Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ναί! Εἴμασταν πάντοτε παιδιά
τοῦ Θεοῦ. Κι Ἐκεῖνος ἦταν πάντοτε Δημιουργός καί Πατέρας
μας. Δυστυχῶς ὅμως ἡ κληρονομική ἁμαρτία μᾶς πλάνεψε καί καταντήσαμε τέκνα «τῆς παρακοῆς». Ἀλλ᾽ ὅπως ὁ ἄσωτος μέ τή
μετάνοιά του, ἔλαβε πίσω τή χαμένη ταυτότητα τῆς υἱοθεσίας,
ἔτσι καί γιά μᾶς ὑπάρχει δυνατότητα νά ξαναπάρουμε τή χαμένη
μας υἱοθεσία.
Πῶς ὅμως; Μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τή σάρκωση τοῦ Λόγου. Ἤδη, 1700 χρόνια π.Χ. ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, προφητεύει καί ἀναγγέλλει τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία καί Σωτήρα ἀπ᾽ τή φυλή τοῦ Ἰούδα, «καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γέν. ΜΘ΄ 10). Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος (Θεάνθρωπος), «ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.Ὅτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁΘεός τό Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τάς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον ἀββᾶ ὁ πατήρ» (Γαλ. Δ΄ 5-6).
Ὁ Πατήρ δι᾽ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐργάζεται ὅλο τό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας. Ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου μέ τή Γέννησή Του ἐκ τῆς Παρθένου, μᾶς ἐπαναφέρει στήν προπτωτική «ἐν ἀγαλλιάσει», πανευφρόσυνη καί παραδείσια κατάσταση, καί μᾶς ἀξιώνει προσφέροντάς μας τήν τιμητική, ἀλλ᾽ ἀνεκτίμητη, υἱοθεσία.
Νά ξαναγίνουμε δηλαδὴ παιδιά Του ἐλεύθερα χωρίς δουλικό φρόνημα καί δουλική νοοτροπία. Πόσο τρυφερά τά λόγια τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, πού μᾶς θυμίζουν ἀδιάλειπτα τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου! «Ἐγώ πατήρ, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφεύς, ἐγώ ἱμάτιον, ἐγώ ρίζα, ἐγώ θεμέλιος... Ἐγώ πένης διά σέ καί ἀλήτης διά σέ... Κάτω ὑπέρ σοῦ πρεσβευτής παραγέγονα παρά τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σύ καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πλέον θέλεις;».
Ἔγινε τά πάντα γιά μᾶς. Ἰδιαίτερα «δι᾽ ἡμᾶς, Θεός ἐν ἀνθρώποις. Διά τήν καταφθαρεῖσαν φύσιν, ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ὁ πρῶτος χαρακτηρισμός «Πατήρ», εἶναι καί ὁ σημαντικώτερος.
Ὁ Θεός εἶναι Πατέρας καί μεῖς, παιδιά Του, ἐφόσον μᾶς χάρισε τήν υἱοθεσία.Μᾶς ἔκανε παιδιά Του, ὅπως καί ὁ Λόγος «παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, Υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν». Θεία ἡ συγκατάβαση! Ἀσύγκριτη ἡ ταπείνωση! θαυμαστή ἡ κένωση! Μέγα τό μυστήριο. Ἀκατάληπτο τό θαῦμα. Ἐκστατικοί μένουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.
Ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου θαυμάζει τό καθετί, πού ἔχει σχέση μέ τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ: «Ὦ Βηθλεέμ, πόλη ἁγιασμένη, πού ἔχεις γίνει κοινή πατρίδα τῶν ἀνθρώπων! Ὦ φάτνη, πού συμμετέχεις στό ἔργο, πού ἐπιτελοῦν τά Χερουβείμ μέ τά Σεραφείμ...Ὦ ἀνθρώπινη φύση, πού ἔδωσες τόν ἀΐδιο Λόγο τοῦ Θεοῦ οὐσία, ὥστε νά γίνει ἄνθρωπος...»!
Ἡ ἄπειρη ἀγάπη τῆς θεότητας σαρκώθηκε —καί ἀργότερα ὑψώθηκε στό Σταυρό– «ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». Αὐτός εἶναι καί ὁ τέλειος καί τελικός καρπόςτοῦ ἔργου τῆς θείας οἰκονομίας
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2010 14 Φεβρουαρίου 2014
Πῶς ὅμως; Μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τή σάρκωση τοῦ Λόγου. Ἤδη, 1700 χρόνια π.Χ. ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, προφητεύει καί ἀναγγέλλει τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία καί Σωτήρα ἀπ᾽ τή φυλή τοῦ Ἰούδα, «καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γέν. ΜΘ΄ 10). Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος (Θεάνθρωπος), «ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.Ὅτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁΘεός τό Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τάς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον ἀββᾶ ὁ πατήρ» (Γαλ. Δ΄ 5-6).
Ὁ Πατήρ δι᾽ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐργάζεται ὅλο τό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας. Ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου μέ τή Γέννησή Του ἐκ τῆς Παρθένου, μᾶς ἐπαναφέρει στήν προπτωτική «ἐν ἀγαλλιάσει», πανευφρόσυνη καί παραδείσια κατάσταση, καί μᾶς ἀξιώνει προσφέροντάς μας τήν τιμητική, ἀλλ᾽ ἀνεκτίμητη, υἱοθεσία.
Νά ξαναγίνουμε δηλαδὴ παιδιά Του ἐλεύθερα χωρίς δουλικό φρόνημα καί δουλική νοοτροπία. Πόσο τρυφερά τά λόγια τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, πού μᾶς θυμίζουν ἀδιάλειπτα τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου! «Ἐγώ πατήρ, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφεύς, ἐγώ ἱμάτιον, ἐγώ ρίζα, ἐγώ θεμέλιος... Ἐγώ πένης διά σέ καί ἀλήτης διά σέ... Κάτω ὑπέρ σοῦ πρεσβευτής παραγέγονα παρά τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σύ καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πλέον θέλεις;».
Ἔγινε τά πάντα γιά μᾶς. Ἰδιαίτερα «δι᾽ ἡμᾶς, Θεός ἐν ἀνθρώποις. Διά τήν καταφθαρεῖσαν φύσιν, ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ὁ πρῶτος χαρακτηρισμός «Πατήρ», εἶναι καί ὁ σημαντικώτερος.
Ὁ Θεός εἶναι Πατέρας καί μεῖς, παιδιά Του, ἐφόσον μᾶς χάρισε τήν υἱοθεσία.Μᾶς ἔκανε παιδιά Του, ὅπως καί ὁ Λόγος «παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, Υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν». Θεία ἡ συγκατάβαση! Ἀσύγκριτη ἡ ταπείνωση! θαυμαστή ἡ κένωση! Μέγα τό μυστήριο. Ἀκατάληπτο τό θαῦμα. Ἐκστατικοί μένουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.
Ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου θαυμάζει τό καθετί, πού ἔχει σχέση μέ τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ: «Ὦ Βηθλεέμ, πόλη ἁγιασμένη, πού ἔχεις γίνει κοινή πατρίδα τῶν ἀνθρώπων! Ὦ φάτνη, πού συμμετέχεις στό ἔργο, πού ἐπιτελοῦν τά Χερουβείμ μέ τά Σεραφείμ...Ὦ ἀνθρώπινη φύση, πού ἔδωσες τόν ἀΐδιο Λόγο τοῦ Θεοῦ οὐσία, ὥστε νά γίνει ἄνθρωπος...»!
Ἡ ἄπειρη ἀγάπη τῆς θεότητας σαρκώθηκε —καί ἀργότερα ὑψώθηκε στό Σταυρό– «ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». Αὐτός εἶναι καί ὁ τέλειος καί τελικός καρπόςτοῦ ἔργου τῆς θείας οἰκονομίας
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2010 14 Φεβρουαρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου