Πνευματικὰ ἄνθη Μεγάλου Βασιλείου (10ον) κγ´. Πρωτοπρ. Διονυσίου Τάτση

Οἱ πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας Κάθε φορὰ ποὺ ἡ Ἐκκλησία διατυπώνει μὲ παρρησία τὴ διδασκαλία της καὶ ὑποδεικνύει στὸ λαὸ τὸ ὀρθόδοξο ἦθος, μιὰ μερίδα ἀνθρώπων, ποὺ ἔχουν κάποιο ἀξίωμα ἢ κατέχουν κάποια θέση, ἀντιδρᾶ. Δὲν θέλουν νὰ εἶναι παρούσα ἡ Ἐκκλησία στὴ ζωή τους.
Δὲν ἀνέχονται τὸν ἔλεγχό της καὶ δὲν τῆς ἀναγνωρίζουν τὸ δικαίωμα νὰ δρᾶ ἐλεύθερα καὶ νὰ ἐπηρεάζει τὸ λαό. Γι᾽ αὐτὸ καὶ συχνὰ ἐντείνουν τὴν πολεμική τους προκειμένου νὰ μειώσουν τὸ κῦρος της καὶ εἰδικότερα τὴν ἀξιοπιστία τοῦ λόγου της. Ἔτσι ἐνεργοῦν καὶ οἱ αἱρετικοὶ γιὰ νὰ γίνονται πειστικότεροι ἀπὸ τοὺς ἀνυποψίαστους καὶ χαλαροὺς περὶ τὴν πίστη συνανθρώπους τους. Αὐτὸ συνέβαινε πάντα.
Ἡ ἐμπειρία τοῦ παρελθόντος εἶναι χρήσιμη καὶ γιὰ τὸ παρόν. Ὁ Μ. Βασίλειος ἀπευθυνόμενος στοὺς ἐπισκόπους τῆς Δύσης προκειμένου νὰ βοηθήσουν τὶς Ἐπισκοπὲς τῆς Ἀνατολῆς, οἱ ὁποῖες ἀντιμετώπιζαν τὴ φοβερὴ μάστιγα τοῦ ἀρειανισμοῦ, σημειώνει: