Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως. Θώραξ και κοντάρι. (†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως. 

Θώραξ και κοντάρι. 

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας
«Διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας... ἔφραξαν στόματα λεόντων... ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας... ἐλιθάσθησαν... ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον ...»
Ἕνας ἀληθινὰ ἐξαίρετος ὕμνος πρὸς τοὺς δικαίους καὶ γενναίους μάρτυρας τῆς πίστεως πρὸ Χριστοῦ, εἶναι τὸ σημερινὸν ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί!Ὅμως, ἂν οἱ πρὸ Χριστοῦ μὲ τὴν πίστιν των κατώρθωσαν τόσον μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἔργα, φαντάζεται ὁ καθεὶς τί ἐπέτυχον οἱ μετὰ Χριστὸν πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἐνεδυναμώνοντο μὲ τὴν χάριν καὶ εὐλογίαν Τοῦ Χριστοῦ.
Διότι εἶναι ὄντως καταπληκτικὰ τὰ ἀποτελέσματα τῆς πίστεως εἰς τὴν ζωὴν τοῦ χριστιανοῦ κάθε ἐποχῆς. Καὶ ἐπειδὴ ζῶμεν καὶ περίοδον κλονισμοῦ τῶν ἰδανικῶν καὶ τῶν χριστιανικῶν ἀρχῶν, καλὸν θὰ εἶναι νὰ ἀσχοληθῶμεν δι’ ὀλίγων εἰς τὸ σημερινόν μας φυλλάδιον μὲ τοὺς καρποὺς τῆς πίστεως.

1. Ἐνισχύει εἰς τὸν ἀγῶνα. Πόσο δύσκολη εἶναι ἡ ζωὴ τὸ ξέρουμε ὅλοι. Πόσες πικρίες καὶ ἀποκαρδιώσεις κρύβει, τὸ ἔχομεν ὅλοι δοκιμάσει. Ἔρχονται ὧρες ποὺ τὰ πάντα μπροστά μας σκοτεινιάζουν. Χάνομε τὸ θάρρος. Καμμία ἀκτῖνα φωτὸς δὲν ἔρχεται νὰ μᾶς παρηγορήση. Καὶ τότε τὰ γόνατα λυγίζουν, τὰ μάτια θολώνουν. Ἡ ψυχὴ παραλύει.
Τὴ στιγμὴ ἐκείνη ἀκούεται ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς καλεῖ νὰ πιστέψωμε, νὰ μὴ λυγίσωμε. Διότι πιστεύω δὲν σημαίνει νὰ λέω ὅτι παραδέχομαι μερικὲς ἀλήθειες τῆς θρησκείας, ὅτι λόγου χάριν ὑπάρχει Θεος, ὅτι ὑπάρχει ψυχή. Αὐτὰ τὰ πιστεύει καὶ ὁ διάβολος. Πιστεύω θὰ πῇ: Ἐμπιστεύομαι ἀπολύτως τὰ πάντα εἰς τὸν Θεόν, δὲν ἀμφιβάλλω γιὰ τὴν ἀγάπη του, δὲν ἀμφιβάλλω γιὰ τὴν προστασία του. Ἔστω καὶ ἂν γύρω μου οἱ κεραυνοὶ καὶ ἡ θύελλα ἀπειλοῦν καταστροφές. Πολὺ ὡραῖα διατυπώνει τὴν ἀλήθεια ὁ ποιητής:
Δὲν ἔχεις πίστη ὅταν τὰ στάχυα σου
προσμένης νὰ γίνουν σιτάρι,
κι ἀπ’ τὸ ἄκαρπο δενδρὶ ποὺ κέντρωσες
προσμένης καρπερὸ βλαστάρι.
Πίστη ἔχεις ὅταν ἀπ’ τὸ χέρσωμα
κι ἀπ’ τὰ ἀστραποκομμένα ξύλα
προσμένης τοὺς καρποὺς ὁλόχρυσους
καὶ καταπράσινα τὰ φύλλα.
Πίστη ἔχεις ὅταν ὅσο ἀλόγιστο
καὶ πλάνο ὁ νοῦς σου κι ἂν τὸ ξέρη,
προσμένης ἥλιο τὰ μεσάνυκτα
κι ἀστροφεγγιὰ τὸ μεσημέρι.
Ἔτσι εἶναι. Ὅταν ὅλοι οἱ δρόμοι κλείνουν, ὁ πιστὸς περιμένει μὲ πίστη διέξοδο. Καὶ ὁ Θεὸς τότε δίνει τὴ θαυμαστὴ λύση καὶ σώζει τὸ πλάσμα του.

2. Ὁδηγεῖ εἰς φωτεινὴν δρᾶσιν. Ὅταν ὁ Χριστιανὸς πιστεύη, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἐργασθῇ καὶ διὰ τὸ κοινὸν καλόν. Ἡ πεποίθησις ὅτι ὅλοι οἱ γύρω μας εἶναι ἀδελφοί μας, τοῦ δίδει τὴν ὁρμὴν καὶ τὴν ὄρεξιν πρὸς δημιουργίαν καὶ δρᾶσιν. Θὰ τρέξη ἀπ’ ἐδῶ, θὰ τρέξη ἀπ’ ἐκεῖ. Θὰ ἀγωνισθῇ μὲ ὅλας τοῦ τὰς δυνάμεις διὰ νὰ ἀνακουφίση τοὺς δυστυχεῖς, νὰ βοηθήση τοὺς ἀδυνάτους, νὰ στηρίξη τοὺς κλονισμένους, νὰ ὑψώση πύργους ἀγάπης καὶ πολιτισμοῦ γύρω του.
Θὰ συναντήση βεβαίως δυσκολίας. Θὰ προσκρούση εἰς ἐμπόδια. Ὅμως ἡ πίστις του ἡ βαθειά, ὅτι δηλ. ἔχει βοηθὸν καὶ προστάτην τὸν Θεόν, δὲν θὰ τὸν ἀφήση νὰ λυγίση ἀπὸ τὰς δυσκολίας. Μέσα ἀπὸ τὰ σύννεφα θὰ ξεπροβάλλη πάντα ἐλπιδοφόρος ὁ ἥλιος τῆς ἐλπίδος, ποὺ θὰ τὸν ζωντανεύη ἡ πίστις εἰς τὸν Θεόν.

3. Ὁδηγεῖ καὶ εἰς θυσίας.  Ἀλλὰ ἡ πίστις δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ὁρμὴ πρὸς δρᾶσιν. Εἶναι καὶ μιὰ γενναία ἀπόφασις θυσίας. Ὅλοι γνωρίζομεν ὅτι γιὰ νὰ γίνουν μεγάλα ἔργα, γιὰ νὰ πραγματοποιηθοῦν ὑψηλαὶ ἐπιδιώξεις, ἀπαιτοῦνται ἄνθρωποι μὲ αὐταπάρνηση, μὲ εἰλικρίνεια, μὲ πνεῦμα προσφορᾶς καὶ θυσίας. Ὅ, τί μεγάλο ἐθεμελιώθη εἰς τὸν κόσμον, εἶναι καρπὸς θυσίας.
Ὅταν ὑπάρχουν ἐγωισμοὶ καὶ συμφέροντα καὶ μικρότητες καὶ πάθη, τὰ πάντα διαλύονται. Κοιτᾶξτε. Ἐθεμελιώθη ἡ χριστιανικὴ θρησκεία ἐπάνω εἰς τὴν Θυσίαν, εἰς τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐν συνεχείᾳ προσέφεραν τὴν ζωήν των καὶ οἱ Ἀπόστολοι. Ἀκολούθως, μεγάλοι διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας ἔδωσαν τὰ πάντα διὰ τὴν ἐπικράτησιν τῆς νέας θρησκείας.
Ἑκατομμύρια κατόπιν μαρτύρων μέχρι σήμερα ἐθυσιάσθησαν χάριν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Μάρτυρες, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, νέοι καὶ παρθένοι, εἰς τὸ ἄνθος τῆς ζωῆς των, προσέφεραν τὰ πάντα. Ἂν δὲν ἐπίστευαν, δὲν θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ θυσιάσουν τὴν ζωήν των μὲ τόσην προθυμίαν καὶ ἠρεμίαν.
Καὶ σήμερον, ἂν θέλωμεν νὰ δημιουργηθοῦν ἔργα μεγάλα, ποὺ νὰ εἶναι φωτεινὰ καὶ ἀθάνατα, θὰ πρέπη νὰ τὰ θεμελιώσομεν ἐπάνω εἰς τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας. Καὶ αὐτὸ μόνον εἰς ἀνθρώπους βαθείας πίστεως θὰ τὸ εὕρωμεν. Ἀλλοιώς, θὰ λέγονται μεγάλα λόγια, θὰ δίδονται μεγαλόστομοι ὑποσχέσεις, ἀλλὰ στὸ τέλος ὅλα θὰ γίνονται καπνός. Χωρὶς πίστιν, τίποτε μεγάλο δὲν ἐπιτυγχάνεται. Τίποτε...

4. Ἀσφαλίζει τὴν ἀρετήν. Τὸ μεγαλύτερον ὅμως κατόρθωμα καὶ ἔργον ποὺ ἠμπορεῖ νὰ πραγματοποιήση ὁ ἄνθρωπος τῆς πίστεως εἰς τὴν ζωήν του εἶναι ἡ ἀρετή, ἡ ἁγία ζωή! Διότι, ἂν αἱ δυσκολίαι διὰ τὴν ἐπιτυχία τῶν ἔργων κοινῆς ὠφελείας εἶναι συχνὰ μεγάλαι, αἱ δυσκολίαι διὰ τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ ψυχικοῦ ἁγιασμοῦ εἶναι ἀκόμη μεγαλύτεραι. Εἰς αὐτὸν τὸν ἀγῶνα ἑνώνονται ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου ὁ πονηρὸς ἑαυτός, ὁ διάβολος, τὸ ἁμαρτωλὸν περιβάλλον, ἡ συνήθεια, οἱ συγγενεῖς, συχνὰ ὅλαι αἱ δυνάμεις τοῦ σκότους. Καὶ ἐμφανίζεται τόσον γλυκειὰ καὶ γοητευτικὴ ἡ ἁμαρτία, ὥστε ἡ ψυχὴ συχνὰ νὰ λυγίζη μπροστὰ στὴν πίεση καὶ νὰ ὑποχωρῇ καὶ νὰ συνθηκολογῇ μὲ τὸ κακόν, ὥστε νὰ γίνεται δούλη τῆς κακίας καὶ θῦμα τῆς ἀπάτης.
Εἰς τὶς ὧρες αὐτές, ὅταν οἱ ἐχθροὶ ἐπιπίπτουν κατὰ τοῦ φρουρίου τῆς ψυχῆς μας, μόνον ἡ βαθειὰ πίστις, ἡ θερμὴ ἀφοσίωσις πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ἡ ἀπόφασις νὰ μὴν παραδώσωμεν τὰ ὅσια τῆς ψυχῆς μᾶς εἰς τὸν ἀφανισμὸν καὶ τὴν ἀτίμωσιν, ἠμποροῦν νὰ μᾶς σώσουν. Ἡ πίστις εἰς τὴν ἀπανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἡ πίστις εἰς τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, ἡ πίστις εἰς τὰ δωρήματα ποὺ θὰ χαρίση ὁ Θεὸς εἰς τοὺς νικητάς, ἡ πίστις εἰς τὴν αἰωνίαν ἀμοιβὴν τῆς οὐρανίου βασιλείας. Αὐτὴ ἡ πίστις μόνον ἔχει τὴν δύναμιν νὰ κάμη τὴν ψυχήν μας φρούριον ἀπόρθητο καὶ τὴν καρδιά μας θρόνο τοῦ Θεοῦ πανάγιο καὶ μυρωμένο.
Μ’ αὐτὴν τὴν πίστιν οἱ ἅγιοι ἔμειναν ἀπρόσβλητοι
ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας τὰ θανατηφόρα βέλη.
Αὐτὴ ἡ πίστις εἶναι ὁ οὐράνιος θώρακας
καὶ τοῦ ἀγῶνος τὸ ἅγιο κοντάρι.
Μακάριοι ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἔχουν.
Νικοῦν αὐτοὶ βασίλεια, φράζουν στόματα λεόντων, πεθαίνουν στὴ φωτιὰ καὶ στὸ μαρτύριο,
μὰ ἡ ψυχὴ τῶν μένει ὁλόρθη καὶ ἀνίκητη
μέσα στῆς πίστεως τὸν ἀπόρθητο τὸν πύργο...
Οὔτε ἡ φτώχεια οὔτε ἡ ἀρρώστια οὔτε ὁ θάνατος οὔτε τοῦ κόσμου ἡ κακία καὶ τὸ δηλητήριο,
οὔτε οἱ ἀντιδράσεις καὶ τὰ σκώμματα,
οὔτε ἡ φωτιὰ καὶ τὸ μαρτύριο,
μήτε τῶν φυλακῶν τὰ ἀπαίσια βασανιστήρια,
μήτε τοῦ διαβόλου τὸ φαρμακερὸ τὸ βέλος,
οὔτε ἡ ζωὴ οὔτε ὁ θάνατος μποροῦν νὰ βλάψουν τὸν ἀγωνιστή
ποὺ εἶναι ὁπλισμένος μὲ τῆς πίστεως τὸ ἀήττητο ὅπλο.
Ἡ πίστις δίνει τὸ στεφάνι τὸ ἀμάραντο
σ ἐκείνους ποὺ τὴν ἔχουν στὴν καρδιά τους...
Ναί! τῆς νίκης τὸ στεφάνι τὸ ἀμάραντο.

Ἀγαπητοί,
Κάποτε στὰ ἀνθρακωρυχεῖα του Ἂν συνέβη ἕνα τραγικὸ γεγονός. Οἱ ραγδαῖες βροχὲς ἔκαμαν νὰ ὑποχωρήση τὸ ἔδαφος καὶ νὰ φράξη τὶς ὑπόγειες στοές. Ἐνενῆντα ἐργάτες βρέθηκαν κλεισμένοι στὸ βάθος τῶν στοῶν, καταδικασμένοι νὰ πεθάνουν ἕνα θάνατο γεμᾶτο φρίκη!
Ὁ Οὐμβέρτος Κοφφέν, διευθυντὴς τοῦ ἀνθρακωρυχείου, βρέθηκε νὰ εἶναι μαζί των. Θὰ μποροῦσε νὰ σωθῇ, μὰ δὲν θέλησε νὰ ἐγκαταλείψη τοὺς ἐργάτας του. Τοὺς ἐμψυχώνει κι’ ἀρχίζουν ὅλοι τὴ δουλειά. Προσπαθοῦν ν’ ἀνοίξουν δίοδο καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν.
Μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι, ποὺ μόλις τὸ διέκοπτε τὸ ἀμυδρὸ φῶς κάποιων λυχναριῶν, ἡ ἐργασία ἐγίνετο χωρὶς βάσιμες ἐλπίδες. Ἀργότερα. ἔσβησαν καὶ τὰ φανάρια. Ἡ κατάσταση ἦταν ἀθλία. Ὅμως ὁ Κοφφὲν εἶχε πίστη! Δὲν ἐλύγισε. Ἔδινε θάρρος στοὺς ἐργάτες. Τὴν ἕκτη ἡμέρα ἑβδομήκοντα ζωντανοὶ ἐδόξαζαν τὸν Θεὸν γιὰ τὴν ἀνέλπιστη σωτηρία.
Ἡ πίστη του Κοφφὲν εἶχε νικήσει.
Ἀδελφέ, Ἡ πίστις εἶναι ἡ μεγαλυτέρα δύναμη στὸν κόσμο. ‘Ἀρκεῖ νὰ καίη στὴν ψυχή μας. Ἀρκεῖ νὰ καίη... !

Από το βιβλίο «Φως ταις τρίβοις μου»

του Μητροπολίτου Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου

σελίς 292 και εξής.

Ἐπιμέλεια Δημήτρης Δημουλάς.
Πηγή κειμένου  Ὀρθόδοξη Πορεία
Πηγὴ εἰκόνας: Ἱ. Ἠσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ -Ἐμμαούς, Ἅγιος Βασίλειος, Λαγκαδᾶ
Ἐπιμέλεια πολυτονισμοῦ: Ἄκτιστον