Ἡ Ἁγία Ἰουλιανή
Οἱ γονεῖς της Ἰουλιανῆς ἦταν εἰδωλολάτρες καὶ θέλησαν νὰ τὴ μνηστεύσουν μὲ κάποιο διακεκριμένο ἀξιωματοῦχο της Ἀντιόχειας, τὸν Ἐλεύσιο. Ἀλλὰ ἡ Ἰουλιανὴ ἀρνήθηκε σθεναρά. Ἡ ἄρνησή της κατέπληξε τοὺς γονεῖς της, διότι μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ δὲν τοὺς εἶχε φέρει καμιὰ ἀντίρρηση καὶ ἦταν ὑπάκουη κόρη. Ὁ Ἐλεύσιος μὲ πληγωμένο ἐγωισμὸ ζητοῦσε ἐκδίκηση.
Ἀφοῦ ἐρεύνησε καὶ παρακολούθησε γιὰ πολὺ καιρό την Ἰουλιανή, ἔμαθε ὅτι ἐν ἀγνοίᾳ τῶν γονέων της εἶχε γίνει χριστιανή. Ἔτσι ὁ Ἐλεύσιος τὴν κατήγγειλε στὸν ἔπαρχο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συλληφθεῖ καὶ νὰ φυλακισθεῖ.
Μέσα στὴ φυλακή, συνεχίστηκαν οἱ προσπάθειες νὰ γίνει σύζυγος τοῦ Ἐλευσίου καὶ νὰ ἀποφύγει τὸν κίνδυνο τοῦ θανάτου. Ἀλλὰ ἡ Ἰουλιανὴ προτιμοῦσε νὰ πεθάνει, παρὰ νὰ πάρει εἰδωλολάτρη σύζυγο.
Τότε ὁ Ἐλεύσιος μὲ διαταγή του ἔπαρχου καὶ πολὺ μῖσος τὴν μαστίγωσε ἀνελέητα. Ἔπειτα, ἔκαψε τὸ πρόσωπό της μὲ πυρακτωμένο σίδερο, καὶ τῆς εἶπε: "Πήγαινε τώρα στὸν καθρέπτη νὰ καμαρώσεις τὴν ὀμορφιά σου".
Ἡ δὲ Ἰουλιανή, μὲ ἕνα ἐλαφρὸ μειδίαμα τοῦ ἀπάντησε: "Στὴν ἀνάσταση τῶν δικαίων, στὰ πρόσωπα δὲ θὰ ὑπάρχουν πληγὲς καὶ ἐγκαύματα. Θὰ ὑπάρχουν μόνο οἱ πληγὲς τῶν ψυχῶν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Γι' αὐτό, Ἐλεύσιε προτιμῶ τώρα τὶς πληγὲς τοῦ σώματος, ποὺ εἶναι προσωρινές, παρὰ τὶς πληγὲς τῆς ψυχῆς, ποὺ βασανίζουν αἰώνια".
Μετὰ ἀπὸ λίγο, τὸ ξίφος τοῦ δημίου ἔκοψε τὸ νεανικὸ κεφάλι της Ἰουλιανῆς. Ἀργότερα ὁ Ἐλεύσιος, ὅταν βρέθηκε ναυαγὸς σὲ κάποιο ἄγνωστο νησί, βρῆκε τραγικὸ τέλος, ὅταν τὸν κατασπάραξε ἕνα ἄγριο λιοντάρι.
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς νύμφη πανάμωμος, καὶ ἀθληφόρος σεμνή, τῷ Λόγῳ νενύμφευσαι, τοῦ ἀθανάτου Πατρός, Ἰουλιανὴ ἔνδοξε, σὺ γὰρ φθαρτὸν μνηστῆρα, παριδοῦσα ἐμφρόνως, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, καὶ τὸν ὄφιν καθεῖλες. Καὶ νῦν ταῖς τοῦ νυμφίου σου, τρυφὰς φαιδρότητι.
Οἱ Ἅγιοι 500 Μάρτυρες
Αὐτοὶ πίστεψαν στὸν Χριστὸ διὰ τῆς Ἁγίας Ἰουλιανὴς καὶ κατόπιν ὅλοι μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Οἱ Ἀγίες 130 Γυναῖκες
Αὐτὲς πίστεψαν στὸν Χριστὸ διὰ τῆς Ἁγίας Ἰουλιανὴς (21/12) καὶ στὴ συνέχεια ὅλες μαρτύρησαν διὰ ἀποκεφαλισμοῦ.
Ὁ Ἅγιος Θεμιστοκλῆς (Ἑορτὴ Θεμιστοκλῆς)
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Θεμιστοκλέους, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὰ Μύρα της Λυκίας καὶ ἔζησε τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου.
Ἦταν βοσκὸς στὸ ἐπάγγελμα. τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὁ Ἀσκληπιός, ὁ ἄρχοντας τῆς Λυκίας, ξεκίνησε διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν καὶ ὁ στόχος του ἦταν νὰ συλλάβει τὸν Ἅγιο μάρτυρα Διοσκουρίδη. Ὁ Διοσκουρίδης ὅμως κατέφυγε στὸ ὅρος ὅπου ἔβοσκε ὁ Θεμιστοκλῆς τὰ πρόβατά του.
Οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἄρχοντα κίνησαν καὶ αὐτοὶ πρὸς τὸ ὅρος ὅπου καὶ συνάντησαν τὸν Θεμιστοκλῆ. Ὅταν ἐρωτήθηκε γιὰ τὴν πίστη του δὲν δίστασε οὔτε στιγμὴ νὰ ὁμολογήσει τὸν ἕναν καὶ μοναδικὸ Θεό.
Οἱ στρατιῶτες ἀκούγοντας τὴν ὁμολογία αὐτὴ τῆς πίστης του τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἄρχοντα Ἀσκληπιό. Παρ' ὅλο τὶς ἀπειλὲς ποὺ δέχθηκε ὁ Ἅγιος ἔμεινε ἀκλόνητος στὴν πίστη του. Αὐτὸ ἐξόργισε τὸν Ἀσκληπιὸ καὶ διέταξε τὸν βασανισμό του. Ὁ Ἅγιος Θεμιστοκλῆς παρέδωσε τὸ πνεῦμα του πάνω στὸ μαρτύριο.
Ἀπολυτίκιον. (Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ)
Ὡς ἐναθλήσας ἀπτοήτῳ καρδίᾳ, κατηγωνίσω τὸν ἀρχέκακον ὄφιν, καὶ τὸν Χριστὸν ἐδόξασας τοῖς ἄθλοις σου· ὅθεν συνηρίθμησαι, τῶν Μαρτύρων τοῖς δήμοις, Θεμιστόκλεις ἔνδοξε, Ἀθλητὰ γενναιόφρον· μεθ' ὧν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ἐλεηθῆναι τοὺς σὲ μακαρίζοντας.
Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Θαυματουργὸς Μητροπολίτης πάσης Ρωσίας (Ρῶσος)
Γεννήθηκε στὴ Βαλλύνια κατὰ τὸ δεύτερο ἤμιση τοῦ 13ου αἰῶνα ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς γονεῖς Θεόδωρο καὶ Εὐπραξία.
Ὅταν ἦταν μικρὸς δὲν μποροῦσε νὰ μιλήσει ἀλλὰ κατὰ θαυματουργικὴ παρέμβαση ἔγινε καλά.
Στα 12 του χρόνια μπῆκε στὸ μοναστήρι καὶ ἔμαθε καὶ τὴν τέχνη τῆς ἁγιογραφίας.
Με τὴν εὐλογία τοῦ ἡγουμένου του ἔζησε ἀπομονωμένος στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Ράτα. Ἐκεί σιγά-σιγά διαμορφώθηκε μιὰ μοναστικὴ ἀδελφότητα καὶ χτίστηκε μιὰ μονὴ πρὸς τιμὴν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἡ φήμη του εἶχε ἐξαπλωθεῖ παντοῦ.
Ἀνεδείχθηκε Μητροπολίτης Ρωσίας ὑποστηριζόμενος ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα τῆς Γαλικίας Γεώργιο Λβόβιχ καὶ χειροτονήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἀθανάσιο Α’.
Ἡ Πρωθιεραρχεία του σημαδεύθηκε ἀπὸ τὴν μεταφορὰ τῆς Μητροπολιτικῆς ἕδρας ἀπὸ τὸ Κίεβο στὴ Μόσχα, χωρὶς καὶ πάλι νὰ ἀλλάξει ὁ τίτλος τοῦ Μητροπολίτη Ρωσίας, γεγονὸς ποῦ ἐνίσχυσε τὴν θέση της Ἡγεμονίας ἀπέναντι στὶς ἄλλες.
Κατά τὴν ἐμφύλια διαμάχη μεταξὺ τῶν ἡγεμόνων Μιχαὴλ Γιαροσλάβιτς τοῦ Τβὲρ καὶ Γεωργίου Ντανίλοβιτς τῆς Μόσχας, ὑποστήριξε ἀνοικτὰ τὸν δεύτερο, διότι διέβλεπε τὴν ἀνάγκη ἑνώσεως τῶν μικρῶν Ρωσικῶν Ἡγεμονιὼν κάτω ἀπὸ μία πολιτικὴ ἕδρα καὶ ἕναν ἡγεμόνα.
Τελικὰ ὁ τίτλος τοῦ Μέγ. Ἡγεμόνα κατακτήθηκε ἀπὸ τὸν Ἡγεμόνα τῆς Μόσχας Ἰωάννη Α’ Ντανίλοβιτς Καλιτὰ (1326), ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὁ Μητροπολίτης Πέτρος ζήτησε τὴν ἀνέγερση τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Κρεμλίνου (Οὐσπένσκυ Σομπόρ), στὸν ὁποῖο καὶ ἐνταφιάσθηκε.
Ἰδιαίτερα σημαντικὰ εἶναι τὰ γραπτὰ ποὺ ἔχουν διασωθεῖ ἀπ' αὐτόν καὶ στὰ ὁποῖα ἐκφράζει τὴν ἀνησυχία καὶ τὴν φροντίδα του γιὰ τὸν πιστὸ λαό.Την ἐποχὴ ἐκείνη ἡ Ρωσία ὑπέφερε ἀπὸ τοὺς Τατάρους.
Τὸ 1313 ἐπισκέφθηκε τὸν Τατάρο Χὰν Οὐζμπὲκ στὸ στρατόπεδο τῆς Χρυσῆς Ὀρδῆς καὶ πέτυχε τὴν ἔκδοση ἑνὸς διατάγματος εὐνοϊκοῦ γιὰ τὴν ἐκκλησία. Ἐκοιμήθη στὶς 21 Δεκεμβρίου 1326.
Τὸ ἄφθαρτο λείψανό του βρίσκεται στὸ Κρεμλίνο στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου
Πληροφορίες ἀπό saint.gr, synaxarion.gr & proskynitis.blogspot.com
Ἀναδημοσίευση ἀπό Ἀναβάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου