Ὁ «Θεοποιημένος» διάλογος. Στυλιανός Λαγουρός

  Ὁ ”Θεοποιημένος”   διάλογος καὶ ἡ …Μεσσηνιακὴ ἀναιμία «Ὁ ἀληθινός Θεός τῶν χριστιανῶν δέν ἐπαρκεῖ πλέον “στό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον” γι’ αὐτό καί ἐξορίζεται στά ἀζήτητα καί θεοποιεῖται ὁ… Διάλογος ὡς νέος… σωτήρας τοῦ κόσμου».

• ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ Κοινοβούλιο, ἐπέλεξε αὐτή τή φορά νά ὁμιλήσει ὁ Σεβ. ἐπίσκοπος Μεσσηνίας κ. Χρυσ. Σαββάτος. Καί πρoσέθεσε ἄλλη μιά ἐπιτυχία στό πλούσιο ἐνεργητικό τῶν διαλέξεών του. Βεβαίως τήν ὁμιλία αὐτή κάλλιστα θά μποροῦσε νά τήν ἐκφωνήσει κι ἕνας ὁποιοσδήποτε ἄλλος ἐκπρόσωπος ὁμογενοποιημένου θρησκεύματος.

• Η «ΛΑΜΠΡΗ» αὐτή ὁμιλία τοῦ Σεβ. κ. Χρυσ. Σαββάτου σημαίνει ὅτι ἐφ’ ὅσον ἐκπροσωποῦσε τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλαδική Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία αὐτή νοσεῖ βαθύτατα καί ἔχει ἀνάγκη νά εἰσαχθεῖ στήν ἐντατική γιά θεραπεία ἀπό τήν… μεσσηνιακή ἀναιμία!
• Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Μεσσηνίας ὑποστήριξε στό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο ὅτι «μόνο μέ τόν διάλογο θά πετύχουμε τήν εἰρηνική συμβίωση», ὁ ὁποῖος «…εἶναι ὁ μόνος παράγοντας πού θεμελιώνει τήν συνεργασία μεταξύ τῶν διαφορετικῶν Θρησκειῶν καί Θρησκευτικῶν Πολιτισμῶν».

 • ΤΟ ΟΤΙ ὁ Σεβ. ἐπίσκοπος κ. Χρυσ. Σαββάτος μίλησε στό παρδαλό Εὐρωκοινοβούλιο ἔχοντας μιά μικρή δικαιολογία νά τούς συγχύσει περισσότερο ἀπό ὅσο εἶναι συγχυσμένοι, αὐτό δέν τόν ἀμνηστεύει. Ὁ ἐπίσκοπος κ. Χρυσ. Σαββάτος, ἀφοῦ ἐπέλεξε νά ὁμιλήσει στόν χῶρο αὐτό, ἔπρεπε νά ὁμιλήσει ὡς ὀρθόδοξος χριστιανός ἐπίσκοπος καί ὄχι ὡς μεταπράτης τῆς Νέας Ἐποχῆς ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο..

 • ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ τῆς ὁμιλίας του προσφέρεται εὐχερῶς γιά νά ἀπορεῖ κάποιος, ποῖος ὁ σκοπός αὐτῆς τῆς ὁμιλίας; Κρῖμα, πού ὁ Σεβ. ἐπίσκοπος κ. Χρυσ. Σαββάτος, ἔχασε μιά μοναδική εὐκαιρία νά ὁμολογήσει Χριστόν, τήν πηγή τῆς Μόνης Ἀλήθειας καί ὄχι τήν «πανθρησκεία» τῆς παγκοσμιοποιημένης Βαβυλωνίας.

• ΤΟ ΒΑΡΥΓΔΟΥΠΟ θέμα τῆς ὁμιλίας του ἦταν «Οἱ θρησκεῖες καί οἱ Ἐκκλησίες, παράγοντες εἰρήνης, καταλλαγῆς καί ἀλληλεγγύης» καί ἀπ’ αὐτή τήν βάση, θεώρησε ὡς πρωταρχικό παράγοντα «εἰρήνης καί καταλλαγῆς» τόν «διάλογο μεταξύ τῶν θρησκειῶν καί κοινωνιῶν». (!)

• ΚΑΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ: «Μέσα ἀπό αὐτήν λοιπόν τήν διαλεκτική διαδικασία τό ἀξιολογικό ἐρώτημα πλέον δέν εἶναι ποιός Πολιτισμός, ποιά Ἐκκλησία, ἤ ποιά Θρησκεία εἶναι ὀρθή στό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, ἀλλά πῶς, καί ποιές λύσεις μποροῦν νά προτείνουν ἔμπρακτα στό ἀδιέξοδό των σημερινῶν σχέσεων μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἀλλά καί μεταξύ τους σέ μία διαλεκτική μέ τήν κοινωνία»(!!)

• ΔΗΛΑΔΗ ἄν καταλάβαμε καλά, τό «Ἐγώ εἰμι ἡ Ἀλήθεια καί ἡ ζωή» ἔστω καί ἄν εἶναι ὀρθό, δέν βαρύνει στόν Παγκόσμιο Διάλογο ἀλλά μόνον ὁ τελευταῖος θά ὁδηγήσει στήν… εἰρήνη καί στήν καταλλαγή τοῦ κόσμου…; Ὁ ἀληθινός Θεός τῶν χριστιανῶν δέν ἐπαρκεῖ πλέον «στό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον» γι’ αὐτό καί ἐξορίζεται στά ἀζήτητα καί θεοποιεῖται ὁ… Διάλογος ὡς νέος… σωτήρας τοῦ κόσμου(!!)

•Η ΜΟΝΗ ἀναφορά στόν «ἐξορισμένο» Θεό, ἀπό τήν πεντασέλιδη ὁμιλία τοῦ Σεβ. κ. Χρυσ. Σαββάτου, ἀναφέρεται στό τέλος, ὅταν χαρακτηρίζει τόν θεοποιημένο «Διάλογό» του ὡς «δῶρον Θεοῦ». Πάλι καλά. Ἀλλά τίνος «Θεοῦ»; τίνος «Δῶρον»; Τοῦ «θεοῦ» Διαλόγου μέ τούς «θεούς» τῆς Πανθρησκείας;

ΤΟΥ «ΓΙΑΧΒΕ» τῶν Σιωνιστῶν, ὑπονο­μευτῶν τῆς παγκόσμιας τάξης καί θανάσιμων ἐχθρῶν τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν;
ΤΟΥ «ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΟΣ» τῆς Στοᾶς τῶν τεκτόνων, πού ὅπως λέγεται καί «ἐπίσκοποι» εἶναι μέλη της;
ΤΟΥ «ΑΛΛΑΧ» τῶν ἰσλαμιστῶν, τῆς Ἄλ Κάιντα, τῶν ταλιμπάν, τῶν σιϊτῶν, τῶν σουνιτῶν, πού προσφέρουν σάν λύση τήν ἐπικράτηση τῆς Τζιχάντ καί θάνατος στούς ἀπίστους χριστιανούς;
ΤΟΥ «ΒΟΥΔΑ», τῆς νιρβάνα καί τῆς ἀπραξίας καί τοῦ μίσους γιά τή ζωή;
ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» τῶν ὀλυμπίων θεῶν τῆς δωδεκαθεΐτισσας θρησκείας τῶν «Ἑλλήνων» νεοπαγανιστῶν;
ΤΟΥ «ΠΡΩΤΕΥΟΝΤΟΣ» θεοποιημένου πάπα ἐπικυρίαρχου πασῶν τῶν… θρησκειῶν καί αὐτοκρατοριῶν;
ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» τῆς Παγκόσμιας Διακυβέρνησης τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ ἑωσφόρου τοῦ σκότους;
ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» τῶν νεοναζί γερμανοαμερικανῶν τοκογλύφων ἀπανθρώπων, τῶν λαῶν γενοκτόνων;
ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» τῶν διαβολικῶν σατανιστῶν καί τῆς μαύρης μαγείας τῶν πυρομανῶν;
ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» τῶν μορμόνων καί τῶν σύν αὐτοῖς 2000 καί πλέον ὁμάδων-σεκτῶν, τῆς ἀμερικανικῆς παραφροσύνης;
ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» τῆς σκοτεινῆς Λέσχης Μπίντελμπεργκ;
ΤΙΝΟΣ «ΘΕΟΥ» ἀπό ὅλους αὐτούς τούς «θεούς» καί ἄλλους τόσους δῶρον εἶναι, ἐπιτέλους, ὁ «Διάλογος τῆς καταλλαγῆς»;

• ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ὁ ἴδιος μίαν ἀπάντηση στά πολλαπλά ἐρωτήματα πού ἀνακύπτουν ἀπό τήν ὁμιλία του στό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ὁ ἐπίσκοπος Μεσσηνίας κ. Χρυσ. Σαββάτος, τόν παραπέμπουμε στό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Ἀργά βαδίζει ὁ Χριστός» (Ἐκδ. «Ἐν Πλῷ», Ἀθήνα 2012) γιά νά διαπιστώσει πόσο ὑπομονητικός εἶναι Αὐτός πού δέν βιάζεται νά ἀνεβεῖ καί νά ξεπεράσει βουνά καί χαράδρες ἀποστασίας, ἀπέραντες ἐρήμους καυτῆς ἄμμου ἀπιστίας, ἀποκλίσεων καί ντροπῆς, σάν αὐτές πού «ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι» καί λοιποί «ἐκκλησιαστικοί», ὁμογενοποιημένοι πανθρησκειακοί, οἰκουμενιστές, δέν διστάζουν, ὡς «λύκοι βαρεῖς», νά συγχύζουν κατασπαράζοντας τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ!

• Ο ΣΕΒ. ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Μεσσηνίας κ. Χρυσ. Σαββάτος, ἀτύχησε στό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ἐκθέτοντας τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, καί ὡς ἐκ τούτου ἡ Ἱ. Σύνοδος ἔχει ὑποχρέωση νά τοῦ ζητήσει ἐξηγήσεις καί νά ἀφήσει κατά μέρος τό «φιλάδελφον»(!!)

Περιοδ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ», ἀρ. φ. 59, Ἀπρ.-Ἰούν. 2013