ζακχαίος είναι και θα παραμείνει ένα αιώνιο παράδειγμα μετανοίας. Είναι καθήκον μας να μιμηθούμε την παραδειγματική μετάνοια του Ζακχαίου.
Η συνάντηση του Ζακχαίου με τον Χριστό υπήρξε μία προσωπική συνάντηση. Πρόσφερε μία ευκαιρία να συναντηθεί η Αγιότητα του Θεού με τον αμαρτωλό άνθρωπο. Μπροστά στην Αγιότητα του Θεού, η αμαρτία δεν έχει που να σταθεί.
Το αποτέλεσμα αυτής της προσωπικής σχέσης μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αγιάζεται από την Χάρη του Θεού. Και, αυτός ο αγιασμός επιτυγχάνεται μέσα στην Αγία Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Χριστού. Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία. Η σωτηρία έρχεται όπου υπάρχει μετάνοια.
Ο Χριστός ήρθε για να σώσει και να αποκαταστήσει την πεσμένη εικόνα του Θεού, που ο άνθρωπος αμαύρωσε μέσον της αμαρτίας.
Οφείλομε και εμείς να επιδείξουμε ειλικρινή μετάνοια για τα σφάλματά μας και διά της μετανοίας και της Χάριτος του Χριστού να λάβουμε τη συγχώρηση των αμαρτιών μας μέσον του Ιερού Μυστηρίου της Ιεράς Εξομολογήσεως. Αμήν.
Sunday of Zacchaeus
Luke l9: l-l0
By
His Eminence
Metropolitan Panteleimon of Antinoes
The Son and Logos of God had one basic aim, namely the salvation of mankind. Man wandered far from the true knowledge of God and was anxious to find the truth which would guide him to salvation and the longed for union with his Creator.
Man’s mind and heart were darkened by sin, and as a result he did not attain to divinity as promised by the serpent in Paradise, "and the serpent said to the woman, you will not die. For God knows that, when you eat of it your eyes will be opened, and you will be like God, knowing good and evil" (Gen. 3:4-5), but the consequences of disobedience to God’s Commandment were catastrophic for mankind.
St. Paul in the epistle of Romans teaches us: ''Ever since the creation ofthe world his invisible nature, namely, his eternal power and deity, has been clearly perceived in the things that have been made. So they are without excuse; for although they knew God they did not honour Him as God or give thanks to Him, but they became futile in their thinking and their senseless minds were darkened. Claiming to be wise, they became fools, and exchanged the glory of the immortal God for images resembling mortal man or birds or animals or reptiles. Therefore, God gave them up in the lusts of their hearts to impurity, to the dishonouring of their bodies amongst themselves, because they exchanged the truth about God for a lie and worshiped and served the creature rather than the Creator, who is blessed for ever" (Rom. l:20-25).
More and more man gives his attention to material things rather than to things of spirit, and in his heart puts matter above all. He enslaves himself with matter and his inordinate desire for riches and material things often causes him to be unjust.
Man, drunk with greed, always wants more and more. Nothing satisfies him. He uses any and every means to increase his possessions with complete indifference to the needs and claims of his fellow men; he doesn't care if he exploits others; he doesn't care how other men are to live. The cries of the women he oppresses fall on deaf ears. Confronted with the hungry faces of children this cruel man feels nothing; his onlΥ aim is to be rich.
Such was the life lead by the chief tax collector, according to today’s Gospel. As chief tax collector, Zacchaeus was busy amassing a large fortune, based on the hard work of the other people. As a result of his injustice, exploitation and robbing of foreigners by confiscating their possessions, he begins to feel guilty.
Wherever he looks in his house, he sees the fruits of his injustice and cruelty. His ill-gotten possessions begin to condemn him and gradually remorse quickens his heart.
At that moment, news of Jesus' arrival in the city reaches him. Αll the people are running to see the Son of David. Within moments the narrow streets of Jericho are crowded with hundreds of people pushing and shoving each other in the hope of seeing the Great Prophet.
Zacchaeus also wanted to see Jesus. He tried to approach Him, but it was impossible.
Even his high social standing availed him nothing. The people, their attention taken up completely with Jesus, ignored him. Running ahead, Zacchaeus climbed up a sycamore tree, the better to see Jesus. When Jesus drew near, He looked up and seeing him, said, "Zacchaeus, make haste and come down; For Ι must stay at your house today" (Luke l9: 5). Full of joy, Zacchaeus descended and received Him. But that was not the end of it. In public he acknowledged his former misdeeds and promising to make amends said to Jesus, "Lord, the half of my goods Ι give to the poor and if I have defrauded anyone of anything, Ι restore it fourfold" (Luke l9: 8).
His expression of true repentance assured Zacchaeus and his family of salvation.
In Zacchaeus’ s life we can see our own lives reflected. Every man and woman, young or old, wishes to have complete knowledge of and a direct relationship with his Creator. Man longs to satisfy both his material and spiritual needs. There is no man on earth who does not desire to have a relationship with God. He seeks to meet with Him, but because of sin, which has caused the estrangement between man and God, the meeting is impossible. Sin stands as a barier between the Creator and His creation. For this reason, the Son of God came down to earth to destroy this obstacle and re-establish the relationship between man and God.
Man was unable to save himself and for this reason God sent His only-begotten Son, "for God so loved the world that He gave His only Son, that whosoever believes in Him should not perish but have eternal life" (John 3: l6).
Jesus Christ's aim was to find and save the lost sheep. He didn't come for the just, but for the sinners. He didn't come to cure the whole, but the sick. He came to free the captives and to give life.
What man can say, he is without sin and does not need to be saved? What man can claim to be saved through his own righteοusness and to have no need of the Sacrifice of our Lord?
When Jesus Christ came to Jericho He had one aim, namely to save Zacchaeus and to make of him an eternal example of actual and true repentance.
Zacchaeus surprised at Christ's love and over-awed by his Divine Presence, felt his heart soften. He saw clearly his .sorry condition and recognised his faults and misdeeds. The consequence of this illumination was the expression of his feelings of repentance. However, he went a step further and not only acknowledged his former errors, but wished to make amends for them. He didn't stop at receiving our Lord in his home, but wanted to restore his relationship with both God and his fellow man. Το this end he gave half of his property to the poor and undertook to return fourfold to those he had dispossessed.
Μy beloved sisters and brothers, Zacchaeus is and will remain an eternal example of repentance. It is our duty to imitate in our personal lives Zacchaeus's example of repentance.
The meeting of Zacchaeus with Christ was a personal meeting. It provided an occasion for the comparison between God’s Holiness and man’s sinfulness. Before Holiness sin cannot stand its ground.
The consequence of this personal relationship between man and God is the salvation of man; man is sanctified by the Grace of Christ. This sanctification is only possible with Christ and within His Holy Church, which is His Body.
Outside of the Church there is no salvation. Salvation comes whenever there is repentance, and repentance is man’s refusal of everything that deforms and disfigures his personality.
Christ came to save and to restore the image of God in man, which man had broken through sin, that is to say that by the Grace of the Holy Τrinity man is sanctified according to the words of the Lord, ''you shall be holy, for Ι am holy." (l Peter l: l6).
We must also show repentance for our misdeeds and through this repentance and the grace of our Lord Jesus Christ, we shall be forgiven of our sins through the Holy Sacrament of Confession. Amen
Ο νους και η καρδιά του ανθρώπου σκοτίστηκαν από την αμαρτία, και σαν αποτέλεσμα αδυνατούσε να συμμετάσχει στη θέωση, όπως είχε υποσχεθεί ο Όφις μέσα στον Παράδεισο (Γεν. 3: 4-5).
Όμως, οι συνέπειες της παρακοής προς την Θεία Εντολή υπήρξαν καταστροφικές για την ανθρωπότητα.
Ο άγιος Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή του μας διδάσκει λέγοντας: «τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολογήτους, διότι γνόντες τον Θεόν ουχ ως Θεόν εδόξασαν ή ευχαρίστησαν, αλλ’ εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία· φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών.
Διό και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς, οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ός εστιν ευλογητός εις τους αιώνας· Αμήν.» (Ρωμ. l:20-25).
Όλο και περισσότερο ο άνθρωπος δίδει την προσοχή του σε υλικά αγαθά παρά στα πνευματικά, και μέσα στην καρδιά του θέτει την ύλη υπεράνω όλων. Υποδουλώνει τον εαυτόν του με την ύλη και την εσωτερική επιθυμία για πλούτη και υλικά αγαθά, που τον κάμνουν να είναι άδικος.
Ο άνθρωπος, μεθυσμένος από την πλεονεξία, πάντοτε θέλει όλο και περισσότερα υλικά αγαθά. Τίποτε δεν τον ικανοποιεί. Χρησιμοποιεί κάθε μέσον για να αυξήσει τα υπάρχοντά του με πλήρη αδιαφορία προς τις ανάγκες των συνανθρώπων του. Δεν τον ενδιαφέρει, εάν αδικεί άλλους. Δεν τον ενδιαφέρει το πώς οι άλλοι θα επιζήσουν. Οι κραυγές των γυναικών που καταπιέζει πέφτουν στα κουφά αυτιά του. Αντιμετωπίζοντας τα πεινασμένα πρόσωπα των παιδιών, δεν αισθάνεται τίποτε. Μοναδικός σκοπός του είναι να είναι πλούσιος.
Παρόμοια υπήρξε η ζωή του αρχιτελώνη Ζακχαίου. Ο Ζακχαίος, ως αρχιτελώνης, ενδιαφερόταν να αποκτήσει μεγάλη περιουσία, βασισμένη επάνω στην σκληρή εργασία άλλων. Ο καρπός της άδικης καταπάτησης των περιουσιακών στοιχείων των άλλων υπήρξε η ενοχή.
Όπου και εάν θα κοίταζε μέσα στο σπίτι του, έβλεπε τους καρπούς της αδικίας και της σκληρότητάς του. Τα αποκτηθέντα αρχίζουν να τον καταδικάζουν και προοδευτικά αφυπνίζουν την καρδιά του.
Εκείνη τη στιγμή, τα νέα της άφιξης του Ιησού στην πόλη φθάνουν. Όλοι οι χωριανοί τρέχουν για να δουν τον Υιόν του Δαβίδ. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο οι στενοί δρόμοι της Ιεριχούς κατακλύζονται από όχλους, που έσπρωχναν ο ένας τον άλλον με την ελπίδα να δουν τον Μεγάλο Προφήτη.
Ο Ζακχαίος, επίσης θέλησε να δει τον Ιησού. Προσπάθησε να τον πλησιάσει, αλλά ήταν αδύνατον. Ακόμα και η υψηλή κοινωνική του θέση καθόλου δεν τον ωφέλησε. Η προσοχή των ανθρώπων ήταν στραμμένη προς τον Ιησούν και αγνοούσαν τον αρχιτελώνη. Όμως, ο Ζακχαίος δεν τα βάζει κάτω. Τρέχοντας, αναβαίνει επάνω σε μία συκομουριά, για να δει καλύτερα τον Ιησού. Όταν ο Ιησούς πλησίασε, κοίταξε προς τα επάνω και βλέποντας τον Ζακχαίο του λέγει: ‘Ζακχαίε, κατέβα, διότι, σήμερα, θα μείνω μαζί σου στο σπίτι σου’ (Λουκά l9:5). Γεμάτος από χαρά και έκπληξη, ο Ζακχαίος, κατεβαίνει και υποδέχθηκε τον Ιησού. Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος. Δημόσια αναγνωρίζει τα προηγούμενα λάθη του και υπόσχεται να επιδιορθώσει δίδοντας την μισή του περιουσία στους φτωχούς και, εάν είχε αδίκησε κάποιον, θα τα ανταπέδιδε τετραπλά (Λουκά l9:8).
Αυτή η ειλικρινή έκφραση μετανοίας του Ζακχαίου, εξασφάλισε σ’ αυτόν και στην οικογένειά του την σωτηρία.
Μέσα από την ζωή του Ζακχαίου μπορούμε να δούμε μία ανταύγεια της δικής μας ζωής. Κάθε άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα, νέος ή ηλικιωμένος, επιθυμεί να έχει πλήρη γνώση και άμεση με τον Δημιουργό του. Ο άνθρωπος επιθυμεί να ικανοποιήσει τις υλικές και τις πνευματικές του ανάγκες. Δεν υπάρχει άνθρωπος επάνω στη γη που δεν επιθυμεί να έχει σχέση με τον Θεό. Αναζητά να τον συναντήσει, αλλά λόγω της αμαρτίας, που προξενεί την αποξένωση μεταξύ ανθρώπου και Θεού, η συνάντηση καθίσταται αδύνατος. Η αμαρτία στέκεται ως το εμπόδιο μεταξύ του Δημιουργού και του πλάσματός Του. Γι’ αυτό τον λόγο, ο Υιός του Θεού ήλθε στη γη για να καταστρέψει αυτό το εμπόδιο και να επανενώσει την σχέση μεταξύ του Δημιουργού και του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος αδυνατούσε να σώσει τον εαυτόν του και γι’ αυτό τον λόγον ο Θεός στέλνει τον Μονογενή Του Υιό, ώστε όποιος θα πιστεύσει σ’ Αυτόν, να μη χαθεί, αλλά να έχει ζωή αιώνιο (Ιωάν. 3:l6).
Ο απώτερος σκοπός του Ιησού ήταν να αναζητήσει και να βρει το χαμένο πρόβατο. Δεν ήρθε μόνον για τους δικαίους, αλλά για τους αμαρτωλούς. Δεν ήρθε για να θεραπεύσει τους υγιείς, αλλά τους ασθενείς. Ήρθε για να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους και να δώσει ζωή.
Τί μπορεί να πει ο άνθρωπος; Ότι είναι χωρίς αμαρτία και δεν χρειάζεται να σωθεί; Ποιός άνθρωπος μπορεί να διακηρύξει ότι έχει σωθεί με τη δική του δικαιοσύνη και ότι δεν έχει ανάγκη από τη Θυσία του Κυρίου;
Όταν ο Ιησούς Χριστός ήρθε στην Ιεριχώ, είχε ένα σκοπό, να σώσει τον Ζακχαίο και να τον καταστήσει αιώνιο παράδειγμα αληθινής μετανοίας.
Ο Ζακχαίος, έκπληκτος μπροστά στην αγάπη του Κυρίου και θαυμάζοντας την θεία παρουσία, αισθάνθηκε την καρδιά του να μαλακώνει. Είδε ξεκάθαρα την αξιολύπητη κατάστασή του και αναγνώρισε τα σφάλματα και τις άδικες πράξεις του. Το αποτέλεσμα αυτής της διαφώτισης υπήρξε η έκφραση μετανοίας. Όμως, εκείνος προχώρησε ένα βήμα περισσότερο. Όχι μόνον αναγνώρισε τα λάθη του, αλλά επιθυμεί να τα διορθώσει. Δεν έμεινε στο να υποδεχτεί τον Κύριο στο σπίτι του, αλλά θέλησε να αποκαταστήσει τη σχέση του με τον Θεό και τον συνάνθρωπό του. Γι’ αυτό, δίδει την μισή του περιουσία στους φτωχούς και, όσους είχε αδικήσει, θα τους ανταπέδιδε τετραπλά (Λουκά l9:8).
Ο Ζακχαίος είναι και θα παραμείνει ένα αιώνιο παράδειγμα μετανοίας. Είναι καθήκον μας να μιμηθούμε την παραδειγματική μετάνοια του Ζακχαίου.
Η συνάντηση του Ζακχαίου με τον Χριστό υπήρξε μία προσωπική συνάντηση. Πρόσφερε μία ευκαιρία να συναντηθεί η Αγιότητα του Θεού με τον αμαρτωλό άνθρωπο. Μπροστά στην Αγιότητα του Θεού, η αμαρτία δεν έχει που να σταθεί.
Το αποτέλεσμα αυτής της προσωπικής σχέσης μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αγιάζεται από την Χάρη του Θεού. Και, αυτός ο αγιασμός επιτυγχάνεται μέσα στην Αγία Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Χριστού. Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία. Η σωτηρία έρχεται όπου υπάρχει μετάνοια.
Ο Χριστός ήρθε για να σώσει και να αποκαταστήσει την πεσμένη εικόνα του Θεού, που ο άνθρωπος αμαύρωσε μέσον της αμαρτίας.
Οφείλομε και εμείς να επιδείξουμε ειλικρινή μετάνοια για τα σφάλματά μας και διά της μετανοίας και της Χάριτος του Χριστού να λάβουμε τη συγχώρηση των αμαρτιών μας μέσον του Ιερού Μυστηρίου της Ιεράς Εξομολογήσεως. Αμήν.
Sunday of Zacchaeus
Luke l9: l-l0
By
His Eminence
Metropolitan Panteleimon of Antinoes
The Son and Logos of God had one basic aim, namely the salvation of mankind. Man wandered far from the true knowledge of God and was anxious to find the truth which would guide him to salvation and the longed for union with his Creator.
Man’s mind and heart were darkened by sin, and as a result he did not attain to divinity as promised by the serpent in Paradise, "and the serpent said to the woman, you will not die. For God knows that, when you eat of it your eyes will be opened, and you will be like God, knowing good and evil" (Gen. 3:4-5), but the consequences of disobedience to God’s Commandment were catastrophic for mankind.
St. Paul in the epistle of Romans teaches us: ''Ever since the creation ofthe world his invisible nature, namely, his eternal power and deity, has been clearly perceived in the things that have been made. So they are without excuse; for although they knew God they did not honour Him as God or give thanks to Him, but they became futile in their thinking and their senseless minds were darkened. Claiming to be wise, they became fools, and exchanged the glory of the immortal God for images resembling mortal man or birds or animals or reptiles. Therefore, God gave them up in the lusts of their hearts to impurity, to the dishonouring of their bodies amongst themselves, because they exchanged the truth about God for a lie and worshiped and served the creature rather than the Creator, who is blessed for ever" (Rom. l:20-25).
More and more man gives his attention to material things rather than to things of spirit, and in his heart puts matter above all. He enslaves himself with matter and his inordinate desire for riches and material things often causes him to be unjust.
Man, drunk with greed, always wants more and more. Nothing satisfies him. He uses any and every means to increase his possessions with complete indifference to the needs and claims of his fellow men; he doesn't care if he exploits others; he doesn't care how other men are to live. The cries of the women he oppresses fall on deaf ears. Confronted with the hungry faces of children this cruel man feels nothing; his onlΥ aim is to be rich.
Such was the life lead by the chief tax collector, according to today’s Gospel. As chief tax collector, Zacchaeus was busy amassing a large fortune, based on the hard work of the other people. As a result of his injustice, exploitation and robbing of foreigners by confiscating their possessions, he begins to feel guilty.
Wherever he looks in his house, he sees the fruits of his injustice and cruelty. His ill-gotten possessions begin to condemn him and gradually remorse quickens his heart.
At that moment, news of Jesus' arrival in the city reaches him. Αll the people are running to see the Son of David. Within moments the narrow streets of Jericho are crowded with hundreds of people pushing and shoving each other in the hope of seeing the Great Prophet.
Zacchaeus also wanted to see Jesus. He tried to approach Him, but it was impossible.
Even his high social standing availed him nothing. The people, their attention taken up completely with Jesus, ignored him. Running ahead, Zacchaeus climbed up a sycamore tree, the better to see Jesus. When Jesus drew near, He looked up and seeing him, said, "Zacchaeus, make haste and come down; For Ι must stay at your house today" (Luke l9: 5). Full of joy, Zacchaeus descended and received Him. But that was not the end of it. In public he acknowledged his former misdeeds and promising to make amends said to Jesus, "Lord, the half of my goods Ι give to the poor and if I have defrauded anyone of anything, Ι restore it fourfold" (Luke l9: 8).
His expression of true repentance assured Zacchaeus and his family of salvation.
In Zacchaeus’ s life we can see our own lives reflected. Every man and woman, young or old, wishes to have complete knowledge of and a direct relationship with his Creator. Man longs to satisfy both his material and spiritual needs. There is no man on earth who does not desire to have a relationship with God. He seeks to meet with Him, but because of sin, which has caused the estrangement between man and God, the meeting is impossible. Sin stands as a barier between the Creator and His creation. For this reason, the Son of God came down to earth to destroy this obstacle and re-establish the relationship between man and God.
Man was unable to save himself and for this reason God sent His only-begotten Son, "for God so loved the world that He gave His only Son, that whosoever believes in Him should not perish but have eternal life" (John 3: l6).
Jesus Christ's aim was to find and save the lost sheep. He didn't come for the just, but for the sinners. He didn't come to cure the whole, but the sick. He came to free the captives and to give life.
What man can say, he is without sin and does not need to be saved? What man can claim to be saved through his own righteοusness and to have no need of the Sacrifice of our Lord?
When Jesus Christ came to Jericho He had one aim, namely to save Zacchaeus and to make of him an eternal example of actual and true repentance.
Zacchaeus surprised at Christ's love and over-awed by his Divine Presence, felt his heart soften. He saw clearly his .sorry condition and recognised his faults and misdeeds. The consequence of this illumination was the expression of his feelings of repentance. However, he went a step further and not only acknowledged his former errors, but wished to make amends for them. He didn't stop at receiving our Lord in his home, but wanted to restore his relationship with both God and his fellow man. Το this end he gave half of his property to the poor and undertook to return fourfold to those he had dispossessed.
Μy beloved sisters and brothers, Zacchaeus is and will remain an eternal example of repentance. It is our duty to imitate in our personal lives Zacchaeus's example of repentance.
The meeting of Zacchaeus with Christ was a personal meeting. It provided an occasion for the comparison between God’s Holiness and man’s sinfulness. Before Holiness sin cannot stand its ground.
The consequence of this personal relationship between man and God is the salvation of man; man is sanctified by the Grace of Christ. This sanctification is only possible with Christ and within His Holy Church, which is His Body.
Outside of the Church there is no salvation. Salvation comes whenever there is repentance, and repentance is man’s refusal of everything that deforms and disfigures his personality.
Christ came to save and to restore the image of God in man, which man had broken through sin, that is to say that by the Grace of the Holy Τrinity man is sanctified according to the words of the Lord, ''you shall be holy, for Ι am holy." (l Peter l: l6).
We must also show repentance for our misdeeds and through this repentance and the grace of our Lord Jesus Christ, we shall be forgiven of our sins through the Holy Sacrament of Confession. Amen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου