“Τὸ καταφύγιό μου ἦταν νὰ ταξιδέψω πρὸς τὰ πάνω”. Άγιος Πορφύριος

– Στὴ στενοχώρια του καὶ στὴ δυσκολία του, ἀναγκάζεται κανεὶς νὰ καταφύγει στὸν Θεό.
– Ναί.
– Νὰ ἐκτείνει τὰς χεῖρας καὶ νὰ ζητήσει τὸ ἔλεός του: « Ἐν θλίψεσι ἐκέκραξα πρὸς Κύριον καὶ ἐπήκουσέ μου».
 – Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ τὰ στοιχεῖα… Πώ, πώ, πώ…
 – Ἤτανε πολὺ σπουδαῖα καὶ συγκινητικότατα, Γέροντα, αὐτὰ ποὺ εἴπατε.
 – Ἀναμνήσεις. Καὶ εἶναι καὶ ὡραῖες καὶ οἱ ἀναμνήσεις ἀκόμα. Σὰν νὰ τὰ ζῶ. Μετὰ στὸ ἐκκλησάκι… Πά, πά, πά… Καὶ νὰ κοιτάζεις γύρω μὲ τὸ μυαλό σου… Δὲν σᾶς τὰ εἶπα ὅλα! Μέσ’ στὸ ἐκκλησάκι ποὺ ἔμπαινα, πήγαινα, καθόμουνα στὸ στασίδι κι ἔριχνα μιὰ ματιά. Γύρω ἦσαν βουνά, ἀπὸ πάνω ἦσαν κουμαριές, δάσος, δάσος γύρω, οὔτε ψυχή. Μόνο κάτω στὸν κάμπο ἦταν τὰ χωριά, ἡ Βάθεια.  Ἐκεῖ ἔχει τέλεια ἐρημιά, δηλαδὴ γιὰ νὰ καταλάβετε τὸ ἔρημο καὶ τό, ἂς ποῦμε, τὸ ἀβοήθητο.

Ἅγιος Πορφύριος: «Πῶς φεύγει ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπελπισία, ἡ κατάθλιψη»

 Ὅλα τὰ κακὰ αἰσθήματα, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπελπισία, ἡ ἀπογοήτευση, ποὺ πᾶνε νὰ κυριεύσουν τὴν ψυχή, φεύγουν μὲ τὴν ταπείνωση. Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ταπείνωση, ὁ ἐγωιστής, δὲν θέλει νὰ τοῦ κόψεις τὸ θέλημα, νὰ τὸν θίξεις, νὰ τοῦ κάνεις ὑποδείξεις. Στενοχωρεῖται, νευριάζει, ἐπαναστατεῖ, ἀντιδρᾶ, τὸν κυριεύει ἡ κατάθλιψη.
Ἡ κατάσταση αὐτὴ θεραπεύεται μὲ τὴ χάρη. Πρέπει ἡ ψυχὴ νὰ στραφεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεραπεία θὰ γίνει μὲ τὸ ν’ ἀγαπήσει τὸν Θεὸ μὲ λαχτάρα.
Πολλοὶ ἅγιοί μας μετέτρεψαν τὴν κατάθλιψη σὲ χαρὰ μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Παίρνανε δηλαδὴ τὴν ψυχικὴ δύναμη, ποὺ ἤθελε νὰ τὴ συντρίψει ὁ διάβολος, καὶ τὴ δίνανε στὸν Θεὸ καὶ τὴ μεταβάλλανε σὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση. Ἡ προσευχή, ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ μεταβάλλει σιγὰ σιγὰ τὴν κατάθλιψη καὶ τὴ γυρίζει σὲ χαρά, διότι ἐπιδρᾶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ χρειάζεται νὰ ἔχεις τὴ δύναμη, ὥστε ν’ ἀποσπάσεις τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ σὲ βοηθάει νὰ ἑνωθεῖς μαζί του.

Περὶ προσευχῆς. Καὶ περὶ γαστριμαργίας. Άγιος Πορφύριος

Χ.Μ.Π.: Κάποια φορὰ εἶχα πάρει μὲ τὸ αὐτοκίνητό μου στὸ Γέροντα Πορφύριο ἕνα Ἁγιορείτη μοναχό, πολὺ πνευματικὸ ἀσκητή. Ἡ συνομιλία τους, στὴν ὁποία ἤμουν κι ἐγὼ παρών, περιεστράφη γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῆς προσευχῆς. Ὁ μοναχὸς ρώτησε τὸ Γέροντα Πορφύριο πῶς πρέπει νὰ προσευχόμαστε. Ὁ Γέροντας ρώτησε μὲ τὴ σειρά του τὸ μοναχὸ πῶς προσεύχεται ἐκεῖνος. Ὁ μοναχὸς τοῦ ἀπάντησε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό». Ρώτησε κι ἐμένα πῶς προσεύχομαι. «Τὸ ἴδιο κι ἐγώ», τοῦ ἀπάντησα. Μᾶς εἶπε τότε ὁ Γέροντας:

Ὁ Γέροντας βρίσκει καὶ διαβάζει τὸν ψαλμὸ ἀπὸ τὸ βιβλίο ποὺ κρατοῦσε ἄλλος, τρία μέτρα μακριά του. Άγιος Πορφύριος

Μοῦ λέει κάποια φορὰ ὁ Γέροντας, «ἔχω μία κασέτα ἐκεῖ. Πάρε την καὶ βάλε τη στὸ μαγνητόφωνο». Τὴν ἔβαλα καὶ ἄκουσα τὴ φωνὴ τοῦ Γέροντα ποὺ διάβαζε ἕναν ψαλμό. «Ἦρθε ἐδῶ ἕνας νεαρὸς φοιτητὴς ἀπὸ τὴν Πάτρα», μοῦ ἐξήγησε, «ὁ ὁποῖος εἶχε ψυχολογικὰ προβλήματα καὶ τὸν κράτησα μερικὲς μέρες.
Τώρα εἶναι καλύτερα. Προχθὲς μοῦ λέει, “σὲ παρακαλῶ, Γέροντα, νὰ μοῦ γράψεις ἕναν ψαλμὸ στὸ μαγνητόφωνο, γιὰ νὰ βάζω νὰ τὸν ἀκούω”. Λέω, “φέρε τὸ Ψαλτήριο καὶ ἄνοιξέ το σὲ ὅποια σελίδα θὲς ἐσύ. Ἐσὺ νὰ προσέχεις στὸν Ψαλμὸ κι ἐγὼ θὰ τὸν διαβάζω γιὰ νὰ γραφτεῖ στὸ μαγνητόφωνο”.

Οἱ τρομακτικές μορφές τοῦ πονηροῦ. Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

 Ὁ Ὅσιος Γέροντας Πορφύρος ἀπέφευγε τὴν ὀξύτητα στὶς ἐκφράσεις. Συνιστοῦσε πάντα ὅλα νὰ γίνονται ἁπαλὰ καὶ χωρὶς βία.
— Οἱ τρομακτικὲς μορφὲς ποὺ παίρνει ὁ πονηρὸς καὶ παρουσιάζεται στὸν χριστιανό, ὀφείλον­ται πολὺ συχνὰ στὸν βίαιο τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖον ὁ πιστὸς πολεμᾶ τὰ πάθη του, ἔλεγε. Τὸ πνεῦμα τοῦ κακοῦ δὲν ἔχει μορφή. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ δίνουν μορφὴ ἀνάλογα μὲ τὰ βιώματά τους, τὰ γονίδιά τους καὶ τὴν κληρονομικότητά τους.
 — Καὶ ὁ Μέγας Ἀντώνιος ποὺ ἔβλεπε τέτοιες μορφές; (ρώτησε κάποιος)
 —  Ἔ, δὲν ἦταν μέγας καὶ ἅγιος ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἔλεγε μὲ χαμόγελο. Νὰ ἀγωνίζεσαι ἁπαλὰ καὶ χωρὶς βία νὰ μεταμορφώσεις τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη σὲ καλά. Οἱ τρεῖς  Ἱεράρχες δὲν ἔβλεπαν τὸ κακό καὶ δὲν περιγράφουν τὸν διάβολο.
Δὲν ἀσκοῦσαν βία πάνω τους, ὥστε νὰ καταπιεσθεῖ τὸ νευρικὸ σύστημα.

Οἱ προγαμιαῖες σχέσεις καί τά σαρκικά ἁμαρτήματα.

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Πορφύριος, ἀκολουθώντας τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου καί τῆς Ἐκκλησίας μας, ἦταν τελείως ἀντίθετος μέ τήν ἀνηθικότητα, τίς προγαμιαῖες σχέσεις καί τήν ὅποια σαρκική ἁμαρτία καί διαστροφή.
Ἀναφορικά μέ τίς προγαμιαῖες σχέσεις καί τήν σαρκική ἁμαρτία, ἔλεγε σέ μία μητέρα: «Νά προσέχεις καί νά προσεύχεσαι, τά παιδιά σου νά μή πέσουν στήν σαρκική ἁμαρτία. Βέβαια καί μέ τόν λογισμό ἁμαρτάνει κανείς, ἀλλά ἐλαφρότερα, ἐνῶ μέ τήν σαρκική συνεύρεση πολύ βαρύτερα, γιατί μ’ αὐτήν γίνονται βαθειές ἀλλαγές καί ζημιές στήν ψυχή»[163].
Ὡς Πνευματικός ὁ Ἅγιος δέν ἦταν καθόλου χαλαρός, ἀλλά, ἀντίθετα, υἱοθετοῦσε καί δίδασκε ὡς ἐπιβεβλημένη τήν ἠθική καθαρότητα καί τήν ἀποχή ἀπό κάθε σαρκική ἁμαρτία πρίν ἀλλά καί μετά τόν Γάμο. Ἦταν πολύ ἀνεκτικός στόν ἁμαρτωλό, ἀλλά μέ σκοπό νά τόν ὁδηγήσει στή διόρθωση.

Μην κρίνεις ακόμα κι αν βλέπεις. Άγιος Πορφύριος

 Δὲν εἶναι ὅλοι παλιάνθρωποι, ἐκεῖνοι ποὺ κάνουν ἐγκλήματα.

Ἀκόμη κι ἂν εἶναι ἀναίσθητος, ἂν θέλετε, ποὺ ἐλάχιστοι εἶναι οἱ πωρωμένοι καὶ οἱ ἀναίσθητοι. Οἱ ἄλλοι βρίσκονται σὲ μιὰ δύσκολη ὥρα, ἀτείχιστοι, καὶ τοὺς ἁρπάζει τὸ κακὸ καὶ τοὺς βάζει καὶ κάνουν τὰ μύρια ὅσα.

Ἔτσι ἔλεγε ὁ Γέροντας Πορφύριος: “Δὲν εἶναι, βρέ, ὅλοι φονιάδες, οὔτε ὅλοι παλιάνθρωποι ποὺ κάνουν ἐγκλήματα, ἀλλ’ εἶναι ἀτείχιστοι, δὲν ἀγωνίζονται, δὲν ἐξομολογοῦνται, δὲν μεταλαβαίνουν, δὲν προσεύχονται, δὲν προσπαθοῦν.

Ἐπέμβαση χωρὶς νάρκωση. Ἅγιος Πορφύριος

— Μὲ τὴν πίστη, παιδί μου Ἀνάργυρε, μπορεῖς νὰ κάνεις τὰ ἀδύνατα, δυνατά. Βέβαια, ἐμεῖς δὲν ἔχουμε τόσο μεγάλη πίστη, γιὰ νὰ μετακινήσουμε ἀκόμη καὶ βουνά. Οὔτε νὰ κάνουμε μεγάλα θαύματα, ποὺ κάνουν οἱ  Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν Χάρη τοῦ καλοῦ μας Θεοῦ.
Μποροῦμε, ὅμως, καὶ ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί, ὅπως εἶμαι ἐγώ, ὅταν ἀκουμπίσουμε τὶς ἐλπίδες μας στὸ Χριστό, νὰ πετύχουμε θαυμαστὰ πράγματα καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουμε καταστάσεις καὶ γεγονότα, ποὺ ἀφήνουν ἀκόμη καὶ τοὺς ἐπιστήμονες ἄναυδους καὶ σηκώνουν ψηλὰ τὰ χέρια! Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά, μοῦ ’λεγε σὲ μία συζήτηση ποὺ κάναμε μία ἡμέρα στὸ Μοναστήρι τοῦ  Ἁγίου Νικολάου στὰ Καλλίσια Ἀττικῆς, ἡ ὁποία εἶχε σὰν θέμα τὴν δύναμη τῆς Πίστεως στὸν Χριστό μας.
Καὶ ἐνῶ ὁ ἅγιος πατέρας συνέχιζε νὰ μοῦ ἀναπτύσσει τὸ θέμα κι ἐγὼ τὸν κοίταζα κατάματα, ὡς συνήθως, προσπαθώντας νὰ διαβάσω τὴ σκέψη του, ὁ μακαριστὸς Γέροντας μὲ παρατήρησε, γιατί τὸν κοιτάζω ἔτσι στὰ μάτια. Καὶ πρόσθεσε:

Ὁ πόνος τῶν μαρτύρων. Άγιος Πορφύριος

— Ἦταν ἕνας ἐδῶ πρὸ ὀλίγου καὶ μὲ ρώτησε ἂν πονοῦσαν οἱ μάρτυρες, στὰ τόσα βασανιστήρια. Ἔλεγε ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδινε ὑπομονὴ καὶ ἄντεξαν στὰ τόσα βασανιστήρια. Κι ἐγὼ τοῦ λέω:
— Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀντέχει, ὡς ἄνθρωπος, οὔτε στὸν πρῶτο πόνο ποὺ τοὺς προξενοῦσαν: Φυσιολογικὰ ἔπρεπε νὰ λιποθυμοῦσαν ἀμέσως. Ἀλλὰ προσήλωσαν τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδιὰ στὸ Θεό: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ὄχι «πάρε μου τὸν πόνο».
Ἐκεῖνος τὸν γνωρίζει τὸν πόνο καὶ τὸν ἐπιτρέπει, ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν ψυχή σου. Σοῦ ἔστειλε κανόνα, ἀντὶ ἄλλων κανόνων.

Τὸ κακὸ ποὺ μᾶς ἔκανε κάποιος. Άγιος Πορφύριος

Tὸ νὰ συγχωροῦμε ὅσους μᾶς ἔβλαψαν, τὸ θεωροῦσε ὁ Γέροντας πολὺ βασικό. Πολύ συχνὰ ἐπαναλάμβανε τὸ στίχο τῆς εὐχῆς: «Πρῶτον καταλλάγηθι τοῖς σὲ λυποῦσιν».
Καὶ στὴν ἐξομολόγηση ἔδινε ἰδιαίτερη σημασία σ᾿ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἁμαρτία, νὰ θυμόμαστε τὸ κακὸ ποὺ μᾶς ἔκανε κάποιος καὶ νὰ τοῦ κρατᾶμε κακία ἢ πικρία ἢ ἔχθρα. Ἤθελε τὶς ψυχές μας ἀνεξίκακες, γεμάτες συγχωρητικότητα καὶ καλοσύνη. «Ἡ κακὴ σκέψη δὲν κρύβεται.

Ζῶ μὲ τὸν φόβο τῶν παρατηρήσεων. Άγιος Πορφύριος

Ἤμουν στενοχωρημένος γιὰ μερικὲς παρατηρήσεις καὶ ἐπιπλήξεις ποὺ μοῦ ἔκαναν, ἐνῶ μέσα μου δὲν καταλάβαινα ὅτι ἔφταιγα.
– Μὰ γιατί, Γέροντα, συνέχεια μὲ μαλώνουν; Μὲ τὸ παραμικρὸ ὁ Γέροντας στὸ Μοναστήρι, αὐτὲς τὶς μέρες μοῦ κάνει παρατηρήσεις. Μοῦ ἔρχονται οὐρανοκατέβατες ξαφνικά, ἐνῶ ἐγὼ νόμιζα ὅτι ἔκανα καλά. Μέσα μου λυποῦμαι πολὺ καὶ νιώθω ἕνα πλάκωμα καὶ φόβο, ὅτι κάθε στιγμὴ θὰ μὲ ξαναπαρατηρήσει.
– Βρέ, αὐτὸς πάει νὰ σὲ ἁγιάσει καὶ σὺ κλωτσᾶς;

Περιφρονῆστε τὰ πάθη. Άγιος Πορφύριος

Μέσα ἀπ’ τὴν Ἁγία Γραφὴ βγαίνουν ὅλα. Πρέπει νὰ τὴ διαβάζετε συνεχῶς, γιὰ νὰ μάθετε τὰ μυστικὰ τοῦ ἀγώνα τοῦ πνευματικοῦ. Στὴν ἀγαπημένη μου Σοφία Σολομῶντος, στὸ ἔνατο κεφάλαιο, λέει: «Θεὲ πατέρων καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους, ὁ ποιήσας τὰ πάντα ἐν λόγῳ Σου καὶ τῇ σοφίᾳ Σου κατεσκεύασας ἄνθρωπον, ἵνα δεσπόζῃ τῶν ὑπὸ Σοῦ γενομένων κτισμάντων καὶ διέπῃ τὸν κόσμον ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἐν εὐθύτητι ψυχῆς κρίσιν κρίνῃ, δός μοι τὴν τῶν σῶν θρόνων πάρεδρον σοφίαν καὶ μὴ μὲ ἀποδοκιμάσῃς ἐκ παίδων σου, ὅτι ἐγὼ δοῦλος σὸς καὶ υἱὸς τῆς παιδίσκης σου, ἄνθρωπος ἀσθενὴς καὶ ὀλιγοχρόνιος καὶ ἐλάσσων ἐν συνέσει κρίσεως καὶ νόμων» (Σοφ. Σολομ. 9, 1-5).
Βλέπουμε ἐδῶ τὸν σοφὸ Σολομῶντα νὰ ζητάει μὲ τόσο ταπεινὸ τρόπο ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴ σοφία Του. Κι ὁ Θεὸς τοῦ τὴν ἔδωσε πλουσιοπάροχα. Ὅλ’ αὐτὰ τὰ σοφὰ πράγματα ποὺ γράφει δὲν εἶναι δικά του. Ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ αὐτὸ πνεῦμα μὲ τὰ λόγια τῶν κανόνων, ποὺ ἔγραψαν οἱ ὑμνογράφοι.

Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνομε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια! Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Όταν εύχεται κανείς για τον πλησίον του, μια καλή δύναμη βγαίνει απ’ αυτόν και πηγαίνει στον αδελφό και τον θεραπεύει και τον δυναμώνει και τον ζωογονεί. ”
Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά να μεταδίδομε.

Ἡ προσευχὴ δὲ μετριέται. Άγιος Πορφύριος

Συστηματικὴ ἐνασχόληση μὲ τὴ νοερὰ προσευχὴ προϋποθέτει, κατὰ τὴ διδασκαλία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, πρῶτον, ἔμπειρο Γέροντα ποὺ θὰ παρακολουθεῖ τὸν ἀσκούμενο, καὶ δεύτερον, ψυχὴ καθαρὴ ἀπὸ ἐγωισμό, μνησικακία, ἀντιπάθειες, θέλημα, κενοδοξία καὶ τὰ παρόμοια. Πολὺ τόνιζε τὴν ἀνάγκη γιὰ τὴν ἐκτέλεση τῶν παραδεδομένων ἀκολουθιῶν, γιὰ τὸ διάβασμα τῶν ὕμνων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὥστε ἡ συμβουλή του “Λέγε διαρκῶς τὴν εὐχὴ” ἰσχύει μὲν καὶ γιὰ ὅλους μας, ἀλλὰ μὲ διάκριση, χωρὶς κατάργηση τῶν ἀκολουθιῶν καὶ χωρὶς τὴν ἰδέα ὅτι ἐπειδὴ θὰ ποῦμε κάποιες φορὲς τὸ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με”, φθάσαμε δῆθεν σὲ μέτρα.

Τὸ μόνο κακὸ ποὺ ἔχεις εἶναι ὅτι εἶσαι τρομερὰ εὐαίσθητος. Άγιος Πορφύριος

Ἐσύ, μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας, τὸ μόνο κακὸ ποὺ ἔχεις εἶναι ὅτι εἶσαι τρομερὰ εὐαίσθητος καὶ δὲν δέχεσαι νὰ σὲ προσβάλλουν. Γιὰ τὸ πρῶτο, δὲν εὐθύνεσαι ἐσύ. Τὸ κληρονόμησες ἀπὸ τὸν παπα-Γιάννη.
Καὶ ἡ εὐαισθησία ἡ μεγάλη δὲν εἶναι καλή. Καλὴ εἶναι γιὰ τοὺς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι συνήθως τὴν ἐκμεταλλεύονται. Καὶ μάλιστα, πολὺ ἄσχημα. Ἐνῶ γιὰ ἐκεῖνον ποὺ τὴν ἔχει εἶναι ὅ,τι χειρότερο μπορεῖς νὰ φανταστεῖς! Ἄσε ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν γενεσιουργὸ αἰτία ὅλων τῶν ἀσθενειῶν.
Γι’ αὐτό, προσπάθησε νὰ τὴν ἀποβάλεις. Ἢ ἔστω, νὰ τὴν περιορίσεις.

Μνήμη κοιμήσεως 4 σύγχρονων γερόντων! (2 Δεκεμβρίου)

 Μνήμη κοιμήσεως 4 σύγχρονων γερόντων!

 Κατά συγκυρία ευτυχή, η Εκκλησία μας τιμά την ημέρα κοίμησης 4 σύγχρονων οσιακών μορφών. Ας δούμε εν συντομία τα κεντρικότερα σημεία της αγίας βιοτής των:

1. Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ο Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας Ευβοίας. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ευάγγελος. Στο σχολείο φοίτησε μόνον δύο χρόνια. Η ασθένεια του δασκάλου και η φτώχεια της οικογένειάς του τον έσπρωξαν να εργασθεί βόσκοντας τα λίγα ζώα της.

Τὸ «ἄδειο» ρεζερβουάρ...

Ἡ τάδε εἶναι κόρη ὀκταμελοῦς οἰκογένειας. Πῆγε στὸν Γέροντα γιὰ πρώτη φορὰ καὶ ὁ Γέροντας τὴν προσφώνησε ὡς ἑξῆς: Καλῶς τὸ παιδὶ τῆς ὑπακοῆς.
Αὐτὸ τῆς ἔκανε ἐντύπωση καὶ ὅταν γύρισε στὸ σπίτι της, τὸ ἀνέφερε στὴν μητέρα της. Ἡ μητέρα της τῆς εἶπε ὅτι πράγματι, ὅταν ἦταν ἔγκυος σ’ ἐκείνην, ἤθελε νὰ κάνει ἔκτρωση. Τὸ ἐξομολογήθηκε ὅμως στὸν πνευματικό της. Αὐτὸς τῆς εἶπε, ὄχι παιδί μου, μὴν τὸ κάνεις αὐτό, ἂς ἔχεις ἑπτὰ παιδιά. Ὁ Θεὸς θὰ τὰ βοηθήσει. Κάνε ὑπακοὴ καὶ ἄστο τὸ παιδὶ νὰ γεννηθεῖ. Ἐκείνη ἀκολούθησε τὴν συμβουλὴ τοῦ πνευματικοῦ της καὶ ἔτσι γεννήθηκε «τὸ παιδὶ τῆς ὑπακοῆς».
Ἡ ἴδια κοπέλα (τὸ «παιδὶ τῆς ὑπακοῆς») πῆρε ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Γέροντα νὰ πάει στὸν Πειραιᾶ, γιὰ νὰ πάρει μὲ τὸ αὐτοκίνητό της κάτι δοχεῖα, νταμιζάνες. Τοῦ εἶπε ὅμως: Γέροντα, δὲν ἔχω τόση βενζίνη στὸ αὐτοκίνητο ὥστε νὰ πάω καὶ νὰ γυρίσω πίσω στὸν Ὠρωπό. Τότε ὁ Γέροντας τὴν καθησύχασε: Πήγαινε ἐσὺ καὶ θὰ φτάσει.

Ψυχικὲς ἀσθένειες. Άγιος Πορφύριος

Οἱ ψυχικὲς ἀσθένειες εἶναι οἱ πιὸ εὔκολες νὰ θεραπευθοῦν. Ἂν ὅλα τὰ συναισθήματά σου τὰ στρέψεις πρὸς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἁγιάζονται. Μὲ τὴν ἴδια δύναμη ὁ ἅγιος θεραπεύει κι ὁ κακὸς σκοτώνει. Νά! (Ἁπλώνει τὰ χέρια ὁ Γέροντας καὶ σφίγγει τοὺς μῦς).
Ὁ ἕνας γυμνάζει τὸ σῶμα του καὶ εἶναι δυνατός. Μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸν ἀδύνατο, ἂν εἶναι καλός. Κι ἂν εἶναι κακὸς μπορεῖ νὰ τὸν σκοτώσει.
Κατάλαβες; Γι’ αὐτὰ μιλᾶνε κι αὐτοὶ οἱ γιόγκι. Λένε: «Ἅμα θέλεις, τὸ κάνεις. Δυνάμωσε τὴν θέλησή σου». Μιλᾶνε ἀνθρώπινα ὅμως. Στηρίζονται στὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις. Δυναμώνουν τὴν θέληση, φορτσάρονται καὶ κάποια στιγμὴ σπάζουν καὶ ἀνισορροποῦν.

Ἐγώ, ποὺ θυμώνω, δαιμόνιο ἔχω; Ἅγιος Πορφύριος

Μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας ὅτι κάποτε πῆγε μία γυναίκα καὶ τὸν ρώτησε: Τί νὰ κάνω, Γέροντα, μὲ τὴν κόρη μου; Εἶναι πολὺ νευρικὴ καὶ μαλώνουμε.  Ἔχουν σπάσει κι ἐμένα τὰ νεῦρα μου καὶ πῆγα στὸν γιατρὸ καὶ μοῦ ἔδωσε ἠρεμιστικά, ἀλλὰ δὲν μοῦ κάνουν τίποτε.
 Ἐγὼ τῆς εἶπα: Ἡ κόρη σου ἔχει δαιμόνιο καὶ γι’ αὐτὸ θυμώνει. Μὰ τί λέτε Γέροντα, μοῦ λέει αὐτή, κι ἐγώ, ποὺ θυμώνω, δαιμόνιο ἔχω; Βεβαίως, τῆς λέω, ἔχεις, ὅπως καὶ ἐγὼ ὅταν θυμώνω ἔχω δαιμόνιο μέσα μου.

Νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτα! Άγιος Πορφύριος

Ὁ Γέροντας, καθισμένος κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο, ἕνα καλοκαιρινὸ ἀπόγευμα, μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ: «Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, εἶναι πραγματικότητα. Ἔτσι εἶναι.

Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτε».