Ὁ Ἅγιος Πολύευκτος
Ὁ Ἅγιος Πολύευκτος, χωρὶς νὰ δειλιάσει, διεκήρυξε μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ μὲ Πνευματικὴ ἀνδρεῖα συνέτριψε τὰ εἴδωλα ποὺ λάτρευαν οἱ ἐθνικοί. Οἱ παραινέσεις τοῦ πεθεροῦ του, καθὼς καὶ οἱ θρηνώδεις κραυγὲς τῆς γυναίκας του, δὲν τὸν κλόνισαν καθόλου. Παρέμεινε σταθερός στὴν ὁμολογία του, γεγονὸς ποὺ ἐπιβεβαίωσε καὶ στὸν Μάρτυρα Νέαρχο, το φίλο του, ποὺ φοβόταν μήπως ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Ἅγιος Πολύευκτος μαρτύρησε διὰ ξίφους.
Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου ἐτελεῖτο στὸ σεπτὸ ναὸ ποὺ ἀνήγειραν οἱ πιστοὶ στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, ποὺ ἔκειτο κοντὰ στὴν περιοχή του Φιλαδελφίου καὶ τοῦ Ταύρου Κωνσταντινουπόλεως.
Άπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Μυηθείς οὐρανόθεν εὐσέβειας τὴν ἔλλαμψιν, ὤφθης στρατιώτης γενναῖος, του Σωτῆρος Πολύευκτε καὶ ξίφει ἐκτμηθεὶς τὴν κεφαλήν, Μαρτύρων ἠριθμήθης τοῖς χοροῖς,
μεθ' ὤν πρέσβευε θεόφρον διὰ παντός, ὑπὲρ τῶν ἐκβοώντων σοί, δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρουμένῳ διὰ σοῦ, πᾶσι τα κρείττονα.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὁ Δεσπότης κλίνας μὲν ἐν Ἰορδάνῃ, κεφαλὴν συνέτριψε, τὰς τῶν δρακόντων κεφαλάς, τοῦ Ἀθλοφόρου ἡ κάρα δέ, ἀποτμηθεῖσα τὸν δόλιον ἤσχυνεν .
Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος ὁ Θαυματουργός
Οἱ γονεῖς του, Γεώργιος καὶ Μεγεθώ, ἦταν εὐσεβεῖς καὶ εὔποροι. Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος ἀνατράφηκε μὲ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου καὶ οἱ γονεῖς του φρόντισαν καὶ γιὰ τὴν ἐκπαίδευσή του.
Ὅταν συμπλήρωσε τὸ εἰκοστὸ ἔτος τῆς ἡλικίας του ἡ καρδιά του κυριεύθηκε ἀπὸ Θεῖο ἔρωτα. Τότε ἄφησε τοὺς γονεῖς του καὶ μετέβη στὸν Ὄλυμπο, στό Μοναστήρι του Αὐγάρου, στὸ ὁποῖο μόναζαν οἱ θεῖοι του, ἀπὸ τὴ μητέρα τοῦ, Γρηγόριος καὶ Βασίλειος.
Ἐκεῖ λοιπόν, ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ τοὺς θείους τοῦ καὶ ἀκολούθησε καὶ αὐτὸς τὴν ἐπίπονη καὶ σκληρὴ ζωὴ τοῦ μοναχοῦ.
Ὁ Ὅσιος καθημερινὰ διακονοῦσε τοὺς πάντες μὲ πρόθυμη καρδιὰ καὶ ταπεινό φρόνημα. Δὲν ἐνδιαφερόταν γιὰ τίποτε ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου. Δὲν εἶχε τίποτε στὴν κατοχή του, παρὰ μόνο ἕνα τρίχινο ἔνδυμα καὶ ἕνα ὕφασμα ἀπό μαλλὶ προβάτου. Δὲν εἶχε οὔτε τόπο ὁρισμένο γιὰ νὰ κοιμᾶται.
Λένε μάλιστα, ὅτι ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινε μοναχός, στὰ ἑβδομῆντα πέντε του ἀσκητικοῦ του βίου, δὲν κοιμήθηκε ποτὲ ὕπτιος ἢ μὲ τὸ ἀριστερὸ πλευρό.
Ὅταν πέθαναν οἱ πρὸ αὐτοῦ ἡγούμενοι τῆς μονῆς, οἱ πατέρες ἐμπιστεύθηκαν στόν Ὅσιο τὴ διοίκηση τῆς μονῆς καὶ τὸν ἀνέδειξαν ἡγούμενο.
Ἐκεῖνο τον καιρὸ ἐπέστρεψε νικητὴς ἀπὸ τὸν πόλεμο κατὰ τῶν Βουλγάρων, ὁ εἰκονομάχος Λέων ὁ Ε’ (813-820 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἀνέτρεψε τὸν εὐσεβέστατο αὐτοκράτορα Μιχαήλ.
Ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας ἄρχισε νὰ φουντώνει. Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος, μετὰ ἀπὸ προτροπὴ τοῦ Ὁσίου Ἰωαννικίου τοῦ Μεγάλου (τιμᾶται 4 Νοεμβρίου), ἄφησε τὴ Μονὴ καὶ ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του.
Μόλις ὅμως ἔγινε ἡ ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὁ Ὅσιος ἐπανῆλθε στό μοναστήρι του. Ἡ μέρα περνοῦσε μὲ Πνευματικὰ γυμνάσματα καὶ ἄσκηση καὶ ἡ νύκτα μὲ ἀγρυπνίες καὶ γονυκλισίες.
Ἡ μονολόγιστη ἐλπίδα, ἡ εὐχή του Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἦταν στὴν καρδιὰ καὶ τὰ χείλη του. Ὁ Θεός τον ἀξίωσε μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας.
Ὁ Ἅγιος προεῖδε, μὲ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸ θάνατό του. Λίγο πρὶν ἀπέλθει ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή, κάλεσε τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς εἶπε : «Ἀδελφοί, ὁ χρόνος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μου ἔφθασε στὸ τέλος του.
Λοιπόν, τέκνα μου ἀγαπητά, νὰ φυλάξετε τὴν παρακαταθήκη ποὺ παραλάβατε, γιατί τὰ πράγματα τῆς παρούσας ζωῆς εἶναι πρόσκαιρα καὶ μάταια, ἐνῷ τῆς μέλλουσας ζωῆς εἶναι ἄφθαρτα καί αἰώνια».
Μόλις τελείωσε τὰ σύντομα αὐτὰ λόγια, τοὺς εὐλόγησε καὶ τούς σφράγισε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Ἔπειτα, ἀφοῦ ὕψωσε τὸ βλέμμα του στόν οὐρανό, εἶπε, «Κύριε, εἰς τὰς χεῖρας σου παραδίδω τὸ πνεῦμα μου».
Ἔτσι ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ ἡλικία 95 ἐτῶν.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ'
Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς, διεσώθη τὸ κατ' εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός· παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Ἱλαρίων τὸ πνεῦμά σου.
Οἱ Ὅσιοι Βασίλειος καὶ Γρηγόριος οἱ Θαυματουργοί
Οἱ Ὅσιοι Βασίλειος καὶ Γρηγόριος ἦταν θεῖοι τοῦ Ἁγίου Εὐστρατίου καὶ ἔζησαν τὸν 9ο αἰῶνα μ.Χ.
Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ἀσκήτεψε στή Μονή των Αὐγάρων. Καὶ οἱ δύο ἀξιώθηκαν νὰ λάβουν ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας καὶ κοιμήθηκαν μὲ εἰρήνη.
Ὁ Ἅγιος Πέτρος Ἐπίσκοπος Σεβαστείας
Ἡ μητέρα τοῦ Ἁγίου Πέτρου ὀνομαζόταν Ἐμμέλεια, καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία, ἦταν θυγατέρα Μάρτυρος, εὐλαβέστατη καὶ πολύ φιλάνθρωπη.
Ἀπὸ τὸν γάμο της μὲ τὸν Βασίλειο γεννήθηκαν ἐννέα παιδιά, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ τέσσερα ἦταν ἀγόρια.
Τὸ πρωτότοκο παιδί τους ἦταν ἡ Μακρίνα ἡ ὁποία μετὰ τὸν θάνατο τοῦ μνηστῆρα της, ἐπιδόθηκε στὴν ἄσκηση.
Πρὸ τοῦ Πέτρου γεννήθηκε ἡ Θεοσεβία. Ἀπὸ τὰ τέσσερα ἀγόρια, τρεῖς ἔγιναν Ἐπίσκοποι, ὁ Βασίλειος στὴν Καισάρεια, ὁ Γρηγόριος στὴ Νύσσα καὶ ὁ Πέτρος στὴ Σεβαστεία. Ὁ Ναυκράτιος πέθανε νέος, σὲ ἡλικία 27 ἐτῶν.
Ὁ Ἅγιος Πέτρος ἔγινε ἡγούμενος τῆς μονῆς ποὺ ἵδρυσε ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ὁποῖος τὸ ἔτος 370 μ.Χ. τὸν χειροτόνησε πρεσβύτερο καὶ τὸ 380 μ.Χ., Ἐπίσκοπο Σεβαστείας τῆς Μ. Ἀρμενίας.
Ἔλαβε μέρος στὴν Β’ Οἰκουμενική Σύνοδο καὶ κοιμήθηκε εἰρηνικὰ τὸ ἔτος 392 μ.Χ.
Ἡ Ἁγία Ἀντωνίνα
Ἡ Ἁγία Ἀντωνίνα καταγόταν ἀπὸ τὴν Νικομήδεια καὶ τελειώθηκε στὴ θάλασσα.
Ὁ Ἅγιος Λαυρέντιος
Ὁ Ἅγιος Λαυρέντιος εἶναι ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστὲς καὶ στὰ Μηναία. Μνημονεύεται στὸ Λαυριωτικὸ Κώδικα Γ’ 24 φ. 112α, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι μαρτύρησε σὲ στάδιο ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες.
Ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς Ἡγούμενος Καντουαρίας (Ἄγγλος)
Ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ καὶ ἔγινε Ἡγούμενος τῆς μονῆς Νερίντα, ποὺ ἦταν στὴ Νεάπολη τῆς Ἰταλίας.
Ὁ Πάπας Βιταλιανὸς (657-672 μ.Χ.) τοῦ πρότεινε δύο φορὲς νὰ ἀναλάβει τὴ χηρεύουσα Ἀρχιεπισκοπή Καντουαρίας, δὲ διαδοχή του Θεοδοσίου, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἀρνήθηκε καί ὑπέδειξε ὡς κατάλληλο πρόσωπο τὸν Ἕλληνα Μοναχὸ Θεόδωρο ἀπὸ τὴν Ταρσῷ τα Κιλικίας (τιμᾶται 19 Σεπτεμβρίου).
Ὁ Πάπας συμφώνησε ὑπὸ τὸν ὅρο ὅτι ὁ Ἅγιος θὰ μετέβαινε μὲ τὸν Θεόδωρο στὴ Βρετανία ὡς συνεργάτης αὐτοῦ.
Ὅταν ἔφθασαν ἐκεῖ, ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς διορίσθηκε ὡς διευθυντὴς τῆς σχολῆς του Ἁγίου Αὐγουστίνου Καντουαρίας καὶ συνετέλεσε στὴν ἀνύψωση τῆς σχολῆς.
Προσείλκυσε κοντά του πλῆθος μαθητῶν στοὺς ὁποίους δίδασκε Θεολογία, Ἑλληνικά, Λατινικά, Ποίηση καὶ Ἀστρονομία.
Ὁ Ἅγιος, διακρινόμενος γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ τὴν πνευματικότητά του, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 710 μ.Χ.
Ό Ἅγιος Βριθγουόλντος (Brithwald)
Στὸν Ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο της Καντουαρίας ἀνῆλθε τὸ ἔτος 693 μ.Χ. Ὑπῆρξε καλὸς ποιμένας καὶ κανόνας πίστεως καί ἀρετῆς.
Ὁ Ἅγιος Brithwald κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 731 μ.Χ.
Μνήμη Μεγάλου Σεισμοῦ
Σύμφωνα μὲ τὸ Συναξάρι τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔγινε ὁ μεγάλος καὶ φρικωδέστατος σεισμός, στὴν ἀρχὴ τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορα Βασιλείου (867 μ.Χ.), κατὰ τὴν ὁποία κατέπεσε καὶ ὁ μεγάλος τροῦλος τοῦ ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Στίγματος καὶ τῆς Θεοτόκου τοῦ Φόρου.
Τὸ γεγονός του μεγάλου σεισμοῦ ἀναφέρεται καὶ στὸν κώδικα 1578 τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης τῶν Παρισίων, ἀλλὰ στὶς 10 Ἰανουαρίου.
Ἡ Ἁγία Παρθένα ἡ Ἐδεσσαία
Κατὰ τὸ ἔτος 1375 ἡ Ἔδεσσα πολιορκήθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ οἱ κάτοικοι ἀντέταξαν δυνατὴ ἄμυνα, ἐνισχυόμενοι καὶ ἐνθαρρυνόμενοι ἀπὸ τὸν Ἱερομόναχο Σεραφείμ, ἐφημέριο του Μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.
Ὁ ἐχθρὸς ἦταν ἄριστα ὀργανωμένος καὶ πολυάριθμος, ἀλλὰ ἀπέκανε καὶ ὡς φαίνεται, ἑτοιμαζόταν νὰ λύσει τὴν πολιορκία.
Ἀλλὰ κατὰ τὴν τελευταία στιγμή, ἕνας ἀπό τοὺς προκρίτους τῆς πόλεως, ὀνομαζόμενος Πέτρος (ἡ παράδοση τὸν ὀνομάζει Κὲλλ Πέτρο, δηλαδὴ Κασιδιάρη Πέτρο), ὁ ὁποῖος ἦταν πατέρας τῆς Ἁγίας Παρθένας, πληρώθηκε μὲ μεγάλο χρηματικὸ ποσὸ ἀπὸ τὸν πολιορκητὴ Πασᾶ των Τούρκων καὶ πρόδωσε τὴν πόλη.
Οἱ Τοῦρκοι εἰσέβαλαν στὴν Ἔδεσσα, στὶς 26 Δεκεμβρίου 1375, ἀπὸ τὸ νοτιοανατολικὸ μέρος, ὅπου αὐτὸς φρουροῦσε, καί ὅπου ἦταν μία ἀπὸ τὶς κυριότερες ἐπάλξεις τῆς πόλεως. Ἀμέσως ἐπιδόθηκαν στὴ σφαγὴ καὶ τὸν ἐξανδραποδισμὸ τῶν κατοίκων, τὶς διαρπαγὲς καὶ τίς ἀτιμώσεις.
Συνέλαβαν τὸν Ἱερομόναχο Σεραφεὶμ καὶ μετὰ ἀπὸ σκληρά βασανιστήρια τὸν ἔπνιξαν στὸ μέγα καταρράκτη, ποὺ ἔχει τὸ ὄνομα «ἰτσερί Πασᾶ», δηλαδὴ «νερὰ τοῦ Πασᾶ».
Ὁ προδότης Πέτρος, μετὰ τὴ φρικώδη πράξη του καὶ τὴν ἅλωση τῆς πόλεως, ἀρνήθηκε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί ἔγινε Μουσουλμᾶνος.
Δὲν ἀρκοῦσε ὅμως αὐτό. Παρέδωσε στὸν Πασᾶ, ὡς παλλακίδα, τὴ θυγατέρα του Παρθένα, ἀφοῦ προηγουμένως προσπαθοῦσε νὰ τήν πείσει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν Χριστό.
Ἡ Ἁγία Παρθένα μόλις ἄκουσε τὰ λόγια τοῦ πατέρα της, ὡς ἄλλη Ἁγία Βαρβάρα, ἔφριξε καὶ ἔλεγξε μὲ πνευματική ἀνδρεῖα τὸν ἄθλιο πατέρα της καὶ ὁμολόγησε ὅτι ποτὲ δὲν θὰ ἀρνηθεῖ το γλυκύτατο ὄνομα τοῦ οὐράνιου Νυμφίου αὐτῆς, Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἐκεῖνος, ἀντί νὰ συντριβεῖ καὶ νὰ μετανοήσει, ὀργίσθηκε καὶ ἔγινε σὰν θηρίο. Ἄρχισε νὰ κτυπᾶ τὴν Ἁγία μέχρι αἵματος καὶ ἀναισθησίας.
Στὴν συνέχει την γύμνωσε καὶ τὴν παρέδωσε στὰ χέρια τῶν Τούρκων. Οἱ στρατιῶτες την βασάνιζαν ἐπὶ τρεῖς ἡμέρες. Στὸ τέλος, τὴν ὁδήγησαν ὁλόγυμνη σὲ ἕνα λόφο, ὅπου τὴν ἔθαψαν ζωντανή. Ὁ λόφος αὐτὸς ὀνομάζεται μέχρι σήμερα «λόφος τῆς Παρθένου».
Ὁ Ἅγιος Φίλιππος
Ὁ
Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Φίλιππος, κατὰ κόσμο Θεόδωρος Στεπάνοβιτς Κολύσεφ,
γεννήθηκε στὴ Ρωσία τὸ ἔτος 1507 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸν Στέφανο καί
τὴν Βαρβάρα, ποὺ ἀργότερα ἔγινε μοναχὴ μὲ τὸ ὄνομα Βαρσανουφία. Ἡ ἀγάπη
τοῦ πρὸς τὴν μοναχικὴ πολιτεία καὶ τὸ ἀσκητικὸ ἦθος, ὁδήγησε τὰ βήματά
τοῦ στὴ Μονὴ Σολόβκι, στὸν Παγωμένο Ὠκεανό, ὅπου ἄρχισε νὰ διδάσκεται τα
τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ νὰ διέρχεται τὸ βίο του μὲ προσευχὴ καί
νηστεία.
Στὴ συνέχεια διετέλεσε ἡγούμενος τῆς μονῆς.
Τὸ ἔτος 1566, ἐπὶ βασιλείας Ἰβὰν Δ’ Βασίλιεβιτς (τοῦ Τρομεροῦ), ἐξελέγη, μετά το θάνατο τοῦ Μητροπολίτη Ἀθανασίου (1564-1566), Μητροπολίτης Μόσχας, ἀλλά ἀπομακρύνθηκε.
Ὅταν, τὸ 1565, ὁ Κούρβσκι ἤθελε νὰ ἀνατρέψει τὸ θρόνο της Ρωσίας, ὁ τσάρος Ἰβὰν θεώρησε ὅλους τοὺς ἄρχοντες κρυφοὺς ἐχθρούς του καὶ κατέφυγε στὴν πόλη Ἀλεξάνδροβσκ, προτιθέμενος νὰ παραιτηθεῖ της ἐξουσίας.
Ἡ ἀγγελία αὐτὴ κατέπληξε τὴ Μόσχα, διότι ἡ ἀναρχία φαινόταν φοβερότερη ἀπὸ τὴν τυραννία, καὶ ὁ λαὸς ζήτησε τὴν ἐπάνοδο τοῦ τσάρου.
Ὁ Ἰβὰν ἐπέστρεψε στὴ Μόσχα στὶς 2 Φεβρουαρίου 1565. τὴν ἑπομένη συνεκάλεσε σύνοδο καὶ ἀποφάσισε τὴ σύσταση τῆς Ὀπρίτσνινα, σωματοφυλακής γιὰ τὴν ἀσφάλεια τοῦ ἴδιου καὶ τῆς ἐπικράτειας.
Ἡ σωματοφυλακὴ αὐτὴ πού ἦταν τυφλὸ ὄργανο τοῦ τσάρου, κατατρομοκράτησε τὴ χώρα.
Ὁ Ἅγιος Φίλιππος ἀρνήθηκε νὰ εὐλογήσει τὸν τσάρο καὶ ἀντιτάχθηκε στὴν βασιλική αὐθαιρεσία καὶ τὶς βδελυρὲς πράξεις μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκθρονισθεῖ, νά ἐγκλειστεῖ στὴ μονὴ Ὀτρὸτς τοῦ Τβὲρ καὶ νὰ δολοφονηθεῖ στὶς 23 Δεκεμβρίου 1569 ἀπὸ ἄνθρωπο τοῦ τσάρου.
Τὸ τίμιο λείψανό του βρέθηκε ἄφθορο καὶ τὸ ἔτος 1652 ὁ τσάρος τῆς Ρωσίας Ἀλέξιος Μιχαήλοβιτς τὸ ἐναπέθεσε στὸν καθεδρικὸ ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μόσχας, στό Κρεμλίνο.
Ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς ὁ Γέροντας (Κιέβου)
Ἔτσι πορευόμενος ὁ πιστὸς εἶναι σίγουρο ὅτι καθημερινὰ ἐφαρμόζει τὸ «ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου» καὶ γινεται πρότυπο μέσα σὲ μιὰ κοινωνία γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιο ὁ Κύριός μας θὰ ἔλεγε: «Ὁ λαὸς τοῦτος τοῖς χείλεσι μόνον μὲ τιμᾷ, ἡ καρδία αὐτοῦ πόῤῥῳ ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ» (Ἡσ. κθ΄ 13).
Ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς, ὁ κτίτορας τῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος στὸ Κίεβο, ὁ ταπεινὸς καὶ θεοφόρος ἀρχιμανδρίτης ποὺ κοιμήθηκε τὸ 1902, ἀγάπησε τὸν Κύριο «ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης καρδίας καὶ ἐξ ὅλης ἰσχύος καὶ ἐξ ὅλης διανοίας» (Μᾶρκ. ιβ΄ 30).
Ἡ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα του, ψυχωφελῆ καὶ θεάρεστα, μαρτυροῦν περίτρανα τί μπορεῖ νὰ κατορθώσει ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεόν μας καὶ μάλιστα μὲ ταπεινὸ φρόνημα καὶ μόνο μὲ τὴν δύναμή Του, Αὐτοῦ ποὺ μᾶς εἶπε ὅτι «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄ 5).
Ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς, μὲ τὸ κοσμικὸ ὄνομα Ἰβὰν Μιροσνιτσένκο, ἔστρεφε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του στὸ ἐφετὸ τῆς καρδιᾶς του, στὸν ἀγαπημένο μας Ἰησοῦ, μὲ πολὺ ἀγάπη, αὐτὴ ποὺ τὸν ὤθησε σύντομα νὰ ἀκολουθήσει τὴ μοναχικὴ πολιτεία, γιὰ νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ σὲ Ἐκεῖνον.
Στὴν ἀρχὴ τῆς μοναχικῆς του πορείας ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς εἶχε τὴ σπάνια εὐκαιρία νὰ μαθητεύσει σὰν δόκιμος μοναχὸς γιὰ ὀκτὼ χρόνια κοντὰ στὸν κορυφαῖο διδάσκαλο τοῦ βορρᾶ, τὸν Ὅσιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, τοῦ ὁποίου ἡ πλούσια ἁγιοπνευματικὴ χάρη ἄφησε ἀνεξίτηλα ἴχνη στὴν προσωπικότητά του καὶ τὸν ὁδήγησε μὲ μίμση τῶν κατορθωμάτων του.
Ἔτσι ὁ ἕνας μεγάλος στάρετς ἀνέδειξε στάρετς καὶ τὸν γνήσιο μαθητή του, στὸν ὁποῖο ἔπαναλάμβανε τὸ τοῦ Παύλου «μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. ια΄ 1).
Λίγο πρὶν τὴ μεταδημότευσή του γιὰ τὴ οὐράνια πολιτεία ὁ Ὅσιος Σεραφεὶμ ὑπέδειξε στὸν τότε Ἰβὰν νὰ πάει στὴ Μονὴ Μπελομπερέσκαγια, πλησίον τῶν μαθητῶν τοῦ ἄλλου μεγάλου φιλοκαλικοῦ Γέροντος, τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, τοῦ Βελιτσκόφσκυ.
Ἐκεῖ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ θαυμαστὰ σημεῖα καὶ ὁράματα τὰ ὁποῖα κατεσφράγισαν τὴν ἀσκητική του σταδιοδρομία.
Στὰ ὁράματα αὐτὰ ἔλαβε ἐντολὴ ἀπὸ τὸν λατρεμένο του Ἰησοῦ νὰ πάει καὶ νὰ ἱδρύσει Μονὴ στὶς ὄχθες τοῦ Δνείπερου ποταμοῦ, ἡ ὁποία θὰ ἔχει μεγάλη εὐλογία καὶ θὰ γίνει ἐργαστήριο προσευχῆς καὶ σωτηρίας ψυχῶν.
Ὑπακούοντας στὴ θεία ἐντολὴ ὁ π. Ἰωνᾶς ἦρθε στὸ Κίεβο καὶ ἵδρυσε τὴν Μονὴ τῆς Ἁγίας, ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος, ἡ ὁποία χάρη στὴν πνευματικὴ ἀκτινοβολία τοῦ ἱδρυτῆ της ἀναπτύχθηκε μὲ θαυμαστὴ ταχύτητα.
Εἶχε βλέπετε τὴν θεϊκὴ εὐλογία καὶ γνωρίζουμε καλὰ ὅτι «ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἰ οἰκοδομοῦντες» (Ψαλμ. 126, 1).
Ἔτσι μόνο σὲ διάστημα τριάντα ἐτῶν ἡ Μονὴ ἐξελίχθηκε σὲ ἕνα τεράστιο κοινόβιο μὲ 462 μοναχούς, οἱ ὁποῖοι νυχθημερὸν προσεύχονταν καὶ ὁδηγοῦσαν τὰ βήματά τους κάτω ἀπὸ τὴν ἀπλανῆ καθοδήγηση τοῦ Ὁσίου σὲ ἀρετῆς ὁλοκλήρωση καὶ θέωση. Τὸ ἑλκυστικὸ μοναχικὸ τυπικὸ ποὺ ἐφάρμοζε ἡ Μονὴ ἦταν αὐτὸ τῆς περίφημης Μονῆς τοῦ Στουδίου, τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Τὴν νοερὰ προσευχὴ ἐφάρμοζε καὶ δίδασκε ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς, ὅπως τὴν παρέλαβε ἀπὸ τοὺς διδασκάλους του, τον Ὅσιο Σεραφεὶμ τοῦ Σαρὼφ καὶ τοὺς μαθητὲς τοῦ Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ.
Τὸ τελευταῖο χρονικὸ διάστημα τῆς ἐπὶ γῆς ἰσάγγελης πολιτείας του ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς ἀπέκτησε πλούσια τὴν χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ τὴν φήμη τοῦ θεοφώτιστου πνευματικοῦ πατρός.
Τὸ προορατικό τιυ χάρισμα, δῶρο τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀσκητικούς του μεγαλειώδεις ἀγῶνες, εἶχε ἐξαπλωθεῖ σὲ ὅλη τὴ Ρωσία.
Ἡ ἀναγραφή του στὶς δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἔγινε τὸ 1966 καὶ ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 22 Ἰανουαρίου, στὶς 9 τοῦ μηνὸς στὸν Ἅγιον Ὄρος καὶ τὴν Ρωσία, τὴν ἡμέρα τῆς ὁσιακῆς του κοιμήσεως.
Τὸ χαριτόβρυτο λείψανό του ἀποθαυρίζεται στὴ Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος, τῆς ὁποίας ὑπῆρξε δομήτορας καὶ ἔχει ἀναδειχθεῖ πηγὴ ἰαμάτων.
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Ἀπολυτίκιον.Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον
Φιλοκάλων Ὁσίων Ῥωσίας σάπφειρον,
Μονῆς Τριάδος Ἁγίας
ἐν τῷ Κιέβῳ σεπτὸν
Ἱδρυτὴν ὡς Σεραφεὶμ Ὁσίου μέλψωμεν
τοῦ ἐν τῷ Σάρωφ μαθητὴν
ἐκβοῶντες· Ἰωνᾶ,
μὴ παύσῃ καθικετεύων
Χριστὸν διδόναι θεόθεν
ἡμῖν ὑγίειαν καὶ ἔλεος
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις, ἐν Κιέβῳ ὁ ἱδρυτὴς
τῆς Μονῆς Τριάδος
τῆς Ἁγίας καὶ μαθητὴς
Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ,
Ὁσίων κοσμιότης,
φῶς, Ἰωνᾶ, ὁ φαίνων
πᾶσι θαυμάτων σου.
Πληροφορίες ἀπό saint.gr, synaxarion.gr & romfea.gr
Ἀπολυτίκια ἀπό youtube.com/@orthodoxmusic-8948
Ἀναδημοσίευση ἀπό Ἀναβάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου