Ἀποφθέγματα καὶ κατορθώματα τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου ἐκ τοῦ Γεροντικοῦ. Πρωτοπρ. Διονυσίου Τάτση

 Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

17. Ἡ πραγματικὴ ἀκτημοσύνη Πολλοὶ ποὺ ἐπιλέγουν τὴν μοναχικὴ ζωὴ (Παρθενία, ὑπακοή, ἀκτημοσύνη) ἀντιμετωπίζουν τὸν πειρασμὸ νὰ διατηρήσουν μερικὰ περιουσιακά τους στοιχεῖα γιὰ τὶς μελλοντικές τους ἀνάγκες.
Αὐτὸ ὅμως οἱ ἀρχαῖοι ἀββάδες τὸ ἀπέρριπταν, γιατὶ τὸ θεωροῦσαν μεγάλο ἐμόδιο στὴν κατὰ Χριστὸν πορεία τῶν μοναχῶν. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἀντίδραση τοῦ ἀββᾶ Ἀντωνίου, ὅταν τὸν ἐπισκέφτηκε ἕνας ἀδελφός, ποὺ εἶχε ἀπαρνηθεῖ τὸν κόσμο, ἀλλὰ εἶχε κρατήσει ἕνα μικρὸ μέρος ἀπὸ τὴν περιουσία του.
Ὁ ἀββᾶς μόλις τὸ ἔμαθε, τοῦ εἶπε: «Πήγαινε στὸ γειτονικὸ κεφαλοχώρι, ἀγόρασε κρέας, καὶ τύλιξε μὲ αὐτὸ τὸ σῶμα σου καὶ ἔλα πάλι ἐδῶ.
Ὁ ἀδελφὸς ἔκανε ὅτι τοῦ εἶπε ὁ ἀββᾶς. Ὅταν γύριζε ὅρμη- σαν σκυλιὰ καὶ πουλιά, γιὰ νὰ φᾶνε τὸ κρέας καὶ καταξέσχισαν τὸ σῶμα του.

Ο Γέρο - Φιλάρετος στα Καρούλια

Συμπληρωματικά για τον πνευματικό αγωνιστή και ερημίτη, στα ησυχαστικά Καλύβια των Καρουλίων, Γέρο - Φιλάρετο, αναφέρουμε ένα θαύμα που ενήργησε η Θεία Πρόνοια, για να βγάλει τον εργάτη αυτόν της αρετής, από κάθε σκέψη και φροντίδα, για τα υλικά πράγματα, τα οποία πάντοτε είναι εμπόδιο στην πρόοδο και την είσοδο μας στην πνευματική ζωή και κυρίως είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο να αποκτήσει κανείς την δωρεά του θεού, που είναι η συνεχής και αδιάλειπτη νοερά προσευχή.

«Πῶς πρέπει νά μετανοοῦμε». Γεροντικό

 Εἶπε ἕνας γέροντας:
«Ἄν πέσεις σέ κάποια ἁμαρτία καί ἐπιστρέψεις ἀπό αὐτήν καί ἀρχίσεις νά ζεῖς μέ λύπη καί μετάνοια, πρόσεξε νά μήν πάψεις νά λυπᾶσαι καί νά στενάζεις μπροστά στόν Κύριο ὥς τή μέρα τοῦ θανάτου σου. Διαφορετικά, γρήγορα θά ξαναπέσεις στόν ἴδιο λάκκο. Γιατί ἡ λύπη, ὅταν εἶναι ὅπως τή θέλει ὁ Θεός, εἶναι χαλινάρι τῆς ψυχῆς καί δέν τήν ἀφήνει νά πέσει».
Ὁ ἀββάς Δανιήλ ἔλεγε γά τόν ἀββά Ἀρσένιο ὅτι τό νερό, στό ὁποῖο μούσκευε τούς φοινικοβλαστούς, τό ἄλλαζε μόνο μία φορά τόν χρόνο, καί μόνο πρόσθετε σέ αὐτό, ὅποτε λιγόστευε· γιατί εἶχε ὡς ἐργόχειρο τό πλέξιμο σχοινιῶν καί πάντοτε ἐργαζόταν ὥς τό μεσημέρι· καί τό νερό, καθώς δέν ἀλλαζόταν, βρωμοῦσε πολύ.
Οἱ γέροντες πού τόν ἐπισκέπτονταν, τόν παρακάλεσαν νά τούς πεῖ γιά ποιόν λόγο δέν ἀλλάζει τό νερό τῶν φοινικοβλαστῶν, ἀλλά ὑποφέρει τήν τόση βρώμα· καί ὁ γέροντας ἀποκρίθηκε:

Περί συκοφαντίας …Από το Γεροντικό

Στον Αββά Αντώνιο ήλθε κάποτε ένας αδελφός από κάποιο κοινόβιο ο οποίος συκοφαντήθηκε για πορνεία. Ήλθαν και οι αδελφοί από το κοινόβιο για να τον θεραπεύσουν και να τον πάρουν. Και άρχισαν να τον ελέγχουν, ότι:
-Έτσι έκαμες. Κι’ αυτός απολογιόταν, ότι:
- Τίποτα τέτοιο δεν έκαμα.
Με μια ευκαιρία, ήταν εκεί και ο αββάς Παφνούτιος ο Κεφαλάς και είπε την εξής παραβολή:
- Είδα στην όχθη του ποταμού έναν άνθρωπο, πούχε χωθή στο βόρβορο ως τα γόνατά του και καθώς ήλθαν μερικοί να του δώσουν χέρι βοηθείας, τον κατεπόντισαν μέχρι το λαιμό.
Τούς λέγει τότε ο αββάς Αντώνιος, για τον αββά Παφνούτιο:

H διάκριση του πνευματικού. Γεροντικό

Στο εξομολογητήριο κάποιου πνευματικού ήρθε ένας πολύ βαριά αμαρτωλός. Άλλος με τόσα μεγάλα κρίματα δεν του είχε ξανατύχει. Καθώς λοιπόν τον άκουγε, κυριεύθηκε από φρίκη. Αναταράχθηκαν τα σωθικά του. «Θεέ μου! Πω πω φρικαλεότητες! Τι ακούω! Τι σατανάς είναι τούτος»!
Δεν πρόλαβε ο δυστυχής νʼ αποτελειώσει και ο πνευματικός γεμάτος ταραχή του είπε:
- Σταμάτησε! Έχω φρίξει. Θα χάσω το μυαλό μου. Δεν είναι ανθρώπινες αμαρτίες αυτές. Σατανικές είναι. Φύγε! Η συγχώρησης σου έλειψε. Φύγε! Δεν μπορώ άλλο να σε ακούω. Φύγε!
Βγήκε από το εξομολογητήριο απεγνωσμένος. Τι να κάνει τώρα; Το μόνο που του είχε απομείνει στον κόσμο ήταν το έλεος του Θεού. Αφού όμως και η πόρτα αυτή έκλεισε, δεν του απέμεινε τίποτε.

Το καλάθι του Αγγέλου

Μια μέρα ο Γέροντας Παΐσιος ησύχαζε στο κελί των Αγίων Αρχαγγέλων, στη σκήτη των Ιβήρων.

Ήταν Αύγουστος μήνας και είχαν περάσει οι οχτώ πρώτες μέρες του.

Ο Γέροντας τηρούσε αυστηρή νηστεία. Δεν είχε φάει μέχρι τότε τίποτα και οι σωματικές του δυνάμεις είχαν ελαττωθεί. Ωστόσο, το φρόνημα του ήταν ακμαίο και ή προθυμία του να βοηθάει τους αδελφούς της σκήτης, ιδίως αυτούς, πού ήταν μεγάλης ηλικίας, παρέμενε αμείωτη.

Γύρω στις δέκα το πρωί, χτύπησε την πόρτα του ο γέρο — Μάξιμος, ένας σεβάσμιος μοναχός, πού είχε πάρει απόφαση να κατεβεί στο μοναστήρι, για να περάσει εκεί τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του.

-Δι' ευχών των αγίων, Γέροντα, ακούστηκε ή ψιλή φωνή του γέρο-Μάξιμου.
-Αμήν. Έλα μέσα, ευλογημένε, του απάντησε ό Γέροντας με χαμόγελο και του άνοιξε την πόρτα.

Ησυχία (Γεροντικό)

Ρώτησαν μιά φορά οι Αδελφοί τόν μεγάλο εραστή της ησυχίας, τόν Όσιο Αρσένιο, γιατί τους απόφευγε τόσο πολύ.

Φοβάσαι μή ζημιωθής άπό μας, Άββά;

Ό Θεός γνωρίζει, τέκνα, καί ότι σας αγαπώ πολύ καί ότι δεν σας αποφεύγω άπό φόβο. Μα είναι αδύνατο νά μοιράσω στά δύο τήν καρδιά μου, ανάμεσα σε ανθρώπους καί στό Θεό δηλαδή. Τότε νά βρίσκωμαι πότε με σάς και πότε μ' Έκείνον. Δέν είναι λογικότερο νά βρίσκωμαι διαρκώς μ' Έκείνον; Κι' οί Άγγελοι ένα σκοπό κι' ενα θέλημα έχουν, πώς νά υμνούν ακατάπαυστα τόν Θεό καί νά υπηρετούν τίς βουλές Του. Τών ανθρώπων όμως οί βουλές καί οί σκοποί διαφέρουν μεταξύ τους. Συμφέρον λοιπόν της ψυχής είναι ν' άρέση στό Θεό πιό πολύ παρά στους ανθρώπους.

Λέγουν πώς άπό θεία προτροπή αγάπησε τόσο πολύ τήν ησυχία τούτος ό Όσιος. Ένώ προσηύχετο μιά μέρα καί παρακαλούσε τόν Θεό νά του υποδείξη μέ ποιο τρό­πο βέβαιο θά εύρισκε τή σωτηρία του, άκουσε φωνή νά του λέγη:

Αποφθέγματα Γερόντων . Από την «Φιλοκαλία...»

Περί του Αββά Αμμώη

Έλεγαν για τον αββά Αμμώη ότι καθώς πήγαινε στην εκκλησία, δεν άφηνε το μαθητή του να περπατάει κοντά του, αλλά από μακριά. Κι αν ό μαθητής του ερχόταν να τον ρωτήσει για λογισμούς, μόλις ολοκλήρωνε αυτό που έλεγε, αμέσως τον απομάκρυνε λέγοντας: «Δεν σ' αφήνω κοντά μου (περισσότερο), μη τυχόν καθώς μιλάμε για θέματα που προκαλούν (πνευματική) ωφέλεια εμφανισθεί ξένη ομιλία».
Έλεγε ό αββάς Αμμώης στον αββά Ησαΐα, στην αρχή: «Πώς με βλέπεις;» Του λέγει: «Σαν άγγελο, πάτερ». Και αργότερα του έλεγε: «Τώρα πώς με βλέπεις;» Και αυτός έλεγε: «Σαν τον Σατανά κι αν μου πεις αγαθό λόγο, τον δέχομαι σαν ρομφαία»(ξίφος). [Ό υποτακτικός στην αρχή με την προστασία της θείας χάριτος τα βλέπει όλα φωτεινά. Όταν όμως περάσει κάποιο διάστημα, συμβαίνει συχνά, από διαβολικό πειρασμό αλλαγή της ψυχικής διαθέσεως του απέναντι στον Γέροντα του].

Δέκα άγνωστοι και ανώνυμοι Άγιοι . Γεροντικό

Ό Κύριλλος Μοναχός, Γέροντας της Καλύβης «Τίμιος Σταυρός» των καλλιτεχνών αγιογράφων Ανανιαίων και Δίκαιος της Ιεράς Σκήτης της Άγιας Αννης, κατά το σωτήριον έτος 1977-78, μας διηγήθηκε ότι στις 20 του μηνός Σεπτεμβρίου 1977, ήρθε στο Κυριάκο - κεντρικός Ναός της Σκήτης - ένας Λιβανέζος χριστιανός ορθόδοξος, ό όποιος είπε ότι, λόγω της εμπόλεμης καταστάσεως στην πατρίδα του, ήταν πρόσφυγας κι έμενε στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας.

Ό Λιβανέζος ζήτησε από το Δίκαιο Πατέρα Κύριλλο, να του δείξει το δρόμο πού οδηγεί στην κορυφή του Άθωνα. Ό Π. Κύριλλος πρόθυμα έδειξε το δρόμο που ζητούσε και ευλαβές αυτός προσκυνητής ξεκίνησε για την κορυφή, ή οποία φτάνει τα 2.030 μ. ύψος και επειδή χρειάζονται περισσότερο από 4 ώρες οδοιπορία, από την Αγιάννα μέχρι να φθάσει στην κορυφή, όπου υπάρχει και μικρό εκκλησάκι έπ' ονόματι της «Μεταμορφώσεως του Κυρίου», έπρεπε να φύγει πρωί. Για το λόγο αυτό, ό Λιβανέζος έφυγε πολύ πρωί και το βραδάκι γύρισε πάλι στο «Κυριάκο» της Σκήτης, φιλοξενήθηκε και κοιμήθηκε.