Λόγοι Β΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τα μοναστήρια είναι τα οχυρά της Εκκλησίας
«Κινδυνεύει ό Μοναχισμός»"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τα μοναστήρια είναι τα οχυρά της Εκκλησίας
Στό Αγιον Όρος κάποιος προσκυνητής είπε σέ έναν καλόγερο: «Καλά, έδώ δέν υπάρχει ασκητικό πνεύμα;». «Τώρα, του είπε εκείνος, είναι νέα εποχή· πάνε αυτά τά πράγματα»! Θά πή κανείς ότι βρέθηκε ένας παλαβός.
Μπορεί νά υπάρχουν ακόμη πέντε-δέκα παλαβοί· άλλα, άν λένε τέτοιες ανοησίες, νά τους κλείσουν στον Πύργο! Δέν έχουν τό δικαίωμα νά λένε τέτοιες κουβέντες, πού βρίζουν τον Μοναχισμό στην εποχή μας και νά σκανδαλίζουν τον κόσμο. Αφορμή ζητάει ό άλλος.
Θά δήτε, σιγά-σιγά σέ μερικά μοναστήρια θά καταργήσουν τις πατερικές αναγνώσεις, γιά νά μήν έλέγχωνται. Θά διαβάζουν βιβλία κοινωνικά, γιατί δήθεν αυτά στην εποχή μας βοηθούν. Eκεΐ πάμε! Και έρχονται οί καημένοι οί λαϊκοί στά μοναστήρια, γιά νά βοηθηθούν... Όπως ό ευλαβής στον κόσμο περιφρονείται, έτσι και ό καλός μοναχός σέ λίγο θά περιφρονήται.
Γιατί, άλλοίμονο, άν δέν προσέξουμε τό κοσμικό πνεύμα, σέ λίγο καιρό, άν κάποιος νέος πηγαίνη στό μοναστήρι και θέλη νά ζήση σωστά μοναχικά, θά τού λένε οί άλλοι: «Τί δουλειά έχεις εσύ εδώ;».
Οι άνθρωποι, όταν βλέπουν μοναχούς να μη διαφέρουν από τους κοσμικούς, απογοητεύονται από τον Μοναχισμό. Πολλοί έρχονται καί μού λένε πόσο σκανδαλίζονται από μερικά μοναστήρια, καί πώς να διορθώνω λογισμούς τώρα;
Μπήκε στον Μοναχισμό πολύ το κοσμικό πνεύμα καί δεν σταματάει το κακό. Οι μοναχοί πρέπει νά σταθούν ώς μοναχοί, όχι ώς κοσμικοί.
Έχουμε χάσει τήν απλότητα πού είχαν οι παλιές γενιές. Τώρα οί νέοι μοναχοί κινούνται με μιά λογική ανθρώπινη καί μέ μιά κοσμική ευγένεια· κοιτούν πώς νά μή χάσουν τήν υπόληψη τους κ.λπ. Πριν από λίγα χρόνια έβλεπες στά Κοινόβια μιά κατάσταση Λαυσαϊκού[1].
Άλλοι πήγαιναν στά μοναστήρια άπό θείο ζήλο, άλλοι από μετάνοια. Καί ήταν διάφορες περιπτώσεις. Άλλου πέθαινε ή γυναίκα καί εκείνος πήγαινε στό μοναστήρι. Άλλος χρόνια ζούσε μιά κοσμική ζωή καί ύστερα μετανοούσε καί πήγαινε στό μοναστήρι.
Έβρισκες καί δαιμονισμένους στά μοναστήρια, πού κατέφευγαν εκεί καί θεραπεύονταν μέ τις προσευχές τών Πατέρων καί έμεναν ύστερα καί γίνονταν μοναχοί. Αν έπειτα έκαναν καμμιά αταξία, δαιμονίζονταν πάλι, καί έτσι υπήρχαν καί δαιμονισμένοι στά μοναστήρια.
Έβρισκες καί πλανεμένους καί δια Χριστόν σαλούς καί μοναχούς μέ διορατικό χάρισμα καί μέ ιαματικά χαρίσματα. Μεγάλη ποικιλία! Σήμερα ούτε μέ διορατικό χάρισμα βρίσκεις ούτε μέ ιαματικά χαρίσματα ούτε δαιμονισμένους ούτε διά Χριστόν σαλούς. Eμείς έχουμε τήν άλλη σαλάδα, την σαλάδα τοϋ κόσμου.
Γίναμε εγκέφαλοι, γι’ αυτό και παλαβώσαμε. Μπήκε πολλή κοσμική λογική και αυτή ή πολλή λογική κατέστρεψε τα πάντα. Και το κακό είναι πού δεν το καταλαβαίνουμε.
Σε μερικά μοναστήρια σήμερα έχουν γεμίσει ευκολίες-ευκολίες και κάνουν τήν ζωή τους δύσκολη. Πράγματα πού δεν χρειάζεται να ψειρίσουν, τά ψειρίζουν.
Εκείνο πού είναι πνευματικό καί μέ το όποιο πρέπει να ασχοληθούν, το αφήνουν. Άν οι νέοι πού έρχονται στα μοναστήρια μπαίνουν από το κοσμικό άγχος σέ ένα υπηρεσιακό πνεύμα, δεν θά αναπαυθούν.
Μετά θά θέλουν νά κάνουν τουρισμό πνευματικό, εκδρομές, γιά νά ξεσκάσουν. «Θέλω τήν άδεια μου», θά σού λέη ό άλλος - ενώ ό μοναχός πρέπει νά ξεκολλάη μέ πόνο άπό το κελλί του.
Είμαι αγανακτισμένος άπό πολλές μεριές, γι' αυτό ξεσπάω.
Πονάω, γιατί παλιά οι μοναχοί ούτε πνευματικά βιβλία είχαν καί οι καημένοι είχαν άγνοια άπό Μοναχισμό, καί όμως έκαναν προκοπή. Το 30% ήταν γεννημένοι γιά μοναχοί· οι άλλοι πού πήγαιναν στά μοναστήρια δεν ήταν καλλιεργημένοι· ήταν άπό πεντακόσιες καρυδιές καρύδια, καί όμως έκαναν προκοπή.
Πήγαινε στο μοναστήρι ό άλλος καί δέν ήξερε τίποτε άπό πνευματικά. Μπορεί νά καθόταν έναν-δυό μήνες, καί ούτε ό ηγούμενος ήξερε ποιος είναι. Μετά, όταν έλεγε ότι θέλει νά γίνη μοναχός, πήγαινε στον Πνευματικό, εξομολογείτο, καί έμενε στο μοναστήρι. Καί δέν ήξερε κανείς τί άνθρωπος ήταν, ποια πατρίδα είχε κ.λπ.
Καί αυτός, παρ' όλα τά προβλήματα πού είχε, προχωρούσε καί προόδευε. Καί μερικοί ούτε γράμματα ήξεραν. Άκουγαν τήν ανάγνωση στην Τράπεζα, το Συναξάρι στην Εκκλησία καί τίποτε άλλο. Καί στην Τράπεζα καμμιά φορά δέν καταλάβαιναν ούτε τήν ανάγνωση.
Ούτε καί άπό τά ψαλτικά καταλάβαιναν έλεγαν καμμιά ευχή στην Ακολουθία, αλλά είχαν καλούς λογισμούς. Και όμως εκείνοι έφθαναν σε μέτρα, σε πνευματική κατάσταση, ενώ τώρα μέ Κατηχητικά, μέ πνευματικά βιβλία, μέ τόσες προυποθέσεις νά χαραμίζεται τέτοιο υλικό!... Δηλαδή οί ακαλλιέργητοι νά έχουν τέτοια πνευματική καλλιέργεια καί οί καλλιεργημένοι νά μήν έχουν τίποτε! Νά είναι ένα καλλιεργημένο χωράφι, κατά κάποιον τρόπο, καί νά μή βγάζη ούτε τον σπόρο πού τοϋ σπέρνουν! Δεν είναι βαρύ αυτό; Πώς το βλέπετε;
Πάντως, αν δέν προσέξουμε, δέν θά σταθή ό Μοναχισμός- θά τιναχθη στον αέρα. Βέβαια το μέλλον ανήκει στον Χριστό καί στά χέρια της Καλής Νοικοκυράς, της Παναγίας, ή οποία θά πάρη τήν σκούπα καί θά σάρωση καί θά νοικοκυρέψη πάλι τά μοναστήρια της.
Πρέπει νά καταλάβουμε ότι όλα θά χαθούν καί θά παρουσιασθούμε μπροστά στον Θεό χρεωμένοι, αν δέν ζήσουμε σωστά μοναχικά. Ξεκινήσαμε νά γίνουμε καλόγεροι, γιά τήν σωτηρία της ψυχής μας καί γιά νά βοηθήσουμε τήν κοινωνία μέ τήν προσευχή.
Γι' αυτό μήν ξεχνάτε τί υποσχεθήκατε στον Χριστό, όπως μήν ξεχνάτε καί τί τραβούν οί άνθρωποι στον κόσμο, οί όποιοι δέν είχαν αυτήν τήν εύνοια νά κληθούν στό Αγγελικό Τάγμα.
«Νά αφήσουμε κληρονομιά »
- Γέροντα, πολλοί στηρίζουν τις ελπίδες τους στά μοναστήρια. Νιώθω βαρειά αυτήν τήν ευθύνη.
- Ναί, το μόνο πού μένει τώρα - όπως λένε πολλοί -είναι νά βγουν μερικοί Άγιοι σάν τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, νά σκορπίσουν σε διάφορα μέρη καί νά κηρύξουν, νά διαφωτίσουν τον κόσμο. Τά μοναστήρια είναι τά πνευματικά κέντρα.
Άν δέν ήταν τά μοναστήρια να βοηθήσουν τότε με τήν Επανάσταση του '21, πώς μπορούσε νά γίνη ή Επανάσταση; Και στην Κατοχή πάλι τά μοναστήρια κράτησαν.
Γι' αυτό καί οι συμμορίτες τά κατέστρεψαν. Τά περισσότερα μοναστήρια δέν τά έκαψαν οι Γερμανοί· οι συμμορίτες τά κατέστρεψαν. Έλεγαν οι Γερμανοί: «Αν βρούμε πυρομαχικά σε μοναστήρι, θά τό κάψουμε».
Οι συμμορίτες, γιά νά φάνουν αυτοί καλοί καί νά δώσουν τήν εντύπωση ότι οι Γερμανοί τά έκαψαν, πήγαιναν καί άφηναν στά μοναστήρια μερικές παλιές δεσμίδες, κανένα σπασμένο ντουφέκι. Ειδοποιούσαν εν τώ μεταξύ κάτω οι ίδιοι ότι επάνω στο μοναστήρι μένουν συμμορίτες, καί πήγαιναν οί Γερμανοί στο μοναστήρι.
Έβρισκαν πράγματι πολεμοφόδια καί έβαζαν φωτιά στο μοναστήρι. Καί τελικά οί συμμορίτες πολλά μοναστήρια έτσι τά έκαψαν, γιατί φοβούνταν τά μοναστήρια. «Καί άθεο νά είναι τό καθεστώς, έλεγαν, αν υπάρχουν τά μοναστήρια, πάλι δέν θά κάνουμε τίποτε, οπότε ας τά κάψουμε». Καί τά έκαιγαν μέ αυτόν τον τρόπο.
Σήμερα μαγιά άπό τά μοναστήρια θά πάνε νά πάρουν. Αλλά, αν καί τά μοναστήρια είναι τραλαλά, τί θά πάρουν; Δέν θά βρουν προζύμι. Νά κοιτάξουμε νά κρατηθή λίγη μαγιά γιά τά δύσκολα χρόνια.
Τώρα έρχονται στά μοναστήρια γιά βοήθεια αυτοί πού πάνε στους μάγους κ.λπ. Αργότερα θά έχουμε ανθρώπους κουρασμένους άπό τήν αμαρτία. Καί νά τους στέλνης νά πιουν ή νά αμαρτήσουν, δέν θά πηγαίνουν.
Ό Θεός σ’ αυτά τά δύσκολα χρόνια καλεί στον Μοναχισμό ανθρώπους μέ ατομικές προσκλήσεις. Αυτή ή γενιά ξεκινάει γιά τον Μοναχισμό μέ τις καλύτερες προυποθέσεις, ξεκινάει μέ ιδανικά, καί ό διάβολος όλο αυτό τό υλικό τό αχρηστεύει.
Ή άλλη γενιά δέν θά είναι έτσι. Θά έρχωνται στά μοναστήρια καί πολλοί πού δέν θά είναι κατάλληλοι γιά τον Μοναχισμό. Θά είναι σέ τέτοια κατάσταση, πού θά άναγκάζωνται να γίνουν μοναχοί. Θά είναι κουρασμένοι και πληγωμένοι από τον κόσμο.
Ανδρόγυνα θά χωρίζουν, είτε με την ευλογία είτε χωρίς την ευλογία της Εκκλησίας, και θά πηγαίνουν στα μοναστήρια. Νέοι πού βαρέθηκαν την κοσμική ζωή θά πηγαίνουν στά μοναστήρια, άλλοι γιά νά σώσουν τήν ψυχή τους και άλλοι γιά νά βρουν λίγη ηρεμία.
Άλλοι πού θέλουν νά παντρευτούν, αλλά θά φοβούνται με τί άνθρωπο θά μπλέξουν, θά γίνωνται μοναχοί.
Δηλαδή στά επόμενα χρόνια μπορεί νά έρχωνται καί ψυχοπαθείς ή άλλοι πού θά διστάζουν νά δημιουργήσουν οικογένεια. «Τί θά βρω; τί θά κάνω; θά σκέφτωνται. Καλύτερα νά πάω νά γίνω μοναχός». Θά τον παίρνουν δηλαδή μερικοί σάν χουζούρι τον Μοναχισμό - τί προκοπή θά κάνουν, άλλο θέμα. Δεν θά έρχωνται μετανοιωμένοι άνθρωποι.
Θά είναι οι άνθρωποι σε τέτοια κατάσταση, πού θά αναγκάζωνται νά γίνουν μοναχοί. Δεν θά είναι αγνά τά ελατήρια τους. Αυτός είναι ό κίνδυνος. Όταν ένας ξεκινάη γιά τόν Μοναχισμό, είναι διαφορετικά. Αυτοί θά έχουν ανάγκη από πολλή βοήθεια, γιατί ό διάβολος, επειδή θά έχουν γευθή τις χαρές τοϋ κόσμου, θά τους πολεμήση σκληρά· ενώ εμάς δεν μας πολεμάει τόσο. Εμάς κοιτάζει νά μας εμπόδιση άπό τήν πνευματική εργασία καί νά μάς ρίξη στην άκηδία, ώστε νά μή βρουν πνευματική ζύμη οι επόμενοι.
Θέλω νά πώ με όλα αυτά ότι εμείς πρέπει νά κάνουμε τώρα προκοπή, γιά νά μπορέσουμε νά βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους.
Νά τους αφήσουμε κληρονομιά πατερική. Πνευματικές χαρές έχουμε· ουράνιες δεν έχουμε. Κάνουμε μιά χειροθεσία, μιά αγρυπνία, ψάλλουμε καί το «Δούλοι Κύριον...», κουνάμε καί τόν πολυέλαιο καί χαιρόμαστε.
Αλλά αυτές δέν είναι ουράνιες χαρές· είναι χαρές σαρκικές της καρδιάς, με τήν καλή έννοια. Ή ουράνια χαρά είναι κάτι το ανώτερο, πού δεν εκφράζεται. Όταν άρχίση κανείς νά γεύεται λιγάκι τά ουράνια, σκιρτάει ή καρδιά, παλαβώνει. Πρέπει νά ζήσουμε ουράνιες χαρές, γιά νά τις μεταδώσουμε στις επόμενες γενιές.
1. Λαυσαϊκό ή Λαυσαϊκή ιστορία: Βιογραφίες Αγίων ασκητών της Αιγύπτου καί της Παλαιστίνης. Το έργο συντάχθηκε πιθανόν κατά τά μέσα τοϋ 5ου αιώνα άπό τόν επίσκοπο Έλενοπόλεως της Βιθυνίας Παλλάδιο καί αφιερώθηκε άπό αυτόν στον Βυζαντινό Πατρίκιο Λαϋσο, άπό τόν όποιο πήρε καί το όνομα.
Απόσπασμα από τις σελίδες 336 -342 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου