Κυριακή ΙΔ΄ Λουκᾶ
Πρεσβυτέρου Ἀθανασίου Μηνᾶ
Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή γῆ εἶναι ἀπό μόνη
της, συνεχῆς εὐεργεσία γιά τούς ἀνθρώπους. Ἐν τούτοις, μεταφράζεται σέ αἰώνιο
Παράδεισο, ὅταν ὁ Ἰησοῦς πλησιάσει καί κοιτάξει μέ τό γλυκό Του βλέμμα τόν κάθε
πονεμένο.
«Τί θέλεις νά σοῦ κάμω»; ρωτᾶ μέ θεϊκή ἀρχοντιά, ἐκεῖνον πού Τόν ἀναζητᾶ μέ λαχτάρα, πόνο καί ἐλπίδα· «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω». Ἰησοῦ, Ναζωραῖε, Μεσσία· ζητάω τό φῶς πού στεροῦμαι, ὥστε νά ἀτενίσω τό ἅγιον πρόσωπό Σου, τό ἱλαρόν βλέμμα, τή φωτεινή Σου ματιά καί νά βιώσω μυστικά- μυστηριακά τήν κοινωνία μέ τήν θεότητά Σου. Ζητῶ νά ἀποκτήσω, διά Σοῦ, τό φῶς τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς· νά θεραπευτῶ ἀπό τήν ἀθεράπευτον τύφλωσή μου. Παρακαλῶ νά ἰδῶ, νά γνωρίσω τήν ὡραιότητα τοῦ παναγίου θεανδρικοῦ προσώπου Σου, νά βιώσω μυστηριακά τόν Παράδεισο ἀπό ἐδῶ στή γῆ, νά συναντηθεῖ ἡ ματιά Σου, μέ τή ματιά μου.
Αὐτός εἶναι ὁ Παράδεισος, ἁγία γερόντισσα· δηλαδή νά μήν ἀποστρέψει ὁ Μεσσίας τό βλέμμα Του ποτέ ἀπό τό πλάσμα Του· γιατί ἄν, ὅ μή γένοιτο, συμβεῖ αὐτό, τότε, βιώνουμε τήν ἐμπειρία τῆς κολάσεως.
Μυστήριον μέγα ἀδελφοί μου! Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος τέλειος, ὁμοούσιος κατά τήν σάρκα μέ ἡμᾶς, παρ’ ἐκτός ἁμαρτίας. Ἐπίσης μυστήριον μέγα ὁ ἄνθρωπος· κατά Χάριν νά γίνεται θεός καί νά ἔχει τήν δύναμιν ἐν ὀστρακίνῳ σκεύει, νά θεᾶται τήν δόξα τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Μεσσίου, ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρους χάριτος καί ἀληθείας. «Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεόν τόν ἄνθρωπον ἀπεργάσηται»· τό μυστήριον αὐτό χριστιανοί μου ἀποκτᾶται- κατανοεῖται, ἐν ἁγίῳ Πνεύματι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί ἐκτός Αὐτῆς, οὐδέν.
Ἡ μυστική κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπου συμβαίνει ἀληθινά καί ἐμπειρικά, μοναδικά, πάντοτε στήν Ὀρθόδοξη μυστηριακή ζωή· πού ἐκεῖ ἀποδεικνύεται καί φανερώνεται ὅτι ὁ Θεός Πατήρ εἶναι Ἀληθής. Ἀνάβλεψον χριστιανέ· ἡ ὀρθόδοξος πίστις χαρίζει τήν ἀρχοντιά, τή λεβεντιά, τό φιλότιμο στή ψυχή, καί τήν καλή ὁμολογία ἐνώπιον ἀνθρώπων καί ἀγγέλων.
Σήμερα ὁ ἀπόγονος τοῦ Δαβίδ, ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς, ἔσωσε τόν ἀσθενῆ τυφλόν πού ἀκούσαμε στήν παραβολή, ἐπειδή πίστεψε μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς καρδιᾶς του, στό μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας· «Υἱέ Δαβίδ, ἐλέησόν με».
Θεωροῦμε ἐδῶ, ἀδελφοί, ὅτι οἱ Προπάτορες τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐπειδή ἀπομάκρυναν θεληματικά ἀπό τόν ἑαυτό τους τή μνήμη καί τή θεωρία τοῦ Θεοῦ καί ἀψήφισαν τήν ἐντολή Του, ἀμαυρώθηκε τό ὀπτικόν τῆς ψυχῆς τους· ἐνίοτε δέ, ἡ ἀμαύρωσις αὐτή, τό σκότος, ἐπεκτείνεται καί στό συνημμένο σῶμα, ὥστε καί οἱ σαρκικοί ὀφθαλμοί νά ἀρρωσταίνουν, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα.
Ἔπρεπε λοιπόν νά ἔρθει Ἐκεῖνος πού μᾶς ἔπλασε καί γνωρίζει καλύτερα ἀπό ἐμᾶς τό συμφέρον μας καί μέσα ἀπό τή δοκιμασία νά ξεπροβάλλει ἡ πίστις, πού νίκησε ὅλες τίς φωνασκίες καί τά ἐμπόδια τῶν παρευρισκομένων, καθώς καί τίς παγίδες τῶν δαιμόνων. «Ἰησοῦ, Υἱέ Δαβίδ, ἐλέησόν με»· ἀντιπαράταξε γενναῖα ὁ πρώην τυφλός καί σήμερα ἰαθείς. Προτίμησε, σέ ἀντίθεση μέ ἐκείνους πού νόμιζαν ὅτι ἔβλεπαν, νά θεραπευτεῖ μέ τήν ὁμολογία καί τήν ὀρθόδοξη πίστη καί μέ τήν μετάνοια νά γιατρέψει πρῶτα τήν τύφλωση τῆς ψυχῆς του καί ἔτσι νά προσελκύσει τή θεϊκή συμπάθεια τοῦ Πλάστη καί μέ θεῖο τρόπο μέσα στόν τόπο καί στόν χρόνο, νά θεραπευτεῖ καί τό σῶμα.
Δικαίως λοιπόν ἀντίκρυσε τό γλυκύτατο πρόσωπο τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ ἐμπειρία αὐτή ἀνώτερη ἀπό κάθε ἄλλη γλυκεία παραδείσια ἠδονή. Χρειάζεται λοιπόν ἀδελφοί καί σήμερα νά ἀντιπαρατασσόμεθα γενναῖα, μέ φιλότιμο ὀρθόδοξο ἐναντίον ὅλων ἐκείνων πού ζητοῦν μέ μανία, στανικά, νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί Παράδοση· προτείνοντας σκουπίδια καί βόρβορο σάν δῆθεν πρόοδο καί πολιτισμό· τούς γυρίζουμε τήν πλάτη. Εὐτυχῶς, τά λόγια καί τά ἔργα τους, φανερώνουν τίς πραγματικές διαθέσεις καί προθέσεις καί τό ἦθος τους. Τί κρίμα!!!
Ἐν τούτοις, ὅλοι αὐτοί οἱ δυστυχισμένοι πού μέ κάθε τρόπο, κυρίως ἀθέμιτο καί ἀνήθικο, προσπαθοῦν νά συκοφαντήσουν τό Φῶς, Τόν Χριστόν, καθώς καί τήν ἀναστάσιμη χαρά πού ἀπορρέει ἀπό τήν ὀρθόδοξη ἐμπειρία, ἔρχονται σαφῶς σέ φανερή ἀντίθεση μέ τόν Σωτῆρα Ἰησοῦν καί τούς Ἁγίους Του. Τούς λέμε: καλύτερα νά μήν εἶχαν γεννηθεῖ.
Ὅμως ἐμεῖς χριστιανοί μου ἀξιωθήκαμε, διά τῆς Χάριτος, νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Τριαδικόν Θεόν διά Ἰησοῦ τοῦ Σωτῆρος, ὥστε νά εἴμαστε ἕνα πνεῦμα μαζί Του, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ὅποιος ἑνώνεται μέ τόν Κύριο, εἶναι ἕνα πνεῦμα μ’ Αὐτόν».[1]
Ἀκριβῶς αὐτό συνέβη μέ τόν ἰαθέντα τυφλόν· τήν ἴδια στιγμή πού ἀπέκτησε τό φῶς του, ἑνώθηκε καί ἠκολούθει τόν Ἰησοῦν, δοξάζοντας τόν Θεόν πού τόν ἐθεράπευσε. Ὁμολογῶντας δέ τό θαῦμα ἐνώπιον πάντων, ὅλο τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, ἐδοξολόγησε καί ἀνύμνησε τόν Τριαδικόν Θεόν, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Ἐπειδή ἀποδεικνύεται σήμερα ὅτι οἱ ἄξιοι ἑνώνονται μέ τόν Θεόν κατά τήν ἄκτιστον Χάριν, ὅλοι οἱ θεολόγοι διαχρονικά μαρτυροῦν, πῶς ἡ ἕνωσις καί κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπων συμβαίνει μυστηριακά στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Δηλαδή ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεόν, ἔγινε ἀποκλειστικά στήν Ὑπόσταση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Μάρτυρας ὁ προφήτης Ἰωήλ πού εἶπε στήν προφητεία του: «θά ἐκχύσω ἀπό τό Πνεῦμα μου σ’ ὅσους πιστέψουν»[2]. Εἶπεν ὁ Κύριος στόν πιστεύσαντα καί ἰαθέντα τυφλόν: «Ἀνάβλεψον· ἡ πίστίς σου, σέσωκέ σε».
Στόν Σωτῆρα Χριστόν, τό Φῶς τοῦ κόσμου· ἡ δόξα, ἡ μεγαλοπρέπεια, ἡ προσκύνησις, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου