Μνήμη κοιμήσεως 4 σύγχρονων γερόντων! (2 Δεκεμβρίου)

 Μνήμη κοιμήσεως 4 σύγχρονων γερόντων!

 Κατά συγκυρία ευτυχή, η Εκκλησία μας τιμά την ημέρα κοίμησης 4 σύγχρονων οσιακών μορφών. Ας δούμε εν συντομία τα κεντρικότερα σημεία της αγίας βιοτής των:

1. Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ο Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας Ευβοίας. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ευάγγελος. Στο σχολείο φοίτησε μόνον δύο χρόνια. Η ασθένεια του δασκάλου και η φτώχεια της οικογένειάς του τον έσπρωξαν να εργασθεί βόσκοντας τα λίγα ζώα της.

Ἡ Θεοτόκος εἶναι ταχεία βοηθός μας. Γέροντος Κλεόπα Ἡλιέ

Ἡ Θεοτόκος εἶναι ταχεία βοηθός μας

  Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Ἔχω νά σᾶς εἰπῶ μιά ἱστοριούλα γιά νά ξέρετε πόσο γρήγορα ἔρχεται νά βοηθῆ ἡ Κυρία Θεοτόκος αὐτούς πού τήν ἔχουν σάν Μητέρα τους, πιστεύουν σ᾿ αὐτήν καί τήν καλοῦν πάντοτε σέ βοήθειά τους.
Μία πολύ πιστή καί εὐσεβής γυναῖκα, ἡ ὁποία ἔμεινε χήρα ἀπό νέα, μέ δύο παιδιά-δεδομένου ὅτι ὁ ἄνδρας της εἶχε πεθάνει στόν πόλεμο-,εἶχε μεγάλη εὐλάβεια στήν Κυρία Θεοτόκο, τήν ὁποία τιμοῦσε ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς της διαβάζοντας τούς Χαιρετισμούς της μέ δάκρυα ἐνώπιον τῆς σεπτῆς Εἱκόνος της ὅπου προσευχόταν πολύ. Ἐδίδασκε καί τά παιδιά της ἀπό μικρά νά τήν προσκυνοῦν, νά λέγουν τό «Πάτερ ἡμῶν...», τό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί κάθε φορά συχνά εὐχές καί προσευχές πρός τήν Παναγία μας.
Καί τά παιδιά, σάν μικρά πού ἦταν, τήν ἐρωτοῦσαν:
-Μητέρα ποιά εἶναι αὐτή πού εἶναι στήν εἰκόνα;
Καί ἐκείνη τούς ἀπαντοῦσε:
-Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή σας Μητέρα.
-Ἀλλά ἐσύ δέν εἶσαι ἡ ἀληθινή μας μητέρα;

Γεράσιμος ὁ κατά Χριστόν σαλός. Γέροντος Κλεόπα Ἡλιέ

Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Γεράσιμος ὁ κατά Χριστός σαλός ἔζησε στήν Ρουμανία, ἔξω ἀπό τήν μονή Νεάμτσου, στήν σκήτη (μονύδριον) Βοβιντένια. Ἔμενε σέ μία μισογκρεμισμένη καλύβα. Εἶχε πάντα τήν πόρτα κλειδωμένη καί ἔμπαινε κι ἔβγαινε ἀπό τό σπασμένο τζάμι τοῦ παραθύρου.
Δέν ἦταν σοβατισμένο τό καλύβι του. Ἄναβε φωτιά στό μέσον τοῦ χωμάτινου δαπέδου, ἐνῶ τό καλοκαίρι ἔβγαζε τά ροῦχα του καί ἄφηνε νά τόν τσιμποῦν τά κουνούπια τοῦ δάσους, τά ὁποῖα ἦταν καί πολύ μεγάλα. Τό πρωΐ ἔμπαινε ἀπό τό τζάμι στό καλύβι του καί ἐδιάβαζε τό ψαλτήριο. Ὁ κόσμος τόν εἶχε ὀνομάσει: «Ὁ Γεράσιμος ὁ διά Χριστόν σαλός, πού ζῆ στήν ἄκρη τοῦ δάσους».
Περπατοῦσε μέ ἀσκέπαστο τό κεφάλι του, ξυπόλυτος καί μόνο μέ ἕνα χοντρό ζωστικό, γεμᾶτο ἀπό τρύπες.