Ευαγγελικό Ανάγνωσμα
Κυριακής ΙΒ' Ματθαίου. (Ματθ. ΙΘ' 16-26)
Φαίνεται ότι
ουδέποτε θα πάψει ο πλούτος να απασχολεί την σκέψη και κυρίως να βασανίζει το
“είναι” των ανθρώπων. Ένα βάσανο που κάνει τον άνθρωπο συνειδητά, τελικώς να
αρνείται την ίδια του την σωτηρία. Αυτό δηλ. που βλέπουμε να συμβαίνει στην
Ευαγγελική περικοπή όπου περιγράφεται η όλη αποκαρδιωτική στάση του πλούσιου
νέου.
Τι να πει
κανείς ή πώς να χαρακτηρίσει την όλη νοοτροπία και την τελική επιλογή τού νέου
αυτού ανθρώπου, όταν από την μια εφαρμόζει (όσο το δυνατόν) τον νόμο και τις
διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης, όταν δείχνει τέτοια προθυμία για να συνομιλήσει
με τον ίδιο τον Ιησού και να διδαχθεί από Αυτόν, και τελικώς όταν του
υποδεικνύεται ο τρόπος για να εκπληρώσει τον πόθο τής τελειότητας, όταν δηλ.
μπροστά του ανοίγεται η οδός της αγιότητας, αυτός απέρχεται “λυπούμενος· ην γαρ έχων κτήματα πολλά”;