«Γέροντα, πές τώρα νά ἔχω προσευχή... Ἄντε, θά ᾿χῃς πλημμύρα προσευχῆς»

Τό 1929, πέρασε ἀπό τήν Θεσσαλονίκη, ὅπως ἀνεφέρθῃ προηγουμένως, ὁ Γέροντας Ἰωσήφ, γνώρισε κάποιες ἐνάρετες χῆρες, Μικρασιάτισσες, πού εἶχαν μεγάλο πόθο καί δίψα Θεοῦ. Ἀπό τότε ἀλληλογραφοῦσε μαζί τους καί προσπαθοῦσε νά τίς καθοδηγήσῃ στήν τελειότητα τῆς προσευχῆς, στήν πλήρη ἀφοσίωσι καί στή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Κι᾿ ἐκεῖνες, γευόμενες τούς γλυκεῖς καρπούς τῆς προσευχῆς, ἄρχισαν νά ἐπιζητοῦν τό ἅγιο καί ἀγγελικό Σχῆμα.

«Ἡ Σιωπή». Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

 “ Ἀδιαλείπτως καί προσεχῶς δεῖ τῷ Θεῷ προσεύχεσθαι”
Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου

 Πολύ βασική ἀρετή, γιά νά προκόψῃ κανείς στήν Νοερά προσευχή, εἶναι ἡ σιωπή. Ὄχι μόνο στό στόμα τοῦ σώματος, ἀλλά κυρίως στό στόμα τῆς ψυχῆς, στόν νοῦ δηλαδή, γιατί ὁ σκορπισμός τοῦ νοῦ εἶναι σοβαρώτατο ἐμπόδιο γιά τήν νοερά ἐργασία.
Ὁ Γέροντας μᾶς θύμιζε διαρκῶς τόν λόγο: ὅτι ἡ φύλαξις τοῦ στόματος, ἐάν κανείς σιωπᾶ μέ ἐπίγνωσι, ξυπνᾶ τήν συνείδησι πρός τόν Θεό. Καί μᾶς ἔλεγε πώς ὅσο ἐμεῖς σιωποῦμε καί ἀγωνιζόμαστε στόν ἀπαρρησίαστο τρόπο συμπεριφορᾶς, τόσο θά μᾶς ἐπισκέπτονται τά δάκρυα.

Ἡ ὁλοκλήρωση στὸν μοναχισμό (Μνήμη Ἁγίου Νεκταρίου). Γέροντος Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστῆ

Ἡ ὁλοκλήρωση στὸν μοναχισμό
(Μνήμη Ἁγίου Νεκταρίου)

Κείμενο Γέροντος Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστῆ

Ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος (Νεκτάριος) μὲ τὸ μέγεθος τῆς ἁγιαστικῆς του καταστάσεως, ποὺ ἀπεκόμισε διὰ τῆς ὀρθῆς του πολιτείας, συνεκλόνισε τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Εἶναι δὲ πραγματικὰ ἕνα παρήγορο ὄνομα εἰς ὅλα τὰ στόματα τῶν πιστῶν. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας αὐτὸ δὲν εἶναι παράδοξο, διότι ὁδηγεῖ τὰ τέκνα της εἰς αὐτὸ τὸ ὕψος καὶ σ᾿ αὐτὲς τὶς διαστάσεις.
Σὲ μᾶς ὅμως, ποὺ πραγματικὰ μᾶς περισφίγγουν οἱ τόσες μας ἀδυναμίες, εἶναι ἕνα παρήγορο σημεῖο, τὸ ὅτι καὶ στὶς δύσκολες αὐτὲς ἡμέρες βρίσκονται ὁμοιοπαθεῖς μέ μᾶς ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο ἁπλῶς κατενίκησαν τὰ πάθη τους, ἐπέρασαν ἀπὸ τὴν παρὰ - φύσι στὴν κατὰ φύσι ζωή, ἀλλὰ ἐπέρασαν καὶ τὶς φυσικὲς διαστάσεις καὶ ἔφθασαν στὴν ὑπὲρ - φύσι, μέσα στὸν ἁγιασμό, στὸ τέρμα τῆς τελειότατης ἐπαγγελίας ποὺ εἶναι αὕτη ἡ υἱοθεσία. Ὁ σημερινὸς λοιπὸν Ἅγιος εἶναι ἀκριβῶς αὐτοῦ τοῦ ὕψους.

Γ. Ιωσήφ Ησυχαστής: Προς νέον ερωτήσαντα περί της “ευχής”

Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ μου, εύχομαι να είσαι καλά. Εσήμερον έγινα κάτοχος της επιστολής σου και σε δίδω απάντησιν εις όσα μου γράφεις. Αι πληροφορίες, όπου ζητείς, δεν απαιτούσι καιρόν και κόπον δια να σκεφθώ να σε απαντήσω.

Η νοερά προσευχή εις εμένα είναι όπως η τέχνη του καθενός, καθότι εργάζομαι αυτήν τριανταέξ και επέκεινα χρόνια.

“Όταν εγώ ήλθα στο “Άγιον “Όρος, εζήτησα απ’ ευθείας τους ερημίτας, οπού εργάζονται την προσευχήν. Τότε υπήρχαν πολλοί – πριν σαράντα χρόνια - οπού είχαν ζωή μέσα τους. “Άνθρωποι αρετής. Γεροντάκια παλαιά. Από αυτούς εκάναμε Γέροντα και τους είχαμεν οδηγούς.

Λοιπόν η πράξις της νοεράς προσευχής είναι να βιάσης τον εαυτόν σου να λέγης συνεχώς την ευχήν με το στόμα, αδιαλείπτως.

Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής και Σπηλαιώτης

Πηγή αρχείου http://www.youtube.com/watch?v=zOM62JGPgbs&feature=channel_video_title

Λόγος περί προσευχής - γέρων Ιωσήφ Σπηλαιώτης

Γέροντος Ίωσήφ

Λόγος περί Προσευχής

Logos Peri Prosefxis Ger Iosif Spiliotis

Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής: «Πῶς νά κάνετε νοερά προσευχή ἀδιαλείπτως»

Η πράξη της νοεράς προσευχής είναι να βιάσεις τον εαυτόν σου να λέγεις συνεχώς την ευχή με το στόμα αδιαλείπτως.
Στην αρχή γρήγορα, να μην προφθάνει ο νους να σχηματίζει λογισμό μετεωρισμού.
Να προσέχεις μόνο στα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Όταν αυτό πολυχρονίσει, το συνηθίζει ο νους και το λέγει και γλυκαίνεσαι ωσάν να έχεις μέλι στο στόμα σου και θέλεις να το λέγεις.
Αν το αφήσεις στενοχωρείσαι πολύ.
Όταν το συνηθίσει ο νους και χορτάσει -το μάθει καλά- τότε το στέλνει στην καρδιά.
Επειδή ο νους είναι ο τροφοδότης της ψυχής και μεταφέρει στην καρδιά οτιδήποτε φαντασθεί.
Όταν ο ευχόμενος κρατεί τον νου του να μη φαντάζεται τίποτε, αλλά να προσέχει μόνο τα λόγια της ευχής, τότε αναπνέοντας ελαφρά με κάποια βία και θέληση δική του τον κατεβάζει στην καρδιά, και τον κρατεί μέσα και λέγει με ρυθμό την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» ...;

Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης (+27/2/1998). Η μαθητεία του στον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή.

Η μαθητεία του στον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Ο Γέροντας Ιωσήφ έμενε τότε στον Άγιο Βασίλειο, το υψηλότερο ασκητικό μέρος πάνω από τα Κατουνάκια, παράλληλο σε υψόμετρο με την Κερασιά. Κυρίαρχος Μονή των ασκητικών αυτών περιοχών είναι η Μεγίστη Λαύρα. Σε αυτά τα ερημικά μέρη ησύχαζε ο Γέροντας μας. Εκεί τον γνώρισε ο αείμνηστος Γέροντας Εφραίμ.
Τον επισκέφθηκαν με τον Γέροντα Νικηφόρο, που είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στον Γέροντα Ιωσήφ. Όπως μας έλεγε ο ίδιος, του προκάλεσε συγκίνηση και θαυμασμό η ερώτηση του Γέροντος Ιωσήφ προς τον Γέροντά του, που έγινε κατά την πρώτη συνάντησή τους. Δεν αναφερόταν στο εργόχειρο ή την ικανότητα του υποτακτικού στις διάφορες εργασίες της καλύβης.