«Αδελφές του Λαζάρου ....Ιούδας....όχλος» Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κυριακή των Βαΐων
(Ιωάνν. ΙΒ' 1-18)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Όλες οι ενέργειες, οι λόγοι και τα πρωτοφανή θαύματα του Κυρίου μας, είχαν διπλή αποδοχή από τους ανθρώπους. Η πρώτη είναι η στάση εκείνη η οποία φανερώνει πίστη. Πίστη που φθάνει έως την τρυφερή και ολοκληρωτική αγάπη προς τον Ιησού, ενώ η δεύτερη είναι η ψυχρή αποδοχή που κάποιες φορές φθάνει στον παροδικό ενθουσιασμό, αλλά και σε αρκετές των περιπτώσεων στο άσβεστο μίσος.

Το Ιερό Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Βαΐων, φωτογραφίζει αυτές τις αντίθετες καταστάσεις και μας βοηθά στο να δούμε σε ποιο επίπεδο τοποθετείται ο εαυτός μας.

Ο Κύριος είχε αναστήσει τον Λάζαρο στην Βηθανία και τώρα ο ίδιος o Λάζαρος με τις αδελφές του, πρόσφεραν δείπνον ευχαριστίας.

Ο μαθητής της αγάπης, ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, που βρισκόταν παρών, αποδίδει με ακρίβεια εκείνα τα συγκλονιστικά γεγονότα και ταυτοχρόνως, μέσα από τα λόγια και τις ενέργειες των δύο αδελφών του Λαζάρου, ζωγραφίζει θαυμάσια τον χαρακτήρα τους με τις ιδιαιτερότητες και τα χαρίσματά τους.

Καταγράφει δε τέτοιες λεπτομέρειες για τον προσεκτικό μελετητή του κειμένου, που αποκαλύπτουν όλη την ουσία που έχει το Ευαγγελικό μήνυμα, αφού ουδείς εκ των λόγων του Κυρίου αποτελεί λεπτομέρεια άνευ σημασίας.

 Αλλ' ας περάσουμε να δούμε τη στάση και την συμπεριφορά των αδελφών του Λαζάρου. “Η Μάρθα διηκόνει... Η δε Μαρία, λαβούσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικής πολυτίμου, ήλειψε τους πόδας του Ιησού”.

Από την αποδοχή και την Πίστη, τη βαθιά Πίστη και την γνήσια ευλάβεια προς το Πρόσωπο του Ιησού κινήθηκαν και οι δύο αδελφές για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους. Την ευγνωμοσύνη και την υποταγή τους προς Εκείνον που προ ολίγων εβδομάδων είχε αναστήσει τον αδελφό τους.

Εδώ βλέπουμε την περίπτωση των ψυχών που ανεπιφύλακτα αποδέχονται τον Ιησού ως Κύριο και Θεό και που είναι έτοιμες για την κάθε θυσία στη ζωή τους. Στον κύκλο αυτό πρωτίστως ανήκουν οι Άγιοι Απόστολοι, οι Μυροφόρες και η ομάδα των Εβδομήκοντα Αποστόλων, αλλά και όλοι οι Άγιοι όλων των αιώνων. Βεβαίως, ο  κάθε άνθρωπος διαθέτει τα δικά του χαρίσματα και τις ιδιαίτερες κλήσεις για την ολοκληρωτική αφιέρωση στον Κύριο, τούτο όμως δεν εμποδίζει στο να ζει ο άνθρωπος την παρουσία του Χριστού και να δέχεται τις δωρεές της χάριτος που ξεκινούν από την κάθαρση  και φθάνουν έως και τα υψηλά στάδια του φωτισμού και της θεώσεως.

Πιο ξεκάθαρη αυτή η πραγματικότητα στα πρόσωπα των δύο αδελφών! Η μεν Μάρθα με τον πρακτικό της χαρακτήρα και την ολοπρόθυμη συμπεριφορά προς διακονία, η δε Μαρία, περισσότερο θεωρητική προσωπικότητα, έβρισκε απερίγραπτη χαρά και ευφροσύνη, στο να ακούει τα λόγια του Κυρίου.

Ως διψασμένη έλαφος, “επί τας πηγάς των υδάτων” (Ψάλμ. ΜΑ' 41), δεν χόρταινε να ξεδιψά στα σωτήρια νάματα της θείας διδασκαλίας.

Έτσι είναι και έτσι συμβαίνει με τις υπάρξεις που αφήνουν την καρδιά τους να πληρωθεί από την Θεϊκή Παρουσία μέσω της νοεράς και καρδιακής προσευχής και μέσω των Ιερών Μυστηρίων, ιδίως δε της κοινωνίας του Δεσποτικού Σώματος και Αίματος.

Και η μεν Μαρία Τού προσφέρει ό,τι πολυτιμότερο έχει κατά την ώρα εκείνη στην οικία που ευρισκόταν. Δηλ. Το πανάκριβο μύρο, με το οποίο Τού άλειψε τους πόδας  και όπως παρατηρεί ο Ι. Χρυσόστομος “ουχ ως άνθρωπον πρόσεισιν (προσέρχεται), αλλ' ως Θεώ”!

Μια πράξη που μόνο όποιος αισθάνεται την θεία αγάπη, που φλογίζει την καρδιά μπορεί να την εξηγήσει και να την αποδεχθεί.

Αλλά είπαμε, υπάρχει και η άλλη περίπτωσις που την εκπροσωπεί ο Ιούδας. Είναι οι περιπτώσεις αυτών που τα πάντα τα μετρούν με το κέρδος και είναι έτοιμοι να πουλήσουν τον Χριστό για την δόξα των ανθρώπων και τον χρυσό του κόσμου. Δεν μπορεί να συγκρατήσει το πάθος που καίει και μαυρίζει την καρδιά του, το πάθος του πλουτισμού που του υποδαυλίζει το δαιμόνιο του μαμωνά, και φορά το προσωπείον της φιλοπτωχείας. Γι' αυτό και ο μαθητής της αγάπης, που γνωρίζει να ξεχωρίζει τα πνεύματα, θα σημειώσει : “Είπε δε τούτο ουχ, ότι περί των πτωχών έμελεν αυτώ, αλλ' ότι κλέπτης ήν και το γλωσσόκομον είχε και τα βαλλόμενα εβάσταζεν”.

Εδώ πρόκειται περί των περιπτώσεων των ανθρώπων εκείνων που για να εξυπηρετήσουν το οποιοδήποτε συμφέρον τους, είναι ικανοί όχι μόνο να πατήσουν επί πτωμάτων, αλλά με κάθε ψυχρότητα να εισχωρήσουν στα άγια των αγίων, να τα βεβηλώσουν, και στο τέλος φανερά να προδώσουν τον ίδιο τον Κύριο και να αιματοκυλήσουν την Αγία μας Εκκλησία.

Και επειδή όπως τονίζει ο Κύριος “τους πτωχούς πάντοτε έχετε μεθ' εαυτών”, παντού, σε κάθε γενιά και σε κάθε εποχή θα ευρίσκονται όσοι εκμεταλλεύονται τον πόνο των αδελφών προς οικείον πλουτισμόν και προσωπική τους δόξα.

Βεβαίως, το τέλος αυτών των διπλοπρόσωπων εκμεταλλευτών και αισχρών εγκληματιών, είναι πάντοτε δεδομένο.

Η απώλεια σφραγίζει την τελευταία τους πράξη, έστω κι αν στα μάτια των ανθρώπων φαίνονται ως «άξιοι και ως έχοντας προσφέρει στην κοινωνία ή και σ' αυτή την Εκκλησία».

Και μετά απ' αυτά, ας περάσουμε να δούμε την τελευταία ομάδα ανθρώπων που μας παρουσιάζει η Ευαγγ. Περικοπή.

Πρόκειται για τον όχλο  και τις επιπόλαιες ψυχές. Για τους ανθρώπους δηλ. που ενθουσιάζονται εύκολα, και το ίδιο εύκολα μεταβάλλονται από φίλους σε εχθρούς. Είναι οι αψίκοροι και ακόμα οι ανισόρροποι πνευματικώς άνθρωποι, που, φυσικά δεν μπορεί κανένας να τους έχει εμπιστοσύνη, τουλάχιστον σε θέματα σοβαρά., πολύ δε περισσότερο σε θέματα πίστεως και Ορθοδόξου πνευματικότητος.

Αυτό ακριβώς βλέπουμε και με τους Εβραίους στα Ιεροσόλυμα που κυριεύθησαν από ενθουσιασμό μεγάλο. Ωσάν να διησθάνοντο, ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας, ο αναμενόμενος ελευθερωτής και ο βασιλεύς του Ισραήλ. Ξέσπασαν σε ζητωκραυγές και οργάνωσαν αυθόρμητη υποδοχή, που ο κατοχικός Ρωμαϊκός στρατός, θα φοβήθηκε στην αρχή ότι πρόκειται για διαδήλωση ή και εξέγερση. “Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ, και έκραζον ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ”.

Δεν πέρασαν όμως παρά λίγα εικοσιτετράωρα και αυτός ο ίδιος ο όχλος, παρασυρόμενος από την θρησκευτική ηγεσία του, ωρυόταν ενώπιον του εκπροσώπου της Ρωμαϊκής εξουσίας «άρον-άρον σταύρωσον Αυτόν».

Ας μη νομίσουμε φίλοι μου, ότι επί της ουσίας οι άνθρωποι αλλάζουν, παρά το πέρασμα των αιώνων. Η συμπεριφορά της κοινωνίας αντιγράφεται κατά τρόπο τραγικό από την μια γενιά στην άλλη. Δεν μπορεί ο πιστός μαθητής του Χριστού να στηρίζεται στη γνώμη και στα συναισθήματα του κόσμου για να πορευθεί την Ορθόδοξη Εκκλησιαστική οδό.

Πολύ δε περισσότερο δεν επιτρέπεται ένας ηγέτης και έτι πλέον ένας διάδοχος των Αποστόλων, να καθορίζει την ποιμαντική του πορεία, έχοντας ως πυξίδα τη γνώμη του κόσμου γ' αυτόν. Οι δημοσκοπήσεις της μάζας το μόνο που φανερώνουν για τα Εκκλησιαστικά και πνευματικά θέματα, δεν είναι παρά η απόδειξις ότι ο λαός είναι ακατήχητος και ακαλλιέργητος.

Αδελφοί μου, η νοοτροπία τόσο του ανίδεου κόσμου περί της αγιότητος και της ουσίας της Ορθοδόξου ζωής, αλλά και η ύπουλη παράταξη του Ιούδα, θα υφίστανται έως το τέλος των αιώνων, τόσο μέσα στην κοινωνία, όσο και στα εντός της Εκκλησίας. Αυτό είναι μία πραγματικότητα που θα πρέπει να την λάβουμε στα σοβαρά υπ' όψιν εάν θέλουμε να είμαστε προσγειωμένοι στην πραγματικότητα και υπεύθυνοι στην πνευματική μας πορεία. Εάν θέλουμε να μην κλονιζόμαστε από τα ποικίλα σκάνδαλα... Εκείνο όμως το οποίο επιβάλλεται να σπουδάσουμε και να μεταφέρουμε ως τρόπο ζωής, είναι η συμπεριφορά των δύο αδελφών του Λαζάρου που δείχνουν στην πράξη την αγάπη τους προς τον Ιησού.

Καιρός λοιπόν να αφήσουμε τον άστατο όχλο. Καιρός να περιφρονήσουμε τον προδότη και τα καταχθόνια σχέδιά του, που θα τον οδηγήσουν στην απώλεια και με περίσκεψη αλλά και δέος ας παρακολουθήσουμε την συγκλονιστική σκηνή που κατά τρόπο μοναδικό μας περιγράφει ο ηγαπημένος μαθητής.

“Ευρών δε ο Ιησούς ονάριον εκάθισεν επ' αυτό, καθώς έστι γεγραμμένον· μη φοβού, θύγατερ Σιών· ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος  επί πώλον όνου”.

Ναι, ο βασιλεύς, ο Κύριος Ιησούς Χριστός εισέρχεται, οι πύλες της προσωπικής μας Ιερουσαλήμ, οι πύλες της καρδιάς μας είναι ορθάνοικτες.

Έρχου Κύριε, Σε προσδοκούμε για τα άχραντα Πάθη Σου και την ένδοξον Ανάστασίν Σου.

Αμήν.

                                         

                                              Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος