Ὁ μεγαλύτερος θησαυρός
«Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ».
Κυριακή Δ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η΄ 4-15)
(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας
Πολὺ παραστατικὴ καὶ διδακτικώτατη ἡ σημερινὴ Παραβολή, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα. Καὶ ἐπίκαιρη. Διότι ἡ ἐποχή, ποὺ διατρέχομεν, εἶναι περίοδος σπορᾶς. Σπορεύς, ἐξήγησεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, εἶναι ὁ αἰώνιος Δημιουργὸς καὶ Τροφοδότης. Σπόρος, ὁ θεῖος καὶ σωτήριος λόγος Του. Χωράφι, εἰς τὸ ὁποῖον σπείρεται, εἶναι αἱ ψυχαὶ τῶν ἀνθρώπων. Καὶ εἶναι λοιπηρόν, ὅτι δὲν εἶναι ὅλαι αἱ ψυχαὶ κατάλληλοι.
Σὲ πολλὲς ὁ σπόρος πηγαίνει χαμένος. Κρῖμα! Βέβαια, δι’ αὐτὸ, δὲν πταίει ὁ σπόρος. Τὸ χωράφι δὲν εἶναι καλό. Διότι μπορεῖ ὁ σπόρος, ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ δηλ., εἶναι ἅγιος. Οὐράνιος. Ἠμπορεῖ νὰ τὸν ἔγραψαν ἄνθρωποι. Ἀλλὰ εἰς τὴν πραγματικότητα οἱ ἄνθρωποι ἔδωσαν μόνον τὰ χέρια τους, διὰ νὰ γραφῇ. Ἡ πνοὴ καὶ ἡ δύναμις, ποὺ ἐκίνησαν τὰ χέρια αὐτά, ἦταν ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Θεόν. Εἶναι, συνεπῶς, θεόπνευστος ὁ Νόμος αὐτός.