«Χαμό έκανε ο βουλευτής Νίκος Παπαδόπουλος Βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης με το Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα ΝΙΚΗ, στην Εθνική Πινακοθήκη σπάζοντας τζάμια και προθήκες.»
Είδηση που ήχησε σαν ουράνια μελωδία στ’ αυτιά μου. Που γλύκανε την ψυχή μου.
«Τα «έργα» που παρουσιάζονται στην περιοδική σας έκθεση, ιδίως το «εικόνισμα η Παναγία με τον Χριστό αγκαλιά» και η χυδαία παραποίηση του Αγίου Γεωργίου, δεν αποτελούν τέχνη. Αποτελούν ευθεία επίθεση στην Πίστη μας, στην πολιτιστική μας ταυτότητα, στις ρίζες του Έθνους μας.» είχε πει μεταξύ άλλων ο βουλευτής.
Θυμάμαι, είχα κληθεί σε μια ιδιωτική κλειστή σύναξη, στην οικία κάποιων αδελφών, ταπεινών αγωνιστών, ανθρώπων ακομμάτιστων, που αναλώνουν τη ζωή τους για Χριστό και Πατρίδα. Θα μας μιλούσε μια ομάδα κάποιων ανθρώπων, που μέχρι τότε δεν γνώριζα, ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που μετείχαν σε κάποιο κίνημα, που σκοπό είχε να ταράξει να νερά της πολιτικής.
Αυτό το κίνημα, μέσα πιθανόν από λάθη και ολιγωρίες, έβαλε ξανά το Χριστό στη Βουλή. Το Ευαγγέλιο και την Πατρίδα. Σε εκείνο το σπίτι γνώρισα και τον Νίκο Παπαδόπουλο, τον «άνεργο» (διατελούντα σε αργία) και ανεμβολίαστο τότε γιατρό. Η καλή απείθεια στο Σύστημα και απολυταρχικό καθεστώς, οδήγησε σε απώλεια βιοτικών πόρων και εργασίας, ένα οικογενειάρχη και πατέρα παιδιών.
Καμία ιδιαίτερη αναφορά απ’ τον γιατρό για τα προσωπικά του. Ταπεινός, οξυδερκής με τη φλόγα μέσα του για Χριστό και Πατρίδα.
Πολύ με είλκυσε τότε, ο τρόπος και η στάση του ιατρού.
Δεν μπορούσα να φανταστώ, πως στο μέλλον αυτός ο άνθρωπος ως βουλευτής, θα ενεργούσε τέτοια ομολογία, θέτοντας σε κίνδυνο και πάλι την ελευθερία του, την εργασία του και τη βουλευτική του θέση.
Είναι αυτή η οργή, ο καλός θυμός, που σαν ηφαίστειο σείεται, και τέλος ξερνά λάβα, κατακαίοντας ότι βρει στο πέρασμά της. Θέλει ψυχή και κότσια, να ανατρέπεις κατεστημένες συμπεριφορές και ψευτοκαθωσπρεπισμούς, σε μια εποχή που ξέρεις πως δεν θα βρεις συμπαράσταση ούτε από αδελφούς, σε μια εποχή που ο Έλληνας ντρέπεται να κάνει το σταυρό του έξω από μια εκκλησιά, χωρίς καν ακόμα αυτό να επισύρει ποινικές κυρώσεις.
Αυτή η αγία οργή που σπρώχνει τον ευλαβή να αντιδράσει. Όχι από αρρωστημένο θυμό. Μα από ευλάβεια και αγάπη στον Δημιουργό.
Για τον ίδιο λόγο που ο άγιος Νικόλαος (το όνομα του οποίου φέρει ο βουλευτής) χαστούκισε τον αιρετικό και υβριστή του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδας, Άρειο. Πράξη που δεν προκλήθηκε από μίσος και αποβολή αγάπης κατά ενός φυσικού προσώπου, αλλά από εμμονή στην αγάπη προς τον Θεό.
Ο άγιος Νικόλαος δεν ήταν αυτός που γκρέμισε τον ναό της Αρτέμιδος με την προσευχή του;
Ο Άγιος Αιμιλιανός δεν ήταν αυτός που μέσα σε έναν ειδωλολατρικό ναό και με ένα σφυρί συνέτριψε όλα τα είδωλα;
Η Αγία Χριστίνα η Μεγαλομάρτυς δεν ήταν αυτή που κατέστρεψε τα είδωλα του πατέρα της;
Tόσοι και τόσοι μάρτυρες, που μιμήθηκαν τον Χριστό μας.
Τιμή αγίου, μίμησις αγίου.
Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε; Πόσα χρόνια πέρασαν, που η ύβρις της πίστης μας και του Τριαδικού Θεού, συνοδευόταν από ποινές φυλάκισης και πρόστιμα;
Προσκυνήσαμε ως έθνος τον μαμμωνά. Ξεχάσαμε το Χριστό. Την Παναγία.
Όμως, τα πρότυπά μας είναι οι άγιοι και οι Πατέρες της Ορθοδοξίας , αυτοί που χαρακτηρίστηκαν από τον οικουμενικό πατριάρχη, ως «θύματα του αρχεκάκου όφεος» και μας οδήγησαν στο σχίσμα.
Μα και ομολογία να κάνουμε, μη φουσκώνουμε. Μην επαιρόμαστε. Αχρείοι και αμαρτωλοί παραμένουμε.
οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι Δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ότι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν (Λουκ 17,10)
Που είναι οι υπόλοιποι «επαγγελματίες» πολιτικοί, που τρέχουν να καταλάβουν πρώτα στασίδια σε θρησκευτικές και εθνικές εορτές, που φωτογραφίζονται μαvιωδώς δίπλα σε ιεράρχες προς άγρα ψήφων;
Tι κάνει η ιεραρχία; Καθεύδει; Έχει υπνωτιστεί από τα ατελείωτα EΣΠΑ και τις επιδοτήσεις;
Που είναι η αναγκαία και υποχρεωτική μαρτυρία;
Τα ξεχάσαμε αυτά. Σηκώσαμε το χαλί της ευζωίας, της εκκοσμίκευσης, του φόβου, της ύπνωσης (πες το όπως θες) και βάλαμε από κάτω το Ευαγγέλιο. Να μην το βλέπουμε. Να μην μας θυμίζει από που ήρθαμε, γιατί ήρθαμε και που βαδίζουμε.
Ανοίξαμε εκκωφαντικά τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, για να σκεπάσουμε τη φωνή του Θεού που ξεπηδά μέσα απ’ τις σελίδες της Γραφής και προειδοποιεί, «Τάδε λέγει Κύριος…».
Μα εμείς το βιολί μας. Ωχαδελφιστές, αδιάφοροι, κοιμισμένοι, φοβισμένοι και τέλος επικίνδυνοι. Επικίνδυνοι για τις επόμενες γενεές. Ώσπου κάποιο γεγονός, κάποια φωνή, κάποια κραυγή να μας ταρακουνήσει λίγο. Είναι ο Ίδιος ο Θεός που κάνει εργαλεία Του, τη φύση (βλέπε Σαντορίνη), ανθρώπους πιστούς και άπιστους πολλές φορές, αλλά και πέτρες για μας ξυπνήσει.
«Ἐὰν ἡμεῖς σιωπήσωμεν, οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19, 40).
Για να μας δώσει ως Παντελεήμων, μια ακόμα ευκαιρία να ενδιαφερθούμε. Να κουνηθούμε. Να ορθώσουμε ανάστημα.
Πολλοί ξυπνούν και γυρνούν απ’ την άλλη μεριά του μαξιλαριού. Μα κάποιοι, λίγοι, ίσως βγουν απ’ τον λήθαργο.
Λίγοι και καλοί. Λίγοι αλλά πολλοί.
Δεν έχει ανάγκη ο Τριαδικός Θεός από ανθρώπινες ομολογίες. Ούτε από μαρτύρια και μαρτυρίες. Έχει ανάγκη όμως ο άνθρωπος.
Έχει υποχρέωση κι ευθύνη. Εάν δεν ομολογήσεις, όταν αυτό επιτάσσει η στιγμή, τότε αρνείσαι.
Βεβαιώνει ο Κύριος
«Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.» (Ματθ. Ι’)
Ευκαιρία για ομολογία με τις κυβερνήσεις των τελευταίων πολλών ετών.
Οι κυβερνήτες αποτελούν εικόνα του λαού. Των ψηφοφόρων.
Κι ένας συγγραφέας είπε κάποτε «Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά.»
Στην κρίση του καθενός, η απάντηση.
Καλή Ανάσταση!
koukfamily.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου