Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
27. Ἡ καταπολέμηση τῶν παθῶν
Τὰ πάθη πρέπει νὰ καταπολεμοῦνται, ὅταν εἶναι μικρά, γιατὶ ἂν
περάσουν χρόνια, δουλεύοντας σὲ
αὐτά, εἶναι δύσκολο νὰ κοποῦν καὶ
νὰ καλλιεργηθοῦν στὴ θέση τους οἱ
ἀντίστοιχες ἀρετές. Πολλοὶ ἄνθρωποι παραμένουν αἰχμάλωτοι τῶν
παθῶν τους μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς
τους. Ὁ φιλοχρήματος γιὰ παράδειγμα τελειώνει τὴ ζωή του μὲ τὸ
πάθος τῆς πλεονεξίας. Ὁ ἀλκοολικὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ
τὸ πάθος του, παρόλο ποὺ γνωρίζει
ὅτι βλάπτεται σοβαρὰ ἡ ὑγεία του.
Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος λέει ὅτι ἄλλο
εἶναι νὰ ξεριζώσεις ἕνα βότανο καὶ
ἄλλο εἶναι νὰ ξεριζώσεις ἕνα δέντρο. Διηγόταν μάλιστα καὶ μιὰ ἱστορία, γιὰ νὰ γίνεται πειστικὸς στὰ
πνευματικά του τέκνα, ἀλλὰ καὶ
στοὺς ἐπισκέπτες του, ποὺ τοῦ ζητοῦσαν νὰ μιλήσει γιὰ τὴν καταπο-
λέμηση τῶν παθῶν.
Ἔλεγε: Ἕνας πολύπειρος γέροντας βρέθηκε κάποτε μαζί μὲ τοὺς μαθητές του σ᾽ ἕνα τόπο ὅπου ὑπῆρχαν μικρὰ καὶ μεγάλα κυπαρίσσια καὶ θέλησε νὰ ἀξιοποιήσει πνευματικὰ τὴν περίσταση. Στράφηκε σ᾽ ἕνα μαθητή του καὶ τοῦ εἶπε: −Ξερίζωσε τοῦτο τὸ μικρὸ κυπαρίσσι. Ἀμέσως ὁ μοναχὸς τὸ τράβηξε μὲ τὸ ἕνα του χέρι καὶ τὸ ξερίζωσε. Ὁ γέροντας τοῦ ἔδειξε ἕνα μεγαλύτε- ρο λέγοντάς του: −Ξερίζωσε καὶ τοῦτο. Ὁ μοναχὸς τράβηξε μὲ τὰ δυό του τὰ χέρια τὸ φυτὸ καὶ τὸ ξερίζωσε. Ὁ γέροντας τοῦ ἔδειξε ἕνα ἄλλο πιὸ μεγάλο, τὸ ὁποῖο ξερίζωσε μὲ ἀρκετὸ κόπο. Τοῦ ἔδειξε καὶ τέταρτο ἀκόμα πιὸ μεγάλο, τὸ ὁποῖο ξερίζωσε μὲ πολὺ κόπο καὶ πολὺ ἱδρώτα. Τὸ πέμπτο κυπαρίσσι τελικὰ ἦταν πολὺ μεγάλο καὶ δὲν μπόρεσε νὰ τὸ ξεριζώσει. Ὁ γέροντας εἶπε καὶ σὲ κάποιον ἄλλο μοναχὸ νὰ τὸν βοηθήσει. Ἔτσι καὶ οἱ δύο μαζὶ κατόρθωσαν νὰ τὸ ξεριζώσουν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ μαθητὲς τοῦ γέροντα κατάλαβαν ὅτι τὰ πάθη, ὅταν εἶναι μικρὰ εὔκολα κόβονται, ἐνῶ ὅταν περάσουν χρόνια δύσκολα εὐλευθερώνεται κανεὶς ἀπὸ αὐτά.
28. Ἡ ἀρετὴ εἶναι ἐπιστροφὴ στὴν ὑγεία Συχνὰ κάνουμε λόγο γιὰ τὶς καλὲς καὶ κακὲς συνήθειες καὶ τὴ δύναμη, ποὺ ἔχουν. Γιὰ τὶς πρῶτες δὲν ἀνησυχεῖ κανείς, γιὰ τὶς δεύτερες ὅμως πρέπει νὰ ἀνησυχοῦμε. Οἱ ἅγιοι Πατέρες λένε ὅτι ἡ ἕξη, δηλαδὴ ἡ συνήθεια ὡς ἀποτέλεσμα ἐπανάληψης μιᾶς πράξης, ἐμφανίζεται καὶ στὸν ἐνάρετο βίο καὶ στὸν ἁμαρτωλό. Στὴν πρώτη περίπτωση εἶναι εὐλογία, γιατὶ ἀναπαύει τὴν ψυχή, ἐνῶ στὴ δεύτερη τὴν τιμωρεῖ. Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος λέει ὅτι ἡ ἀρετὴ εἶναι φυσικὴ ἰδιότητα καὶ βρίσκεται μέσα μας. Εἶναι ἐπιστροφὴ στὴν ὑγεία. Ἀντίθετα, ἡ κακία εἶναι ξένη καὶ ἀφύσικη, εἶναι ἀσθένεια, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος θερα- πεύεται μὲ πολὺ κόπο, πολλὲς εὐχὲς καὶ πολλὰ δάκρυα. Ὑπάρχουν μερικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἔχουν ροπὴ πρὸς ἕνα πάθος καὶ τοὺς δημιουργεῖται εὐκολότερα ἡ ἕξη πρὸς τὴν κακία. Ἡ περίπτωση αὐτὴ εἶναι ἐξίσου ἐπικίνδυνη, γιατὶ καὶ τὸ ἕνα πάθος μπορεῖ νὰ ἀχρη- στέψει πολλὰ καλά, ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Συμβαίνει αὐτό, ποὺ παρατηροῦμε στὸν ἀετό, ποὺ πιά- νεται στὴν παγίδα. Ἐνῶ σιγά-σιγὰ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν παγίδα, τε- λικὰ δὲν μπορεῖ νὰ φύγει, γιατὶ ἕνα νύχι του παραμένει παγιδευμένο. Τὸ μικρὸ αὐτὸ μέλος τοῦ σώματός του τὸν κρατάει αἰχμάλωτο καὶ εὔ - κολα μπορεῖ νὰ πέσει στὰ χέρια τῶν κυνηγῶν. Πρέπει νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ καὶ στὸ ἕνα πάθος. Ὅταν πέφτουμε σ᾽ αὐτό, νὰ σηκωνόμαστε γρήγορα καὶ νὰ μετανοοῦμε, ἔχοντας ἐγρή- γορση καὶ ἀγώνα, γιὰ νὰ μὴ ξαναπέσουμε.
Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2005 Ἰανουαρίου 2014
Ἔλεγε: Ἕνας πολύπειρος γέροντας βρέθηκε κάποτε μαζί μὲ τοὺς μαθητές του σ᾽ ἕνα τόπο ὅπου ὑπῆρχαν μικρὰ καὶ μεγάλα κυπαρίσσια καὶ θέλησε νὰ ἀξιοποιήσει πνευματικὰ τὴν περίσταση. Στράφηκε σ᾽ ἕνα μαθητή του καὶ τοῦ εἶπε: −Ξερίζωσε τοῦτο τὸ μικρὸ κυπαρίσσι. Ἀμέσως ὁ μοναχὸς τὸ τράβηξε μὲ τὸ ἕνα του χέρι καὶ τὸ ξερίζωσε. Ὁ γέροντας τοῦ ἔδειξε ἕνα μεγαλύτε- ρο λέγοντάς του: −Ξερίζωσε καὶ τοῦτο. Ὁ μοναχὸς τράβηξε μὲ τὰ δυό του τὰ χέρια τὸ φυτὸ καὶ τὸ ξερίζωσε. Ὁ γέροντας τοῦ ἔδειξε ἕνα ἄλλο πιὸ μεγάλο, τὸ ὁποῖο ξερίζωσε μὲ ἀρκετὸ κόπο. Τοῦ ἔδειξε καὶ τέταρτο ἀκόμα πιὸ μεγάλο, τὸ ὁποῖο ξερίζωσε μὲ πολὺ κόπο καὶ πολὺ ἱδρώτα. Τὸ πέμπτο κυπαρίσσι τελικὰ ἦταν πολὺ μεγάλο καὶ δὲν μπόρεσε νὰ τὸ ξεριζώσει. Ὁ γέροντας εἶπε καὶ σὲ κάποιον ἄλλο μοναχὸ νὰ τὸν βοηθήσει. Ἔτσι καὶ οἱ δύο μαζὶ κατόρθωσαν νὰ τὸ ξεριζώσουν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ μαθητὲς τοῦ γέροντα κατάλαβαν ὅτι τὰ πάθη, ὅταν εἶναι μικρὰ εὔκολα κόβονται, ἐνῶ ὅταν περάσουν χρόνια δύσκολα εὐλευθερώνεται κανεὶς ἀπὸ αὐτά.
* * *
28. Ἡ ἀρετὴ εἶναι ἐπιστροφὴ στὴν ὑγεία Συχνὰ κάνουμε λόγο γιὰ τὶς καλὲς καὶ κακὲς συνήθειες καὶ τὴ δύναμη, ποὺ ἔχουν. Γιὰ τὶς πρῶτες δὲν ἀνησυχεῖ κανείς, γιὰ τὶς δεύτερες ὅμως πρέπει νὰ ἀνησυχοῦμε. Οἱ ἅγιοι Πατέρες λένε ὅτι ἡ ἕξη, δηλαδὴ ἡ συνήθεια ὡς ἀποτέλεσμα ἐπανάληψης μιᾶς πράξης, ἐμφανίζεται καὶ στὸν ἐνάρετο βίο καὶ στὸν ἁμαρτωλό. Στὴν πρώτη περίπτωση εἶναι εὐλογία, γιατὶ ἀναπαύει τὴν ψυχή, ἐνῶ στὴ δεύτερη τὴν τιμωρεῖ. Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος λέει ὅτι ἡ ἀρετὴ εἶναι φυσικὴ ἰδιότητα καὶ βρίσκεται μέσα μας. Εἶναι ἐπιστροφὴ στὴν ὑγεία. Ἀντίθετα, ἡ κακία εἶναι ξένη καὶ ἀφύσικη, εἶναι ἀσθένεια, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος θερα- πεύεται μὲ πολὺ κόπο, πολλὲς εὐχὲς καὶ πολλὰ δάκρυα. Ὑπάρχουν μερικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἔχουν ροπὴ πρὸς ἕνα πάθος καὶ τοὺς δημιουργεῖται εὐκολότερα ἡ ἕξη πρὸς τὴν κακία. Ἡ περίπτωση αὐτὴ εἶναι ἐξίσου ἐπικίνδυνη, γιατὶ καὶ τὸ ἕνα πάθος μπορεῖ νὰ ἀχρη- στέψει πολλὰ καλά, ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Συμβαίνει αὐτό, ποὺ παρατηροῦμε στὸν ἀετό, ποὺ πιά- νεται στὴν παγίδα. Ἐνῶ σιγά-σιγὰ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν παγίδα, τε- λικὰ δὲν μπορεῖ νὰ φύγει, γιατὶ ἕνα νύχι του παραμένει παγιδευμένο. Τὸ μικρὸ αὐτὸ μέλος τοῦ σώματός του τὸν κρατάει αἰχμάλωτο καὶ εὔ - κολα μπορεῖ νὰ πέσει στὰ χέρια τῶν κυνηγῶν. Πρέπει νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ καὶ στὸ ἕνα πάθος. Ὅταν πέφτουμε σ᾽ αὐτό, νὰ σηκωνόμαστε γρήγορα καὶ νὰ μετανοοῦμε, ἔχοντας ἐγρή- γορση καὶ ἀγώνα, γιὰ νὰ μὴ ξαναπέσουμε.
Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2005 Ἰανουαρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου