Κυριακή ΙΒ' Λουκά. Λουκ. 17 12-19
Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος
Ο θάνατος ερχόταν αργά και µε πολύ πόνους. Οι λεπροί έβλεπαν τα σώµατά τους να σαπίζουν, τα άκρα τους να κατατρώγονται, τα πρόσωπα τους να παραμορφώνονται και τα µέλη τους, σαπισμένα, να πέφτουν νεκρά στο χώµα. Το χειρότερο απ' όλα ήταν η αποµόνωση και η µοναξιά τους. Κανένας δεν έπρεπε να τους πλησιάζει, για τον κίνδυνο µήπως κολλήσει την ασθένεια. Αλλά και αν ξεπερνούσε κανείς αυτό τον φόβο, τότε η θέα και µόνο των πληγών της ασθένειας ήταν αρκετή να αποµακρύνει και το πιό αγαπητό και συγγενικό πρόσωπο. Ήταν ζωντανοί νεκροί, που περίµεναν το θάνατο σαν τη µόνη λύτρωση.
Δέκα λεπροί άνδρες, ανάµεσα στους τόσους χιλιάδες, καταδικασµένοι κι αυτοί σε διαρκή αποµόνωση, απελπισµένοι από οποιαδήποτε ανθρώπινη βοήθεια είχαν µόνο µία ελπίδα.
Άκουσαν για τον Ιησού τον Ναζωραίο, τον διδάσκαλο του λαού που έκανε πολλά θαύµατα. Το µεγάλο τους πρόβληµα ήταν πώς να τον συναντήσουν. Δεν µπορούσαν να πλησιάσουν τις πόλεις, γι' αυτό ο Κύριος που γνωρίζει τις πιό κρυφές σκέψεις και επιθυµίες των ανθρώπων οδηγεί τα βήµατά Του προς την περιοχή των 10 λεπρών.
Στάθηκαν σε κάποια απόσταση και µε µεγάλη φωνή φώναξαν: «Ιησού επιστάτα ελέησον ηµάς». Ο Κύριος, παρά την κούρασή Του, στάθηκε µε πολλή ευσπλασχνία, και στην ικεσία τους ήρθε αµέσως η απάντηση του Κυρίου: «Πηγαίνετε, τους είπε, και δείξετε τον εαυτό σας στους ιερείς, για να διαπιστώσουν επίσηµα τη θεραπεία σας». Και όπως εκείνοι προχωρούσαν µε πίστη προς την πόλη, το θαύµα έγινε. Η λέπρα έφυγε. Τα µέλη τους αποκαταστάθηκαν υγιή, νέο δέρµα κάλυψε το καταπληγωµένο σώµα τους. Το θαύµα ολοκληρώθηκε. Και θα περίµενε κανείς να δει και τους δέκα να επιστρέφουν χαρούµενοι στον Χριστό, για να του εκφράσουν ολόθερµα την ευγνωµοσύνη τους. Αλλά δεν επέστρεψαν να ευχαριστήσουν τον Ευεργέτη τους, εκτός από έναν, και αυτός δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά Σαµαρείτης. Ένας ξένος για το Ιουδαϊκό Έθνος επέστρεψε και από ευγνωµοσύνη πέφτει µε το πρόσωπό του στο έδαφος.
Οι άλλοι εννέα, Ιουδαίοι, γεµάτοι από την πνευµατική αρρώστεια της αχαριστίας, ούτε καν θυµηθήκανε την ευεργεσία. Δεν σκέφτηκαν σε ποιά κατάσταση ήταν και ότι θεραπεύτηκαν; Ξέχασαν τα πάντα και µε παράπονο ο Κύριος είπε: «Οι άλλοι εννέα που είναι; Δεν θεώρησαν καθήκον τους να επιστρέψουν και να ευχαριστήσουν τον Θεό;».
Αντίθετα µε τους 9 λεπρούς, πόσο λαµπρό και διδακτικό είναι το παράδειγµα του ευγνώµονα Σαµαρείτη! Και εµείς, σήµερα, απολαµβάνουµε το αµέτρητο πλήθος των ευεργεσιών του Θεού, κι όµως πόσο πολύ µοιάζουµε µε τους εννέα αχάριστους λεπρούς.
Απολαµβάνουµε την ελευθερία της πατρίδας µας, κι όµως σκλαβωνόµαστε όλο και περισσότερο στα αµαρτωλά πάθη, τα ψυχοφθόρα και καταστρεπτικά. Τιµηθήκαµε µε το µοναδικό χάρισµα, να είµαστε «κατ' εικόνα και καθ' οµοίωσιν Θεού» πλασµένοι, και παρ' όλα αυτά αµαυρώνουµε τη µέγιστη τιµή και δόξα που µας χάρισε ο Θεός µε µια ζωή τόσο αντιχριστιανική και ανορθόδοξη µε το να κυλιόµαστε στα παράνοµα πάθη της σαρκολατρείας.
Όταν, αντί να αγαπάµε τους συνανθρώπους µας, καλλιεργούµε µίση και έχθρες. Όταν αντί να συγχωρούµε, σκληραίνουµε την καρδιά µας και δυσκολευόµαστε να συγχωρήσουµε τον συνάνθρωπό µας. Όταν αντί να κάνουµε έργα ελεηµοσύνης, ασχολούµαστε µε το µάταιο πλουτισµό και ποτέ δε µας αρκούν, αλλά αναζητάµε όλο και περισσότερα. Όταν αντί να αγωνιζόµαστε να ανυψώσουµε την ηθική της κοινωνίας, ασχολούµαστε µε το παράνοµο σωµατεµπόριο, εκµεταλλευόµενοι την φτώχια αθώων κοριτσιών. Όταν αντί να βοηθάµε τους νέους να καλλιεργήσουν ιδανικά, τους παρασέρνουµε στα ναρκωτικά µε σκοπό να πλουτίσουµε µε το θάνατό τους. Όταν οι γονείς αντί να καθοδηγούν τα παιδιά τους στο χριστιανικό δρόµο, τα ενθαρρύνουν να ακολουθήσουν τα σκοτεινά µονοπάτια της ασωτείας. Όταν αντί να βοηθάµε τους εργαζοµένους, καταπατάµε όλα τα δίκαιά τους και οι άδικοι εργοδότες δεν τους δίνουν τα ασφάλιστρά τους ή τα δίκαια ένσηµα που δικαιούνται, ώστε να έχουν αργότερα µία σύνταξη και ασφάλεια. Όταν αντί να περιθάλπουµε τους γέροντες γονείς µας, τους περιφρονούµε και τους ρίχνουµε σε µια φτωχή γωνιά, παραπεταµένους µέσα σ' ένα ίδρυµα, τότε πρέπει να ερωτηθούµε µήπως µοιάζουµε µε τους εννέα αχάριστους λεπρούς; Η κάθε αµαρτία είναι πνευµατική λέπρα της ψυχής. Και ενώ ο Κύριος και Θεός µας Ιησούς Χριστός µας χαρίζει την πνευµατική υγεία, οι περισσότεροι Χριστιανοί δείχνουν τόση αχαριστία ώστε πιο εύκολα τον εγκαταλείπουν και στρέφονται σ' άλλους χώρους, όπου νοµίζουν, ότι υπηρετούν τον Θεό, αλλά στην ουσία ζούνε µέσα σε µία ουτοπία µιάς ψευτο-ικανοποίησης των πνευµατικών αναγκών τους.
Πόσες φορές όµως και μεταξύ µας δείχνουµε αγνωμοσύνη και αχαριστία, όταν ευεργετούμαστε από άλλους; Πόσες φορές, όταν κάναµε καλό, µας το ανταπέδωσαν µε την άκαρδη αχαριστία; Πόσες φορές, δείξαµε αγάπη σε φίλους και γνωστούς και αυτοί ανταποκρίθηκαν µε πικρά λόγια ή και προ-σποιούνταν ότι δε µας γνωρίζουν; Πόσες φορές θυσιαζόμαστε και αντί για µια απλή αναγνώριση ή ένα εγκάρδιο ευχαριστώ, βρισκόμαστε περιφρονημένοι απ' αυτούς που βοηθήσαµε; Είτε στην οικογένεια, είτε στην κοινωνία, είτε στα πρόσωπα της Εκκλησίας, η αχαριστία υπάρχει σαν ένα πραγµατικό γεγονός. Μεγαλύτερο παράδειγµα έχουµε το πάθηµα του Κυρίου µας, που ευεργετούσε όλους τους ανθρώπους, θεράπευε όλους τους αρρώστους, δίδασκε µε όλη την καρδιά Του και παρ' όλα αυτά στο τέλος δοκίμασε το πικρότατο ποτήρια του θανάτου επάνω στο Σταυρό.
Αγαπητοί µου, µε αφορµή τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ας εξετάσει ο καθένας τον εαυτό του κατά πόσο ευγνώµονοι είµαστε απέναντι στο Θεό, αλλά και στο συνάνθρωπό του. Σαν χριστιανοί οφείλουµε να ευγνωµονούµε τον ευεργέτη µας, είτε για µικρή, είτε για µεγάλη ευεργεσία. Ας δοξολογούµε τον Θεό για τις άπειρες ευεργεσίες Του και ας ευχαριστούµε τους συνανθρώπους µας, για κάθε συµπαράστασή τους.
Τα λόγια του Απ. Πέτρου «παντί ευχαριστήτε» πρέπει να ριζώσουν βαθιά µέσα στην καρδιά και τη ζωή µας.
12th Sunday of St Luke
Sunday of the Ten Lepers
(Luke 17:12-19)
By His Eminence
Metropolitan Panteleimon of Antinoes
Δ/νίς Ευαγγελία Νύκταρη προσφέρει ιατρική βοήθεια σε ιθαγενή της Γκάνας.
Miss Evangelia Nyktari offers medical assistance to a native Ghanian.
Leprosy in the past was considered an incurable illness which was vanished from Europe only during the last decades of the 20th century.
Death was slow and accompanied with great pain. The lepers were seeing their body’s parts decaying, rotting and breaking off, and their faces deforming. The worst of all was their isolation and loneliness. No one was allowed to approach them, for the danger that they might be exposed to the illness. But, even, if they had the courage to surpass this fear, then, only the view of their wounds was enough to scatter away even the closest and most beloved relatives. They were as living dead, awaiting death as their only deliverance.
Ten lepers, among so many thousands, condemned to continuous isolation, hopeless of any human help, had only one hope. They have heard about Jesus of Nazareth, the Teacher who was God sent and performed miracles. But, their problem was, how to meet with Him. They could not approach the cities or villages and for this reason the Lord Who knows the secrets of men’s hearts, guides Himself to the territory of the ten lepers.
The Ten lepers stood from a distance and with a loud voice the cried out: “Jesus, Master, have mercy on us!” The Lord, regardless of His tiredness, stood with great compassion and replied immediately to their request: “Go and show yourselves to the priests”, in order that they may, according to the Mosaic Law, confirm your healing. As they went their way towards Jerusalem, the miracle took place. The leprosy was cleansed. Their body’s parts were restored and healed; new skin appeared and covered their wounded bodies. The miracle was completed. Now, one should wait to see all ten to return back to Jesus with joy, to give thanks. But, unfortunately, the nine did not return to give thanks to their benefactor. Only one as grateful enough to return and he was a Samaritan. The one who was a stranger to the Jewish nation returned and felt down to the ground to show his appreciation.
The rest were nine Jews, who were full with the spiritual illness of ungratefulness. They did not remember the beneficence! They did not remember in which condition they were and that they were now cured! They had forgotten everything; and thus the Lord questioned: “Were not ten made clean? But the other nine, where are they? Was none of them found to return and give praise to God except this foreigner?”
On the contrary with the nine lepers, what great example the grateful Samaritan had shown! We, today, enjoy the countless of God’s mercies and, yet, we also resemble the nine ungrateful lepers.
We enjoy the freedom of our country and yet, we enslave ourselves into the sinful passions, which are soul-destroying and destructive. We have been honoured with the unique charisma, to be “in the image and likeness of God” and yet, we darken this great honour and glory with a life so antichristian and unorthodox by surrendering ourselves into the sinful pleasures of the flesh.
When, instead of loving our neighbors, we cultivate hatred. When, instead of forgiving, we harden our hearts and find it difficult to forgive our fellowman. When, instead of performing merciful deeds, we struggle to become richer. When, instead of struggling to raise the morality of today’s society, we also participate in fornications and adulteries. When, instead of helping the youth to cultivate and realize the virtues, we lead them to drug abuse in order to receive riches through their death. When parents, instead of guiding their children to the Christian way of life, they encourage them to follow the dark path of sin. When, instead of helping out the workers, those who offer them work trespass against their rights and deprive them from their insurance and retirement plan. When instead of taking care of our parents, we ignore and through them into a retirement home or institution. Then, we must ask ourselves: are we imitating the nine ungrateful lepers?
Every sin is a spiritual leprosy of the soul. Although, our Lord and Saviour and God Jesus Christ granted us our spiritual health, yet, most of today’s Christians show so much ungratefulness to God and they turn to other places where they believe that they can satisfy their vain ambitions.
But again, how many times we show ungratefulness to one another, when we benefit from others? How many times we have done good and received ungratefulness? How many times we have shown love to friends and they responded with bitterness or pretended that they did not know us? How many times we have sacrificed ourselves and instead of a simple recognition or a heartfelt gratitude, we found ourselves ignored by those who we helped?
Either in family, or in society, or amongst the persons who serve within the Church, ungratefulness exists as a reality. The greatest example which we have is our Lord and Saviour Jesus Christ, the incarnated Word and Son of God, Who benefited all men, cured all the sick, taught with His heart, and yet, at the end He tasted the bitter cup of death on the Cross.
My beloved, let us examine ourselves how grateful we are to God and to our fellow man. As Orthodox Christians, we should be grateful to all for everything. Let us glorify God for His numerous mercies towards men. Let us be grateful towards our fellow men for their support. The teachings of St Peter, “be thankful for everything” must become a way of life for all of us.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου