Τὰ Ἅγια Νήπια (περίπου 14.000) ποὺ ἐσφάγισαν μὲ διαταγὴ τοῦ Ἡρώδη
Ὅταν οἱ Μάγοι δὲν ἐπέστρεψαν στὸν Ἡρώδη νὰ τοῦ ποῦν ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, ὁ πονηρὸς αὐτὸς βασιλιᾶς μηχανεύθηκε ἄλλο σχέδιο γιὰ νὰ ἐξοντώσει τὸ Θεῖο Βρέφος. Εἶχε ἀκούσει ὅτι, σύμφωνα μὲ τὶς Γραφές, τόπος γέννησης τοῦ Χριστοῦ θὰ ἦταν ἡ Βηθλεέμ. Ἐπειδὴ ὅμως δὲ γνώριζε ποιός ἦταν ὁ Ἰησοῦς ἂν βρισκόταν μέσα στὴ Βηθλεὲμ ἢ στὰ περίχωρα της καὶ ἐπειδὴ συμπέρανε ὅτι τὸ παιδὶ θὰ ἦταν κάτω ἀπὸ δύο χρονῶν, ἔδωσε διαταγὴ νὰ σφαγοῦν ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς Βηθλεὲμ καὶ τῶν περιχώρων της, μέχρι τῆς ἡλικίας τῶν δύο ἐτῶν.
Ἡ σφαγὴ ἔγινε ξαφνικά, ὥστε νὰ μὴ μπορέσουν οἱ οἰκογένειες νὰ ἀπομακρυνθοῦν μὲ τὰ βρέφη τους. Καὶ οἱ δυστυχισμένες μητέρες εἶδαν νὰ σφάζονται τὰ παιδιά τους μέσα στὶς ἴδιες τὶς ἀγκαλιές τους.
Ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία, πολὺ σωστὰ ἀνακήρυξε Ἅγια τὰ σφαγιασθέντα αὐτὰ παιδιά, διότι πέθαναν σὲ μιὰ ἀθώα ἡλικία καὶ ὑπῆρξαν κατὰ κάποιο τρόπο οἱ πρῶτοι μάρτυρες τοῦ χριστιανισμοῦ. Μπορεῖ βέβαια νὰ μὴ βαπτίσθηκαν ἐν ὕδατι, βαπτίσθηκαν ὅμως, μέσα στὸ ἴδιο εὐλογημένο αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους.
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σοῦ Σωτήρ.
Ὡς θύματα δεκτά, ὡς νεόδρεπτα ρόδα καὶ θεία ἀπαρχή, καὶ νεόθυτοι ἄρνες, Χριστῷ τῷ ὦσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, ἁγνὰ Νήπια, τὴν τοῦ Ἡρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα καὶ δυσωπούντα ἀπαύστως, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἀστὴρ Μάγους ἔπεμψε, πρὸς τὸν τεχθέντα, καὶ Ἡρώδης ἄδικον, στρατὸν ἀπέστειλε κενῶς, φονοκτονῆσαι οἰόμενος, τὸν ἐν τῇ φάτνῃ ὡς Νήπιον κείμενον.
Ὁ Ὅσιος Μάρκελλος
Πέτυχε στὴ ζωή του διότι μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ κατάλαβε, ὅτι οἱ κοσμικὲς λαμπρότητες φαίνονται καὶ ἀφανίζονται ὅπως τὰ ἄνθη. Καὶ εἶχε τὴν πεποίθεση ὅτι ζωὴ ἀληθινὴ καὶ κερδισμένη εἶναι μόνο ἐκείνη, ποὺ ἀφιερώνεται στὴν ὑπηρεσία τοῦ καλοῦ, ἐπάνω στὸ δρόμο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Μάρκελλος ἔζησε τὸν 5ο αἰῶνα, ἐπὶ πατριαρχείας Γενναδίου τοῦ Α’ (458-471) καὶ βασιλέως τοῦ Λέοντα Α’ του Μακέλλη. Ἡ καταγωγή του Μάρκελλου ἦταν ἀπὸ τὴ Συρία καὶ ἡ οἰκογένειά του ἦταν ἀρκετὰ πλούσια.
Ἐπειδὴ οἱ γονεῖς του ἀγαποῦσαν τὰ γράμματα, στόλισαν τὸ γιό τους μὲ πολλὴ παιδεία. Ἀλλὰ ἡ καρδιὰ τοῦ νέου, εἶχε μέσα της ζωηρὴ καὶ ἀκοίμητη τὴ φλόγα τῆς εὐσέβειας. Τὰ κοσμικὰ ἀξιώματα δὲν τὸν ἐνδιέφεραν.
Μὲ τέτοιες διαθέσεις πῆγε στὴν Ἔφεσο, ὅπου μπῆκε σὲ μοναστήρι καὶ ἔγινε μοναχός. Ἀπό 'κεῖ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὴ Μονὴ Ἀκοίμητων, ὅπου ἡγούμενος ἦταν ὁ Ἀλέξανδρος.
Ἐκεῖ, γρήγορα διακρίθηκε γιὰ τὶς ἀρετές του καὶ ἀγαπήθηκε πολὺ ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς τῆς Μονῆς, γιὰ τὴν ταπεινοφροσύνη ποὺ διατηροῦσε, ἂν καὶ ἦταν ἄνθρωπος μελέτης καὶ μεγάλης διανοητικῆς ἀξίας.
Ἀφοῦ πέθανε ὁ ἡγούμενος Ἀλέξανδρος καὶ ὑστέρα ὁ διάδοχός του Ἰάκωβος, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐκτίμηση τῶν ἀδελφῶν, ἀνέδειξε ἡγούμενο τὸν Μάρκελλο. Ἡ διοίκηση του ἦταν ἄριστη. Σύμφωνα μὲ ἄλλη γνώμη, τὴ μονὴ Ἀκοιμήτων, εἶχε κτίσει αὐτὸς ὁ ὅσιος Μάρκελλος, πιθανῶς στὴ θέση τοῦ σημερινοῦ Τσιμπουκλί. Ἔτσι μὲ αὐτὴ τὴ θεία καὶ ὅσια ζωή του, κοιμήθηκε καὶ ἀναπαύτηκε ὁ Μάρκελλος στὴ Μονή του.
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ὕμνον ἄληκτον, Θεῶ προσφέρων, νοῦν ἀκοίμητον, προσφόρως ἔσχες, πρὸς ἐκπλήρωσιν τῶν θείων προστάξεων ὅθεν κανὼν ἀρετῆς ἐχρημάτισας καὶ Μοναστῶν ποδηγέτης θεόσοφος. Πάτερ Μάρκελλε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, διαρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ὁ Ὅσιος Θαδδαῖος ὁ Ὁμολογητής
Ἦταν Σκύθης καὶ ὑπηρέτης τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου του Στουδίτη, στὴ Μονὴ τοῦ ὁποίου ὁ Θαδδαῖος ἔγινε μοναχὸς καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν αὐστηρὴ ἄσκηση.
Κάποτε λοιπόν, ὅταν συνόδευε στ' ἀνάκτορα τὸν ἡγούμενο τοῦ Θεόδωρο, ἤλεγξε τὸν βασιλιᾶ Μιχαὴλ (820-829) (ὁ Μ. Γαλανὸς ἀναφέρει τὸν Λέοντα τὸν Ε’) μπροστὰ στὴ σύγκλητο γιὰ τὴν ἀσέβειά του ἀπέναντι στὶς Ἱερὲς εἰκόνες.
Τότε ὁ Βασιλιᾶς, τὸν ἐξανάγκαζε νὰ ποδοπατήσει τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, πρᾶγμα ποὺ ὁ Ὅσιος ὄχι μόνο δὲν ἔπραξε, ἀλλὰ ἀποκάλεσε τὸν βασιλιᾶ πληρωμένο τύραννο καὶ ἀκάθαρτο.
Τότε βασανίστηκε σκληρά, σύρθηκε ἀπὸ τὰ πόδια στοὺς δρόμους τῆς πόλης, ὁπότε μετὰ τρεῖς μέρες πέθανε.
Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα "πλησίον τοῦ Χαλκοῦ Τετραπύλου"
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός
Ὁ Ὅσιος Βενιαμίν
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ δὲ Ἅγιος Νικόδημος, ἀναφέρει ὅτι πέθανε ἀπὸ ὑδρωπικία καὶ ὅτι στὸν Εὐεργετινὸ ὑπάρχει ἀπόφθεγμά του.
Ὁ Ὅσιος Ἀθηνόδωρος
Στὸν Κώδικα 1578 τῶν Παρισίων, ὁ Ἀθηνόδωρος συνοδεύεται καὶ ἀπὸ ἄλλους ὁσίους πατέρες, τοὺς Βαβύλα καὶ Βενιαμίν.
Πάντως ἦταν ἀσκητής, (ἄγνωστο ποῦ) καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Ὁ Ὅσιος Γεώργιος ἐπίσκοπος Νικομήδειας ποιητὴς ἀσματικῶν Κανόνων καὶ Τροπαρίων
Ἔζησε στὴ θορυβώδη καὶ μεγάλη γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἐποχὴ τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Φωτίου (857-891), μὲ τὸν ὁποῖο καὶ διατηροῦσε ἀλληλογραφία. Σύνθεσε δύο ἐγκώμια στὴ γιορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου καὶ μελοποίησε τὴν Ἀκολουθία τους. Μελοποίησε ἐπίσης τὸν προεόρτιο Κανόνα στὸν Εὐαγγελισμό, καθὼς καὶ ἄλλους Κανόνες στὴ Θεοτόκο. Συνέγραψε μάλιστα καὶ πανηγυρικοὺς λόγους, ὅπως στὰ Εἰσόδια, στὴ σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννας καὶ στὸ "Εἱστήκεισαν παρὰ τῷ Σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ". (Στοιχεῖα τῆς βιογραφίας του, συγχέονται μ' αὐτὰ τοῦ Ἁγ. Γεωργίου Ἐπισκόπου Ἀμάστριδος, κυρίως ὅσον ἀφορᾶ τὴν ποίηση τῶν ἀσματικῶν Κανόνων. Ἴσως βέβαια, νὰ συμβαίνει καὶ τὸ ἀντίθετο).
Μνήμη πάντων τῶν Χριστιανῶν ποὺ πέθαναν μαρτυρικὰ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ πεῖνα, δίψα, κρύο καὶ μαχαίρι
Αὐτὴ τὴ μέρα ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε νὰ γιορτάζουμε τὴ μνήμη ὅλων τῶν Χριστιανῶν, ποὺ μαρτύρησαν γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ὀνόματα τοὺς δὲν μᾶς εἶναι γνωστά.
Ἡ γιορτὴ αὐτή μας διδάσκει, ὅτι τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ὅμοιο μὲ τοῦ ἀνθρώπου. Διότι οἱ ἄνθρωποι, συνήθως δοξάζουν καὶ τιμοῦν αὐτοὺς ποὺ γίνονται γνωστοὶ καὶ διάσημοι, ἐνῷ ὁ Θεὸς βλέπει γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, διάσημους καὶ ἄσημους, ἀρκεῖ ὅλοι νὰ πράττουν εὐσυνείδητα τὸ θέλημα του.
Ἔτσι καὶ ὁ μικρότερος τῶν χριστιανῶν αὐτῶν, θὰ λάμψει ἀσύγκριτα περισσότερο ἀπὸ τοὺς πιὸ φαντασμένους καὶ ἀστραφτεροὺς βασιλεῖς τῆς γῆς, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τῆς τελικῆς δικαίωσης.
Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις ἐν τῷ Nαὼ τῆς Yπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου ἐν τοῖς Xαλκοπρατείοις.
Πληροφορίες ἀπό saint.gr καί synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιο ἀπό
Ἀναδημοσίευση ἀπό Ἀναβάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου