Τὸ φλέγον ἀλυτρωτικὸν Βορειοηπειρωτικὸν ζήτημα. Χριστοΰφαντος

 Τὸ φλέγον ἀλυτρωτικὸν Βορειοηπειρωτικὸν ζήτημα    

Χριστοΰφαντος

Δόξα τῷ Θεῷ, ποτέ δέν θά παύσουν νά ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦν τόν Χριστόν καί τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀλλά ταυτοχρόνως ἀγαποῦν καί πονοῦν τήν Πατρίδα μας. Τοῦτο δέ τό διαπιστώνει κανείς σήμερον, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί ἀπό τάς παρεμβάσεις πού λαμβάνουν χώραν εἰς θέματα καθαρῶς ἐθνικά, καί μάλιστα διά τό Κυπριακόν, τό Θρακικόν, ἀλλά καί δι᾽ αὐτό τοῦτο τό δύσμοιρον τό Βορειοηπειρωτικόν.

Βεβαίως, τό Βορειοηπειρωτικόν, ἕως καί πρίν μίαν περίπου εἰκοσαετίαν, εὑρίσκετο εἰς τό ζενίθ τῆς ἐπικαιρότητος καί τοῦ ἐνδιαφέροντος. Τότε δηλαδή, πού ἐζοῦσε ὁ ἀείμνηστος καί ἀνεπανάληπτος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης, ὁ ἀτρόμητος Σεβαστιανός. Ὁ ἄνδρας αὐτός, ὁ ὁποῖος ὤργωνε ὁλόκληρον τήν Ἑλλάδα καί διετράνωνε τά δίκαια τοῦ σκλαβωμένου ποιμνίου του. Ὁ ἡγέτης αὐτός, πού ἔφθασε ἕως τήν Εὐρώπη καί ὡμίλησε καί εἰς αὐτό ἀκόμη τό Κονγκρέσσο τῶν ΗΠΑ, διά νά γνωρίσῃ ὁ ἐλεύθερος κόσμος τό δρᾶμα τῆς Βορείου Ἠπείρου καί τῶν Ἑλλήνων Βορειοηπειρωτῶν, ἀλλά καί διά νά ἀφυπνισθοῦν οἱ ὑπνώττουσες συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Ἐποχές ὄντως ἡρωϊκές δι᾽ ὅσους εἶχαν τήν εὐλογίαν νά ζήσουν καί νά παρακολουθήσουν τόν Ποιμένα «Πάσης Βορείου Ἠπείρου».

Ἀπό τότε, ὅμως, «κύλισε πολύ νερό στό ποτάμι», ὅπως λέγει καί ὁ λαός μας. Καί ναί μέν ὑπάρχει ἀκόμη ἡ «Σ.Φ.Ε.Β.Α.» (Συντονιστική Φοιτητική Ἕνωσις Βοειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος), πού συνεχίζει νά συντηρῇ, ὅσον τό δυνατόν, τό θέμα ἀνοικτόν. Ὑπάρχει καί ὁ Μητροπολίτης Ἀνδρέας, ὁ διάδοχος τοῦ Σεβαστιανοῦ, ὁ ὁποῖος, κατά καιρούς, ἐκδίδει Δελτία Τύπου σχετικῶς μέ τό ὅλον θέμα. Ὅμως, τό Βορειοηπειρωτικόν φαίνεται, εἰς τό σύνολον τῶν Ἑλλήνων, νά ἔχῃ περάσει εἰς «δευτέραν μοῖραν» εἰς σχέσιν μέ ἄλλα καυτά θέματα τῆς κοινωνίας καί τοῦ ἔθνους καί, ἐπισήμως τοὐλάχιστον, οὐδεμία ἀναφορά γίνεται ἐπ᾽ αὐτοῦ.

Καθίσταται λοιπόν ἀνάγκη, καί μάλιστα ἄμεσος, νά προσεγγίσωμε τό θέμα, μᾶλλον τήν ἀνοικτήν αὐτήν πληγήν, καί νά μελετήσωμε τούς λόγους καί τάς αἰτίας πού τό ἀφῄρεσαν ἀπό τό προσκήνιον καί προσπαθοῦν νά τό περάσουν εἰς τά ''ἀζήτητα''. Τί ἆρά γε πταίει καί ἔπαυσαν οἱ συνειδήσεις νά ἐγείρωνται δι᾽ αὐτά τά ὁποῖα ἕως καί τήν περασμένην γενεάν τῶν Ἑλλήνων ἀποτελοῦσαν «ἀνοικτά θέματα» καί κριτήρια ἐθνικῆς συνειδήσεως; Οἱ λόγοι εἶναι πολλοί καί θά πρέπῃ νά ὁμολογήσωμε, ὅτι λίγο ἕως πολύ βαρύνουν τάς συνειδήσεις ὅλων μας.

Πρίν ἐπικεντρώσωμε τήν προσοχήν μας εἰς τούς βασικούς λόγους καί τάς αἰτίας πού τό Βορειοηπειρωτικόν ἔχει περάσει σήμερον εἰς τό περιθώριον, ἀπαραίτητος καθίσταται μία σύντομος ἱστορική ἀναδρομή εἰς τό θέμα καθώς καί παράθεσις τῆς τρεχούσης ἐπ᾽ αὐτοῦ ἐπικαιρότητος, διά τήν πληρεστέραν καί οὐσιαστικωτέραν προσέγγισίν του.

Εἰς δημοσιευθέν ἄρθρο τοῦ Ἀποστόλου Κόντη μέ τίτλο «Τό Βορειοηπειρωτικό», ἀναφέρονται τά ἑξῆς:

«Όπως είναι γνωστό η Βόρειος Ήπειρος είναι τμήμα της ενιαίας και αδιαιρέτου ΗΠΕΙΡΟΥ που περιήλθε δυστυχώς με το απάνθρωπο και εγκληματικό πρωτόκολλο της Φλωρεντίας της 17/12/1913 στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας. Εν τω μεταξύ είχε προηγηθεί η υπογραφή του πρωτοκόλλου των τότε Μεγάλων δυνάμεων στο Λονδίνο στις 28/7/1913 «περί Ανεξαρτησίας και Οργανώσεως της ΑΛΒΑΝΙΑΣ» η οποία είχε αναγνωριστεί ως ΚΡΑΤΟΣ προηγουμένως δια της εν ΛΟΝΔΙΝΩ Συνθήκης της 17-20/
03/1913».

Ο Βορειοηπειρωτικός όμως Λαός δεν δέχτηκε την αποφασισθείσα εκκένωση του Ελληνικού Στρατού από την Βόρειο Ήπειρο που την κατείχε τότε, και προπαντός, τον σφραγισμό των ελευθεριών του και την απόσχισή του από τη Μητέρα Ελλάδα. Έτσι την 17/02/1914 εκήρυξε επισήμως την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου με Πρόεδρο τον Γεώργιο Χρ. ΖΩΓΡΑΦΟ.

Στις 15/02/1914 ο Ζωγράφος σε διάγγελμά του στον Βορειοηπειρωτικό Λαό είπε μεταξύ άλλων: «Το πάτριον ημών έδαφος κείται σήμερον ΛΕΙΑ, δυνάμει αδίκου και ακύρου βουλήσεως πάντων των ισχυρών της γης, αλλά ακλόνητο έμεινε το ημέτερο δίκαιο, το δίκαιον του Ηπειρωτικού Λαού να ρυθμίσει τα της δικής του τύχης, διοργανούμενον πολιτικώς και ενόπλως φρουρήσει την ανεξαρτησία αυτού». Και προσέθεσεν ότι : «Κηρύσσει η Βόρειος Ήπειρος την Ανεξαρτησία της και προσκαλεί τους πολίτες της όπως υποβαλλόμενοι εις πάσα θυσία προασπίσωσι την ακεραιότητα του εδάφους και τας ελευθερίας της κατά πάσης προσβολής».

Αποτέλεσμα του ηρωϊκού ενόπλου αγώνα των Βορειοηπειρωτών ήταν η ραγδαία προέλαση του βορειοηπειρωτικού Στρατού καθ’ όλο το μέτωπο ΚΟΡΥΤΣΑΣ - ΔΕΛΒΙΝΟΥ και σε σύντομο χρονικό διάστημα κατέλαβαν το ΒΕΡΑΤΙ, την ΠΡΕΜΕΤΗ, ολόκληρο τον Καζά ΚΟΛΩΝΙΑΣ και σε μία από τις ενδοξότερες αποφασιστικές μάχες της προέλασης του Βορειοηπειρωτικού Στρατού, κατέλαβε και το ΔΕΛΒΙΝΟ.

Τότε οι Μεγάλες Δυνάμεις βλέποντας την κατάρρευση του Αλβανικού Στρατού που τα υπολείμματά του είχαν ήδη απωθηθεί βορείως της Γραμμής Αχρίδας - ΑΥΛΩΝΟΣ, ζήτησαν ανακωχή και πρωτοστάτησαν στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της ΚΕΡΚΥΡΑΣ στις 17-5-1915 που έδινε στον Βορειοηπειρωτικό Λαό ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΚΟ καθεστώς, με ευρείες ελευθερίες, ευρεία αυτοδιοίκηση, ελεύθερη εκπαίδευση, θρησκευτική ελευθερία και δικά της Διοικητικά και Αστυνομικά όργανα κ.α.

Δυστυχώς, σχεδόν όλες οι Αλβανικές Κυβερνήσεις και ειδικότερα το μετέπειτα κομμουνιστικό καθεστώς δεν σεβάστηκαν το πνεύμα και το γράμμα του Πρωτοκόλλου της ΚΕΡΚΥΡΑΣ, με αποτέλεσμα ο Ελληνικός Βορειοηπειρωτικός Λαός, όπως και τα εδάφη του, συνεχώς να συρρικνώνονται, εξ αιτίας των παντοιοτρόπων καταπιεστικών μέτρων και της αυθαιρεσίας των Αλβανικών Αρχών. Έτσι με παράνομες και αντισυνταγματικές πράξεις αποχαρακτηρίζονται συνεχώς Ελληνικές περιοχές οι οποίες βρίσκονται σήμερα εκτός των Ελληνικών Μειονοτικών Ζωνών, κατάσχονται ή απαλλοτριώνονται ελληνικές περιουσίες με νομικά τερτίπια κ.α.

Στο «Βορειοηπειρωτικό ΒΗΜΑ - Ιούνιος 2011» διαβάζουμε: «Σήμερα η Βόρειος Ήπειρος, η πανάρχαια αυτή ελληνική γη, βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορικής της πορείας...... Αυτή είναι δυστυχώς μια τραγική και δραματική πραγματικότητα...... Το 1914 οι Βορειοηπειρώτες είχαν απέναντί τους τις Μεγάλες Δυνάμεις, εκείνου του καιρού, και τους Αλβανούς. Τώρα όμως, δυστυχώς, οι Βορειοηπειρώτες έχουν εχθρούς....., τους Βορειοηπειρώτες......, γιατί εδώ και καιρό υποβόσκει ένας σοβαρός διχασμός στους κόλπους της Ελληνικής Κοινότητας, της Βορείου Ηπείρου. Σ ́αυτόν το διχασμό συνετέλεσαν, προσωπικές αντιπάθειες, ξεσυνέργιες, φιλοδοξίες και εγωϊσμός μερικών ηγετικών παραγόντων».

Έτσι σήμερα υπάρχουν στη Βόρειο Ήπειρο τρεις ελληνικές πολιτικές παρατάξεις: Η «ΟΜΟΝΟΙΑ», το «ΚΕΑΔ» (Κόμμα της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) και το νεοεμφανισθέν «Κόμμα Ελλήνων-ΜΕΓΑ». Ξέχασαν προφανώς οι συμπατριώτες μας ότι «η ισχύς είναι εν τη ενώσει». Από την άλλη μεριά οι ελληνικές κυβερνήσεις, δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με το Βορειοηπειρωτικό, το οποίο το θεωρούν «λήξαν», και το σπουδαιότερο συνιστούσαν, στα βορειοηπειρωτικά κόμματα να μη κατέρχονται αυτόνομα στις εκλογές αλλά να συμπράττουν με τα αλβανικά κόμματα» (1).

Εἰς δημοσιευθέν ἄρθρο τοῦ Α.Π. Παπαθεοδώρου μέ τίτλο «Ἡ παγία τακτική τῆς γείτονος Ἀλβανίας ἔναντι τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ», ἀναφέρονται, μεταξύ ἄλλων, τά ἑξῆς:

«Ήδη προ 12ετίας, με τον ομώνυμο τίτλο (π. Ελληνοχρ/κή Αγωγή, Δεκ. 1999, σ. 312), εσημειώναμε, ότι το Αλβανικό Κράτος από την εποχή της τεχνητής συστάσεώς του, και, ιδιαιτέρως, από της αναγνωρίσεώς του ως ανεξαρτήτου, (21-10-1921), ένα πάγιο, απαρέγκλητο και μακρόπνοο στόχο έθεσε: Τον αφελληνισμό των Βορειοηπειρωτών και τον εξαλβανισμό της Β. Ηπείρου, με κάθε μέσον. Σε ανάλογες διαπιστώσεις προβαίναμε επανειλημμένως έκτοτε μέχρι και σήμερα, και, δυστυχώς, τα γεγονότα μας δικαιώνουν, πολλαπλώς, όπως τα παρακάτω ενδεικτικά:

....... Τα πολλά τέρατα και σημεία, που συμβαίνουν στη Β. Ήπειρο, ερήμην, ανοχή και ενοχή, ενίοτε, των Ελληνικών Αρχών, όπως :

....... Η σκανδαλώδης απομάκρυνση από την Κορυτσά του εκεί Έλληνα Γεν. Προξένου κ. Θεοδ. Οικονόμου, ύστερα από πιέσεις των Αλβανικών Αρχών στην Ελληνική Πρεσβεία των Τιράνων, διότι επιτελούσε στο ακέραιον το καθήκον του συνιστώντας στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες να δηλώσουν, κατά την επικειμένην απογραφήν από την Αλβανική Κυβέρνηση, την Ελληνικότητά τους, ως Έλληνες Βορειοηπειρώτες!

Λίαν αποκαλυπτική προς τούτο είναι και η γενομένη στο «ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ» σχετική συνέντευξή του, όπου μεταξύ άλλων τονίζει: «Δεν ανακαλώ όσα είπα για Έλληνες και Β. Ήπειρο. Έκανα το καθήκον μου. Τίποτε παραπάνω. Να μην εγκαταλείψωμε τα Εθνικά μας δίκαια. Να δώσουν το παρόν στην Απογραφή (οι Βορειοηπειρώτες), που καταπιέζονται από Αλβανούς και από Τσάμηδες. Αφήνουν τον Τούρκο Πρόξενο στην Κομοτηνή και ανακαλούν εμένα…»!

Προχωρεί μάλιστα το «ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ» ηλεκτρονικά και στη διαπίστωση, ότι «προηγείται στα Βαλκάνια η λύση του διεθνώς εκκρεμούς ζητήματος της Β. Ηπείρου, την οποία χαρακτηρίζει και ως το Ελληνικό «Κόσσοβο», εξιστορώντας την εξέλιξή του από το 1946, που παρεπέμφθη στο Συμβούλιο ΥΠΕΞ των τεσσάρων Νικητριών Μ. Δυνάμεων, όπου εκκρεμεί έκτοτε, μεταξύ των «αζητήτων» στα χρονοντούλαπά του (βλ. και Α.Π.Π.: Ο Αυτονομιακός Αγώνας της Β. Ηπείρου 1914, Αθ., 1985, σσ. 56 κ.ε.).

........ Τα δε σχολικά βιβλία, που διδάσκονται εκεί τα Βορειοηπειρωτόπουλα, όπως η Ιστορία και η Γεωγραφία, μεταφρασμένα από τα αντίστοιχα Αλβανικά, συνεχίζουν να οργιάζουν από ανθελληνικές ιστορικές διαστρεβλώσεις και ανακρίβειες, όπως για την «Τσαμουριά» (Θεσπρωτία), που φθάνει, δήθεν, μέχρι και την Πρέβεζα κ.λ.π. και ομιλείται η «Αρβανίτικη γλώσσα»! κ.α.τ.

............ Τελευταία, «πυκνώνουν οι εθνικιστικές προκλήσεις των Αλβανών εις βάρος της Ελλάδος, με αποκορύφωμα, μόλις προσφάτως (Πρ. Λ. 23-2-11), την ανάρτηση από Αλβανούς φοιτητές έξω από την Ελληνική Πρεσβεία στα Τίρανα «υβριστικών πανώ κατά της Ελλάδος, που θυμίζουν άλλους καιρούς, με αφορμή τις παρακάτω άψογες πατριωτικές δηλώσεις του εν λόγω Γενικού Προξένου μας στην Κορυτσά (κ. Θεόδ. Οικονόμου), κατά την εκδήλωση εκεί της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ», για τα 20άχρονα από την ίδρυσή της (1991), αξιοσύστατες για κάθε απανταχού ευρισκόμενον Βορειοηπειρώτη, καθώς και για τις Ελληνικές Αρχές, οι οποίες, αντί να τον επιβραβεύσουν και ενισχύσουν το έργο του, τον τιμώρησαν με την ανεπιθύμητη μετάθεσή του, «αφωπλισμένον» υπηρεσιακά, στην Αθήνα!» (2).

Εἰς δημοσιευθέν ἄρθρον τοῦ Γεωργίου Κουρκούτα μέ τίτλον «Ὁ ἀνθελληνισμός τῶν Ἀλβανῶν τῆς Ἀλβανίας», διαβάζομε, μεταξύ ἄλλων, τά ἑξῆς:

«Ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς Ἱδρύσεώς της ἡ Ἀλβανία στηρίχτηκε ἐδαφικά στήν ἁρπαγή, μέ τήν συναίνεση τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, τοῦ βορείου τμήματος τῆς Ἠπείρου. Μιλάμε γιά τό κομμάτι πού ὀνομάστηκε, μετά τό 1913, Βόρειος Ἤπειρος καί ἀπελευθερώθηκε ἔκτοτε τρεῖς φορές ἀπό τόν Ἑλληνικό Στρατό. Οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἔφτιαξαν ἕνα κράτος μέ τό Πρωτόκολλο τῆς Φλωρεντίας (Δεκέμβριος 1913), κατόπιν σχεδίων τῆς Αὐστροουγγαρίας τότε καί τῆς Ἰταλίας, πού ἀναζητοῦσαν τήν κατασκευή ἑνός Κράτους προτεκτοράτου, τό ὁποῖο θά ἔπαιζε τά διπλωματικά, οἰκονομικά καί πολιτικά τους παιχνίδια στήν περιοχή τῆς βαλκανικῆς καί τῆς Ἀδριατικῆς. Ὅσον ἀφορᾶ τήν Αὐστροουγγαρία, αὐτή διαλύθηκε τό 1918 καί ἔτσι δέν πρόλαβε νά … ἀξιοποιήσει τόν Ἀλβανικό παράγοντα.

..... Οἱ Ἀλβανοί ἤξεραν ὅτι ἡ Ἑλληνική παρουσία στό νέο Ἀλβανικό Κράτος στηρίχτηκε στήν ἀφαίρεση τῆς Ἐλευθερίας τῶν ἐκεῖ εὑρισκομένων Ἑλλήνων, πού ἀπό τό 1913 ὀνομάστηκαν ''Βορειοηπειρῶτες''. Ἔτσι, μέ συστηματικό τρόπο ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1920 ἄρχισαν τόν ἀφελληνισμό τῆς περιοχῆς τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἑλληνικά σχολεῖα ἔκλεισαν καί νόμοι ἐφαρμόστηκαν γιά ἐξόντωση τῶν Ἑλλήνων. Τόσο προπολεμικά (ἐπί Φάν Νόλι καί Ἀχμέτ Ζώγου), ὅσο καί μεταπολεμικά ἐπί Ἐμβέρ Χότζα, ἀλλά καί ἐπί Ραμίζ Ἀλία καί Σαλί Μπερίσα προσπάθησαν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνισμό μέ διώξεις, ἐκτελέσεις καί σκληρούς ἐκτοπισμούς. Ὅπου δέν μποροῦσαν νά ἐξοντώσουν τούς ἐπικεφαλῆς τῶν Ἑλλήνων (ὅπως ἔπραξαν στήν περιοχή τῆς Χειμάρρας ἐπί Χότζα μετά τό 1945), ἔπραξαν μία ἄλλου εἴδους ἀθλιότητα: Δίχασαν τόν Ἑλληνισμό μετατρέποντας πολλούς Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου σέ δημίους καί ρουφιάνους τῶν συμπατριωτῶν καί συγχωριανῶν τους. Ἔτσι, ἐξασφάλισαν ὅτι δέν θά ξεσηκώνονταν ποτέ οἱ σκλάβοι καί θά εἶχαν μεταξύ τους τήν διχόνοια, ἰδιαίτερα στά 99 χωριά τῆς ἀναγνωρισμένης Μειονότητας στά χρόνια τοῦ Ἐμβέρ Χότζα. Τεκμηριωμένα στοιχεῖα γιά τήν συνεχῆ καταπίεση τῶν Ἑλλήνων στήν Ἀλβανία παραθέτει ἡ Πανεπιστημιακός Λένα Διβάνη στό βιβλίο της «Ἑλλάδα καί Μειονότητες».

......... Μεγάλο θέμα ἀποτελεῖ ὁ Πόλεμος ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Ἀλβανία καί τήν Βόρειο Ἤπειρο. Από τήν δεκαετία τοῦ 1920 καί μέ δεδομένο ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν Ἀλβανῶν ἦσαν καί εἶναι Μουσουλμάνοι, ἡ ἐπίσημη Ἀλβανία θέλησε νά ἐξοβελίσει τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Χώρας. Αὐτό συνετελέσθη μέ τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο (Σχίσμα), τόν διωγμό τῶν Ἱεραρχῶν καί ἱερέων πού ἀκολουθοῦσαν τό Φανάρι καί τήν ἀπαγόρευση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας ἀπό τίς ἐκδηλώσεις Λατρείας. Πόλεμος ἐξελίχθηκε γιά χρόνια κατά τῆς Ὀρθοδοξίας (πού μία μορφή του φτάνει ὡς καί τά σημερινά ἐμπόδια πού συναντᾶ τήν τελευταία εἰκοσαετία ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀναστάσιος στήν προσπάθειά του νά ἀνασυγκροτήσει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετά ἀπό τίς δεκαετίες φρικτῶν διωγμῶν ἀπό τό Κομμουνιστικό καθεστώς Χότζα). Ἀμέτρητοι Ναοί ἔκλεισαν ἤ ἔγιναν ἀπό ἀποθῆκες ὡς … πολιτιστικά κέντρα, ἐνῶ ἱερεῖς ἀποσχηματίστηκαν ἤ φυλακίστηκαν ἐπί Χότζα. Ὁ τελευταῖος, ἀλλά καί οἱ προκάτοχοι του, γνώριζαν ὅτι ἐξουδετέρωση τῆς Ὀρθοδοξίας σήμαινε καίριο πλῆγμα ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀλβανίας, καθώς ἡ Ἐκκλησία ἦταν αὐτή πού μέ τήν Γλῶσσα, τήν Λατρεία καί τά κοινά ἔθιμα καί παραδόσεις διέσωσε γιά αἰῶνες τόν Ἑλληνισμό ἐπί Ὀθωμανικῆς Κατοχῆς στήν Ἤπειρο. Πολλά στοιχεῖα γιά τόν διωγμό αὐτόν προσφέρει τό σχετικό βιβλίο τοῦ πατρός Ἐλευθερίου Καρακίτσιου, ὅπου παραθέτει καί πολλές μαρτυρίες γιά τούς Ἱερωμένους πού ἐπέζησαν τῶν διωγμῶν.

........ Ἡ ἐπί δεκαετίες προσκόλληση τῆς Ἀλβανίας τοῦ Χότζα στόν Κομμουνισμό ὡδήγησε τούς πιό πολλούς Ἀριστερούς στήν Ἑλλάδα στήν ἐξύμνηση καί λατρεία τῆς Ἀλβανίας τοῦ Χότζα καί στήν πολεμική πρός κάθε ἀναφορά σέ Βορειοηπειρωτικό Ἑλληνισμό, μία πρωτότυπη καί ἀποκλειστικῶς Ἑλληνική(!) περίπτωση πολιτικοῦ χατζηαβατισμοῦ.

.......... Τό πρόσφατο παράδειγμα (Αὔγουστος 2013) μέ τίς δηλώσεις Μπερίσα (καί μάλιστα μέ ἀφορμή τήν συμπλήρωση 100 ἐτῶν ἀπό τήν Ἀλβανική Ἀνεξαρτησία) περί Ἀλβανικῶν ὁρίων σέ ….Πρέβεζα, ὑπενθυμίζουν ὅτι ἡ Πολιτική τῶν Τιράνων δέν ἀλλάζει σέ γενικές γραμμές ὅποιος καί ἄν εἶναι στήν ἐξουσία. Εἴτε λέγεται Φάν Νόλι καί Ἀχμέτ Ζώγου, εἴτε λέγεται Ἐμβέρ Χότζα καί Σαλί Μπερίσα, ὅπως ἔλεγε καί ὁ μακαριστός Ἱεράρχης τῆς Κόνιτσας καί Πρωτομαχητής τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ζητήματος Σεβαστιανός, ''οἱ Ἀλβανοί δέν ἀλλάζουν τήν ἀνθελληνική τους διάθεση''» (3).

Ὁ Κων/νος Χολέβας εἰς δημοσιευθέν ἄρθρον του - 29/7/14 - μέ τίτλο «Τό ἀλβανικό δημογραφικό ἔγκλημα κατά τῆς Ἑλλάδος», ἀναφέρει, μεταξύ ἄλλων, τά ἑξῆς:

«Δικαίως διαμαρτύρονται οι Βορειοηπειρώτες καθώς και ο μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας για τις λαθροχειρίες των Αλβανών εναντίον του Ελληνισμού. Με πρόσχημα τη νέα διοικητική ανακατάταξη της γείτονος χώρας και τη θέσπιση νέων δήμων (κάτι σαν τον δικό μας «Καλλικράτη») η κυβέρνηση των σοσιαλιστών του Εντι Ράμα προετοιμάζει δημογραφικό έγκλημα κατά της ελληνικής εθνικής κοινότητας.

Συγκεκριμένα, τον ιστορικό Δήμο της αδούλωτης Χειμάρρας, στον οποίο κατοικούν κατά πλειοψηφία Ελληνες, θέλουν να τον ενώσουν με τον αλβανικό δήμο Βρανίστι, ώστε να μην ξαναεκλεγεί δήμαρχος ελληνικής καταγωγής. Τον υπό ίδρυση Δήμο Κονίσπολης σχεδιάζουν να τον ονομάσουν Δήμο Τσαμουριάς ώστε να θυμίζει τη διεκδίκηση των Αλβανών επί της ελληνικής Θεσπρωτίας, όπου έδρασαν ως συνεργάτες των κατακτητών οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες (1941-1944). Και στην περιοχή της Κορυτσάς προγραμματίζουν να εντάξουν σε αμιγώς αλβανικούς δήμους περιοχές με ελληνοβλαχικό πληθυσμό. Είναι η τιμωρία των βλαχόφωνων Ελλήνων για την επιμονή τους να δηλώνουν Ελληνες σε κάθε απογραφή του αλβανικού κράτους.

Είναι καιρός να κατανοήσουμε ότι η «ελληνοαλβανική φιλία» είναι ένα ανέκδοτο όπως και η «ελληνοτουρκική φιλία». Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να δράσουμε ακαριαία. Στις 31 Ιουλίου 2014 - εκτός απροόπτου - θα συζητηθεί και θα ψηφισθεί στο αλβανικό Κοινοβούλιο ο νόμος για τη διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας και τη δημιουργία των νέων δήμων-τερατουργημάτων. Αν δεν δώσουμε αυστηρό και σαφές μήνυμα στην Αλβανία, θα είμαστε υπεύθυνοι για τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση του βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

....... Με την ευκαιρία αυτή είναι χρήσιμο να χαράξουμε μία σαφή, μακροχρόνια και ρεαλιστική στρατηγική για τη στήριξη των βλαχόφωνων Ελλήνων της Βαλκανικής. Στη Βόρειο Ήπειρο, που ανήκει σήμερα στην Αλβανία, και στη νότια ζώνη του κράτους των Σκοπίων (Μοναστήρι, Ρέσνα, Μορίχοβο) κατοικούν περισσότεροι από 300.000 Ελληνόβλαχοι, οι οποίοι υπέστησαν διωγμούς και από κομμουνιστικές και από «δημοκρατικές» κυβερνήσεις. Ο αλυτρωτικός εθνικισμός αποτελεί σήμερα θεμελιώδη αρχή όλων των κυβερνήσεων στα Τίρανα και στα Σκόπια. Αν δεν ασχοληθούμε σοβαρά με την προστασία των ελληνικών κοινοτήτων στα βόρεια σύνορά μας, θα θρηνούμε σε λίγα χρόνια για τον πλήρη αφελληνισμό ιστορικών ελληνικών κοινοτήτων.

......... Φέτος συμπληρώνονται τριακόσια χρόνια από τη γέννηση του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος απαγχονίσθηκε το 1779 στο Κολικόντασι της Βορείου (τότε Ενιαίας) Ηπείρου. Τιμώντας τη μνήμη του, ας μην εγκαταλείψουμε τον βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό στη διάθεση των Αλβανοτσάμηδων και των κακόβουλων ηγετών της Αλβανίας» (4).

Εἰς ἄρθρον συνεργάτη τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α. στήν Βόρειο Ἤπειρο (Αὔγουστος 2014) μέ τίτλο «ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟ - ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΑΝ ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ - ΣΤΑ ΚΑΒΟΥΚΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ», ἀναφέρονται τά ἑξῆς:

«Με μεγάλο άγχος οι Βορειοηπειρώτες παρακολούθησαν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας στην αλβανική Βουλή. Κάτι τους έλεγε μέσα τους πως δεν θα περνούσε το σχέδιο της κατακρεούργησης της Βορείου Ηπείρου. Αν στους έξι ελληνικής καταγωγής βουλευτές ξυπνήσει μέσα τους το εθνικό φρόνιμα, το ελληνικό πνεύμα (αν έχουν τέτοιο), τότε ο Ράμα, παρά τους πέντε «μισθοφόρους» που μπόρεσε ν’ αποσπάσει από την αντιπολίτευση, ο λόγος για τους τσάμηδες βουλευτές, θα το είχε πολύ δύσκολο να κάνει πράξη το ανορθόδοξο σχέδιό του.

Ο πρωθυπουργός ένιωσε τον κίνδυνο του εσωτερικού σχίσματος και πανικόβλητος συγκέντρωσε την Κοινοβουλευτική ομάδα. Κατόρθωσε να «βάλει στο μαντρί» τους ανυπόταχτους και να πείσει όλους τους σοσιαλιστές βουλευτές πως από την έγκριση ή όχι του νομοσχεδίου εξαρτάται το κύρος και η υπόληψη του κόμματος και της κυβέρνησης και απείλησε με διαγραφή τον κάθε «εξεγερμένο».

Αναφερόμενοι στον αλβανικό τύπο, ο αλβανός πρωθυπουργός διεξήγαγε, την προηγούμενη μέρα, διαπραγματεύσεις και με τον σοσιαλιστή βουλευτή και Πρόεδρο της «Ομόνοιας» για το Παράρτημα των Τιράνων, Ανδρέα Μάρτο, για να τον πείσει να ψηφίσει υπέρ, στέλνοντας σ’ αυτόν τον βουλευτή Γραμόζ Ρούτσι, τον υπουργό Μπλέντι Τσούτσι, τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου Ιλίρ Μέτα και τόν ίδιο τον Ράμα. Τελικά τον έπεισαν, παρά κάποια δήλωση που είχε κάνει πως θα καταψήφιζε. Θετική ήταν και η ψήφος του Αγγελή, της Τζουβάνη (Παπαθανάση) και Χύσι.

Έτσι, με μια ψήφο κατά, του Βαγγέλη Ντούλε, μια λευκή, του Βαγγέλη Τάβου και εν απουσία της αντιπολίτευσης, ψηφίστηκε ο αλβανικός «Καλλικράτης». Ψηφίστηκε με την ανοχή των δικών μας βουλευτών. Αν από τους 88 θα καταψήφιζαν οι έξι ελληνικής καταγωγής βουλευτές, το «σχέδιο Ράμα» δεν θα περνούσε.

Έντονος ήταν ο διάλογος μεταξύ πρωθυπουργού Ράμα και πρόεδρου του «ΚΕΑΔ» Βαγγέλη Ντούλε, ο οποίος άλλη μια φορά με σθένος υποστήριξε την πρότασή του για την μη κατακρεούργηση της Ελληνικής Κοινότητας και την μη ένωση της Χιμάρας με την επαρχία του Βρανίστι. «Ο Κώτσιο Κοκδήμα (ο υποκινητής της εφαρμογής του σχεδίου) έχει πάρει δώρο όλη τη Χιμάρα σαν τσιφλίκι και απλώνεται σε όλο το Νότο της Αλβανίας. Απορώ πως ο πρωθυπουργός παραδέχεται να κάνει δώρο στους φίλους και συντρόφους του μια ολόκληρη περιοχή. Εμείς αγωνιστήκαμε για ένα σύστημα αξιών. Ίσως να έχετε μια αιτία για να μείνετε αδιάφορος για την περιοχή της Χιμάρας, όπου ξεκινά η καταπάτηση των αρχών…», ανέφερε ανάμεσα στ’ άλλα ο κ. Ντούλε απευθυνόμενος προς τον Ράμα.

Ο κ. Ράμα άθελά του ή αναφερόμενος σε μια πραγματικότητα, σε κάποια στιγμή της ομιλίας του ανάφερε πως στη Χιμάρα υπάρχουν μειονοτικοί της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, πράγμα που το διάψευσε στην δεύτερη ρητορεία του, τονίζοντας πως οι Χιμαριώτες είναι Λιάπηδες και πως αυτός είναι με καταγωγή από τη Χιμάρα και είναι πιο Αλβανός από τους Αλβανούς…

Γνωρίζεται η στάση των αλβανών εθνικιστών και ιδίως στο θέμα της Χιμάρας που είναι η «αχίλλειος πτέρνα». Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι με τι μούτρα θα κατέβουν οι ελληνικής καταγωγής βουλευτές στον βορειοηπειρωτικό χώρο. Πως κρατεί ακόμα η «Ομόνοια» τον Ανδρέα Μάρτο Πρόεδρο. Μπορεί αυτός να αντιπροσωπεύσει τον βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, την «Ομόνοια», τους στόχους και τα ιδεώδη του Ελληνισμού, όταν έγλυψε το χέρι των αφεντάδων του και δίχως να του τρέμει το χέρι, ψήφισε για την αλλοίωση του βορειοηπειρωτικού χώρου; Αν πιστεύει, βέβαια, σε κάτι τέτοιο!!!» (5).

Μετά ἀπό αὐτήν τήν ἱστορικήν ἀναδρομήν καί τήν παράθεσιν τῆς τρεχούσης ἐπικαιρότητος, ἄς δοῦμε τώρα καί ἄλλους δύο βασικούς λόγους πού τό Βορειοηπειρωτικόν ἔχει περάσει σήμερον εἰς τό περιθώριον:

α) Ἡ φράσις πού ἡ πολιτική προπαγάνδα τά τελευταῖα ἔτη ἔχει κατορθώσει νά περάσῃ ὡς πραγματικήν κατάστασιν, ὅτι δῆθεν «οἱ καιροί ἄλλαξαν», ἔχει ἐπιφέρει ἀλλοίωσιν εἰς τάς συνειδήσεις. Καί ἀφοῦ λοιπόν «οἱ καιροί ἔχουν ἀλλάξει», ἄρα κατ᾽ ἐπέκτασιν δέν πρέπει καί δέν ἠμποροῦμε νά ὁμιλοῦμε διά θέματα ἐθνικά, παρῳχημένων ὅμως ἐποχῶν.

Ἀλλά τό πόσον αὐτό εἶναι ἀδύνατον νά σταθῇ, φαίνεται ἀπό πολλά, κυρίως ὅμως ἀπό τοῦτο: Ἐνῷ ἐμεῖς ἀπεμπολοῦμε τά ἐθνικά μας δίκαια, βάσει τοῦ γνωστοῦ καί ἀπαραδέκτου δόγματος τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς «δέν διεκδικοῦμε τίποτε» (ἐννοεῖται ἐξ ὅσων δικαιωματικῶς μᾶς ἀνήκουν), ἀπό τήν ''ἀντίπερα ὄχθη'', στό συγκεκριμένο ζήτημα τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ, τό Ἀλβανικόν στοιχεῖον οὐχί μόνον ἀρνεῖται νά παρουσιάσῃ ἔστω καί τό ἐλάχιστον τῆς καλῆς διαθέσεως, ἀλλά, προϊόντος τοῦ χρόνου, ἀποθρασύνεται.

Ἔτσι, ἐφθάσαμε δυστυχῶς εἰς τό νά ἐπιβεβαιώνεται τραγικῶς ὁ ἀοίδιμος Σεβαστιανός, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἤρχισε τόν τιτάνιον ἀγῶνα του, ἐτόνιζε πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν καί κυρίως πρός τόν πολιτικόν κόσμον τό ἑξῆς: «Προσέξατε, διότι οἱ Ἀλβανοί κυκλοφοροῦν χάρτην, εἰς τόν ὁποῖον τό κράτος των περιλαμβάνει ὁλόκληρον τήν ἐλευθέραν Ἤπειρον, ἕως τήν Πρέβεζαν καί τήν Ἄρταν, καί ὄχι μόνον!».

Σήμερον, ὅπως ὅλοι γνωρίζωμε (ἀπό τά Μ.Μ.Ε., ἱστορικές καί πολιτικές μελέτες ἐπί τοῦ θέματος, κλπ.), ὄχι ἁπλῶς τέτοιοι χάρτες κυκλοφοροῦν εἰς τόν ἑλλαδικόν χῶρον, ἀλλά, ἐάν προστεθῇ καί τό πρόβλημα τῶν ἐγκληματιῶν Τσάμηδων τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, οἱ ὁποῖοι ἀνερυθριάστως καί ''ἐπισήμως'' πλέον διεκδικοῦν τήν Θεσπρωτίαν, τότε δύναται κανείς νά κατανοήσῃ τό βάραθρον τό ὁποῖον ἔχει ἀνοιχθῆ ἔμπροσθεν τῶν ποδῶν μας.

«Ἄλλαξαν λοιπόν οἱ καιροί», οὐχί βεβαίως δι᾽ ὅσους θανασίμως μισοῦν τήν Πατρίδα μας, ἀλλά διά τούς ἀφελεῖς (μόνον ἀφελεῖς;) Ἕλληνας, οἱ ὁποῖοι, μέσῳ τοῦ πολιτικοῦ-κομματικοῦ  στρουθοκαμηλισμοῦ πού συστηματικῶς καί τεχνηέντως ἀναπαράγεται, νομίζουν ὅτι θεραπεύουν τάς χαινούσας πληγάς τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων συνᾴδοντες καί πρός τήν τακτικήν τοῦ «μή θίγετε τά κακῶς κείμενα».

β) Δεύτερος βασικώτατος καί καίριος λόγος διά τόν ὁποῖον τό Βορειοηπειρωτικόν εὑρίσκεται σήμερον εἰς τήν ἀφάνειαν, ἐνῷ ἐπί τῆς οὐσίας εἶναι καί παραμένῃ ἀνοικτόν, εἶναι καί τοῦτος: Παλαιότερον, οἱ Ἕλληνες ἱεράρχες ἠγωνίζοντο καί διά τά ἐθνικά θέματα τοῦ ποιμνίου των. Ὅσον καί ἄν φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως ἁπλοϊκός ὁ λόγος αὐτός, εἰς τήν ἀνάλυσίν του ἀποκαλύπτει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα ἀπ᾽ ὅσα ἠμπορεῖ κανείς ἐκ πρώτης ὄψεως νά ἐπισημάνῃ ἤ καί νά φαντασθῇ. Ἀκολουθῶντας δέ τίς ρίζες τοῦ προβλήματος, εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ αὐτές καθ᾽ ἑαυτές τίς πνευματικές αἰτίες του, ἀφοῦ, εἰς τελευταίαν ἀνάλυσιν, ἡ κοσμοθεωρία τοῦ κάθε ἡγέτου ἐπηρεάζει ὄχι μόνον τήν τακτικήν του, ἀλλά καθορίζει καί τήν ὅλην του στάσιν εἰς θέματα καθαρῶς ἐκκλησιολογικά καί βεβαίως ἐθνικά.

Διά τά ἐθνικά θέματα γενικῶς, ἔχει περάσει εἰς τούς περισσοτέρους δυστυχῶς ἐκ τῶν ποιμένων ὁ ἀνυπόστατος φόβος, ὅτι, ἐάν ὑψώσουν λόγον ἤ ἁπλῆν διαμαρτυρίαν περί τῶν ἐθνικῶν δικαίων τοῦ ποιμνίου των, δῆθεν ὑφίσταται ὁ κίνδυνος νά περιπέσουν εἰς τόν καταδικασθέντα ὑπό τῆς τοπικῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1872 ''ἐθνοφυλετισμόν''. Παραδόξως ὅμως, ἡ εὐαισθησία των αὐτή δέν ἐπιδεικνύεται, ἔστω καί διακριτικῶς, καί πρός ἡγέτας καί ποιμένας, οἱ ὁποῖοι, εἴτε ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ, εἴτε γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, πολλές φορές παρέχουν τήν ''εὐλογίαν'' των, ὥστε νά καπατοῦνται τά αἰώνια καί ἀναφαίρετα δικαιώματα τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων οἱ ὁποῖοι ζοῦν εἰσέτι εἰς τάς ἀλυτρώτους πατρίδας.

Ἐάν δέ θελήσωμε νά ἐμβαθύνωμε ἔτι περισσότερον εἰς τήν οὐσίαν τῆς ὅλης αὐτῆς συμπεριφορᾶς, θά διαπιστώσωμε ὅτι εἰς τήν βάσιν του τό θέμα καλύπτεται ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀπό τό πνεῦμα τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί τοῦ πολιτικοῦ διεθνισμοῦ. Αὐτό λοιπόν τό πνεῦμα ἔχει ἐπηρεάσει βαθύτατα ἀρκετούς ἐκ τῶν ποιμένων μέ ἀποτέλεσμα νά ἀρνοῦνται καί αὐτοῦ τοῦ εἴδους τάς εὐθύνας πού ἐπιβάλλει τό ὑψηλόν των ἀξίωμα. Ὅταν μάλιστα αὐτοί εὑρίσκωνται εἰς εὐαισθήτους καί νευραλγικάς περιοχάς, εἰς τάς ὁποίας οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες υἱκῶς καί πατριωτικῶς ἀναμένουν στήριξιν καί παρηγορίαν, οὐ μήν ἀλλά καί ἱερόν ἐνθουσιασμόν ἐκ μέρους τῶν ποιμένων των, ὅπως καί τήν μητρικήν κάλυψιν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τότε γίνεται πασιφανές ἀπό τί πνεῦμα χρειάζεται αὐτοί οἱ ἄνδρες νά ἐμφοροῦνται καί τί εἴδους δυναμισμόν ἐλληνοχριστιανικῶν προδιαγραφῶν ἀπαιτεῖται ὡς ποιμένες νά διαθέτουν.

Ἀπό τήν ἄλλην δέ, γίνεται ἄνευ οὐδεμιᾶς δυσκολίας κατανοητόν εἰς τί εἴδους θλῖψιν ἀλλά καί ἀπογοήτευσιν περιπίπτουν ὅσοι Ἑλληνορθόδοξοι ἀδελφοί μας, ''σάρξ ἐκ τῆς σαρκός ἡμῶν καί ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μας'', ἐπιμένουν νά ἀγωνίζωνται καί νά παραμένουν εἰς τά πάτρια ἐδάφη φυλάσσοντας Θερμοπύλας. Καί εἶναι φυσικόν νά περιπίπτουν εἰς θλῖψιν καί μαρασμόν, ὅταν ἀναμένουν ἡγέτας μέ ἀνδρεῖον φρόνημα. Ἡγέτας ''μπροστάρηδες'' εἰς τούς δικαίους ἀγῶνας, τόσον ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως, ὅσον καί ὑπέρ τῆς εὐλογημένης Πατρίδος, τούς ὁποίους ὅμως δέν εὑρίσκουν. Ἀντί αὐτοῦ, οἱ ἀδελφοί μας, δυστυχῶς, ἀντιμετωπίζουν συμπεριφοράν ''πατριοῦ'' καί βιώνουν ἀτμόσφαιραν ψυχρότητος καί ποικίλης περιθωριοποιήσεως. Παρ᾽ ὅλα αὐτά ὅμως, οἱ γηγενεῖς, ὁμαίμονες καί ὁμογάλακτοι συνέλληνες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μας στέκουν ἄγρυπνοι. Ἄγρυπνοι καί ἀγωνιζόμενοι, εἴτε κάτω ἀπό στυγνά μαρξιστικά καί ἀλήστου μνήμης ἀθεϊστικά-σατανικά καθεστῶτα, εἴτε κάτω ἀπό ''κοινοβουλευτικάς'' κυβερνήσεις μέ τόν ἴδιον ὅμως μισελληνικόν προσανατολισμόν.

Καί γιά νά κλείσῃ ἡ παρένθεσις αὐτή περί τοῦ φόβου τοῦ ''ἐθνοφυλετισμοῦ'', ἄς προστεθῇ καί δεόντως ἄς προσεχθῇ, ὅτι παλαιότερον, μέ τήν εὐλογίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, οἱ δυναμικοί μητροπολῖται εἰς τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῆς Ἠπειρωτικῆς καί Μακεδονικῆς γῆς, ὄχι μόνον ἠγωνίσθησαν διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀλλά καί δι᾽ αὐτό τοῦτο τό σκλαβωμένον ἑλληνικόν Γένος. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἰδία ἡ πραγματικότης ἀποδεικνύει ὅτι δέν θά πρέπῃ νά ταυτίζεται ὁ ὑγιής καί ἐπιβεβλημένος ἀγών τῶν ἐλευθεριῶν Ἐκκλησίας καί Πατρίδος μέ τήν ὄντως μάστιγα τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, τήν ὁποίαν ἐκπροσωποῦν γείτονες λαοί, καί οἱ νοοῦντες νοείτωσαν.

Ἐάν ἀποτυπώσωμε αὐτήν τήν πραγματικότητα ἐπάνω εἰς τό Βορειοηπειρωτικόν, τό ὁποῖον μᾶς ἀφορᾷ καί ἄμεσα, εὐθύς θά ἀντιληφθοῦμε, ὅτι οἱ ἑλληνόψυχοι ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι ἐποίμαιναν τούς Ἕλληνας Ὀρθοδόξους εἰς τάς περιοχάς καί τάς χώρας τῆς σκλαβιᾶς, παντοῦ καί πάντοτε εὑρίσκοντο ''μπροστάρηδες'' εἰς τόν ἀγῶνα. Εἰς τόν ἀγῶνα, εἴτε δι᾽ ἐλευθερίαν, εἴτε δι᾽ ἕνωσιν μέ τήν ἐλευθέραν Ἤπειρον καί τήν Μητέρα Ἑλλάδα, εἴτε τέλος δι᾽ αὐτονομίαν, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη τό 1914.

Ὁ λόγος λοιπόν αὐτός, τό ὅτι δηλαδή σήμερον οἱ Βορειοηπειρῶται δέν αἰσθάνονται κάποιαν κάλυψιν καί συνδρομήν ἴσως καί ἐκ μέρους τῶν ποιμένων των, θά ἠμποροῦσε νά ἑρμηνεύσῃ τό φαινόμενον, ὅτι οἱ Βορειοηπειρῶται ἔχουν δῆθεν συμβιβασθῆ μέ τήν τρέχουσαν κατάστασιν, πρᾶγμα ὅμως πού ἐπί τῆς οὐσίας δέν ἀνταποκρίνεται εἰς τήν βαθυτέραν καί οὐσιαστικήν πραγματικότητα. Ὅταν πάλιν διαλογισθῇ κάποιος τό τί ἔχει ὑποστῆ ἡ μαρτυρική αὐτή περιοχή, πού ὀλίγον κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνειαν τῶν αἱματοβαμμένων της ἐδαφῶν φυλάσσει αἰώνια μνημεῖα Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ (ἐπ᾽ αὐτοῦ ''οἱ λίθοι κεκράξονται''), τότε ἐπιβάλλεται νά κινῆται μέ περίσκεψιν, μήπως κάποια ἄστοχος ἐνέργειά του προσθέσῃ περισσοτέρας πληγάς εἰς τό ἤδη αἱμόφυρτον Σῶμα τῆς εἰσέτι σκλαβωμένης Βορείου Ἠπείρου.

Ἀλλά, ὅταν εἶναι γνωστοί οἱ φοβεροί διωγμοί καί τά μαρτύρια τῶν Βορειοηπειρωτῶν, τόσον ἀπό τούς Τουρκαλβανούς ἐπί Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ὅσον καί ἀπό τό ἐπάρατον ἀθεϊστικόν καθεστώς τοῦ Ἐμβέρ Χότζα, εὐθύς ἀμέσως καταλήγει κανείς εἰς τό ἀδιάψευστον συμπέρασμα, ὅτι, ἐάν εἰς τάς φλέβας ἑνός τέτοιου λαοῦ δέν ἔρρεε τό αἷμα τῆς ἐνδόξου καί μαρτυρικῆς Ρωμηοσύνης, θά ἦτο φύσει ἀδύνατον νά ἄντεχε, καί ὁπωσδήποτε νά συνεχίζῃ νά ἀντέχῃ, λιτανεύοντας μόνος τόν δυσβάκτακτον καί ὀδυνηρόν του σταυρόν.

Τονίζομε καί πάλιν, ὅτι εἶναι φύσει ἀδύνατον, ὅταν κάποιος δέν ἔχῃ εἰς τό εἶναι του καί εἰς τό αἷμα του τήν Ρωμηοσύνη, νά ἀντέξῃ τά ἀνήκουστα μαρτύρια πού ἐπέβαλλoν οἱ ἄθεοι εἰς τούς συμπατριῶτες μας ἐντός τοῦ χώρου τῆς Βορείου Ἠπείρου. Κάποτε, ἡ ἱστορία θά φανερώσῃ τάς τραγικάς σελίδας πού ἤδη ἔχει καταγράψει, τινές τῶν ὁποίων εἶναι ἤδη γνωστές καί οἱ ὁποῖες θά πρέπῃ νά καταστοῦν κτῆμα ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί συμπάσης τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἀλλά καί σήμερον, πού φαίνεται πώς οἱ Βορειοηπειρῶται ἀδελφοί μας παρουσιάζουν μίαν κάμψιν εἰς τόν ἐθνικόν των ἀγῶνα, σήμερον πού φαίνεται ὅτι οἱ ἐκκλησίες εἰς τήν Βόρειον Ἤπειρον λειτουργοῦν καί ὅτι οἱ ἀδελφοί μας ἀπολαμβάνουν τό ἀγαθόν τῆς ἐλευθερίας, καί σήμερον δέν παύουν νά ὑπάρχουν  συνειδήσεις πού ἀνθίστανται καί, ἔστω καί σποραδικῶς, νά ἠχοῦν καί νά ἀκούωνται φωνές καί ᾄσματα πού προαγγέλουν καί προμηνύουν τήν ἄνοιξιν.   

Φυσικά, εἰς ὅσους γνωρίζουν τήν  σκληρήν πραγματικότητα καί ζοῦν τά τεκταινόμενα, εἶναι γνωστόν ὅτι καί τήν σήμερον, ὅπου φαίνεται πώς οἱ βαναυσότητες ἔχουν παύσει νά ὑφίστανται καί οἱ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες τῆς Β. Ἠπείρου λειτουργοῦν, δυστυχῶς, ἐπί τῆς οὐσίας συνεχίζουν νά ἐξυφαίνωνται καί νά πραγματοποιοῦνται ὕπουλα ἀνθελληνικά σχέδια. Τώρα, συνεχίζει νά ὑλοποιῆται τό καταχθόνιον σχέδιον τοῦ ἀφελληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὄχι ὅμως ὅπως παλαιότερον, μέ φυλακίσεις, ἐκτοπισμούς, ἐξορίας καί βιαίους θανάτους, ἀλλά μέ σχέδια καί διατάξεις κεκαλυμμένα μέ κοινοβουλευτικόν μανδύαν καί μέ τήν ἀνοχήν καί τάς εὐλογίας τῶν ἑλληνικῶν - γράφε ἀνθελληνικῶν - κυβερνήσεων…

Μέσα λοιπόν εἰς τό δυσμενές κλῖμα αὐτό καί μέ δεδομένον τόν φόβον τοῦ ''ἐθνοφυλετισμοῦ'' ἐκ μέρους τῶν ποιμένων, εὐκόλως γίνεται κατανοητόν ποῖον θά εἶναι τελικῶς τό ἀποτέλεσμα τῆς σιωπῆς καί τῆς φαινομενικῆς ἀπραξίας ἐκ μέρους τῶν ἀδελφῶν μας Βορειοηπειρωτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπό ἐθνικῆς ἀπόψεως ὄντως παρουσιάζουν τήν εἰκόνα τῶν προβάτων πού ἔχασαν τόν ποιμένα των. Αὐτός δέ εἶναι καί ὁ λόγος πού, ἀφημένοι καί ἐγκαταλελειμμένοι εἰς τήν μαρτυρικήν των πορείαν, δυστυχῶς, τούς τελευταίους καιρούς, τούς προσήγγισε πλήν τῶν ἄλλων καί ἡ κατάρα τῆς διχόνοιας μέ τά φαρμακερά της ἀγκάθια.

Αὐτά λοιπόν, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τούς δύο βασικούς λόγους τῶν ταλαιπωριῶν καί τῶν βασάνων τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀδελφῶν μας. Οὐδείς ἀσφαλῶς  θά διαφωνίσῃ, ὅτι ἐμπρός μας ἀνοίχθηκε δύσβατος δρόμος καί μάλιστα ἀνηφορικός.

Ὅμως, ἄς μήν ἐκφέρωμε προπετῶς τόν στίχον τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ «ἐάν μισοῦνται ἀνάμεσό τους, δέν τούς πρέπει ἐλευθεριά», ἀλλά ἄς κλείσωμε μέ τόν αἰσιόδοξον καί μεστόν ἐλπίδος στίχον τοῦ ἰδίου ποιητοῦ «τό χάσμα π᾽ ἄνοιξ᾽ ὁ σεισμός κ᾽ εὐθύς ἐγιόμισ᾽ ἄνθη»…

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1). Βλέπε: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ-ΤΕΥΧΟΣ 68 - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012 -   http://www.elesme.gr/

(2). Βλέπε: http://www.elesme.gr/elesmegr/periodika/t65/t65_14.html

(3). Βλέπε: http://trelogiannis.blogspot.gr/2013/08/100-100.html

(4). Βλέπε: http://kostasxan.blogspot.gr/search/label/Χολέβας

(5). Βλέπε: http://aktines.blogspot.gr/2014/08/blog-post_95.html

  Χριστοΰφαντος

hristoifantos.blogspot.gr