28 Δεκεμβρίου Συναξαριστής

Τῶν ἐν Νικομήδειᾳ Δισμυρίων Μαρτύρων, Μνήμη τῶν Ἁγίων Συγκλητικῶν, Δόμνας, Σεκούνδου, Βάβυλα Ὁσίου, Πλουτοδώρου, Σίμωνος τοῦ Μυροβλήτου, Στεφάνου Θαυματουργοῦ, Νήφωνος Κοινοβιάρχου, Ἰγνατίου τῆς Λόμα.

Ἡ Ἁγία Δόμνα

Ἡ Ἁγία Δόμνα ἦταν Ἱέρεια τῶν εἰδώλων ἐπὶ Μαξιμιανοῦ στὴ Νικομήδεια καὶ συγκεκριμένα στὸν ναὸ τοῦ Δωδεκάθεου. Οἱ ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἄνοιξαν τὰ πνευματικά της μάτια καὶ βαπτίστηκε χριστιανή, μαζὶ μὲ τὸν ὑπηρέτη της Ἰνδή, ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Νικομήδειας Κύριλλο. Ἀπὸ τότε ἔκανε συνειδητὴ χριστιανικὴ ζωή, μοιράζοντας στοὺς φτωχοὺς ὅτι εἶχε ἀπὸ τὴν περιουσία της, ἀλλὰ καὶ ὅτι ἔπαιρνε ἀπὸ τὸ παλάτι.
Κάποτε ὅμως, τὸ ἔμαθε αὐτὸ ὁ ἀρχιυπηρέτης τοῦ παλατιοῦ καὶ ὅταν ἦταν νὰ τιμωρήσει τὴ Δόμνα, αὐτὴ ἔκανε τὴν τρελὴ καὶ στάλθηκε στὸν ἐπίσκοπο γιὰ θεραπεία.
Ἔπειτα γιὰ νὰ μὴ συλληφθεῖ, ντύθηκε ἀνδρικὰ καὶ ἔθαβε τὰ λείψανα τῶν μαρτύρων. Ὅταν ὅμως ἐπέστρεψε ὁ Μαξιμιανὸς στὴ Νικομήδεια, ζήτησε τὴ Δόμνα καὶ ὅταν ἔμαθε ὅτι ἔγινε χριστιανή, διέταξε νὰ τὴ συλλάβουν.
Ἐπειδὴ ὅμως δὲν τὴν βρῆκε, διέταξε τὸν γενικὸ φόνο τῶν χριστιανῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἀναγνωρίστηκε καὶ ἡ Δόμνα καὶ ἔτσι τὴν ἀποκεφάλισαν. (Συναξαριακὴ πηγή, μαζὶ μὲ τὴν μνήμη τῆς Ἁγίας Δόμνας, ἀναφέρει καὶ τὴ μνήμη τῶν Ἁγίων Θεοφιλὴς τῆς Παρθένου καὶ Ἀγάπης της Προεστώσας).



Οἱ Ἅγιοι Δισμύριοι (20.000) Μάρτυρες ποὺ κάηκαν στὴ Νικομήδεια

Τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ., ἐπὶ Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, οἱ χριστιανοί της Νικομήδειας ἦταν ἀρκετὰ πολυπληθεῖς. Ὁ ἐπίσκοπος Ἄνθιμος, ἄνδρας ἄξιος καὶ μὲ αὐταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα-μέρα γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν.
Ἡ πρόοδος αὐτὴ τῶν χριστιανῶν κέντρισε τὸ φθόνο τῶν εἰδωλολατρῶν ἀρχόντων καὶ θέλησαν νὰ ἐξοντώσουν τὴ χριστιανικὴ Ἐκκλησία, προπάντων στὰ μεγαλύτερα καὶ πολυπληθέστερα κέντρα της.
Σχεδίασαν λοιπόν, ἀνήμερα Χριστούγεννα νὰ κάνουν γενικὴ σφαγὴ τῶν χριστιανῶν της Νικομήδειας. Οἱ χριστιανοὶ εἶχαν μαζευτεῖ καὶ πανηγύριζαν τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ ἐπίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ὅτι τοὺς εἶχαν περικυκλώσει στρατὸς καὶ ὄχλος εἰδωλολατρῶν μὲ ὅπλα καὶ ρόπαλα, διέταξε νὰ γίνει γρήγορα ἡ κοινωνία τῶν ἀχράντων Μυστηρίων. Ἔπειτα, βάπτισε τοὺς κατηχουμένους, γιὰ νὰ ἔχουν ἀσφαλῆ ἐφόδια στὴν αἰώνια σωτηρία.
Τότε οἱ εἰδωλολάτρες ἔβαλαν φωτιὰ στὸ ναό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καοῦν χιλιάδες πιστοί. Τὸ τραγικὸ αὐτὸ γεγονός, ἀντὶ νὰ μειώσει τὸν ἀριθμὸ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀντίθετα τὸν πολλαπλασίασε καὶ χαλύβδωσε ἀκόμα περισσότερο τὸ ἠθικὸ τῶν πιστῶν.
Ἔτσι καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ ἀποδείχθηκε περίτρανα αὐτὸ ποὺ εἶπε ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας Ἰησοῦς Χριστός: "καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς".
Ὁ θάνατος δηλαδὴ καὶ οἱ ὀργανωμένες δυνάμεις τοῦ κακοῦ, δὲ θὰ ὑπερισχύσουν, οὔτε θὰ κατανικήσουν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι αἰώνια καὶ ἀθάνατη. (Συναξαριακὴ πηγή, μαζὶ μὲ τὴ μνήμη τῶν πιὸ πάνω Μαρτύρων, ἀναφέρει καὶ τὴ μνήμη τῶν Ἁγίων Δημοσθένους, Δημοκλέους καὶ Δημοκρίτου. Ἡ ὕπαρξη ὅμως τῶν Ἁγίων αὐτῶν εἶναι ἀμφίβολη, διότι τὰ ὀνόματά τους καθὼς καὶ βιογραφικὰ στοιχεῖα γι' αὐτοὺς δὲν ἀναφέρονται ἀπὸ καμία Ἁγιολογικὴ πηγή. Ἴσως εἶναι οἱ ἴδιοι καὶ συγχέονται μὲ τοὺς ὁμώνυμους τοὺς Μάρτυρες τῆς 10ης Ἀπριλίου).


Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θεῖον στράτευμα, πόλις ἁγία, περιούσιος λαὸς Κυρίου, ἀνεδείχθητε δισμύριοι Μάρτυρες, τὴ γὰρ ἀγάπη αὐτοῦ δροσιζόμενοι, διὰ πυρὸς τὸν ἀγῶνα ἠνύσατε. Ἄλλ' αἰτήσασθε, ἐλέους σοφοὶ τὸν πρύτανιν, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.







Μνήμη τῶν Ἁγίων Συγκλητικῶν Ἴνδη, Γοργονίου, Πέτρου, Ζήνωνος, Δωροθέου του Πραιποσίτου, Μαρδονίου, Γλυκερίου του Πρεσβύτερου, Θεοφίλου τοῦ Διακόνου καὶ Μυγδονίου

Αὐτοὶ ἀπέμειναν ἔξω ἀπὸ τὸν Ναὸ ποὺ κάηκε μὲ προσταγῇ του Μαξιμιανοῦ στὴ Νικομήδεια, ὅπου κάηκαν ζωντανοὶ οἱ 20.000 χριστιανοί. Αὐτοὶ λοιπόν, ποὺ ἦταν συγκλητικοί, συνελήφθησαν καὶ οἱ μὲν τρεῖς πρῶτοι μαρτύρησαν διὰ πνιγμοῦ μέσα στὴ θάλασσα, οἱ ἑπόμενοι δύο μαρτύρησαν διὰ ἀποκεφαλισμοῦ, οἱ ἄλλοι δύο μαρτύρησαν διὰ πυρός,
ὁ Θεόφιλος διὰ λιθοβολισμοῦ καὶ ὁ Μυγδόνιος θανατώθηκε μέσα σὲ βόθρο.





Ὁ Ἅγιος Σεκοῦνδος

Φωτιστῇ τῶν Ἱσπανῶν θὰ μπορούσαμε νὰ χαρακτηρίσουμε τὸν ἅγιο Σεκοῦνδο. Ἔζησε τὸν πρῶτο αἰῶνα μετὰ Χριστόν. Καὶ κατὰ τὴν παράδοση, στάλθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους στὴν Ἱσπανία γιὰ νὰ κηρύξει ἐκεῖ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Μετὰ ἀπὸ ἕνα εὐχάριστο ταξίδι, ἀποβιβάστηκε στὴν πόλη, ποὺ σήμερα λέγεται Κάδιξ. Ἐκεῖ, ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος μὲ τὸ κήρυγμα καὶ τὴν ἀρετή του, ἀπὸ τὸ ἄλλο μὲ τὰ θαύματα, ποὺ ἡ θεία χάρη ἐνεργοῦσε μέσῳ αὐτοῦ, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς κατοίκους πίστεψαν στὸ Χριστό.
Στὴ συνέχεια ὁ Σεκοῦνδος πῆγε καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Ἱσπανίας, μιμούμενος καὶ σ' αὐτὸ τὸ παράδειγμα τῶν ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ὡς γνωστόν, πήγαιναν ἀπὸ πόλη σὲ πόλη καὶ κήρυτταν παντοῦ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἵδρυσαν νέες Ἐκκλησίες. Τοὺς τελευταίους κόπους καὶ ἀγῶνες του Σεκούνδου, στεφάνωσε μαρτυρικὸς θάνατος.





Ὁ Ὅσιος Βάβυλας

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.





Ὁ Ἅγιος Πλουτόδωρος

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Ἡ μνήμη του ἀναγράφεται στὸν Πατμιακὸ Κώδικα 256 ὡς ἑξῆς: "τὴ αὕτη ἥμερα ἄθλησις τοῦ ἁγίου μάρτυρος Πλουτοδώρου".





Ὁ Ὅσιος Σίμων Μυροβλήτης κτήτορας τῆς Ι. Μονῆς Σιμωνόπετρας

Ὁ Ὅσιος Σίμων ὁ Μυροβλύτης ἦταν ὁ κτήτορας τῆς τολμηρότερης ἀρχιτεκτονικὰ ἁγιορείτικης μονῆς, τῆς Σιμωνόπετρας. Ὑπῆρξε θαυμάσιος ἀσκητής, θαυματουργὸς καὶ μυροβλύτης.
Ὑποτάχθηκε σὲ αὐστηρὸ Γέροντα καὶ τόσο τὸν ἀγάπησε, ὥστε τὴν ὥρα ποῦ κοιμόταν ἀσπαζόταν τὰ πόδια του καὶ κατὰ τὴν ἀπουσία του τὸν τόπο τῆς κατακλίσεως του.
Πίστευε ὅτι δίχως αὐτὸν δὲν θὰ μποροῦσε ν΄ ἀνεβεῖ στὸν οὐρανό. Ἡ ὑποταγή του ἔδωσε τὴν ὑψοποιὸ ταπείνωση καὶ αὐτὴ τὴ διάκριση.
Μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντα τοῦ κατοικεῖ σὲ σπήλαιο, ποῦ σώζεται μέχρι σήμερα κοντὰ στὴ μονή του, γιὰ νὰ δοθεῖ ὅλος στὴν προσευχή, δίχως νὰ φοβᾶται τὶς συχνὲς ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων.
Οἱ ἐπισκέψεις τῶν ἀνθρώπων τὸν σύγχυζαν καὶ ἑτοιμαζόταν ν΄αναχωρήσει σ΄ ἐρημικότερο τόπο, ὅταν ἄκουσε προσευχόμενος οὐράνια φωνὴ· «Σίμων, φίλε πιστέ, καὶ λάτρη τοῦ Υἱοῦ μου, μὴ ἀναχωρεῖ τῶν ὦδε, ὅτι εἰς φῶς τέθεικά σε μέγα, καὶ μέλλω νὰ δοξάσω τὸν τόπον τοῦτον μὲ τὸ ὄνομα σου».
Πιστεύοντας στὴν ἀναξιότητά του ὁ ἄξιος, θεώρησε τὴ φωνὴ τέχνασμα τοῦ πονηροῦ. Τὴ νύκτα τῶν Χριστουγέννων προσευχόμενος εἶδε ἀστέρα νὰ κατεβαίνει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ στέκεται πάνω στὴν πέτρα, ὅπου σήμερα ἡ μονή, καὶ ἡ φωνὴ τῆς Θεοτόκου νὰ τοῦ λέγει· «Ἐδῶ πρέπει νὰ θεμελίωσης, ὦ Σίμων, τὸ κοινόβιόν σου, καὶ νὰ σώσης ψυχάς, καὶ πρόσεχε καλῶς· μὴ ἀπιστήσης, ὡς πρότερον, ἐγὼ θέλω εἶμαι βοηθός σου».

Θαυματουργικὰ προχώρησε στὴν ἀνοικοδόμηση τῆς μονῆς ὁ ὅσιος. Τὴν ἐκκλησία ἀφιέρωσε στὸ ὄνομα τῆς κατὰ σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου καὶ τὴ μονὴ ὀνόμασε Νέα Βηθλεέμ.
Μὲ θεάρεστη πολιτεία τελείωσε τὸν βίο τοῦ σὲ προχωρημένη ἡλικία στὶς 28 Δεκεμβρίου 1257 μ.Χ.
Ἀνάμεσα στοὺς τελευταίους λόγους ποῦ εἶπε στοὺς ὑποτακτικούς, λίγο πρὶν τὸ τέλος του, ἦταν καὶ οἱ ἑξῆς· «Θέλω νὰ σᾶς ἐπισκέπτομαι πάντοτε, καὶ θέλω σᾶς φυλάττω ἀπὸ κάθε πειρασμὸν ὁρατὸν καὶ ἀόρατον... νὰ ἦστε εἰρηνικοὶ· φιλόξενοι· νὰ ἐπιτελῆτε τὰς ἑορτὰς πνευματικῶς... νὰ εὐλαβῆσθε καὶ τὸν Ἡγούμενον μὲ ὅλην σας τὴν δύναμιν.
Αὐτὰ ἐὰν φυλάττητε καὶ μετὰ τὸν θάνατον μου, καθὼς καὶ ζῶντος μου τὰ ἐφυλάττετε, θέλω εἶμαι νοερῶς μαζὶ σας πάντοτε...».
Ὀνομάσθηκε μυροβλύτης, γιατί «τοῖς πᾶσιν ἐφαίνετο μύρον ἀναβλύζον ἀπὸ τοῦ τάφου αὐτοῦ».
Δυστυχῶς καὶ τὸ χαριτόβρυτο λείψανο του καὶ ὁ τάφος του μένουν σήμερα κρυμμένα καὶ ἄγνωστα.
Ὁ Σέρβος δεσπότης Ἰωάννης Οὔγγλεσης (+1371 μ.Χ.), ὕστερα ἀπὸ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τοῦ ὁσίου στὴ θεραπεία τοῦ τέκνου του, μεγάλωσε τὴ μικρὴ μονὴ καὶ τὴν πλούτισε μὲ δωρεὲς καὶ ἀφιερώματα.
Ὁ ὅσιος Ἠσαΐας ἔγραψε τὸν βίο του, τὸν ὅποιο μετέγραψε ὁ ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χίος. Οἱ μοναχοὶ Θεόφιλος καὶ Ραφαὴλ συνέθεσαν κανόνες, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης Χαιρετισμοὺς καὶ Ἐγκώμιο, ὁ μακαριστὸς ἀρχιμανδρίτης Ἱερώνυμος Σιμωνοπετρίτης ὀκτώηχο κανόνα καὶ ἐξέδωσε τὴν ἀκολουθία του τὸ 1924 μ.Χ..

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴ ἀσκήσει ἐκλάμψας ἐν Ἄθῳ Ὅσιε, ὡς καθαρθεῖς τὴν καρδίαν τῶν ἀρετῶν τῷ φωτί, ἐδοξάσθης θαυμαστῶς Σίμων μακάριε, δι' ὃ καὶ βλύζειν κρουνηδόν, μύρα εὔοσμα ἡμῖν, ἠξίωσαι μετὰ τέλος. Ἀλλὰ μὴ παύση πρεσβεύων, ἐλεηθῆναι τὰς τυχὰς ἡμῶν.







Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ θαυματουργός

Πρόκειται γιὰ τὸ ἴδιο πρόσωπο μ' αὐτὸ τῆς 31ης Μαρτίου. Ἐλάχιστα μηνολόγια, τοποθετοῦν ἐδῶ τὴ μνήμη του. Στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1623 φ. 1436 βρίσκονται ἀπομεινάρια τῆς Ἀκολουθίας του.
Ἀπ' αὐτὴ γίνεται φανερό, ὅτι ἦταν ἀσκητής, ἄγνωστο ποὺ καὶ πότε, ὅτι εὐαρέστησε τὸν Θεὸ καὶ πέθανε ὁσιακά. Ὁ δὲ Σ. Εὐστρατιάδης εἰκάζει, ὅτι καθόλου ἀπίθανο νὰ πρόκειται γιὰ τὸν Ἅγιο Στέφανο τὸν Σαββαΐτη τὸν θαυματουργό, ποὺ ἡ μνήμη του ἑορτάζεται τὴν 28η Ὀκτωβρίου.






Ὅσιος Νήφων ὁ νέος Κοινοβιάρχης

Ὁ Ὅσιος Νήφων γεννήθηκε κατὰ τὸν κόσμο Νικόλαος «ἐκ τῆς γενεᾶς των Νικολαράδων», ὁ ὁποῖος γεννήθηκε τὸ 1736 μ.Χ. στὰ Πατρικὰ τῆς Χίου.
Μόνασε στὴν Μόνη Μέγιστης Λαύρας καὶ τὴν Σκήτη του Παντοκράτορας τοῦ Ἁγίου Ὅρους.
Μετέβη στὴν Πάτμο, στὴν Λειψῷ καὶ στὴν Ἰκαρία, ὁποὺ τὸ 1775 μ.Χ. ἵδρυσε, στὴν θέση Λευκάδα, τὴν Μόνη τῆς Εὐαγγελιστρίας.
 Μεταξὺ τῶν μοναχῶν τῆς Εὐαγγελίστριας Ἰκαρίας, ἦταν καὶ ὁ Γρηγόριος Χατζησταμάτης, Σκιαθίτης, ὁ ὁποῖος μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατρός του κληρονόμησε μεγάλη περιούσια στὴν Σκιάθο.
Ἔχοντας λοιπὸν αὐτὴ τὴν μεγάλη περιουσία ὁ Γρηγόριος ἔπεισε τὸν Νήφωνα νὰ μεταβοῦν στὴν καταπράσινη Σκιάθο καὶ νὰ οἰκοδομήσουν νέα Μόνη.
Πράγματι, τὸ 1794 μ.Χ. ἡ Μονὴ ἄρχισε νὰ χτίζεται καὶ τὸ 1797 μ.Χ. ἔλαβε καὶ Σταυροπηγιακὴ ἀξία.
Ἡ κατασκευὴ τοῦ συγκροτήματος τῆς Μόνης ὁλοκληρώθηκε τὸ 1806 καὶ κατέστη τὸ κέντρο των «Κολλυβάδων».
Ὁ Ὅσιος Νήφων κοιμήθηκε τὸ 1809 μ.Χ.





Ἅγιος Ἰγνάτιος τῆς Λόμα

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.










 Πληροφορίες ἀπό Saint.gr καί synaxarion.gr
Ἀπολυτίκια ἀπό youtube.com/@orthodoxmusic-8948
Ἀναδημοσίευση ἀπό Ἀναβάσεις