Οἱ ἑνωτικοὶ αὐτοί, ὅταν εἶδαν ὅτι ἀπέτυχαν νὰ ἐπιβάλουν τὴν ψευδῆ ἕνωση τῆς Φεράρας-Φλωρεντίας, κατέφυγαν σὲ ἐνέργειες καταχθόνιες καὶ σὲ σοφιστεῖες θεολογικές, γιὰ νὰ παραπλανήσουν τους ἀφελέστερους.
Ἀργότερα, τὸν 16ο αἰῶνα, αὐτὰ θὰ συστηματοποιηθοῦν ἀπὸ τοὺς λατίνους καὶ θὰ δημιουργηθεῖ ἔτσι ἡ οὐνία.
Συνεπῶς, οἱ λατινόφρονες ἑνωτικοὶ Ρωμιοὶ εἶναι οἱ πρόδρομοι καὶ προπαρασκευαστὲς τῆς οὐνίας, μαζὶ μὲ τὸν πάπα Ἰννοκέντιο τὸν Δ΄(1243-1254), ὁ ὁποῖος τὸ 1254 ἐξέδωκε ἐγκύκλιο καὶ ἐπέτρεψε νὰ γίνονται ἀνεκτὰ τὰ ἤθη καὶ ἔθιμα τῶν Ἀνατολικῶν, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴ βαθμιαία κατάργηση αὐτῶν καὶ τὸν πλήρη ἐκλατινισμὸ τῶν ἑνουμένων, κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ὀρθοδόξων μετὰ τῆς Ρώμης.
Τὴν ἐγκύκλιο αὐτὴ τοῦ ἁγίου Μάρκου, μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετωπίζει τοὺς λατινόφρονες Ρωμιοὺς καὶ τὶς δογματικὲς ἀποκλίσεις τῶν παπικῶν ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, θὰ παραθέσουμε σὲ περιληπτικὴ διασκευή.
1. Οἱ παπικοὶ εἶναι αἱρετικοὶ καὶ ὄχι σχισματικοί, ὅπως διετείνοντο οἱ λατινόφρονες.
α΄. Ὅσοι ἐκ τῶν παπικῶν ἔρχονται στὴν Ὀρθοδοξία, τοὺς δεχόμεθα διὰ χρίσεως ἁγίου μύρου-μερικὲς φορὲς καὶ τοὺς ξαναβάπτιζαν, κατατάσσοντας αὐτοὺς μαζὶ μὲ τοὺς ἀρειανούς, τοὺς μακεδονικούς, τοὺς σαββατιανούς, τοὺς ναυατιανοὺς καὶ λοιποὺς αἱρετικοὺς τοῦ 4ου αἰῶνος.
Ὁ Σίλβεστρος Συρόπουλος, ποὺ κατέγραψε τὴν ἱστορία τῆς συνόδου της Φλωρεντίας, λέει ὅτι ὁ ἅγιος Μᾶρκος τὸ ἐτόνισε αὐτὸ στὴν ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία, «ἀλλὰ τὸ παρασιώπησε ἡ Ἐκκλησία μας, ἐπειδὴ τὸ γένος τους εἶναι μεγάλο καὶ ἰσχυρότερο ἀπὸ τὸ δικό μας» καὶ «δὲν θέλησαν οἱ προγενέστεροι ἀπὸ ἐμᾶς νὰ κατονομάσουν ἐπισήμως τοὺς λατίνους ὡς αἱρετικούς, ἀναμένοντας τὴν ἐπιστροφή τους καὶ ἐπιδιώκοντας τὴν φιλία».
β΄. Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ἀναφέρει τὴν φράση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ «Δὲν ὁμολογοῦμε τὸ ἅγιο πνεῦμα ὅτι προέρχεται ἐκ τοῦ Υἱοῦ» καὶ τὴν φράση τοῦ ἁγίου Φωτίου «Αἱρετικὸς εἶναι καὶ στοὺς κατὰ τῶν αἱρετικῶν νόμους ὑπόκειται αὐτὸς ποὺ ἔστω καὶ λίγο παρεκκλίνει ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη».Συνεπώς οἱ λατῖνοι, καὶ μόνο ἀπὸ τὸ Filioque, εἶναι αἱρετικοί.
γ΄. Οἱ λατινόφρονες λένε, ὅτι οἱ παπικοὶ εἶναι σχισματικοὶ διότι ἔτσι μᾶς θεωροῦν ἐκεῖνοι ἐμᾶς· διότι δὲν ἔχουν νὰ μᾶς κατηγορήσουν γιὰ κάτι αἱρετικὸ παρὰ μόνο γιὰ τὸ ὅτι παύσαμε νὰ ὑποτασσόμεθα σ’ αὐτούς. Λοιπὸν θὰ ἀντιχαριζώμεθα σ’ αὐτοὺς καὶ θὰ τοῦ ἀποκαλοῦμε σχισματικοὺς ἐνῷ εἶναι αἱρετικοί;
δ΄. Ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Μᾶρκος ἐρώτησε τὸν πατριάρχη Ἀντιοχείας Θεόδωρο Βαλσαμώνα, ἔγκριτο κανονολόγο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἐὰν μπορεῖ νὰ δίδει τὰ θεῖα ἁγιάσματα σὲ λατίνους. Ἐκεῖνος ἀπάντησε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό, ἀφοῦ τὸ ὄνομα τοῦ πάπα -στὸν ὁποῖο αὐτοὶ ὑπάγονται- δὲν μνημονεύεται στὶς ἀρχιερατικὲς θεῖες λειτουργίες τῆς Ἐκκλησίας.
Καὶ δὲν μνημονεύεται, διότι οἱ παπικοὶ ἔχουν «ἤθη καὶ δόγματα ἀλλότρια τῶν ὀρθοδόξων», συνεπῶς αἱρετικά. Πρέπει οἱ λατῖνοι νὰ κατηχηθοῦν ὀρθοδόξως, νὰ μυρωθοῦν, καὶ μετὰ νὰ τοὺς δεχθοῦμε.
Συνεπῶς· Ἀπὸ ποῦ λοιπὸν ἐμφανίστηκαν ξαφνικὰ νὰ εἶναι ὀρθόδοξοι, αὐτοὶ ποὺ ἀπὸ τόσα χρόνια καὶ ἀπὸ τοὺς πατέρες καὶ διδασκάλους κρίθηκαν ὡς αἱρετικοὶ; Ποιός ἔτσι εὔκολα τοὺς ἔκανε ὀρθοδόξους;
Ὁ χρυσός, ἐὰν ἤθελες νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια, καὶ τὸ συμφέρον σου· Ἢ μᾶλλον ἐκείνους μὲν τοὺς ἔκανε ὀρθοδόξους, ἐσένα ὅμως, ἀφοῦ σὲ ἔκανε ὅμοιο μ’ ἐκείνους, σὲ ἔσπρωξε στὴ μεριὰ τῶν αἱρετικῶν.
2. Πότε θὰ ὑπάρξει ἑνότης.
Ὅταν ἑνωθοῦν ἤθη, ἔθη, δόγματα. Καὶ αὐτὸ θὰ γίνει μὲ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν παπικῶν στὴν ὀρθόδοξη παράδοση καὶ θεολογία. Τώρα ἔχουμε δυὸ σύμβολα πίστεως, ἔνζυμη καὶ ἄζυμη λειτουργία, διττὰ βαπτίσματα (τῶν ὀρθοδόξων μὲ τριττὴ κατάδυση, τῶν παπικῶν μὲ ἐπίχυση· τῶν ὀρθοδόξων τὸ βάπτισμα μὲ μύρο, τῶν παπικῶν χωρὶς μύρο), διπλᾶ ἤθη καὶ ἔθιμα καὶ ἐντελῶς διαφορετικά, νηστεῖες καὶ ἐκκλησιαστικὲς τάξεις, καὶ ἄλλα παρόμοια.
Πῶς λοιπὸν νὰ γίνει ἡ ἕνωση, ὅταν δὲν ὑπάρχει ἑνότητα σ’ αὐτά;
3. Μεσότης στὰ δόγματα δὲν ὑπάρχει.
Στὴ διπλωματία καὶ στὴν πολιτικὴ χρησιμοποιοῦνται πολλὲς ἔννοιες ἀμφίσημες ἢ ἀόριστες, ἐννοούμενες ἀπὸ τὸν καθένα ἀναλόγως τῶν προτιμήσεών του, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ συμφωνία καὶ ἡ προσέγγιση. Μεταξὺ ἀληθείας ὅμως καὶ ψεύδους, μεταξὺ καταφάσεως καὶ ἀρνήσεως, μεταξὺ φωτὸς καὶ σκότους, Χριστοῦ καὶ Βελίαρ, δὲν ὑπάρχει μέσον. Οἱ γραικολατίνοι ἢ οἱ λατινόφρονες ἢ οἱ οὐνῖτες εἶναι μιξόθηρες ἄνθρωποι, ἀρέσκονται νὰ κυνηγοῦν τὶς ἀναμίξεις· εἶναι ὅπως οἱ ἱπποκένταυροι στὴ μυθολογία. Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τους ὀνομάζει κοθόρνους (*) καὶ ἀνθρώπους ποὺ πηγαίνουν ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος. Ἕνας νεώτερος θὰ τοὺς παρομοίαζε μὲ τὸ «φοῦρνο του χότζα».
Ἡ σύνοδος Φεράρας-Φλωρεντίας, ποὺ πῆγε νὰ ἐφαρμόσει τὴ μεσότητα στὸ δόγμα, εἶναι σὰν τὴ συνέλευση ἐκείνη ποὺ ἀπεφάσισε νὰ κτίσει τὸν πύργο τῆς Βαβὲλ ἢ σὰν τὸ συνέδριο τοῦ Καϊάφα ποὺ κατέκρινε τὸν Χριστό. Οἱ μετασχόντες στὴν σύνοδο τῆς Φλωρεντίας καὶ συμφωνήσαντες μὲ τοὺς παπικοὺς εἶναι αὐτοὶ γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ προφήτης Ἰερεμίας λέει· «Οἱ ἡγούμενοι τοῦ λαοῦ μου ἐμὲ οὔκ ἤδεισαν, υἱοὶ ἄφρονες εἰσι καὶ οὐ συνετοὶ· σοφοὶ εἰσι τοῦ κακοποιῆσαι, τὸ δὲ καλῶς ποιῆσαι οὐκ ἐπέγνωσαν» (Ἴερ. 4,22).
4. Ποία ἡ στάσις μας ἔναντι τῶν λατινοφρόνων.
Ἂς τοὺς ἀποφύγουμε ὅπως ἀποφεύγουμε τὸ φίδι. Ἂς τοὺς ἀποφύγουμε ὅπως ἀποφεύγουμε τοὺς χριστοκαπήλους καὶ χριστεμπόρους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ «νομίζοντες πορισμὸν εἶναι τὴν εὐσέβειαν» (Α΄ Τίμ. 6,5).
Αὐτοὶ εἶναι «ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ». Αὐτοὶ εἶναι διάκονοι τοῦ σατανᾶ ὁ ὁποῖος «μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτὸς» (Β΄ Κόρ. 11,13-15).
«Οἱ τοιοῦτοι τῷ Κυρίω ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ οὐ δουλεύουσιν, ἀλλὰ τὴ ἑαυτῶν κοιλία, καὶ διὰ τῆς χριστολογίας καὶ εὐλογίας ἐξαπατῶσι τὰς καρδίας τῶν ἀκάκων»· «ὁ μέντοι στερεὸς θεμέλιος τῆς πίστεως ἕστηκεν, ἔχων τὴν σφραγῖδα ταύτην» (Ρώμ. 16.18 · Β΄ Τίμ. 2,19).
«Φεύγετε οὗν αὐτοὺς ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν· ‘εἶ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὃ παρελάβετε, κὰν ἄγγελος ἐξ ουρανοῦ, ἀνάθεμα ἔστω’ (Γάλ. 1,8-9).
‘Εἰ τὶς ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς’ (Β΄ Ἴωαν. 10,11)».
Δὲν γνωρίζουμε ἐὰν οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστές, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἔχουν ὑπ’ ὄψιν τὰ ὅσα λέει ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός.
Ἂς τὰ μελετήσουν καὶ ἂς ἀνανήψουν, ἐὰν θέλουν νὰ παραμείνουν ὀρθόδοξοι.
Κατὰ λέξη κόθορνος λεγόταν ἕνα εἰδικὸ ὑπόδημα, ποὺ χρησιμοποιοῦσαν οἱ ἠθοποιοὶ στὶς ἀρχαῖες τραγωδίες μὲ παχιὰ πέλματα καὶ πολὺ ψηλὸ τακούνι. Ἐπειδὴ προσαρμοζόταν σὲ ἀμφότερα τὰ πόδια, εἴτε τὸ δεξὶ εἴτε τὸ ἀριστερό, κατάντησε νὰ σημαίνει τὸν ἐπαμφοτερίζοντα ἄνθρωπο, τὸν ἀσθενοῦς χαρακτῆρος, τὸ εὐμετάβολο καὶ καιροσκόπο.
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Μάϊος 2006
Ἀρχ. Μελέτιος Ἀπ. Βαβραχάνης
pmeletios.com
Ἀναδημοσίευση ἀπό Ἀναβάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου