Λόγος τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Πατμίου εἰς τήν Κυριακήν του Παραλύτου

Λόγος τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Πατμίου εἰς τήν Κυριακήν τοῦ Παραλύτου

Ὁ ἄνθρωπος κλίνει φυσικά στό νά λυπῆται καί νά πονᾶ στίς δυστυχίες καί συμφορές τῶν ἄλλων. Ἴσως ἐπειδή εἶναι κοινές ἤ ἐπειδή ὅλοι εἴμεθα ἀπό τό ἴδιο φύραμα, ἤ ἐπειδή δέν γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος «τί τέξεται ἡ ἐπιούσα».
Δέν εἶναι βέβαιος ὅτι ἀργότερα δέν θά φυτρώσουν στόν ἴδιον οἱ ἄκανθες τῶν πόνων τίς ὁποῖες βλέπει σέ ἄλλους. Γι’ αὐτούς τούς λόγους δικαίως σύρεται κανείς σέ συμπαθῆ διάθεση, ὅταν θεωρῆ τίς ἀσθένειες καί τούς πόνους τῶν συνανθρώπων του.

Ποῖος, λοιπόν, θά ἦταν τόσο σκληρός στήν καρδία, τόσο θηριογνώμων στήν διάθεση ὥστε νά μή συλλυπηθῆ καί νά μή συμπονέση σήμερα, ἀκούγοντας ἀπό τό ἱερόν Εὐαγγέλιον τούς πολλούς ἐκείνους χρόνους, τούς ὁποίους ἐπέρασεν ὁ σημερινός παράλυτος κατάκοιτος, σάν ἀναίσθητος λίθος, ἐπάνω σέ ἕνα κρεββάτι;