Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Μέρος 5ον Κεφάλαιο 2ον.1)«Ό σκοπός των μονών είναι πνευματικός »

Λόγοι Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 
Τα μοναστήρια είναι τα οχυρά της Εκκλησίας

«Ό σκοπός των μονών είναι πνευματικός »

Ό μοναχός ενδιαφέρεται για τήν σωτηρία τήν δική του καί για τήν σωτηρία όλων των ζώντων και όλων των κεκοιμημένων. Για τον μοναχό ή πραγματική, ή θεϊκή αγάπη βρίσκεται μέσα στον πόνο για τήν σωτηρία της ψυχής του καί στον πόνο για τήν σωτηρία όλου του κόσμου.
Ή αφιερωμένη ψυχή του μονάχου συντελεί να σωθούν όχι μόνον οι οικείοι του, άλλα ακόμη καί οι συγχωριανοί του. Γι' αυτό υπήρχε μία καλή παράδοση στην Μικρά Ασία, νά υπάρχη έστω καί ένας μοναχός από κάθε συγγένεια, για νά πρεσβεύη γιά όλους.
Στά Φάρασα, όταν γινόταν κανείς μοναχός, πανηγύριζε όλο το χωριό. «Θά βοηθήση, έλεγαν, καί το χωριό ακόμη».
Ό μοναχός βέβαια δεν λέει ποτέ «νά σώσω τον κόσμο», άλλα προσεύχεται γιά τήν σωτηρία όλου του κόσμου, παράλληλα μέ τήν δική του. Καί όταν ό Καλός Θεός άκούση τήν προσευχή του καί βοηθήση τον κόσμο, πάλι ό μοναχός δεν λέει «εγώ έσωσα τον κόσμο», άλλα «ό Θεός έσωσε τον κόσμο».
Ό μοναχός πρέπει νά φθάση σε τέτοια κατάσταση πού νά πή: «Θεέ μου, μή μέ κοιτάς, μή μέ έλεής εμένα, άλλα τον κόσμο». Όχι γιατί δεν έχει ανάγκη ό ίδιος τοϋ ελέους τοϋ Θεού, άλλα γιατί έχει πολλή αγάπη γιά τον κόσμο.
- Γέροντα, μέχρι ποιο σημείο πρέπει ένας μοναχός νά αφήνη τον εαυτό του, γιά νά βοηθήση τον κόσμο;

- Μέχρι εκεί πού βλέπει ότι βοηθιούνται οι άνθρωποι. Αν αφήσω τον εαυτό μου τελείως στά χέρια των κοσμικών, θά γίνω καί έγώ κοσμικός.
Όταν ένας μοναχός, δήθεν γιά νά βοηθήση τους κοσμικούς, κάνη πράγματα πού δέν ταιριάζουν στον Μοναχισμό, τότε δεν βοηθιούνται οι κοσμικοί. Ένας καλόγερος μπορεί π.χ. νά κάνη άριστα τον ταξιτζή.

Δέν θά παίρνη χρήματα, θά λέη και πνευματικά στον κόσμο, άλλα αυτό δεν είναι μοναχικό. Βρίσκεις μερικές φορές μοναχούς νά έχουν κοσμικό πνεύμα και κοσμικούς νά έχουν μοναχικό πνεύμα.
Γι' αυτό ό Χριστός στην άλλη ζωή θά πή: «Βγάλε το σχήμα εσύ και πάρ' το εσύ...». Ό κοσμικός, όταν επιθυμήση τήν ζωή τού μοναχού, αγιάζεται· ενώ ό μοναχός, όταν επιθυμήση τήν κοσμική ζωή, κολάζεται.
- Καταλαβαίνει κανείς αν δεν εχη σωστή τοποθέτηση;
- Και νά μήν καταλαβαίνη, αν είναι κάτι λανθασμένο, δέν θά εχη τήν πλήρη ειρήνη, τήν ανάπαυση μέσα του. Σέ ό,τι δέν ταιριάζει στον Μοναχισμό, δέν θά βρή ανάπαυση και ή ψυχή του. Και από τήν στιγμή πού δέν νιώθει ανάπαυση ή ψυχή του, πρέπει νά ψάξη νά βρή τί φταίει.
Πήγε ένας γνωστός μου σέ ένα μοναστήρι και μετά μου είπε: «Εκεί βιοτεχνία είναι· ή δέ ηγουμένη καλή είναι, γιά νά πάη στο Μοναστηράκι[1], στην Αθήνα, καί νά πουλάη κουμπιά· γι' αυτήν τήν δουλειά είναι ο,τι πρέπει!».
Δηλαδή τό μοναστήρι είναι βιοτεχνία· μετά γίνεται μονάδα, μετά σούπερ- μάρκετ καί μετά Μάκρο! Οι καημένοι οι κοσμικοί θέλουν από εμάς τους μοναχούς κάτι τό ανώτερο καί, γιά νά πετύχουμε τό ανώτερο, πρέπει νά αποφύγουμε κάθε ανθρώπινη παρηγοριά.
Ό σκοπός τών μονών είναι πνευματικός καί δέν πρέπει νά υπάρχη τό κοσμικό στοιχείο αλλά τό ουράνιο, γιά νά πλημμυρίζουν οι ψυχές από παραδεισένιες γλυκύτητες.
Στά κοσμικά δέν μπορούμε νά συναγωνισθούμε τους κοσμικούς, διότι, όσο νάναι, οι κοσμικοί έχουν περισσότερα μέσα. Ένα μοναστήρι, όταν ζή πνευματικά, ξέρετε πώς προβληματίζει τον κόσμο; Όταν υπάρχη ευλάβεια, φόβος Θεού, καί δέν ύπάρχη ούτε κοσμική λογική ούτε εμπορικό πνεύμα, αυτό είναι πού συγκινεί τους λαϊκούς.
Άλλα δυστυχώς τό εμπορικό πνεύμα μπαίνει σιγά σιγά στο μεδούλι του Μοναχισμού. Είχε έρθει ένας καλόγερος στό Καλύβι και έπλεκα κομποσχοίνι. «Έσύ, μου λέει, τά κομποσχοίνια τά δίνεις ευλογία. Έγώ αυτό το τριαντατριάρι κομποσχοίνι μπορώ νά το πουλήσω και πεντακόσιες δραχμές. Και δεν το φτιάχνω όπως εσύ.
Έγώ μόλις τελειώσω τους κόμπους, το κόβω και το ράβω λίγο, γιά νά μη χάσω το νήμα. Χρησιμοποιώ και την κλωστή πού κόβω από τον σταυρό, τήν ενώνω, δέν βάζω και χάνδρες και κερδίζω πιο πολλά». «Βρέ, δέν ντρέπεσαι, τού λέω. Δέν καταλαβαίνεις ότι έχεις εμπορικό πνεύμα; Άπό το 1950 είμαι καλόγερος και πρώτη φορά είδα τέτοια αντιμετώπιση!».
- Γέροντα, λίγοι άνθρωποι υπάρχουν πού είναι ώριμοι πνευματικά, γιά νά μπορούν νά βοηθήσουν τον κόσμο!
- Ναί, δυστυχώς λίγοι υπάρχουν! Τί νά κάνη και ό κόσμος μετά; Ξέρεις πόσο παρακαλώ νά παρουσίαση ό Θεός ανθρώπους σωστούς, πού νά μπορούν νά βοηθούν τον κόσμο; Οί καημένοι οί άνθρωποι αρκεί λίγο νά τους πονάς και νά μήν τους εκμεταλλεύεσαι· τίποτε άλλο δέν θέλουν. Στον κόσμο βρίσκονται σέ συνεχή πόλεμο καί νιώθουν ανασφάλεια.
Όταν πηγαίνουν σέ ένα μοναστήρι πού ζή σωστά, βοηθιούνται, γιατί νιώθουν ασφάλεια καί αυτό τους δίνει κουράγιο, γιά νά συνεχίσουν τον αγώνα τους.
Αυτά τά δύσκολα χρόνια οί άνθρωποι δέν έχουν τόσο ανάγκη από υλική τροφή, όσο από πνευματική. Δέν έχει ανάγκη δηλαδή ό κόσμος από ψωμί - αν καί αυτό δυστυχώς σέ λίγο δέν θά ύπάρχη δυνατότητα νά το προσφέρουν - άλλα άπό πνευματική βοήθεια.
Νά κοιτάξουμε νά βοηθήσουμε μέ τήν προσευχή όλο τον κόσμο. Νά βοηθήσουμε μιά οικογένεια λ.χ. νά μή διαλυθή, μιά μάνα νά μεγαλώση σωστά τά καημένα τά παιδιά της. Νά συγκρατήσουμε λίγο αυτούς πού έχουν ευλάβεια.

1. Συνοικία των Αθηνών.

Απόσπασμα από τις σελίδες  329 -331 του βιβλίου:

            ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
                              ΛΟΓΟΙ  Β΄      
                ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
                  ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
       «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
                ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ