Θαυμαστὰ γεγονότα ἀπὸ τὰς πράξεις τῶν Ἀποστόλων (4ον). Πρωτοπρ. Διονυσίου Τάτση

Τὰ θαύματα τῶν Ἀποστόλων (ε´ 15-16) 

 Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων εἶχε εὐρύτατη ἀπήχηση στὸ λαό. Ὑπῆρχε ὅμως πάντα ὁ κίνδυνος νὰ ἀμφισβητηθεῖ καὶ νὰ συκοφαντηθεῖ ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς Ἰουδαίους, γι᾽ αὐτὸ ὁ Χριστὸς ἐπέτρεψε νὰ συνοδεύεται ἀπὸ πλῆθος θαυμάτων, τὰ ὁποῖα πιστοποιοῦσαν τὴν ἐκ Θεοῦ ἀποστολὴ τῶν μαθητῶν του καὶ προκαλοῦσαν τὴν κατάπληξη τοῦ λαοῦ ὅτι πρόκειται γιὰ θεία ἐπέμβαση.
Οἱ Ἀπόστολοι μὲ τὸ κήρυγμα, τὰ θαύματα καὶ τὸν ἐξαίρετο χαρακτήρα τους ὁδηγοῦσαν «πλήθη ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν» στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ κι ἐκεῖνοι, ποὺ δὲν πίστευαν, τηροῦσαν ἀπέναντί τους στάση σεβασμοῦ καὶ τιμῆς καὶ τοὺς ἐγκωμίαζαν. Ἔβλεπαν ὅτι ἦταν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, κάτι ποὺ φαινόταν ἀπὸ τὴ βεβαιότητά τους ὅτι μποροῦσαν νὰ κάνουν θαύματα. Γι᾽ αὐτὸ «ἔφερναν τοὺς ἀσθενεῖς τους στὶς πλατεῖες καὶ τοὺς ξάπλωναν σὲ κρεβάτια καὶ φορεῖα, γιὰ νὰ πέσει πάνω σὲ κάποιον ἀπ᾽ αὐτοὺς ἔστω καὶ ἡ σκιὰ τοῦ Πέτρου ὅταν περνοῦσε. Καὶ ἀπὸ τὶς πόλεις ποὺ ἦταν γύρω στὴν Ἱερουσαλὴμ συνέρρεε τὸ πλῆθος, φέρνοντας ἀρρώστους καὶ ἄλλους, ποὺ τοὺς βασάνιζαν πονηρὰ πνεύματα· κι ὅλοι αὐτοὶ γιατρεύονταν».

Τὰ θαύματα τῶν Ἀποστόλων ἐνίσχυαν τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ κηρύγματός τους, συγχρόνως δὲ ἦταν καὶ ἔμπρακτη ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀσθενεῖς καὶ πάσχοντες. Δὲν ἀποσκοποῦσαν στὴν προσωπική τους ἀνάδειξη. Κάτι τέτοιο τὸ ἀπέκρουαν. Στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ποτὲ δὲν ἔλειψαν τὰ θαύματα. Τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ συνεχίζεται ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Σενεχίστηκε μὲ τοὺς Ἀποστόλους καὶ συνεχίζεται μὲ τοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι βαδίζουν στὰ ἴχνη τους. Ἐκεῖνοι, ποὺ διακρίνονται γιὰ τὴν ἀρετὴ συχνὰ θαυματουργοῦν καὶ βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό.
Παράλληλα τονώνεται καὶ ἡ πίστη τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι πολλὲς φορὲς ἀντιμετωπίζουν δυσκολίες καὶ προβλήματα καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἐδῶ ὅμως πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε ἕνα πνευματικὸ κίνδυνο. Δὲν πρέπει νὰ ὑπερβάλλουμε καὶ νὰ ζητοῦμε θαύματα στὴ ζωή μας. Ἐκεῖνος ποὺ λέει ὅτι θέλει νὰ δεῖ θαῦμα στὴ ζωή του, γιὰ νὰ πιστέψει, δὲν βρίσκεται στὸ σωστὸ δρόμο, γιατὶ «μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες» (Ἰω. κ. 29), εἶπε ὁ Χριστὸς στὸ μαθητή του Θωμᾶ, ὁ ὁποῖος εἶχε δηλώσει ὅτι «ἂν δὲν δῶ στὰ χέρια Του (τοῦ Κυρίου) τὰ σημάδια ἀπὸ τὰ καρφιὰ καὶ δὲν βάλω τὸ δάχτυλό μου στὰ σημάδια ἀπὸ τὰ καρφιὰ καὶ δὲν βάλω τὸ χέρι μου στὴ λογχισμένη πλευρά Του, δὲν θὰ πιστέψω» (Ἰω. κ´ 25). Ἐπίσης δὲν πρέπει νὰ βλέπουμε συνεχῶς θαύματα οὔτε νὰ ἀποδίδουμε μὲ ἐπιπολαιότητα φανταστικὰ θαύματα σὲ ἐνάρετους γέροντες, γιατὶ ἔτσι χάνουμε τὸν πνευματικό μας προσανατολισμό. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ πίστη μας στὸ Χριστὸ εἶναι τὸ πρώτιστο καὶ ὄχι ἡ θαυματουργικὴ παρέμβαση ἑνὸς ἁγίου στὴ ζωή μας.

Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2010 14 Φεβρουαρίου 2014