Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Θηβαῖος
Ἀνῆκε σὲ πλούσια οἰκογένεια τῆς κάτω Θηβαΐδος τῆς Αἰγύπτου. Ὅταν ὁ Δέκιος ἐξαπέλυσε κατά τῶν Χριστιανῶν τὸν τρομερὸ διωγμό του, ὁ Ὅσιος σὲ νεαρὴ ἡλικία ἔχασε τοὺς γονεῖς του.
Ἐπειδὴ φοβήθηκε μήπως παραδοθεῖ στοὺς διῶκτες των Χριστιανῶν ἀπὸ τὸν ἄνδρα τῆς ἀδελφῆς του, τὸν γαμπρό του, ζήτησε παρηγοριὰ καὶ σωτηρία στὴν ἔρημο.
Ἀφοῦ πέρασε ὁ διωγμός του Δεκίου καὶ ἐπανῆλθε ἡ γαλήνη, ἀπατηλὴ ὅμως καὶ προσωρινή, ὁ Ὅσιος ἀποφάσισε νά ἐξακολουθήσει τὴν ἐρημική του διαμονή.
Στὴν ἔρημο ἀγάπησε τὸν ἀσκητικό βίο καὶ προχώρησε στὰ ἐνδότερα, ὅπου βρῆκε σπήλαιο, μέσα στὸ ὁποῖο πέρασε ὅλο τὸν χρόνο τῆς ζωῆς του μὲ πνευματικοὺς ἀγῶνες καὶ στερήσεις. Λέγεται μάλιστα ὅτι ἔξω ἀπὸ τὸ σπήλαιο ἔτρεχε δροσερότατη πηγὴ καί ὑπῆρχε φοίνικας, ἰδιαίτερα ψηλός.
Εκεὶ μέσα στὴν ἡσυχία της φύσεως, μελετοῦσε τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἄλλα ψυχωφελῆ βιβλία. Ἐκεῖ τον γνώρισαν καὶ διάφοροι ἄλλοι ἀναχωρητές, ποὺ εἶχαν ἀναζητήσει καὶ αὐτοί στὴν ἔρημο τὴν σωτηρία ἀπὸ τοὺς διῶκτες τους.
Τόσο μάλιστα ἦταν ὁλοφάνερη ἡ πνευματικὴ ὑπεροχὴ καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη του, ὥστε ὅλοι του ἀπέδιδαν σεβασμὸ καὶ ἀγάπη, καὶ τὸν ρωτοῦσαν γιὰ πολλὰ ζητήματα, εἴτε ἠθικῆς καὶ θεολογικῆς διακρίσεως, εἴτε ἀναφερόμενα στὴν προσωπική τοὺς ψυχικὴ κατάσταση.
Ὁ Ὅσιος ἀπαντοῦσε στὸν καθένα πατρικά, λύνοντας τὶς ἀπορίες τους, φωτίζοντας τὶς ἀμφιβολίες τους, στερεώνοντας τις πεποιθήσεις τους, καθοδηγῶντας τους στὸν τελειότερο βίο, χωρίς καθόλου νὰ ὑπερηφανεύεται, τιμῶντας καὶ τὸν μικρότερο ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς του καί συμπεριφερόμενος μὲ λεπτή, εὐγενῆ καὶ διακριτικὴ συμπεριφορά.
Ἡ φήμη τοῦ διακεκριμένου ἀναχωρητοῦ, ἔφθασε καὶ στὰ αὐτιὰ τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Ἦλθε λοιπὸν καὶ αὐτός, τὸ ἔτος 344 μ.Χ. στὸν Παῦλο. Καὶ τίποτα δὲν ἦταν συγκινητικότερο ἀπὸ τὴν συνάντηση τῶν δύο ἐκείνων ἁγίων ἀνδρῶν.
Ἄγνωστοι ἕως τότε ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον, ἀντάλλαξαν ἀδελφικότατα ἀσπασμὸ καὶ δοκίμαζαν ἀνέκφραστη χαρά, ὅσο διαρκοῦσε ἡ συνάντηση καί συνομιλοῦσαν καὶ ἐκφράζονταν ὁ καθένας μὲ ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὸν ἄλλον καί ταπεινὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του.
Μάλιστα ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἀπόρησε πῶς ἔφτασε ὁ Ὅσιος Παῦλος στὰ ἄβατα τῆς ἐρήμου, ὅπου ἄνθρωπος ποτὲ δὲν τόλμησε.
Μετά ἀπὸ μερικοὺς μῆνες ἐπανῆλθε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος. Τὴν προηγούμενη νύχτα εἶχε πεθάνει ὁ Ὅσιος Παῦλος καὶ δύο λιοντάρια ἔστεκαν κοντὰ στὸν τάφο του, τὸν ὁποῖο τὰ ἴδια μὲ τὰ νύχια τους τὸν εἶχαν ἀνασκάψει. Ἐκεῖ καί τὸν εἶχαν ἀποθέσει.
Ἦταν ἑκατὸν δέκα τριῶν ἐτῶν, ὅταν μετέστη εἰρηνικά πρὸς τὸν Κύριο. Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἐπέστρεψε, φέροντας μαζί του ὡς ἱερό κειμήλιο τὸ ράσο τοῦ Ὁσίου Παύλου.
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τὴ ἐπινεύσει, πρῶτος ὤκησας, ἐν τῇ ἐρήμῳ, Ἥλιου τὸν ζηλωτήν μιμησάμενος καὶ δι’ ὀρνέου τραφεῖς ὡς ἰσάγγελος, ὑπ’ Ἀντωνίου τῷ κόσμῳ ἐγνώρισαι. Παῦλε ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τόν φωστῆρα ἅπαντες τὸν ἐν τῷ ὕψει, ἀρετῶν ἐκλάμψαντα, ἀνευφημήσωμεν πιστοί, Παῦλον τὸν θεῖον κραυγάζοντες· Σὺ τῶν ὁσίων Χριστὲ ἀγαλλίαμα
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Καλυβίτης ὁ διὰ Χριστὸν πτωχός
Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Εὐτρόπιος καὶ ἦταν συγκλητικός. Ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Θεοδώρα.
Ὁ Ἰωάννης ἀπὸ πολύ μικρὴ ἡλικία ἀγάπησε τὸν μοναχικὸ βίο καὶ φοβούμενος μήπως, ριπτόμενος στὸν κοσμικὸ στρόβιλο, ἔχανε τὸ ἠθικό του καὶ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του, ἔφυγε ἀπὸ τὴν πατρικὴ οἰκία καὶ ἦλθε στὴ Μονὴ τῶν Ἀκοιμήτων, ὅπου ἐκάρη μοναχός.
Ἀλλά, μὲ τὸν καιρό, ἡ ἀγάπη τῶν γονέων του τὸν ἔβαλε στόν πειρασμὸ τῆς ἐπιστροφῆς στὴν πατρικὴ οἰκία. Ὁ πειρασμὸς ἔγινε ἀκόμα μεγαλύτερος, ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι ἡ μητέρα του ἦταν ἀπαρηγόρητη γιά τὴν ἐξαφάνισή του, ὁ δὲ πατέρας του ζοῦσε βίο κοσμικό, ξοδεύοντας τα πλούτη του σὲ ματαιότητες καὶ φαντασίες.
Ἐπιθύμησε λοιπὸν νὰ τοὺς δεῖ, ὄχι μόνο γιὰ νὰ ἀναπαύσει μὲ τὴν παρουσία του τὴν ψυχή τους, ἀλλὰ καί γιὰ νὰ παρηγορήσει τὴ μητέρα του καὶ νὰ συντελέσει στὴ μετάνοια του πατέρα του.
Θὰ ἦταν ὅμως αὐτὸ δυνατό, ἐὰν παρουσιαζόταν ὡς υἱός τους καί τοὺς ἀπηύθυνε τὶς συμβουλὲς καὶ τὶς παρακλήσεις του;
Σχετικά, λοιπόν, μὲ τὸ πρόβλημά του πληροφόρησε τὸν ἡγούμενο τῆς Μονῆς καὶ τοῦ ζήτησε νὰ ἐπιτρέψει νὰ πάει στοὺς γονεῖς του. Ὁ ἡγούμενος, πράγματι, ἔδωσε τὴν εὐλογία του νὰ πραγματοποιήσει τὴν ἐπιθυμία του.
Ἔτσι ὁ Ὅσιος, ἐνδύθηκε μὲ παλαιὰ καὶ τριμμένα ράσα καὶ μὲ τὴν πτωχικὴ αὐτὴ ἐμφάνιση, ἔφθασε ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι τῶν γονιῶν του.
Τοὺς παρουσιάσθηκε ὡς μοναχός, χωρὶς νὰ τοὺς πεῖ ποιός εἶναι. Ἡ εὐγένεια τῆς φυσιογνωμίας του καὶ ἡ φρόνηση τῶν λόγων του ἔκαναν τὴν μητέρα του νὰ τὸν παρακαλέσει νά ἔρχεται καθημερινὰ στὸ σπίτι.
Ἀλλὰ καὶ ὁ πατέρας του τὸν συμπάθησε γιά τὴν εὐεργετικὴ ἐπιρροὴ ποὺ ἐξάσκησε στὴν καρδιὰ τῆς συζύγου του.
Κατασκεύασε, λοιπόν, ἔξω, στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ, μιὰ πολὺ μικρὴ καλύβα ὅπου καί ἔμενε, χωρὶς κανεὶς νὰ γνωρίζει ποιός ἦταν. Μετὰ τρία χρόνια οἱ προσπάθειές του, μὲ τὴ θεία Χάρη, ἄρχισαν νὰ ἀποφέρουν καρπούς.
Ὁ πατέρας του ἄρχισε νὰ ζεῖ Χριστιανικὴ ζωὴ καὶ ἡ μητέρα του εἶχε ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ ζόφο τῆς ἐπιθυμίας. Καὶ τότε ὁ Ἰωάννης σκέφθηκε, ὅτι πλησίαζε ἡ ὥρα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ φανερωθεῖ.
Ἀλλὰ ὁ Κύριος της ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ἡ ὄντως ζωή, τοῦ γνώρισε μὲ μυστικὸ τρόπο, ὅτι ἦταν ἡ ὥρα νὰ τὸν καλέσει πλησίον Του. Τότε ὁ Ὅσιος κάλεσε κοντά του τοὺς γονεῖς του, τοὺς ἔδειξε τὸ χρυσόδετο Εὐαγγέλιο, τὸ ὁποῖο εἶχαν φτιάξει πρὸς χάρη του καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτό τους φανέρωσε τὸν ἑαυτό του.
Μὲ γαλήνη τους ἀπηύθυνε λόγους παρηγοριᾶς καὶ ἐγκαρδιώσεως καὶ τούς παρακάλεσε νὰ μείνουν ἀφιερωμένοι στὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον, ἀφιερώνοντας τὰ πλούτη τους στοὺς πτωχοὺς καὶ ἐνδεεῖς τῶν ὁποίων ἡ ζωὴ φθείρεται καί ἡ ἀξιοπρέπεια κινδυνεύει ἀπὸ τὶς ἔσχατες στερήσεις.
Ἀκολούθως, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὰ χέρια τοῦ θεοῦ.
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐκ βρέφους τὸν Κύριον, ἐπιποθήσας θερμῶς, τὸν κόσμον κατέλιπες, καὶ τὰ ἐν κόσμῳ τερπνά, καὶ ἤσκησας ἄριστα ἔπηξας τὴν καλύβην, πρὸ πυλῶν σῶν γονέων ἔθραυσας τὰς ἐνέδρας, τῶν δαιμόνων παμμάκαρ δι' ὃ σὲ Ἰωάννη ὁ Χριστός, ἀξίως ἐδόξασε.
Κοντάκιον. Ἦχος β’ Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ποθήσας σοφέ, πτωχείαν χριστομίμητον, γονέων των σῶν, τὸν πλοῦτον ἐγκατέλιπες, καὶ τὸ Εὐαγγέλιον ἐν χερσί σου κρατῶν ἠκολούθησας, Ἰωάννη Χριστῷ τῷ Θεῷ, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.
Ὁ Ἅγιος Πανσόφιος
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Πανσόφιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ ἦταν τέκνο του Νείλου, ὁ ὁποῖος εἶχε τιμηθεῖ μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀνθύπατου.
Ἔζησε κατά τὸν 3ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ στόλισε τὴν Ἀλεξάνδρεια, ἡ ὁποία εἶχε γνωρίσει τόσους περιπετειῶδες καὶ κρίσιμους ἀγῶνες τῆς πίστεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα του, διένειμε ὁλόκληρη τὴν περιουσία του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀποσύρθηκε στὴν ἔρημο, ὅπου ἐπιδόθηκε στὴν ἄσκηση, στὴ μελέτη καὶ στὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν.
Ἐκεῖ, μέσα ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες, ἔμαθε ὅτι ἡ πτωχεία ἐλευθερώνει ἀπό τὴν ἐπιρροὴ τοῦ ὑλικοῦ, ἡ παρθενία ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ἐπιρροή του σαρκικοῦ ὑλικοῦ καὶ ἡ ὑπακοὴ ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρικὴ ἐπιρροή τοῦ ἐγώ. Εἶναι ἡ θεία υἱοθεσία.
Στὴν ἔρημο διέμεινε εἴκοσι ἑπτά χρόνια. Μετὰ ὅλο αὐτὸ τὸν καιρὸ ἐπέστρεψε στὴν γενέτειρά του, θωρακισμένος μὲ τὰ ὅπλα τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ἁγιότητας, γιὰ νὰ ἐργασθεῖ ὑπὲρ τῆς πίστεως.
Τότε ξέσπασε ὁ διωγμὸς τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Ὁ Ἅγιος προσκλήθηκε ἐνώπιον τοῦ αὐτοκρατορικοῦ διοικητοῦ καὶ διατάχθηκε νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό.
Ὁ Πανσόφιος, ὄχι μόνο ἀρνήθηκε, ἀλλὰ ἐπέδειξε σὲ αὐτὸν τὸ ψεῦδος τῆς εἰδωλολατρίας. Τότε ὁ τύραννος ἔδωσε ἐντολὴ καὶ μαστίγωσαν τὸν Ἅγιο μέχρι θανάτου.
Ἔτσι ὁ Ἅγιος Πανσόφιος, κάτω ἀπὸ τὰ βάρβαρα καὶ λυσσώδη κτυπήματα τῶν στρατιωτῶν, μαρτύρησε καὶ ἔλαβε τὸ στέφανο τοῦ μαρτυρίου τῆς δόξας.
Οἱ Ἅγιοι Ἕξι Πατέρες
Εἶναι ἄγνωστο, ποὺ καὶ πότε οἱ Ἅγιοι ἕξι Πατέρες ἔζησαν.
Κοιμήθηκαν μὲ εἰρήνη, ἂν καὶ ἀναφέρονται ὡς Μάρτυρες.
Ὁ Ὅσιος Ἀλέξανδρος ὁ Ἀκοίμητος
Διακρινόταν γιὰ τὴν φιλομάθεια καὶ τήν ἀρετή του. Μελετοῦσε ἀδιάλειπτα τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀποφάσισε νά ἐγκαταλείψει τὸν κόσμο καὶ νὰ ἀφιερωθεῖ στὸν Θεό.
Ἀφοῦ διένειμε τα ὑπάρχοντά του στοὺς πτωχοὺς ἦλθε στὴ Συρία, ὅπου ἔγινε μοναχὸς σὲ μονή τῆς ὁποίας ἡγούμενος ἦταν ὁ μοναχὸς Ἠλίας.
Ἀφοῦ ἔμεινε ἐκεῖ τέσσερα χρόνια, ἔζησε στὴν ἔρημο ὡς ἀναχωρητὴς ἐπὶ ἑπτὰ χρόνια. Ἐπανῆλθε στή Συρία, ὅπου ἵδρυσε μοναστήρι στὴ δεξιὰ ὄχθη τοῦ Εὐφράτη ποταμοῦ καί ἄρχισε νὰ ἐργάζεται ἱεραποστολικὰ κηρύττοντας τὸ Εὐαγγέλιο.
Λίγο ἀργότερα ἔρχεται στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἱδρύει νέα μονὴ πλησίον του οἴκου τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μηνά.
Ἀλλὰ ἦρθε σὲ προστριβὴ μὲ τὸν Πατριάρχη Σισσίνιο (426-427 μ.Χ.) καὶ τοὺς ἄρχοντες, τοὺς ὁποίους ὡς ζηλωτής ἔλεγχε ἐὰν θεωροῦσε ὅτι ἔπρατταν κάτι ἄτοπο.
Ἔτσι, μετὰ ἀπὸ περιπέτειες, ἐγκαταστάθηκε στὰ βορειοανατολικά της Βιθυνίας, σὲ τόπο καλούμενο Γομών. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Ἀλέξανδρος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.
Ὁ Ὅσιος Ἀλέξανδρος εἶναι οὐσιαστικὰ ὁ πρῶτος ἱδρυτὴς τῆς μονῆς τῶν Ἀκοιμήτων. Ἔτσι λέγονταν οἱ μοναχοὶ τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ ζοῦσαν κοινοβιακὰ καί χωρίζονταν σὲ ὁμάδες, ποὺ ἀνυμνοῦσαν διαδοχικὰ τὸ Θεὸ καθ’ ὅλη τὴν ἡμέρα καὶ τὴ νύχτα, ὥστε νὰ μὴν ἔπαυε ποτὲ στὴ Μονή τους ἡ προσευχή.
Ἀπολυτίκιον.
Οἱ Ἅγιοι Ἐλπίδιος, Δάνακτος καὶ Ἑλένη
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο καὶ τὴν Μαρτυρία τῶν Ἁγίων.
Ἡ Ἁγία Σεκουνδίνη
Ἡ Ἁγία Σεκουνδίνη ἄθλησε ἐπὶ αὐτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.).
Δὲν ἔχουμε περισσότερε λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο τῆς Ἁγίας.
Ἡ Ἁγία Ἴτα ἐξ Ἰρλανδίας
Ἵδρυσε τὴν Μονή τοῦ Κίλλεντι καὶ συγκέντρωσε γύρω της πολλὲς εὐσεβεῖς παρθένους. Διῆλθε ἀσκητικότατο βίο, μὲ βάση τὴ νηστεία, τὴ μελέτη καὶ τὴν προσευχή. Δίδασκε περὶ τοῦ μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἔφθασε σὲ πολὺ ὑψηλά μέτρα τελειώσεως καὶ θεωρίας.
Ἔτσι ἀναγνωρίζεται ὡς πνευματικὴ μητέρα πολλῶν Ἰρλανδῶν Ἁγίων. Ἵδρυσε σχολὴ στὴν ὁποία δίδασκε τὰ μικρὰ παιδιά γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἐμφύτευσε στὴν καρδιά τους τὴν ἀγάπη γιὰ τόν Χριστό.
Ὁ Ὅσιος Πρόχορος
Ὁ Ὅσιος Πρόχορος καταγόταν ἀπὸ τὴ Βουλγαρία καὶ ἔζησε περὶ τὰ τέλη του 10ου καὶ ἀρχὲς τοῦ 11ου αἰῶνος μ.Χ. Ἀσκήτεψε στὴ Μονὴ Βράνσκι της Βουλγαρίας κοντὰ στὸν ποταμὸ Πσίνζα καὶ κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη.
Ὁ Ὅσιος Γαβριήλ
Ἀγάπησε τὴ μοναχική πολιτεία καὶ ἐκάρη μοναχὸς στὴ μονή του Λέσνοβο. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη στὶς ἀρχὲς τοῦ 12ου αἰῶνος μ.Χ.
Ὁ Ὅσιος Βαρλαάμ
Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 6 Νοεμβρίου. Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἐπαναλαμβάνεται σήμερα ἡ μνήμη του.
Πληροφορίες ἀπό Saint.gr καί synaxarion.gr
Απολυτίκια ἀπό
Ἀναδημοσίευση ἀπό Ἀναβάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου