Κυριακὴ μετὰ τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως
Ἀναφερόμαστε, ἁγία γερόντισσα, στούς Ἁγίους πού ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει σήμερα, Κυριακή μετά τήν τοῦ Χριστοῦ θείαν γέννησιν. Στόν θεοτίμητον, σώφρονα καί δίκαιον Ἰωσήφ τόν μνήστορα· στόν πρᾶον καί ἀνεξίκακον προφητάνακτα Δαβίδ· στόν ἅγιον καί δίκαιον Ἱεράρχην Ἰάκωβον τόν ἀδελφόθεον, πρῶτον Ἐπίσκοπον τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας· καθώς ἐπίσης καί στούς μεγαλομάρτυρας δεκατέσσαρες χιλιάδες νηπίων, πού μέ τό ἀθῶον αἷμά τους πότισαν τό δένδρον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα ἀθῶα νήπια ὁ θηριώδης Ἡρώδης, κατέσφαξε.
Ταύτης τῆς ἑορτῆς σήμερον, χάριν, εὐλαβῶς οἱ πιστοί ἀνυμνοῦμεν καί γεραίρομεν τά μεγαλεῖα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ γεννηθέντος ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας. Αὐτό τό μυστήριον ἀδελφοί, τῆς θείας Οἰκονομίας, οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι ἅγιοι, ὑπηρέτησαν ἕως ἑσχάτων ὁρίων τῆς δυνάμεώς των· τήν ἴδια στγμή ἀντίθετα, ἄλλοι δόλιοι τό πολέμησαν καί προσπάθησαν νά τό ἀφανίσουν, μέ ὅλα τά μέσα τῆς ἐξουσίας καί τῆς κακίας πού τούς ἐνέπνευσε ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους καί φονιάς Ἑωσφόρος.
Ἐν τούτοις, «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ὑμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ». Κακία, οὐδέποτε ὑπερισχύσει ἀρετῆς· καί σκότος, οὐδέποτε καταβάλλει τό Φῶς, τῷ φωτίσαντι τόν κόσμον. Χριστιανοί μου, ἡ ζωή, ἡ ζωή τοῦ κάθε ἀνθρώπου δέν εἶναι μόνο αὐτή ἐδῶ στή γῆ, ἀλλά ἐπεκτείνεται εἰς τούς αἰῶνας. Εἶναι αἰώνιος· ὅπου ὑπερβαίνει τόν τόπον καί τόν χρόνον, ἐν Χάριτι.
Μέ ποιό ἀντάλλαγμα λοιπόν, μπορεῖ νά ζυγισθεῖ ἤ νά συγκριθεῖ ἡ αἰωνιότητα πού πρόσφερε δωρεάν ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ θεοῦ, μέ τήν Θεία Του γέννηση στή φάτνη; Ποῦ ἔγκειται ἡ ἐλπίδα τῆς χριστιανικῆς μας κλήσεως; Ἀπαντοῦμε, ἁγία γερόντισσα: «Στήν ἕνωσή μας μέ τόν Κύριο Ἰησοῦν, τόν Σωτῆρα καί δι’ Αὐτοῦ, μέ ἐκείνους πού βρίσκονται ἐν Αὐτῷ, στό θεανθρώπινο σῶμα Του, στήν Ἐκκλησία, ὅπου καί οἱ Ἅγιοι συνεορτάζουν μαζί μας, σήμερα». Εἴμαστε ἕν σῶμα, σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις·[1]τό σῶμα τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου· καί τό πνεῦμα στό σῶμα αὐτό εἶναι «ἕν» πνεῦμα·[2] τοῦτ’ ἔστιν, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.
Στόν γήινο κόσμο, δέν ὑπάρχει πιό πραγματική, περιεκτική καί ἀθάνατη ἑνότητα· ἤτοι, ἡ ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεόν καί μέ τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί μέ ὅλα τά δημιουργήματα.
Φρονοῦμε ἀδελφοί, ὅτι τά μέσα γιά τήν μετοχή σ’ αὐτήν τήν ἑνότητα, εἶναι τά ἱερά μυστήρια καί οἱ θεῖες ἀρετές, προσιτά στούς πάντες καί τά πάντα. Συνεπῶς, ὅταν ὁ πιστός χριστιανός, κοπιάζει πρακτικά στήν ἐργασία τῶν ἀρετῶν- ἐντολῶν, δέχεται ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ἀνεκλάλητη καί ἀνέκφραστη χαρά, μιά παράδοξη καί ὑπέρλογη ἀλλοίωση. Φεύγει τό παρά φύσιν, βιώνει τό κατά φύσιν καί μέ τούς πνευματικούς κόπους, ἀνέρχεται στό ὑπέρ φύσιν.
Ἡ ψυχή πού δέν ἔνοιωσε αὐτήν τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία καί δέν ἀπομακρύνθηκε τελείως άπό τήν σύνδεση στήν ἐμπαθῆ προσκόληση στά ὁρατά, βλάπτεται καί ζημιώνεται βασανιζομένη ἀπό τούς δαίμονες καί φονεύει- ζημιώνει καί ἄλλους ἀνθρώπους. Σ’ αὐτήν τήν ἅγνοια, τήν ἀπληστία καί στό σκοτάδι βάδιζε καί ὁ δυσσεβής Ἡρώδης, ὁ δόλιος· καθ’ ὅσον προέκρινε τόν θάνατον ἀθώων νηπίων, ἔναντι τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας καί τοῦ θρόνου του.
Ἀντιλαμβάνεσθε ἀδελφοί, τήν πλάνη καί τήν ἀπάτη ἐξαιτίας τῆς ἀπληστίας τῆς ἐξουσίας; Πόσο εἶναι ποικίλλη καί μέ πόσα μέσα προσπαθεῖ νά κρατηθεῖ, ἀρνούμενη τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, χωρισμένη ἀπό τούς ἀνθρώπους καί προσβάλλοντας αὐτούς! Γι’ αὐτό ἔλεγε καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Ὁ κόσμος βρίσκεται στόν πονηρό».[3]
Τό κοσμικό φρόνημα, ὡς ἀποκύημα τοῦ Σατανᾶ, τό ἀποκαλοῦσε ὁ Ἰησοῦς, ψέμα καί ἀπάτη καί τόν πονηρό διάβολο, κοσμοκράτορα καί ἄρχοντα τοῦ σκότους. Ἄραγε, πόσοι ἄρχοντες σήμερα, κλείνουν γόνυ στόν Βάαλ καί προσκυνοῦν αὐτόν τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους, γιά μία ὥρα ἐξουσίας!! Τά ἔργα καί οἱ νόμοι πού θεσπίζουν, τούς ξεσκεπάζουν· τέλος πάντων, ἄς εἶναι· μακάρι, ἄμποτε καταλάβουν καί μετανοήσουν.
Ἐν τούτοις, οἱ Ἅγιοι πού ἑορτάζουμε σήμερα, Κυριακή μετά τήν τοῦ Χριστοῦ γέννησιν, ἐργάσθηκαν μέ ὑπακοή τίς ἀρετές-τίς ἐντολές τοῦ Μεσσίου καί μᾶς διδάσκουν μέ τή ζωή τους τήν δύναμη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, πού εἶναι αὐτή, ἡ νικήσασα τόν κόσμον. Μένουμε τό λοιπόν, ἀδελφοί, ἑνωμένοι σ’ αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος, τῆς ἀγάπης, σύν πᾶσι τοῖς Ἀγίοις στήν Ἐκκλησία μας.
«Μία πίστις» καί δέν ὑπάρχει ἄλλη ἐκτός ἀπ’ αὐτή· «Εἷς Κύριος» καί δέν ὑπάρχει ἄλλος ἐκτός Αὐτοῦ· «Ἕν βάπτισμα»[4] και δέν ὑπάρχει δεύτερο. Ἡ Ὑπεραγία Τριάς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός· καί ὁ Θεάνθρωπος Χριστός εἶναι ὁ μόνος καί μοναδικός Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου.
Τό νά ζοῦμε καί νά αἰσθανόμαστε ἀκριβῶς αὐτή τήν κλήση καί τήν ἀλήθεια, αὐτό σημαίνει ὅτι: εἴμαστε ἀληθινοί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μέλη τίμια, τῆς μιᾶς καί μοναδικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Στόν γεννηθέντα Χριστόν, ἐκ Πνεύματος Ἀγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου ἡ βασιλεία, ἡ δόξα, τό κράτος καί ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου