Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Πολλές φορὲς παρατηροῦμε στὴν Ἐκκλησία φαινόμενα ἀποκαρδιωτικά, τὰ ὁποῖα θὰ ἀποφεύγονταν ἐὰν οἱ πρωταγωνιστές τους
(συνήθως μεγαλόσχημοι κληρικοί) σέβονταν τὶς παραδόσεις καὶ
εἶχαν εὐαισθησία ἀπέναντι στὰ ἀπὸ αἰῶνες καθιερωμένα.
Δυστυχῶς, τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ ἡ ἀδιάκοπη τάση ἐκσυγχρονισμοῦ εἶναι οἱ κύριες αἰτίες τῆς κακοδαιμονίας.
Κληρικοὶ ποὺ δὲν ἔζησαν μέσα στὴν παράδοση, ἀλλὰ μετὰ τὴ χειροτονία τους ἀναγκάστηκαν νὰ τὴν ἀκολουθήσουν, τηρώντας τοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους, νιώθουν ἄβολα καὶ ἐπιδιώκουν ἀλλαγές, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάτι καλύτερο θὰ προκύψει στοὺς ἴδιους καὶ στὸ ποίμνιό τους.
Περιφρονώντας τὸ ζωογόνο πνεῦμα τῆς παράδοσης, προτείνουν ἀλλαγές, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ὡς συνέχειά της καὶ ἐμπλουτισμός της, ἀφοῦ στὴν πραγματικότητα ἀνατρέπουν τὰ πάντα καὶ κατεδαφίζουν ἐκεῖνα, ποὺ χτίστηκαν ἀπὸ ἐνάρετους κληρικοὺς καὶ μοναχούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους στραμμένα στὴν αἰώνια βασιλεία καὶ ὄχι στὴν παροῦσα ζωή.
Ἡ προσπάθεια τῶν ἀντιπαραδοσιακῶν κληρικῶν ἐμπνέεται ἀπὸ τὸν ἀνατροπέα τῶν πάντων διάβολο, ὁ ὁποῖος μὲ τρόπο ὕπουλο προσπαθεῖ νὰ ἀντικαταστήσει τὴν καθαρὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς διάφορες ἐφάμαρτες παραδόσεις τοῦ κόσμου.
Γι᾽ αὐτὸ χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ἀλλὰ καὶ ταπείνωση. Ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στηρίζεται στὴν ἄγνοια πολλῶν, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὴν παράδοση ἀποκομμένη ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ταυτίζουν μὲ τὶς ἁπλὲς συνήθειες τῶν ἱερέων.Ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι.
Ἡ παράδοση δὲν εἶναι συνήθεια. Εἶναι κάτι πολὺ πιὸ σπουδαῖο καὶ πιὸ βαθύ. Κάτι ποὺ γιὰ νὰ τὸ κατανοήσεις χρειάζεται πίστη καὶ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀναφέρεται στὸ θέμα αὐτὸ μὲ σαφήνεια καὶ μακάρι ὅλοι νὰ ἀποδεχτοῦν τὸ διευκρινιστικό του λόγο: «Τὰ δόγματα καὶ οἱ παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἀντίθετα μεταξύ τους· διότι τὰ δόγματα τῆς Πίστεως συνιστοῦν τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας θεμελιώνονται ἐπάνω στὰ δόγματα τῆς Πίστεως».
Στὴ συνεχῶς μεταβαλλόμενη ἐποχή μας οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ μένουν σταθεροὶ καὶ νὰ προβάλλουν τὴ διδασκαλία καὶ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀποφεύγοντας καθετὶ τὸ νεωτερικό.Ὅσοι δὲν μποροῦν νὰ κάνουν κάτι τέτοιο, εἶναι προτιμότερο νὰ πάρουν ἄλλες ἀποφάσεις γιὰ τὴ ζωή τους, γιὰ νὰ σταματήσει ὁ σκανδαλισμὸς καὶ ἡ φθορὰ τῶν συνειδήσεων τῶν πιστῶν.
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2017 4 Ἀπριλίου 2014
Δυστυχῶς, τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ ἡ ἀδιάκοπη τάση ἐκσυγχρονισμοῦ εἶναι οἱ κύριες αἰτίες τῆς κακοδαιμονίας.
Κληρικοὶ ποὺ δὲν ἔζησαν μέσα στὴν παράδοση, ἀλλὰ μετὰ τὴ χειροτονία τους ἀναγκάστηκαν νὰ τὴν ἀκολουθήσουν, τηρώντας τοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους, νιώθουν ἄβολα καὶ ἐπιδιώκουν ἀλλαγές, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάτι καλύτερο θὰ προκύψει στοὺς ἴδιους καὶ στὸ ποίμνιό τους.
Περιφρονώντας τὸ ζωογόνο πνεῦμα τῆς παράδοσης, προτείνουν ἀλλαγές, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ὡς συνέχειά της καὶ ἐμπλουτισμός της, ἀφοῦ στὴν πραγματικότητα ἀνατρέπουν τὰ πάντα καὶ κατεδαφίζουν ἐκεῖνα, ποὺ χτίστηκαν ἀπὸ ἐνάρετους κληρικοὺς καὶ μοναχούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους στραμμένα στὴν αἰώνια βασιλεία καὶ ὄχι στὴν παροῦσα ζωή.
Ἡ προσπάθεια τῶν ἀντιπαραδοσιακῶν κληρικῶν ἐμπνέεται ἀπὸ τὸν ἀνατροπέα τῶν πάντων διάβολο, ὁ ὁποῖος μὲ τρόπο ὕπουλο προσπαθεῖ νὰ ἀντικαταστήσει τὴν καθαρὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς διάφορες ἐφάμαρτες παραδόσεις τοῦ κόσμου.
Γι᾽ αὐτὸ χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ἀλλὰ καὶ ταπείνωση. Ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στηρίζεται στὴν ἄγνοια πολλῶν, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὴν παράδοση ἀποκομμένη ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ταυτίζουν μὲ τὶς ἁπλὲς συνήθειες τῶν ἱερέων.Ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι.
Ἡ παράδοση δὲν εἶναι συνήθεια. Εἶναι κάτι πολὺ πιὸ σπουδαῖο καὶ πιὸ βαθύ. Κάτι ποὺ γιὰ νὰ τὸ κατανοήσεις χρειάζεται πίστη καὶ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀναφέρεται στὸ θέμα αὐτὸ μὲ σαφήνεια καὶ μακάρι ὅλοι νὰ ἀποδεχτοῦν τὸ διευκρινιστικό του λόγο: «Τὰ δόγματα καὶ οἱ παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἀντίθετα μεταξύ τους· διότι τὰ δόγματα τῆς Πίστεως συνιστοῦν τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας θεμελιώνονται ἐπάνω στὰ δόγματα τῆς Πίστεως».
Στὴ συνεχῶς μεταβαλλόμενη ἐποχή μας οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ μένουν σταθεροὶ καὶ νὰ προβάλλουν τὴ διδασκαλία καὶ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀποφεύγοντας καθετὶ τὸ νεωτερικό.Ὅσοι δὲν μποροῦν νὰ κάνουν κάτι τέτοιο, εἶναι προτιμότερο νὰ πάρουν ἄλλες ἀποφάσεις γιὰ τὴ ζωή τους, γιὰ νὰ σταματήσει ὁ σκανδαλισμὸς καὶ ἡ φθορὰ τῶν συνειδήσεων τῶν πιστῶν.
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2017 4 Ἀπριλίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου