Δ΄Κυριακή τῶν Νηστειῶν
Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Θεολόγου- συγγραφέως
Ι. Μ. Κυθήρων καὶ Ἀντικυθήρων
Ἐν Κυθήροις τῇ 30ῃ Μαρτίου 2025
Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι μιὰ περικοπὴ ἀπὸ τὸ κατὰ Μᾶρκον Εὐαγγέλιο, ποὺ ἀναφέρεται στὴ θεραπεία ἑνὸς δαιμονιζόμενου νέου, ποὺ ἔγινε εὐθὺς μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸ ὅρος Θαβώρ, μετὰ τὴ Μεταμόρφωση, περὶ τὸ τέλος δηλαδὴ τῆς δημοσίας δράσεώς του.
Σύμφωνα μὲ τὴ διήγηση τοῦ εὐαγγελιστοῦ ἕνας δυστυχισμένος πατέρας ἔφερε τὸ παιδί του στὸ Χριστὸ γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσει, διότι ἔπασχε ἀπὸ δαιμόνιο.
Πέφτει στὰ πόδια καὶ τὸν παρακαλεῖ: «Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρὸς σὲ ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον.
Καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβη, ρήσσει αὐτὸν καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τους ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται». Δηλαδὴ ἔφερα τὸν υἱόν μου σὲ σένα, διότι τὸ παιδί μου πάσχει ἀπὸ δαιμόνιο, τὸ ὁποῖο ὅταν τὸν καταλάβει, τὸν ρίχνει κάτω καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τὰ δόντια του καὶ γίνεται ἀναίσθητος.
Καὶ παρακάτω προσθέτει: «ἀλλ’ εἶ τί δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν». Δηλαδὴ ἂν μπορεῖς σὲ παρακαλῶ, θεράπαυσέ το. Πρόκειται γιὰ μιὰ φρικτὴ περιγραφὴ δαιμονιζόμενου ἀνθρώπου καὶ μάλιστα νέου, στὴν ὁποία προβάλλεται ταυτόχρονα τὸ δρᾶμα ἑνὸς γονιοῦ ποὺ πάσχει ὄχι μόνον ἐξ’ αἰτίας τοῦ παιδιοῦ του, ἀλλά, ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω, καὶ ἀπὸ μιὰ ἄλλη ἀρρώστια, τὴν ἀρρώστια τῆς ὀλιγοπιστίας.
Ὁ Κύριος βλέποντας ὄχι μόνον τὴ ὀλιγοπιστία τοῦ δυστυχισμένου αὐτοῦ πατέρα, ἀλλὰ καὶ τὴν γενικότερερη ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του, εἶπε στὴ συνέχεια ἐκεῖνα τὰ βαρυσήμαντα λόγια: «ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»
Δηλαδὴ ὦ γενεὰ ἄπιστη, μέχρι πότε θὰ εἶμαι μαζί σας, μέχρι ποτε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;
Στὴν προκειμένη περίπτωση δὲν ἦταν μόνον ὁ πατέρας ποὺ ἀμφέβαλε, ἂν ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ θεραπεύσει τὸ παιδί του.
Ἦταν καὶ οἱ Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι καὶ ὁ ὄχλος, ἀκόμη καὶ οἱ μαθητές, οἱ ὁποῖοι καὶ αὐτοὶ δὲν μπόρεσαν νὰ θεραπεύσουν τὸ παιδὶ ἐξ’ αἰτίας τῆς ὀλιγοπιστίας των.
Αὐτὰ τὰ φρικτὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας, ἀδελφοί μου, νομίζω ὅτι ἐπαληθεύονται πλήρως καὶ στὴ δική μας γενεά. Δηλαδὴ ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Κύριος, ὁπωσδήποτε θὰ χαρακτήριζε καὶ τὴν σημερινὴ γενεά μας ὡς ἄπιστη καὶ διεστραμμένη.
Δὲν εἶναι καθόλου ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε, ἄσχετα πόσο μποροῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε αὐτό, ὅτι ποτὲ ἄλλοτε ὁ ἄνθρωπος δὲν ἦταν τόσο ἄπιστος, ὅσο σήμερα.
Ναί, μὲ ἔμφαση θὰ ἐπανελάμβανε ὁ Κύριος καὶ σήμερα τὰ λόγια: «ὦ γενεὰ ἄπιστος». Μάλιστα ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχει φθάσει σὲ τέτοιο σημεῖο διαστροφῆς καὶ ἀπιστίας, ὥστε ὄχι μόνον νὰ μὴ συναισθάνεται τὴν ἀπιστία του, ἀλλὰ καὶ νὰ καυχᾶται γι’ αὐτήν, λοιδορῶντας καὶ ὑβρίζοντας τὸν Χριστό.
Ὁ Κύριος στὴ συνέχεια, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν δυστυχισμένο πατέρα, λέει: «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι».
Δηλαδὴ τὸ θέμα δὲν εἶναι ἂν ἐγὼ μπορῶ νὰ θεραπεύσω τὸ παιδί σου. Τὸ θέμα εἶναι ἂν ἐσὺ μπορεῖς νὰ πιστεύσεις.
Πράγματι, πὼς δικαολογεῖται νὰ ἀμφιβάλει ὁ πατέρας, καθ’ ὃν χρόνον ἐπὶ τρία χρόνια ἄκουγε γιὰ τὰ ἄπειρα θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος στὸ διάστημα αὐτό; Γιατί ἀμέλησε καὶ δὲν πῆγε τὸ παιδί του ἀμέσως στὸ Χριστὸ μὲ τὴν ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι θὰ τὸ θεραπεύσει;
Μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ὀλιγοπιστία αὐτοῦ τοῦ πατέρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἀνάγκη νὰ δεῖ ὁ καθένας μας καὶ τὴ δική του ὀλιγοπιστία, γιὰ νὰ μὴν πῶ ἀπιστία. Ἂν κάνουμε μιὰ αὐτοκριτικὴ μέσα μας καὶ ἐξετάσουμε εἰς βάθος τὴ συνείδησή μας, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι καὶ ἡ ἰδική μας πίστη δὲν εἶναι ἀληθινὴ καὶ βεβαία, ἀλλὰ ψεύτικη καὶ ἐπιφανειακή, ὁπότε ἰσχύει καὶ σὲ μᾶς ὁ παραπάνω λόγος τοῦ Κυρίου μας: «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι».
Διότι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἀληθινὴ καὶ ζωντανὴ πίστη, ζεῖ μέσα του μιὰ νέα πραγματικότητα, γιὰ τὴν ὁποία μᾶς βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτίσις». Δηλαδὴ ὅποιος ζεῖ τὴν ἐν Χριστῷ ζωῇ, ἔχει μεταμορφωθεῖ σὲ καινούργια δημιουργία.
Ἡ καθημερινὴ πραγματικότητα καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουμε τὰ διάφορα γεγονότα τῆς ζωῆς μας, τὶς θλίψεις, τὶς δοκιμασίες, τὰ βάσανα, τὶς ἀρρώστιες, τοὺς διωγμούς, τὶς συκοφαντίες κ.λ.π. ὅλα αὐτὰ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ὀλιγοπιστία μας.
Ἀληθινὴ πίστη δὲν εἶναι το νὰ ἀποδεχθοῦμε ἁπλῶς θεωρητικὰ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ σωτῆρας καὶ λυτρωτής μας καὶ παράλληλα νὰ ζοῦμε μιὰ κοσμικὴ ζωή, ἱκανοποιῶντας τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες μας.
Ἀληθινὴ πίστη δὲν εἶναι το νὰ καταφεύγουμε στὸ Χριστὸ καὶ στὶς θαυματουργὲς εἰκόνες μόνον ὅταν μᾶς βρεῖ μιὰ μεγάλη δοκιμασία, φὲρ’ εἰπεῖν μιὰ βαριὰ ἀρρώστια καὶ νὰ ζητοῦμε τὴν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς κάνει τὸ θαῦμα, στὴ συνέχεια νὰ γυρίζουμε πάλι πίσω στὴν κοσμικὴ ζωή. Ὄχι. Ἀληθινὴ πίστη εἶναι νὰ κάνεις κέντρο τῆς ζωῆς σου τὸν Χριστό.
Νὰ γωνίζεσαι μέχρι θανάτου ἐνάντια στὰ πάθη καὶ στὸν παλαιὸ ἄνθρωπο. Νὰ εὐθυγραμμίζεις τὴ ζωὴ σοῦ πάντοτε σύμφωνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νὰ συγκλονίζεσαι, βλέποντας τὴν ἀπερίγραπτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀγωνίζεσαι νὰ ἀνταποκριθεῖς σ’ αὐτὴν ὅσο γίνεται περισσότερο.
Ἐφ’ ὅσον ἡ δική μας πίστη δὲν ἔχει αὐτὰ τὰ γνωρίσματα, ποὺ ἀναφέραμε πιὸ πάνω, δὲν φέρνει δηλαδὴ σὰν ἀποτέλεσμα νὰ ἀνακαινίζεται ἡ ψυχή μας ὅλο καὶ περισσότερο, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, νὰ καθαρίζεται καὶ νὰ ἁγιάζεται ὅλο καὶ περισσότερο, τότε αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀπουσιάζει ἡ θερμὴ πίστη, τὴν ὁποία ζητάει ὁ Κύριος.
Τί πρέπει λοιπὸν νὰ γίνει ἐν προκειμένῳ; Θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ὀλιγοπιστία μας καὶ νὰ τὴν ὁμολογήσουμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Νὰ κάνουμε δηλαδὴ ὅ,τι ἔκανε καὶ ἐκεῖνος ὁ δυστυχισμένος πατέρας, ὁποῖος συνειδητοποιῶντας τὴν ὀλιγοπιστία του, τὴν ὁμολογεῖ στὸν Κύριο μὲ δάκρυα: «πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τὴ ἀπιστία».
Δὲν τὴν κρύβει, δὲν προσπαθεῖ νὰ παραστησει τὸν πιστό, τὸν εὐσεβῆ, τὸν εὐλαβῆ. Στὴ συνέχεια νὰ ζητήσουμε καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὸν Κύριο, νὰ ἀναπληρώσει Ἐκεῖνος τὸ ἔλλειμα πίστεως ποὺ ἔχουμε μέσα μας, ἐπιμόνως καὶ μετὰ δακρύων. Δυστυχῶς πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ὄχι μόνον δὲν ὁμολογοῦμε τὴν ὀλιγοπιστία μας, ἀλλὰ προσπαθοῦμε νὰ σκεπάσουμε τὴν ἐνοχή μας, νὰ δικαιολογήσουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ ἔτσι μένουμε ἀθεράπευτοι. Ἑπομένως ἡ αἰτία γιὰ τὸ ὅτι μένουμε ἀθεράπευτοι δὲν ὀφείλεται στὸν Θεό, ἀλλὰ σὲ μᾶς.
Ὁ Θεὸς δὲν ἀπορρίπτει κανέναν, δὲν εἶναι προσωπολήπτης. Ὅ,τι ἔκανε στὸν κάθε ἅγιο, μπορεῖ νὰ τὸ κάνει καὶ στὸν καθένα ἀπὸ μᾶς. Ἐκεῖνο ποὺ βλέπουμε στὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἁγίων εἶναι ὅτι ἐνῷ ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ὁμολογοῦν ὅτι εἶναι οἱ ἀμαρτωλότεροι ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ τὸ ἄλλο νοιώθουν μέσα τους τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τὴν ταπείωση, τὴν ἀγάπη, τὴν μετάνοια, τὴν ἀναγέννηση τὴν σωτηρία ποὺ φέρνει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μέσα τους καὶ ὁμολογοῦν μὲ βαθιὰ ταπείνωση, ὅτι αὐτὴ ἡ ἀναγέννηση δὲν εἶναι δικό τους κατόρθωμα, ἀλλὰ ὀφείλεται στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἂς λάβουμε ὑπ’ ὄψη μας, ἀδελφοί μου, ὅλα ὅσα εἴπαμε μὲ ἀφορμὴ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα καὶ ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ ἀναπληρώσει τὸ ἔλλειμα τῆς πίστεώς μας, προσθέτοντας περισσότερη πίστη μέσα μας, ὅπως κάποτε παρεκάλεσαν οἱ μαθητὲς τὸν Κύριο: «Κύριε, πρόσθες ἡμῖν πίστιν».
Ἂς φροντίσουμε ἀκόμη μὲ κάθε τρόπο νὰ φέρουμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως ἐκεῖνος ὁ πατέρας, τὰ παιδιά μας στὸν Κύριο καὶ ἂς τὰ βοηθήσουμε νὰ συνδεθοῦν μὲ τὴν Ἐκκλησία.
Ἂς τὰ μάθουμε νὰ προσεύχονται, νὰ μετέχουν στὴ ζωὴ καὶ στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὶς κατηχητικὲς συνάξεις. Τὸ ἔργο μας ὡς γονέων νὰ μεταδώσουμε χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὰ παιδιά μας πρέπει νὰ εἶναι τὸ πρῶτο μας καθῆκον.
Τὸ καθῆκον αὐτὸ καθίσταται ἀκόμη πιὸ ἐπιτακτικό, δεδομένου ὅτι ἡ σύγχρονη κοινωνία στὴν ὁποία ζοῦν, δέχονται πλεῖστες ὅσες ἀρνητικὲς ἐπιδράσεις καὶ ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ ἀπὸ τὰ ΜΜΕ καὶ ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ περιβάλλον καὶ ἐξωθοῦνται μὲ κάθε τρόπο στὴν ἀσωτεία καὶ στὴν ἀποστασία, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταντοῦν πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ψυχικὰ καὶ σωματικὰ ἐρείπια.
Ἂς παρακαλέσουμε ἀκόμη καὶ τὸν σήμερα ἑορταζόμενο ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος νὰ μᾶς ἐνισχύσει μὲ τὶς πρεσβεῖες του, ὥστε νὰ διανύσουμε τὸ ὑπόλοιπο τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς μὲ ἀληθινὴ μετάνοια καὶ προκοπὴ πνευματική, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο εὔχομαι νὰ γίνει σὲ ὅλους μας μὲ τὴ Χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὶς πρεσβεῖες τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν ἁγίων, ἀμήν.
Διαβάστε καὶ ἀκοῦστε περισσότερα πατῶντας: Κυριακὴ Δ΄ Νηστειών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου