Τα χειρόγραφα ενός ερημίτη (1). Θεοκλήτου Μοναχού Διονυσιάτου

  Ύστερα από εικοσιπέντε χρόνια, η χάρις του Θεού μου θύμισε κάποια κιτρινισμένα και λίγο εφθαρμένα χειρόγραφα ενός ερημίτη, που κινδύνευσαν να γίνουν σητόβρωτα από την αμέλειά μου σε μια άκρη του κελλιού μου. Πρόκειται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, για τις αξιόλογες και οσιακές εμπειρίες ενός ησυχαστού, που εκοιμήθη εν Κυρίω κατά τη δεύτερη δεκαετηρίδα του αιώνος που διανύουμε (ενν. τον 20ο αιώνα), όπως τουλάχιστον υπολογίζω. Γιατί τα χειρόγραφα αυτά μου παρέδωσε ένας φίλος μου Γέρων Μοναχός προ τριανταπέντε χρόνια για να τα φυλάξω και να τα χρησιμοποιήσω όπως νόμιζα καλύτερα.
Πράγματι, αφού τα διάβασα κατά την νεότητά μου, τόσο με εντυπωσίασαν –βέβαια με τα κριτήρια του τότε αρχαρίου στη μοναχική ζωή– που όταν αργότερα ο Κύριος επέτρεψε να γραφή με το χέρι μου το βιβλίο «Μεταξύ ουρανού και γης», θυμήθηκα τα χειρόγραφα του ερημίτη.

Η ζωή του Αγίου εναρθρωμένη στο Λόγο

   Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου

Σπάνια μπορεί να βρει κανείς δασκάλους υψηλών ιδεών που προηγουμένως τις έζησαν. Κατά κανόνα οι άνθρωποι διδάσκουν θεωρίες, που οι ίδιοι δεν τις έχουν βιώσει, γι’ αυτό και γίνονται αντικείμενο λαϊκού σαρκασμού. Υψηλότερη διδασκαλία από την ευαγγελική δεν υπάρχει.
Και εδώ ακριβώς δημιουργείται ένα δίλημμα για τους δασκάλους του Ευαγγελίου. Ποιός απ’ αυτούς μπορεί να ισχυρισθεί ότι βιώνει τη διδασκαλία του Κυρίου; Και αφού δεν την βιώνει, δεν είναι αξιολύπητο πλάσμα να εξαγγέλλει τις αλήθειες του Θεού, οι οποίες φυσικά  διδάσκονται για να εφαρμοσθούν στη ζωή;

Μόνο οι Άγιοι του Θεού είναι πλήρως εναρμονισμένοι με τη θεωρία και την πράξη. Αυτοί διδάσκουν πράττοντες η  πράξαντες. Ό,τι λένε βγαίνει από το πλήρωμα της ζωής της καρδίας των.

Οι Τρεις Ιεράρχαι εις τον 20ον Αιώνα, Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου

Συνήθως, όταν πρόκειται να ομιλήσωμεν διά τους Αγίους της Εκκλησίας, συμβαίνει να μεταφερώμεθα εις την εποχήν των. Και, παρασυρόμενοι από το κλίμα του παρελθόντος, να νομίζωμεν, ότι ανήκουν μόνον εις τον αιώνα των.
Παρ’ ότι και τώρα τους τιμώμεν, έχομεν την εντύπωσιν, ότι ο βίος των, τα έργα των, η διδαχή των, ισχύουν μόνον διά την εποχήν των.
Εν τούτοις, οι άγιοι «εις τον αιώνα ζώσι». Διότι η ζωή των και η διδαχή των περιέχει την αιωνίαν αλήθειαν του Θεού. Και ως τοιαύτη παραμένει άφθαρτος από τον χρόνον και τας μεταβολάς του κόσμου.

Σαν σήμερα κοιμήθηκε ο Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης (1916-2006)

 Τοῦ Ἰωσήφ Μοναχοῦ Διονυσιάτου
Τό γέννημα τῆς περιφήμου Ναυπάκτου, ἀλλά καί τό βλάστημα καί θρέμμα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Διονυσίου, ἀλλά καί τό καύχημα ὁλοκλήρου του ἁγιορειτικοῦ κόσμου.
Νέος 25 περίπου ἐτῶν, ἀπόφοιτος ἀνωτάτων σπουδῶν, ἀφοῦ προηγουμένως σύμφωνα μέ τούς νόμους ἐτέλεσε τήν στρατιωτικήν του θητεία, ὑπακούοντας στήν φωνήν τῆς πατρίδος ἐπιτάσσεται ξανά κατά τόν φοβερόν ἐκεῖνον πόλεμον τοῦ 40, ὅπου καί μέ ἀνδρεῖο πατριωτικό φρόνημα προχωρᾶ στήν πρώτη γραμμή. Μέχρι τότε δέν εἶχεν τήν κλῆσιν πρός τόν Μοναχισμόν. Ὅμως ὁ Πανάγαθος, ὅπου τόν ἐπέλεξεν ἐκ κοιλίας μητρός, ἀφοῦ μέ θαυματουργικόν τρόπον διέσωσεν τήν ζωήν συγχρόνως τοῦ χάρισε τόσον τήν κλῆσιν ὅσον καί τήν πρόσκλησιν ν΄ ἀφιερωθῆ στόν Θεόν. Ὑπόσχεται λοιπόν τήν τελείαν ἀποταγήν.