Τί λέγει; «Ἐγώ εἰμι, ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς· ὁ ἐρχόμενος πρός με οὐ μή πεινάσῃ» (Ἰωάν. στ´ 35). Πῶς ὅμως θά πᾶμε στό Δεῖπνο; «Ὁ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει, μή διακρίνων τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου» (Α´ Κορ. ια´, 29).
Δηλαδή, ὅποιος μεταλαμβάνει ἀναξίως, τρώγει καί πίνει κατάκριμα καί καταδίκη στόν ἑαυτόν του. Γι ̓ αὐτό συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος: «πολλοί ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι καί κοιμῶνται ἱκανοί (Α´ Κορ. ια´ ,30).
Γι ̓ αὐτό ὑπάρχουν μεταξύ σας πολλοί ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι καί ἀπέθαναν ἀρκετοί.
Τί πρέπει νά κάνουμε;
Συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω» (Α´ Κορ. ια´, 28). Δηλαδή, ἄς ἐξετάζη μέ προσοχή κάθε ἄνθρωπος τόν ἑαυτόν του καί ἀφοῦ προετοιμασθῆ μέ τήν ἐξέταση αὐτή, τότε ἄς τρώγη ἀπό τόν καθαγιασμένο ἄρτο καί ἄς πίνη ἀπό τό καθαγιασμένο ποτήριο.
* * *
Μία ὡραία διδακτική ἱστορία βλέπουμε στό βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «῞Οταν λειτουργοῦσε ὁ ῞Αγιος, ἔβλεπε τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα νὰ κατέρχεται στὰ Τίμια Δῶρα. Αὐτὸ τὸ ἔβλεπε μόνον αὐτός, ἐπειδὴ εἶχε καθαρὴ καὶ ἀμόλυντη ψυχή. Κάποτε ὅμως λειτούργησε ὁ ῞Αγιος μὲ ἕνα Διάκονο. ̔
Ο Διάκος κοίταξε κατὰ τὸ γυναικωνίτη, εἶδε μιὰ ὡραία γυναίκα καὶ σκανδαλίσθηκε. Τοῦτο τὸ κατάλαβε ὁ ̔Ιερὸς Χρυσόστομος, διότι δὲν εἶδε ἀκόμη τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ κατέρχεται, ὅπως τὸ ἔβλεπε ἄλλοτε.
Γι ̓ αυτό δέν ἐπέτρεψε στόν Διάκονο νά συνεχίση νά συμμετέχη στή θεία Λειτουργία. Τότε ἀμέσως εἶδε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο νὰ κατέρχεται ἐπάνω στὰ Τίμια Δῶρα. ῞Υστερα, γιὰ νὰ μὴ ξανασυμβῆ αὐτὸ στὸ μέλλον, διέταξε νὰ φτιάξουν στὸ γυναικωνίτη τὰ δικτυωτὰ πλέγματα, τὰ λεγόμενα καφάσια, ὥστε νὰ βλέπουν μὲν οἱ γυναῖκες πρὸς τὸ ῞Αγιο Βῆμα, οἱ δὲ κληρικοὶ νὰ μὴ βλέπουν τὶς γυναῖκες.
Τὰ καφάσια αὐτὰ διετηρήθησαν στὶς ̓Εκκλησίες καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Σὲ μερικὲς μάλιστα ἐπαρχίες ἴσως ὑπάρχουν ἀκόμη. Δυστυχῶς στὴν ἐποχή μας, οἱ Χριστιανοὶ δὲν προσέχουν ὅσο πρέπει τὴν ἀξία τῆς ἁγνότητος καὶ τῆς ἠθικῆς κα- θαρότητος. Δὲν ἐπιδιώκουν τὸν ἁγιασμό, «οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον». Δὲν ἀγωνίζονται ὅσον πρέπει νὰ διατηροῦνται ἁγνοί «ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ Πνεύματος».
* * *
Στὸ Γεροντικὸ διαβάζουμε: Διηγήθηκε κάποιος ἀπὸ τοὺς πατέρες γιὰ ἕνα Ἀββᾶ Παῦλο, ὅτι ἦταν ἀπὸ τὰ κάτω μέρη τῆς Αἰγύπτου, κατοικοῦσε δὲ στὴ Θηβαΐδα. Αὐτὸς κρατοῦσε στὰ χέρια του τὰ κερασφόρα ἑρπετὰ καὶ τοὺς σκορπιοὺς καὶ τὰ φίδια καὶ τὰ ἔσχιζε καταμεσίς.
Τοῦ ἔβαλαν οἱ ἀδελφοὶ μετάνοια λέγοντας: «Πές μας, τί ἔργο ἔκαμες καὶ ἔλαβες αὐτὸ τὸ χάρισμα;» καὶ τοὺς ἀπάντησε: «Συγχωρῆστε μ ε , πατέρες. Ἂν κάποιος ἀποκτήση καθαρὴ ψυχὴ, ὅλα ὑποτάσσονται σ ̓ αὐτόν, ὅπως στὸν Ἀδάμ, ὅταν ἦταν στὸν Παράδεισο, πρὶν παραβῆ τὴν ἐντολή». «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεός», λέγει ὁ προφήτης Δαυὶδ στὸν 50ό ψαλμό.
* * *
Ὁ δὲ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ λέγει: «Ἡ καθαρότης εἶναι ἡ τελεία λησμοσύνη καὶ ἄγνοια τῶν τρόπων τῆς δευτέρας φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, οἱ ὁποῖοι προέρχονται ἀπὸ τὴν παρακοὴ καὶ τοὺς ὁποίους ἐφεῦρε καὶ αὔξησε ἡ φύση μας (μετὰ τὴν ἁμαρτία) ἀπὸ τὰ πράγματα τοῦ παρόντος κόσμου.
Ἐκεῖνος λοιπόν, ποὺ θὰ κατορθώση νὰ εὑρεθῆ ἔξω ἀπὸ αὐτὰ ἢ μᾶλλον ἐκεῖνος ποὺ θὰ βγάλη ἔξω ἀπὸ τὴν ψυχὴ του ὅλες τὶς παρὰ φύσιν καταστάσεις καὶ ἀσχήμιες καὶ θὰ φτάση στὸ σημεῖον λησμοσύνης ὅλων αὐτῶν, ἐξ αἰτίας τῆς ἠθελημένης ἀγνοίας αὐτῶν καὶ τῆς περὶ αὐτὰ ἀπραξίας εἶναι φανερό, ὅτι ἐπανέκτησε τὴν πρὸ τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἁπλότητα καὶ ἀκακία καὶ ἔγινε, κατὰ τὴν προαίρεση καὶ τὴν ψυχικὴ κατάσταση ἕνα πραγματικὰ ἀθῷο νήπιο, χωρὶς νὰ ἔχη τὰ ἐλαττώματα τοῦ νηπίου».
* * *
Πῶς ὅμως καθαριζόμαστε ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Λέγει ο Μέγας Βασίλειος: «Κι ὅπως καθαριζόμαστε μέ τό νερό καί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα (δηλ. τό βάπτισμα) ἔτσι καθαριζόμαστε ἐπίσης μέ τά δάκρυα καί τήν ἐξομολόγηση. Ἡ ἁμαρτία δέν κρύβεται μέ τήν διάπραξη ἄλλης ἁμαρτίας, ἀλλά μέ ή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση».
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2062, 20 Μαρτίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου