25η Μαρτίου: Τὸ σπαθὶ τῆς Ἐπανάστασης ἀκονίστηκε στὴν πέτρα τῆς πίστεως. Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Κάθε προσευχή, κάθε μάχη καὶ κάθε λόγος τῶν ἡρώων τοῦ '21 μαρτυροῦν ἕνα καταπληκτικὸ θαῦμα ποὺ ὅμοιο του δὲν εἶδε ποτὲ ἡ ἱστορία

Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Σὲ μιὰ δέηση τοῦ Κολοκοτρώνη στὴν Παναγία, σὲ μιὰ εὐλογία τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, σὲ ἕνα «εὐλογητὸς ὁ Θεός» τῆς Μπουμπουλίνας, στὰ ἱερὰ γράμματα ποὺ φύτρωνε ὁ σπόρος τοῦ Γένους, στὶς νηστεῖες, στοὺς σταυρούς, στὰ ἀναθήματα, στὰ καπνισμένα εἰκονίσματα, στὶς προσευχὲς ποὺ εἰπώθηκαν μέσα στὴ κοσμοχαλασιὰ τῆς μάχης, σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ τόσο ταπεινὰ καὶ τόσο σπουδαῖα, μᾶς ἔγνεψε ὁ Θεὸς νὰ πάρουμε πίσω τὴ λευτεριά μας.

Τετρακόσια χρόνια στὰ κάτεργα τῆς Τουρκιᾶς δὲν μπόρεσαν νὰ σβήσουν τὴν ἀδούλωτη φλόγα στὴν καρδιὰ τοῦ κάθε ἑλληνόψυχου. «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου», εἶναι σὰν νὰ εἶπε γιὰ δεύτερη φορὰ ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν εὐλογημένη Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Γιὰ τέσσερεις αἰῶνες κρύφτηκε ὁ ρωμαίικος ἥλιος ἀπὸ τὴν καταχνιὰ τῶν ἀπίστων.
Ὅμως ὁ ἥλιος δὲν ἀποσύρεται ἀπὸ τὴ θέση του, ὅσο καὶ νὰ τὸν σκεπάσεις μὲ τὰ νέφη τοῦ σκότους. Ἦταν πάντα ἐκεῖ, θέρμαινε τὶς καρδιὲς τῶν Ἑλλήνων μὲ ἱερὸ ζῆλο. Ζέσταινε παρηγορητικὰ τὶς μάνες τῶν ἡρώων. Φούντωνε τὸν πόθο γιὰ τὸ μεγάλο ἔπος. Ἔψηνε τοὺς ἁπλοῦς χωριάτες νὰ γίνουν ἀτρόμητοι πολεμιστές.
Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀλήθεια ποὺ πρέπει νὰ μαρτυροῦμε παντοῦ, ὅσο ὅτι ἡ ἐπανάσταση τοῦ ’21 ἦταν ἔργο Θεοῦ καὶ ζήτημα πίστης. Νὰ ἀποκρούετε πάντα τὶς ἀνοησίες ποὺ ἐπιστρατεύονται γιὰ νὰ ὑποβιβάζουν τὸν ἀγῶνα. Εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ βέβηλου νὰ μηδενίσει ἕνα θαῦμα, γιὰ νὰ τὸ κλέψει ἀπὸ τὶς συνειδήσεις.

Καθυπότασσαν τὸ σῶμα τους μὲ νηστεῖες οἱ ἥρωες τοῦ ’21, ἂν καὶ εἶχαν ὅλα τὰ δίκια νὰ καταλύσουν γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ πολέμου.
Οἱ περιηγητὲς ἐντυπωσιάζονταν ἀπὸ τὴν ἐπιμονὴ τῶν ἡρώων νὰ τηροῦν τὴν πρέπουσα ἀποχὴ ἀπὸ ἀρτύσιμα.
Μάρτυρες ποὺ γίνονταν θυσία καὶ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὸν λεύτερο Ἕλληνα. Πολεμικοὶ πυρσοὶ ἀναμμένοι μὲ κεκαθαρμένο πῦρ.

Ὁ Κανάρης βρισκόταν σὲ λιτανεία στὰ Ψαρᾶ, ὅταν ἔνιωσε νὰ τὸν ἁρπάζει μιὰ μυστηριώδης δύναμη ποὺ τὸν γέμισε μὲ θάρρος.
Αὐτὴ ἡ θεία ὁρμὴ τῆς χάριτος, τὸν ὅπλισε μὲ ἀφοβία γιὰ νὰ κατορθώσει τὸ ἐντελῶς ἀκατόρθωτο. Νὰ τινάξει στὸν ἀέρα τὴν Τουρκικὴ ναυαρχίδα στὴ Χίο καὶ νὰ γίνει ὁ φόβος καὶ τρόμος τῶν θαλασσῶν.

«Ὁρκίζομαι νὰ νικήσω τοὺς ἐχθροὺς τῆς θρησκείας μου, ἢ ν’ ἀποθάνω ὡς μάρτυς διὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν...», ἔγραφε ὁ ἱερὸς ὅρκος των Ἱερολοχιτῶν. Πόσο πιὸ σαφὲς νὰ γίνει ὅτι ὁ ἀγῶνας γιὰ τὴ λευτεριὰ ἦταν πρῶτα ἀπ’ ὅλα πνευματικός; Καὶ πόσο πιὸ ξεκάθαρο νὰ γίνει ὅτι κάθε λευτέρωμα ἀπὸ δεσμὰ προϋποθέτει τὴν παράδοση στὸν Ἰησοῦ Χριστό;

Ὁ Μακρυγιάννης ἀποκαλοῦσε τὸν Θεό, «ἔφορο τῆς Ἑλλάδος». Δηλαδὴ προστάτη, ἡγέτη καὶ διοικητή. Κυβερνήτη τῶν ἑλληνικῶν ψυχῶν, ἀλλὰ καὶ κάθε ψυχῆς ποὺ Τὸν ἀναζητᾶ. Ὁ Σπυρίδων Τρικούπης, ὁ πρῶτος πρωθυπουργὸς τοῦ νεοσύστατου ἑλληνικοῦ κράτους, ἐξέφραζε λόγια γιὰ τὴν Ἐπανάσταση ποὺ θαρρεῖς καὶ βγαίνουν ἀπὸ στόμα φωτισμένου ἱεράρχη:
  «...Ἄχ, διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὅλος ἀγάπη, διὰ τὸ ὄνομα τῆς Πατρίδος, ἡ ὁποία εἶναι ὅλη ἀρετή, ἂς καθαρίσωμεν τὴν ψυχήν μας, καὶ εἰς αὐτὴν τὴν ὥραν τοῦ κινδύνου, ἀπὸ τὸν ρύπον τῆς διχονοίας, ἂς θάψωμεν εἰς τὸν τάφον τῆς λησμονησίας τὰ ἄγρια καὶ ἀνόητα πάθη μας, ἂς πλύνωμεν τὰς μεμολυσμένας καρδίας εἰς τὸ ἱερὸν λουτρὸν τῆς ἀγάπης, ὁ πατριωτισμὸς ἂς λαμπρύνη εἰς τὸ ἑξῆς τον θολωμένον νοῦν μας, ἡ εἰλικρίνεια ἂς βασιλεύση εἰς τὴν καρδίαν μας, ἡ ἀγάπη κα ἡ σύμπνοια ἂς προπορεύονται, ὡς νεφέλη πυρός, ὅλων τῶν βουλῶν μας καὶ ὅλων τῶν ἔργων μας».

Πὼς νὰ μὴ λουστεῖ μὲ εὐλογία ἕνας τέτοιος ἀγῶνας; Πῶς νὰ μὴ μᾶς χαρίσει τὴ λευτεριὰ ἡ Παναγία μας, σώζοντας μᾶς ἀκόμα καὶ ἀπ’ τοὺς σπαραγμοὺς ποὺ πῆγαν νὰ μᾶς διαλύσουν; Παρὰ τὰ αἰώνια ἐμφύλια πάθη μας, ἡ Στρατηγὸς Παναγία ὑπολόγισε τὴν πρωταρχικὴ μετάνοια τῶν Ἑλλήνων τοῦ ’21 καὶ ἔφερε τὸ ποθούμενο. Ἦταν ἐκείνης ὁ ἴσκιος ὁ εὐλογημένος ποὺ σκέπαζε χοῦφτες Ἑλλήνων καὶ τοὺς ἔκανε νὰ σαρώνουν στρατιὲς χιλιάδων.
Τὸ σπαθὶ τῆς Ἐπανάστασης θὰ ἦταν στομωμένο ἂν δὲν εἶχε ἀκονιστεῖ στὴν πέτρα τῆς πίστεως. Ἦταν ἀνθρωπίνως ἀδύνατο νὰ νικηθεῖ μιὰ τέτοια αὐτοκρατορία ἀπὸ ἐξαθλιωμένους σκλάβους. Ἦταν ἕνα θαῦμα ποὺ ὅμοιο τοῦ δὲν ἔχει ξαναδεῖ ἡ ἱστορία. Καὶ μόνο γι’ αὐτὸ τὸ θαῦμα, θὰ ἔπρεπε τὸ Ἔθνος μας κάθε μέρα νὰ ἀνατέλλει καὶ νὰ δύει μπροστὰ στὰ πόδια τῆς Παναγίας. Προσευχή μας νὰ ζήσουμε καὶ πάλι στὴν σκλαβιὰ τῶν ἡμερῶν μας ἕνα τέτοιο θαῦμα, ποὺ μόνο μετὰ ἀπὸ «ἀπίθανες» μετάνοιες ἔρχεται.

Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου τοῦ 1821! Ζήτω τὸ Ἔθνος! Νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τῆς Παναγίας μας.

sportime.gr