Ὁ Ὅσιος Ξενοφῶν μετὰ τῆς συμβίου τοῦ Μαρίας καὶ τῶν τέκνων Ἀρκαδίου καὶ Ἰωάννου
Ὁ
Ὅσιος Ξενοφῶν κατοικοῦσε στὴν Κωνσταντινούπολη κατὰ τοὺς χρόνους των
αὐτοκρατόρων Ἰουστίνου Α’ (518-527 μ.Χ.) καὶ Ἰουστινιανοῦ (527-565
μ.Χ.). Ἦταν πλούσιος συγκλητικὸς καὶ διακρινόταν γιὰ τὴν βαθιὰ εὐσέβειά
τοῦ πρὸς τὸν Θεό.
Εἶχε δύο παιδιά, τὸν Ἀρκάδιο καὶ τὸν Ἰωάννη. Μόλις αὐτὰ τελείωσαν τα ἐγκύκλια γράμματα, τὰ ἔστειλε στὴ Βηρυτό της Φοινίκης, γιὰ νὰ μελετήσουν καὶ νὰ σπουδάσουν τὴ νομικὴ ἐπιστήμη. Καθ’ ὁδὸν τὸ πλοῖο μὲ τὸ ὁποῖο ταξίδευαν ναυάγησε.
Διασώθηκαν ὅμως καὶ μετέβησαν στὰ Ἱεροσόλυμα ὅπου ἔγιναν μοναχοί. Οἱ γονεῖς τους, Ξενοφῶν καὶ Μαρία, τοὺς ἀναζήτησαν καὶ πληροφορήθηκαν ὅτι διάγουν στὴν ἔρημο ἀσκητικὸ βίο, δόξασαν τὸν Θεὸ καὶ ἀποταξάμενοι τον κόσμο, ἀκολούθησαν καὶ αὐτοὶ τὸ μοναχικὸ βίο.
Ὁ Ξενοφῶν, ἡ γυναῖκα του καὶ τὰ παιδιά τους πρόκοψαν τόσο πολὺ στήν ἀρετὴ καὶ στὴ φιλανθρωπία, ὥστε τοὺς ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ ἐπιτελοῦν καί θαύματα.
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ'. Ὅ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς γενεὰ εὐλογητὴ τῷ Κυρίω, τῆς οὐρανίου ἠξιώθησαν δόξης, ἀσκητικῶς δοξάσαντες Χριστὸν ἐπὶ τῆς γῆς. Ξενοφῶν ὁ Ὅσιος, καὶ ἡ τούτου συμβία, σὺν τοῖς ἀριστεύσασιν, ἱεροῖς αὐτῶν τέκνοις, οὖς εὐφημοῦντες εἴπωμεν φαιδρῶς χαίροις Ὁσίων χορεία τετράριθμε.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον
Τὴν τοῦ βίου θάλασσαν διεκφυγόντες, Ξενοφῶν ὁ δίκαιος, σὺν τὴ συζύγῳ τη σεπτή, ἐν οὐρανοῖς συνευφραίνονται, μετὰ τῶν τέκνων, Χριστόν μεγαλύνοντες.
Ὁ Ὅσιος Συμεῶν ὁ Παλαιός
Ὁ Ὅσιος Συμεῶν ἀκολούθησε ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία τὴν ἐρημικὴ ζωὴ καί ζοῦσε σὲ ἕνα μικρὸ σπήλαιο στὸ ὅρος Ἀμανόν.
Δὲν ἀπολάμβανε καμία τροφή ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ συνηθίζουν νὰ ἀπολαμβάνουν οἱ ἄνθρωποι. Γιὰ τροφή του χρησιμοποιοῦσε χόρτα ἀπὸ τοὺς ἀγρούς.
Ὁ Ὅσιος αἰσθάνθηκε κάποτε τὴν ἐπιθυμία νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ ὅρος Σινᾶ. Ὅταν ἔφθασε ἐκεῖ, εἰσῆλθε στὸ σπήλαιο, ποὺ ἄλλοτε εἶχε κρυφτεῖ ὁ Μωυσῆς καί παρέμεινε μέσα σὲ αὐτὸ πρηνὴς ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρες προσευχόμενος καὶ κλαίων , ζητῶντας σημεῖο τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ.
Καὶ δὲν σηκώθηκε ἀπὸ τὴν θέση αὐτή, μέχρι ποὺ ἄκουσε θεία φωνὴ νὰ τόν διατάζει νὰ σηκωθεῖ καὶ νὰ φάγει τρία μῆλα ποὺ εἶχαν τοποθετηθεῖ μπροστά του. Ὅταν ἱκανοποιήθηκε ἡ ἐπιθυμία του, ἐπέστρεψε στὸν τόπο πού ἀσκήτευε καὶ ἵδρυσε δύο μοναστήρια.
Ἐκεῖ, ἀφοῦ προηγουμένως ὁ Ὅσιος ἐπιτέλεσε πολλὰ θαύματα πρὸς δόξαν Θεοῦ, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.
Οἱ Ἅγιοι Ἀνανίας ὁ Πρεσβύτερος, Πέτρος ὁ δεσμοφύλακας καὶ οἱ ἑπτὰ στρατιῶτες μάρτυρες
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἔζησαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.). Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν ἡγεμόνας στὴ Φοινίκη ὁ Μάξιμος.
Ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ ἡγεμόνος ὁδηγήθηκε τὸ ἔτος 303 μ.Χ. ὁ Ἅγιος Ἀνανίας, ὁ ὁποῖος καὶ ὁμολόγησε μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ χλεύασε τὰ εἴδωλα.
Ὁ Μάξιμος τότε ὀργίσθηκε καὶ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ὑποβάλουν τὸν Ἅγιο σέ φοβερὰ βασανιστήρια. Γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀνδρεία, τὴν ὁποία ἔδειξε κατά τὶς φρικώδεις βασάνους, κέρδισε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ ἑπτὰ στρατιῶτες, στὴ δὲ φυλακὴ ἔκανε Χριστιανὸ καὶ τὸν δεσμοφύλακα.
Ὁ Ἅγιος μὲ τὴν προσευχή του συντάραξε τὸν εἰδωλολατρικὸ ναὸ καὶ ἔριξε τα εἴδωλα στὸ ἔδαφος. Τότε ὁ ἡγεμόνας Μάξιμος θύμωσε περισσότερο καί ἔπνιξε στὴ θάλασσα τὸν Ἅγιο Ἀνανία μαζὶ μὲ τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἑπτά στρατιῶτες.
Οἱ Ἅγιοι δύο Μάρτυρες
Οἱ δύο Ἅγιοι Μάρτυρες, μαρτύρησαν στὴ Φρυγία μετὰ ἀπὸ βασάνους καὶ ἄγρια χτυπήματα.
Ὁ Ὅσιος Ἀμμωνάς
Σπάνια ἄνθρωπος ἔγινε τόσο κύριος τοῦ ἑαυτοῦ του, ὥστε νὰ εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ ὕβρεις, εὐλογῶντας καὶ εὐεργετῶντας τοὺς ὑβριστές του.
Ἰδιαίτερο δὲ πνευματικὸ ἀγῶνα κατέβαλε ὁ Ἅγιος γιὰ τὸν φωτισμὸ καὶ τήν ἐπιστροφὴ στὴν ἀρετὴ δυστυχῶν γυναικῶν, ποὺ εἶχαν ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς ἁμαρτίας.
Καὶ ἐνῷ ὁ κόσμος τὸν κακολογοῦσε, αὐτὸς συμβούλευε, παρακαλοῦσε καὶ προσευχόταν. Ἔτσι πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς ἦλθαν σὲ μετάνοια καί ἔζησαν μὲ εὐσέβεια καὶ σωφροσύνη.
Ὁ Ὅσιος Ἀμμωνὰς κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη πρὸ τοῦ ἔτους 403 μ.Χ. Τὸ συγγραφικό τοῦ ἔργο φανερώνει ἀσκητῆ πολὺ πεπειραμένο περὶ τὶς μυστικὲς ἀναβάσεις πρὸς τὸν Θεό.
Ρώτησαν κάποτε τὸν Ἅγιο Ἀμμωνά, ποιά εἶναι ἡ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδός. Καὶ ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸς εἶναι νὰ πολεμᾶ κανείς τοὺς λογισμούς του καὶ νὰ κόβει γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ τὸ θέλημά του».
Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ'
Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ' εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Ἀβράμιε τὸ πνεῦμά σου.
Μνήμη τοῦ Μεγάλου Σεισμοῦ
Ὁ σεισμὸς αὐτὸς ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη κατὰ τὰ τέλη τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου τοῦ Β’ τοῦ Μικροῦ (408-450 μ.Χ.), υἱοῦ του αὐτοκράτορα Ἀρκαδίου (395-408 μ.Χ.) καὶ τῆς Εὐδοξίας.
Ὁ σεισμὸς συνέβη ἡμέρα Κυριακή, τὴ δεύτερη ὥρα τῆς ἡμέρας. Ἐξ αἰτίας δέ τοῦ σεισμοῦ αὐτοῦ, κατέπεσαν τὰ τείχη τῆς πόλεως καὶ ἕνα μεγάλο μέρος τῶν οἰκημάτων καὶ κατ’ ἐξαίρεση ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῶν Τρωαδησίων Ἐμβόλων μέχρι τοῦ Χαλκοῦ Τετραπύλου.
Οἱ μετασεισμικὲς δονήσεις συνεχίσθηκαν ἐπὶ τρεῖς ὁλόκληρους μῆνες, μέχρι καὶ τῆς 25ης τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ὁ Ὅσιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος.
Κατὰ τὴν περίοδο ἐκείνη ὁ βασιλέας ἔκανε πάνδημες λιτανεῖες καὶ μέ δάκρυα στὰ μάτια προσευχόταν στὸν Θεὸ λέγοντας: «Κύριε, μετανοοῦμε, λύτρωσέ μας ἀπὸ τὴ δίκαιη ὀργή Σου καὶ ἀπὸ τὰ παραπτώματά μας.
Ἔσεισες πράγματι τὴ γῆ καὶ τὴν συντάραξες ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, μὲ σκοπὸ νά μᾶς κάνεις νὰ συναισθανθοῦμε τὰ παραπτώματά μας καὶ νὰ δοξάζουμε Ἐσένα τὸν μόνο ἀγαθὸ καὶ φιλάνθρωπο Θεό μας».
Ὁ Ὅσιος Γαβριήλ
Ὁ Ὅσιος Γαβριὴλ ἦταν μοναχὸς καὶ ἡγούμενος τῆς μονῆς Ἁγίου Στεφάνου Ἱεροσολύμων. Κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη.
Μνήμη Ἀνακομιδῆς Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου του Στουδίτου
Κατά
τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων του
Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου (τιμᾶται 11 Νοεμβρίου) ἀπὸ τὴ νῆσο
Πρίγκηπο στὴ μονὴ Στουδίου, ποὺ ἔγινε κατὰ τὸ ἔτος 844 μ.Χ., ἐπί
Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μεθοδίου Α’ (842-846 μ.Χ.).
Τὸ ἱερό λείψανο εἶχε διαφυλαχθεῖ σῶο, ἀκέραιο καὶ ἀδιάλυτο σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε οὔτε τὸ δέρμα νὰ μὴν πάθει τὴν παραμικρὴ ἀλλοίωση.
Μαζὶ μὲ τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου μετακομίσθηκε στήν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ ἐξορισθέντος ἀδελφοῦ του, Ἰωσήφ τοῦ Θεσσαλονίκης (τιμᾶται 14 Ἰουλίου). Καὶ τὰ δύο ἱερὰ σκηνώματα τα ἀπέθεσαν δίπλα στὴ σωρὸ τοῦ μακαρίου Πλάτωνος, τοῦ ἡγουμένου τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου.
Ὁ Ὅσιος Κλήμης
Σὲ ἡλικία τριάντα ἐτῶν ἐγκατέλειψε τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου αὐτοῦ καί ἀκολούθησε τὴν ὁδὸ τῆς μοναχικῆς πολιτείας, ἀσκητεύοντας στὴ μονή του Ὁσίου Μελετίου στὸν Κιθαιρώνα κοντὰ σὲ αὐτὸ τὸ μεγάλο Ἀσκητή.
Ἐκεῖ διέλαμψε στὴ σιωπή, τὴν ὑπακοή, τὴν ἄσκηση καὶ τὴν προσευχή. Ἔλεγε την καρδιακὴ προσευχή, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καὶ ἡ καρδία του γέμιζε ἀπὸ παρηγοριὰ καὶ χάρη.
Μέσα στὶς λίγες αὐτὲς λέξεις συμπύκνωσε ὁλόκληρη τὴ θεώρηση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ὅταν ἔβγαινε ἀπὸ τὶς Ἀκολουθίες ποὺ γίνονταν στὸ ναό, ἦταν μεταμορφωμένος.
Ἕνας ἀδελφὸς τῆς μονῆς, ὁ μοναχὸς Ἰάκωβος, κάποιο βράδυ, εἶδε τὸν Ὅσιο νὰ προσεύχεται καὶ νὰ στέκεται ὑψούμενος στὸν ἀέρα.
Ὁλόκληρος ἦταν λουσμένος στὸ φῶς. Ὁ Ἰάκωβος κοίταζε καὶ δὲν χόρταινε νά βλέπει τὸ θεῖο θέαμα. Ἔνιωσε τέτοια συγκίνηση, ποὺ γύρισε πίσω στὴ μονή καὶ μίλησε στοὺς ἄλλους μοναχοὺς γιὰ τὴν ἐμπειρία του καὶ γι’ αὐτὸ πού εἶδε.
Ἔτσι ὁ ἰσάγγελος Κλήμης, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν δόξα καὶ τὸν ἔπαινο των ἀνθρώπων, ἔφυγε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἦρθε στὸ ὅρος του Σαγματά, ποὺ εἶναι κοντά στὴν πόλη τῶν Θηβῶν καὶ συνέχισε τὴν ἄσκησή του σὲ ἕνα ἀπόκρημνο σπήλαιο.
Μόλις ὁ Ὅσιος μπῆκε στὸ σπήλαιο, ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καί εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ ποὺ τοῦ χάρισε ἕνα ἀχειροποίητο κελί. Ὁ τόπος αὐτός ἔγινε ἡ γῆ τῶν ἀσκητικῶν παλαισμάτων αὐτοῦ, δηλαδὴ τῶν δακρύων, της εὐχῆς, τῆς νηστείας καὶ τῆς αὐστηρῆς ἀσκήσεως.
Ἐκεῖ ἔμεινε πολλὰ χρόνια καὶ συγκέντρωσε γύρω του πλῆθος μοναχῶν, τοὺς ὁποίους καθοδηγοῦσε θεοφιλῶς.
Ἔτσι, ἀφοῦ ἔζησε κατὰ Θεόν, ὁ Ὅσιος Κλήμης κοιμήθηκε τὸ ἔτος 1111 μέ εἰρήνη. Λίγο πρὶν παραδώσει τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν Θεό, κάλεσε τους συμμοναστές του καὶ τοὺς εἶπε: «Σᾶς χαιρετῶ, ἀδελφοί μου. Σᾶς ἀφήνω την εὐλογία μου.
Θὰ προσεύχομαι γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ ἐσᾶς. Καὶ ἐλπίζω σύντομα νά συναντηθοῦμε. Συγχωρεῖστε μὲ γιὰ ὅτι σᾶς λύπησα. Προσευχηθεῖτε νὰ δεχθεῖ ὁ Κύριος τὴν ψυχή μου.
Καὶ νὰ μὲ ἀξιώσει νὰ συναντήσω τὸν Ὅσιο Γέροντά μοῦ, τὸν Μελέτιο καὶ νὰ τοῦ δώσω τὸ φίλημα τῆς ἀγάπης».
Δὲν μποροῦσε νὰ πεῖ περισσότερα. Σήκωσε τὸ χέρι καὶ ἔκανε τὸ σημεῖο του Τιμίου Σταυροῦ καὶ βρέθηκε στὴν ἀνέσπερη λαμπρότητα τῆς Βασιλείας του Θεοῦ.
Ἡ τίμια κάρα τοῦ Ὁσίου Κλήμεντος, ἀναβλύζουσα τὴ Χάρη καὶ τὴν εὐωδία του Ἁγίου Πνεύματος, φυλάσσεται μὲ εὐλάβεια στὴν ἱερὰ μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σαγματὰ Βοιωτίας.
Ὁ Ἅγιος Δαυὶδ βασιλεὺς τῆς Γεωργίας
Ὁ
Ἅγιος Δαυὶδ καταγόταν ἀπὸ τὴ χώρα τῆς Γεωργίας καὶ βασίλευσε κατὰ τά
ἔτη 1089-1130. Ἦταν υἱὸς τοῦ βασιλιᾶ τῆς Γεωργίας, Γεωργίου τοῦ Β’ καί
ἐπονομαζόταν Ἰσχυρὸς ἢ Ἐπανορθωτής.
Ἐπὶ τῆς βασιλείας του ἡ χώρα του εἶχε κατακλυσθεῖ ἀπὸ τοὺς Σελτζούκους Τούρκους.
Ὁ Ἅγιος, ἐπωφελούμενος ἀπὸ τὶς ἐσωτερικές τους ἔριδες καὶ διχόνοιες, κάλεσε τὸν λαὸ στὰ ὅπλα καὶ μετὰ πολλὲς μάχες κατέλαβε τὴν Τυφλίδα.
Ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀνήγειρε πολλοὺς ναοὺς καὶ ἀνακαίνισε τοὺς παλαιοὺς καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν εὐσέβειά του.
Ὁ Ὅσιος Ἀρκάδιος
Ὁ
Ὅσιος Ἀρκάδιος τοῦ Βγιαζνικόφσκϊυ ἔζησε τὸν 16ο αἰῶνα μ.Χ. στὴ Ρωσία.
Μόνασε στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τῆς πόλεως Βγιαζνίκι τῆς Ρωσίας καί κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1592.
Ὁ Ἅγιος Γαβριὴλ Μητροπολίτης Νόβγκοροντ καὶ Ἁγίας Πετρούπολης
Ὁ Ἅγιος Γαβριήλ, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1801.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο τοῦ Ἁγίου.
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Μητροπολίτης Καζάν
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος μαρτύρησε τὸ ἔτος 1937.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο τοῦ Ἁγίου.
Πληροφορίες ἀπό saint.gr καί synaxarion.gr
Ἀπολυτίκια ἀπό youtube.com/@orthodoxmusic-8948 Ἀναδημοσίευση ἀπό Ἀναβάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου