Βασιλική Οικονόμου
ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. Ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς, καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐκ ἔστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ.» Ιω. η’ 42, 44.
«οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱόν. πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν πατέρα ἔχει.» Α’ Ιω. β’ 22-23.
«Κατηργήθητε ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ οἵτινες ἐν νόμῳ δικαιοῦσθε, τῆς χάριτος ἐξεπέσατε» Γαλ. ε’ 4.
«Εἴ τίς χριστιανὸς ἔλαιον ἀπενέγκοι εἰς ἱερὸν ἐθνῶν, ἢ εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἐν ταῖς ἑορταῖς
αὐτῶν, ἢ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω». Κανόνας ΟΑ’ των Αγίων Αποστόλων
«ἐντεῦθεν ἡμῖν καὶ πρὸς Ἰουδαίους ἀποδείξεις περὶ τῆς ἀληθείας εἰσί· πρὸς Ἰουδαίους τοὺς ἀθλίους καὶ ταλαιπώρους, οἳ διὰ τὴν τῶν χρόνων ἄγνοιαν τὸ μέγιστον σφάλμα ἐσφάλησαν. Εἰ γὰρ ἤκουσαν τοῦ πατριάρχου λέγοντος, «οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα, οὐδὲ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἂν ἔλθῃ ὦ ἀπόκειται», καὶ εἰ παρετήρησαν μετ’ ἀκριβείας τοὺς τῆς παρουσίας καιρούς, οὐκ ἔμελλον, ἐκπεσόντες τοῦ Χριστοῦ, τω Ἀντιχρίστῳ περιπίπτειν· καθάπερ οὖν καὶ αὐτὸς αὐτοῖς ὁ Χριστὸς τοῦτο αἰνιττόμενος εἶπεν, ὅτι «ἐγὼ ἦλθον ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου, καὶ οὐκ ἐδέξασθέ μέ· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
❈
Σε παλαιότερη δημοσίευσή μας [1] είχαμε δείξει ότι η ένωση του Σταυρού με την εβραϊκή επτάφωτη λυχνία – κάτι που, παραδόξως, συναντάται και ως λογότυπο γνωστών μοναστηριακών εκδόσεων – αποτελεί σύμβολο του αιρετικού κινήματος του “Ιουδαιοχριστιανισμού”, το οποίο επιδιώκει την ένωση του Χριστιανισμού με τον Ιουδαϊσμό και εντάσσεται στο γενικότερο παναιρετικό κίνημα του Οικουμενισμού. Ένα αρρωστημένο παράδειγμα “Ιουδαιοχριστιανισμού”, όπου γίνεται λόγος αφ’ ενός περί Χάνουκα (παραδοσιακής ιουδαϊκής γιορτής) και αφ’ετέρου περί “Γιέσουα” (Ιησού) και “Ραβί Σαούλ” (Αποστόλου Παύλου) υπάρχει σε σχετική δημοσίευση [2] . Ποια είναι, όμως, η έννοια που δίνεται από τους Ιουδαίους στην εβραϊκή επτάφωτη λυχνία (μενορά) αλλά και στο λεγόμενο “Άστρο του Δαυΐδ” (“Μαγκέν Νταβίντ”, γνωστό και ως εξάλφα), τα δύο αυτά πασίγνωστα σύμβολα του Ισραήλ; Υπάρχει κάποια σχέση όλων αυτών με την αναμονή του “μεσσία” (μασιάχ) των Ιουδαίων, δηλαδή του Αντιχρίστου;
Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΕΠΤΑΦΩΤΗ ΛΥΧΝΙΑ (ΜΕΝΟΡΑ)
Η πρώτη επτάφωτη λυχνία ήταν χρυσή· δημιουργήθηκε κατόπιν ειδικής εντολής του Θεού στο Μωυσή [3] και αποτελεί προτύπωση της Υπεραγίας Θεοτόκου [4], όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις στην Παλαιά Διαθήκη. Για τον Ιουδαϊσμό, όμως, η λυχνία έχει εντελώς διαφορετική σημασία.
Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος Φλάβιος αναφέρεται στο συσχετισμό της λυχνίας με τους επτά πλανήτες και την πορεία τους, εννοώντας προφανώς του επτά πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, της γης εξαιρουμένης (δηλαδή τον Ερμή, την Αφροδίτη, τον Άρη, το Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό, τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα) [5].
Στην ηλεκτρονική έκδοση της αγγλόφωνης Εβραϊκής Εγκυκλοπαίδειας (του έτους 1906) διαβάζουμε μεταξύ άλλων ότι «Συμβολικά η μενορά αντιπροσώπευε τη δημιουργία του σύμπαντος σε επτά ημέρες, με το κεντρικό φως να συμβολίζει το Σάββατο. Οι επτά κλάδοι είναι οι επτά ήπειροι της γης και οι επτά ουρανοί, που οδηγούνται από το φως του Θεού. Το Ζοχάρ λέει “Αυτοί οι λύχνοι, όπως οι πλανήτες επάνω, λαμβάνουν το φως τους από τον ήλιο”» [6]. Σημειωτέον εδώ ότι το Ζοχάρ είναι καμπαλιστικό έργο [7], η δε Καμπαλά είναι ουσιαστικά εβραϊκός αποκρυφισμός, δηλαδή μαγεία, περιλαμβάνουσα και την αστρολογία [8].
Στη ρωσόφωνη Ηλεκτρονική Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια του εβραϊκής προέλευσης και εβραϊκών αρχών “Παγκόσμιου Οργανισμού Αποκατάστασης μέσω Εκπαίδευσης” (“World Organisation for Rehabilitation through Training (ORT)”, η ελληνική μετάφραση του ονόματος δική μας) γίνεται μεταξύ άλλων αναφορά στην εθιμική χρήση της (εικόνας της) λυχνίας από τον 2ο αιώνα μ.Χ. σε διακόσμηση σαρκοφάγων, τάφων κλπ, ενώ φέρεται να χρησιμοποιείται στη “Γη του Ισραήλ” σε διακόσμηση συναγωγών και των σκευών τους. Σε αντίθεση με το Σταυρό που είναι το σύμβολο του Χριστιανισμού, η μενορά γίνεται σύμβολο του Ιουδαϊσμού. Κατά τα γραφόμενα, θεωρείται ότι στη μενορά είχε δοθεί επίσης μια μεσσιανική σημασία και ότι συμβόλιζε την «πίστη στη μελλοντική έλευση του Μεσσία». Αναφέρεται επίσης ότι «οι Καμπαλιστές απέδιδαν μυστικιστική σημασία στη μενορά» [9]. Στο ίδιο λήμμα διαβάζουμε ότι σήμερα «η μενορά (μαζί με τη “Μαγκέν Νταβίντ”) είναι το πιο κοινό εθνικό και θρησκευτικό Εβραϊκό έμβλημα. Χρησιμεύει ως το κύριο στοιχείο του εθνόσημου του Κράτους του Ισραήλ. Μια χάλκινη διακοσμητική μενορά του (σ.σ. εβραϊκής καταγωγής) Άγγλου γλύπτη Benno Elkan, δωρεά του Βρετανικού Κοινοβουλίου, είναι στημένη σε ένα πάρκο απέναντι από την Κνέσετ (σ.σ. το κοινοβούλιο του Ισραήλ) και διακοσμημένη με χυτά ανάγλυφα που απεικονίζουν σκηνές από την εβραϊκή ιστορία» (οι επισημάνσεις σε όλα τα εντός εισαγωγικών χωρία της παρούσας εργασίας δικές μας).
Αναφορά στην αναμονή του μεσσία των Εβραίων – που, ως γνωστόν, δεν είναι άλλος από τον Αντίχριστο [10] – διαφαίνεται ακόμα και σε ανάγλυφο της προαναφερθείσας εμβληματικής μενορά απέναντι από την Κνέσετ. Στην περιγραφή ενός από τους εσωτερικούς κλάδους της, που βρίσκεται δίπλα από το ανάγλυφο του κεντρικού κλάδου με τις Δέκα Εντολές, διαβάζουμε:
«Ο Μεσσιανισμός είναι η πίστη στον ερχομό του μεσσία, ο οποίος θα φέρει τη σωτηρία στις έσχατες μέρες. Απεικονίζεται στο ανάγλυφο της Μενορά με τη μορφή δύο ανθρώπων που υψώνουν τα χέρια τους προς την κτισμένη Ιερουσαλήμ, που φωτίζεται από τις ακτίνες του ήλιου». Λίγο παρακάτω αναφέρεται ότι «Ο Μεσσιανισμός θεωρείται ως η παραδοσιακή και παθητική Εβραϊκή πίστη, που περιμένει τη σωτηρία από τον Θεό, ενώ η Χα’απαλα (σ.σ. η δεύτερη μετανάστευση των Εβραίων της διασποράς προς την περιοχή της Παλαιστίνης κατά τα έτη πριν τη δημιουργία του σημερινού κράτους του Ισραήλ) είναι μια έκφραση του Εβραϊκού ακτιβισμού, που δεν περιμένει πλέον τη θαυματουργική σωτηρία, αλλά δημιουργεί τη δική του σωτηρία» [11].
Με την ευκαιρία της σύνδεσης του μεσσιανισμού των Ιουδαίων με τον ήλιο, θα αναφέρουμε εδώ παρεμπιπτόντως – τελείως παρενθετικά και τελείως πληροφοριακά – ότι ο ήλιος έχει σημαντικότατη θέση στον Τεκτονισμό (Μασονία). Τα ηλιοστάσια αποτελούν εορταστικές ημέρες των Τεκτονικών Στοών [12], και, όπως διαβάζουμε στη Μασονική Εγκυκλοπαίδεια του Mackey, «Σχεδόν κανένα από τα σύμβολα του Τεκτονισμού δεν είναι πιο σημαντικό στην έννοιά του ή πιο εκτεταμένο στην εφαρμογή του από τον ήλιο» [13]. Στην ίδια εγκυκλοπαίδεια διαβάζουμε, μετά από μια σύντομη αναδρομή στην ηλιολατρία αρχαίων λαών, ότι οι Γνωστικοί πήραν πολλά σύμβολα από τις ηλιολατρικές μιθραϊκές μυήσεις και από τους Γνωστικούς επηρεάστηκαν κατόπιν οι ελευθεροτέκτονες του Μεσαίωνα [14].
Ολοκληρώνοντας τη σύντομη αναφορά μας στη λυχνία της Κνέσετ, όπου μεταξύ άλλων εικονίζεται και ο Μωυσής προσευχόμενος κατά τη μάχη εναντίον των Αμαληκιτών, θα αναρωτηθούμε: άραγε οι Ιουδαίοι αγνοούν ή απλώς παραβλέπουν ότι αυτή ακριβώς η σταυροειδής στάση προσευχής τού Μωυσή, η οποία έδωσε στους Εβραίους τη νίκη στην εν λόγω μάχη, αποτελεί στην πραγματικότητα παλαιοδιαθηκική προτύπωση του Τιμίου Σταυρού; [15] Αγνοούν ότι ακόμα και την Ερυθρά Θάλασσα με προτύπωση του Σταυρού τη διέσχισαν οι Εβραίοι φεύγοντας από την Αίγυπτο;[16].
ΤΟ “ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΔΑΥΪΔ” (ΜΑΓΚΕΝ ΝΤΑΒΙΝΤ)
Ανατρέχοντας και πάλι στην αγγλόφωνη Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια (1906), μαθαίνουμε μεταξύ άλλων ότι «η ασπίδα του Δαυΐδ (σ.σ. αυτή είναι η ακριβής μετάφραση της φράσης “Μαγκέν Νταβίντ” στα ελληνικά) δεν αναφέρεται στη ραβινική γραμματεία. Συνεπώς η “Μαγκέν Νταβίντ” πιθανότατα δεν προήλθε μέσα από το ραβινισμό, τον επίσημο και κυρίαρχο Ιουδαϊσμό για περισσότερο από δύο χιλιάδες χρόνια. (…) Πιθανόν να ήταν η Καμπαλά που πήρε το σύμβολο από τους Ναΐτες (…) Πράγματι, η Καμπαλά κάνει χρήση αυτού του συμβόλου, κατατάσσοντας τα Δέκα Σεφιρότ, ή σφαίρες, μέσα σε αυτό, και τοποθετώντας το σε φυλαχτά» [17].
Η ρωσόφωνη Ηλεκτρονική Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια (ORT) μάς πληροφορεί μεταξύ άλλων ότι η χρήση του συμβόλου ήταν αρχικά διακοσμητική, αλλά και ότι «Το παλαιότερο κείμενο που αναφέρει τη θρυλική ασπίδα του Βασιλιά Δαυΐδ είναι μια μετάφραση του μαγικού “αλφαβήτου του αγγέλου Μέτατρον”, που χρονολογείται από την εποχή των Βαβυλωνίων Γκαον (σ.σ. Εβραίων λογίων του μεσαίωνα) και είναι ευρύτατα διαδεδομένο μεταξύ των Ασκενάζι Χασιδίμ (σ.σ. υπερ-ορθόδοξων Ιουδαίων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης). Ωστόσο, πιστευόταν ότι η ασπίδα αυτή ήταν σκαλισμένη με το όνομα του Θεού, που αποτελείται από εβδομήντα δύο ονόματα, και το όνομα ΜΚΒΙ, το οποίο η Εβραϊκή μαγική παράδοση συσχέτιζε με τον Ιούδα Μακκαβαίο. Αργότερα, ένα από τα ονόματα του Αγγέλου Μέτατρον – Ταφταφια – προστέθηκε στα εβδομήντα δύο ονόματα και το φυλαχτό σε σχήμα εξάγραμμου με αυτό το όνομα γίνεται ένα από τα πλέον κοινά στη μεσαιωνική και ύστερη Εβραϊκή γραμματεία. Προφανώς, έτσι προέκυψε η χρήση του ονόματος “Μαγκέν Νταβίντ” σε σχέση με το εξάγραμμο». (…) Στο τέλος του 17ου αι. η Μαγκέν Νταβίντ απέκτησε νέα έννοια για τους Καμπαλιστές, οι οποίοι την ερμήνευσαν ως την ασπίδα του “υιού του Δαυΐδ”, δηλαδή του Μεσσία. (…) Το 1822 η οικογένεια Ρότσιλντ, έχοντας λάβει έναν τίτλο ευγενείας από τον Αυστριακό αυτοκράτορα, περιέλαβε τη Μαγκέν-Νταβίντ στο οικόσημό της.» (σ.σ. το οικόσημο της εβραϊκής οικογένειας των Ρότσιλντ φαίνεται στην ιστοσελίδα τους [18]).
»(…) όταν η Μαγκέν Νταβίντ υιοθετήθηκε ως σύμβολο του σιωνιστικού κινήματος (το πρώτο τεύχος του σιωνιστικού περιοδικού του Χερτσλ “Die Welt” προέβαλε τη Μαγκέν-Νταβίντ), ήταν ήδη ευρέως διαδεδομένη και αναγνωρισμένη ως εβραϊκό σύμβολο. (…) Το Κράτος του Ισραήλ, αναζητώντας το πλέον αρχαίο και αυθεντικό σύμβολο του Ιουδαϊσμού ως εθνόσημό του, επέλεξε τη μενορά, αλλά τοποθέτησε τη Μαγκέν Νταβίντ στην εθνική (πρώην Σιωνιστική) σημαία» [19]. Σχετικά με το σιωνιστικό κίνημα παραπέμπουμε παρενθετικώς σε ενδιαφέροντα αρχεία του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών των ΗΠΑ (FBI) [20].
Στο ιστολόγιο της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Ισραήλ (στο εξής: ΕΒΙ) βρίσκουμε ένα άρθρο με τίτλο “Η ιστορία του Άστρου του Δαυΐδ”. Μετά από μια ολιγόλογη εισαγωγή με αναφορές στη χρήση του συμβόλου από το Βουδισμό και την Αλχημεία, βλέπουμε να προβάλλεται μια εικόνα: σε ένα γαλανόλευκο κυματιστό πλαίσιο που παραπέμπει στη σημαία του Ισραήλ προβάλλει το “Άστρο του Δαυΐδ” με μία κουκίδα στο κέντρο, αλλά όχι μόνο του όπως στη σημαία. Στην κορυφή του βρίσκεται ο ήλιος και στη βάση του η σελήνη. Και όλα αυτά περικυκλώνονται από έναν ουροβόρο όφι, ένα φίδι που δαγκώνει την ουρά του, μέσα σε έναν κύκλο.
Το πού μπορεί να παραπέμπουν ο ήλιος και η σελήνη δε θα το εξετάσουμε εδώ, αφού τα αρχαία αυτά σύμβολα χρησιμοποιούνται σε πολλά συστήματα και οπωσδήποτε στα αποκρυφιστικά, όπως ενδεικτικά αναφέραμε σχετικά με τον ήλιο. Ο ουροβόρος όφις, ωστόσο, και μάλιστα γύρω από το εν λόγω σύμβολο, μας παραπέμπει άμεσα σε μια σχετική αναφορά από τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, τα οποία θεωρήθηκαν μεν συνωμοσιολογικά, αλλά, αν κανείς τα διαβάσει με νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα, αντιλαμβάνεται ότι φωτογραφίζουν ήδη από αιώνος και πλέον τη σκαιή πραγματικότητα του σήμερα. Εκεί, λοιπόν, γράφτηκε: «Δύναμαι νὰ σᾶς ἀναγγείλω σήμερον ὅτι εὑρισκόμεθα ἐγγὺς τοῦ τέρματος. Ὀλίγος δρόμος ἀκόμη καὶ ὁ κύκλος τοῦ Συμβολικοῦ ὄφεως, (ὅστις παριστάνει τὸν λαόν μας), θὰ κλείσῃ. Ὅταν ὁ κύκλος αὐτὸς κλείσῃ ὅλα τὰ Εὐρωπαϊκὰ Κράτη θὰ ἐγκλεισθῶσιν ἐν αὐτῷ ὡς ἐντὸς ἰσχυροῦ κλοιοῦ» [21].
Και επιστρέφουμε στο άρθρο του ιστολογίου της ΕΒΙ. Κάτω ακριβώς από αυτήν την εικόνα, όπου ο κύκλος του όφεως παρουσιάζεται κλειστός, αφού το φίδι δαγκώνει την ουρά του, διαβάζουμε μια ρήση του Γκέρσομ Σόλεμ, του Ισραηλινού φιλοσόφου και ιστορικού που θεωρείται ευρέως ως ο ιδρυτής της σύγχρονης ακαδημαϊκής μελέτης της Καμπαλά και υπήρξε ο πρώτος καθηγητής Εβραϊκού μυστικισμού στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Η ρήση (που εδώ ηχεί άκρως ειρωνική) είναι η εξής: «Κάτι από τα μυστικά του ανθρώπου εισέρχεται στα σύμβολά του». Μετά από μια σύντομη αναφορά στη χρήση του συμβόλου από τους πολιτισμούς της Ανατολής, διαβάζουμε στο εν λόγω άρθρο ότι «Στο Εβραϊκό πλαίσιο, το Άστρο του Δαβίδ αναφέρεται στην πραγματικότητα ως η “Ασπίδα του David” (magen David), μια φράση που μνημονεύθηκε για πρώτη φορά στο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, όχι ως σύμβολο, αλλά ως επίθετο για τον Θεό [Πεσαχίμ 117β]. Μια άλλη σύνδεση με την έννοια της ασπίδας είναι ένας εβραϊκός θρύλος, σύμφωνα με τον οποίο το έμβλημα διακοσμούσε τις ασπίδες του στρατού του βασιλιά Δαυΐδ. (…) Το Άστρο του Δαυΐδ έγινε ένα σαφώς Εβραϊκό σύμβολο μόλις στα μέσα του 14ου αι., όταν ο Άγιος Αυτοκράτορας της Ρώμης Κάρολος Δ’ παραχώρησε στους Εβραίους της Πράγας το δικαίωμα να φέρουν σημαία, και επέλεξαν το εξάκτινο αστέρι. Από την Πράγα, η χρήση του Άστρου του Δαυΐδ ως επίσημου Εβραϊκού συμβόλου εξαπλώθηκε (…). Από την άλλη πλευρά, ο διάσημος μελετητής της Καμπαλά Γκέρσομ Σόλεμ ισχυρίστηκε ότι το Άστρο του Δαβίδ δεν προέρχεται με κανέναν τρόπο από τον Ιουδαϊσμό». Παρακάτω γίνονται αναφορές στη χρήση του συμβόλου από το Βουδισμό, τον Ινδουϊσμό, την Αλχημεία, το Ισλάμ[22].
Είναι ευρύτατα γνωστό ότι το άστρο-εξάλφα δεσπόζει στο έμβλημα της Θεοσοφικής Εταιρείας (σημειωτέον ότι η Θεοσοφία είναι φιλοσοφικό καί θρησκευτικό «γνωστικό» (συγκρητιστικό) ρεύμα [23] που έχει χαρακτηριστεί ως “βαθιά μασονία” [24]). Στο θεοσοφικό έμβλημα, λοιπόν, βλέπουμε την εξάλφα επίσης περικυκλωμένη από τον ουροβόρο όφι. Στην κορυφή του κύκλου του όφεως βλέπουμε τη δεξιόστροφη σβάστικα (παγκόσμιο αρχαίο σύμβολο) και πάνω σε αυτήν το ΟΜ (σανσκριτική ιερή λέξη Ινδουϊστών, Βουδιστών κ.ά.), ενώ στο κέντρο της εξάλφας υπάρχει ένας αιγυπτιακός σταυρός (“ankh”). Και το όλο έμβλημα αγκαλιάζεται από το μόττο «Ουδεμία θρησκεία υπερτέρα της αληθείας»[25]. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα σαφώς οικουμενιστικό σύμβολο.
Ο γνωστός αποκρυφιστής μασόνος Μάνλι Π. Χολ (1901-1990) στο βιβλίο του “Οι μυστικές διδασκαλίες όλων των εποχών” (1928) περιλαμβάνει ένα κεφάλαιο με τίτλο “Δεκαπέντε Ροδοσταυρικά και Καμπαλιστικά Διαγράμματα” (σημειωτέον ότι ο Ροδοσταυρισμός ενυπάρχει στο δέκατο όγδοο βαθμό της Μασονίας Σκωτικού Τύπου). Εκεί παρουσιάζονται κάποια σύμβολα με την αποκρυφιστική σημασία τους. Διαβάζουμε: «Το σχήμα 23 (σ.σ. ο αριθμός παραπέμπει σε πίνακα με σύμβολαπου περιλαμβάνει μεταξύάλλων ένα όρθιο ισοσκελές τρίγωνο του οποίου η βάση εφάπτεται με την πάνω πλευρά ενόςανεστραμμένου ισοσκελούς τριγώνου) είναι ο πλήρης παγκόσμιος χαρακτήρας του φωτός και του σκότους. Το όρθιο τρίγωνο αντιπροσωπεύει τη Σαμαγίμ (σ.σ. ο “τόπος κατοικίας του θεού” στον Ιουδαϊσμό [26])· το ανεστραμμένο τρίγωνο τη σκοτεινή γη που φυλακίζει την υπόγεια φωτιά της κόλασης» [27].Λίγο παρακάτω ερμηνεύεται η εξάλφα περιγεγραμμένη από έναν κύκλο και με ένα μικρότερο κύκλο στο κέντρο της, η οποία υποτίθεται ότι «αντιπροσωπεύει τις έξι ημέρες της δημιουργίας και αποδεικνύει ότι τα στοιχεία είναι μια εκροή του Θεϊκού Πυρός» [28].
Μετά από όσα εκτέθηκαν σχετικά με το “Άστρο του Δαυΐδ”, δίκαια αναρωτιέται κανείς: γιατί επιλέχθηκε ως έμβλημα (και μάλιστα στη σημαία!) του Ισραήλ ένα σύμβολο που δεν προέρχεται από τον ιουδαϊκό χώρο, αλλά, αντιθέτως, φαίνεται να έχει συσχετιστεί ανά τους αιώνες με διάφορες θρησκείες, ενώ συνδέεται επίσης στενότατα με τον αποκρυφισμό;
ΜΝΗΜΕΙΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ
Ο λόγος που ασχοληθήκαμε με αυτά τα δύο σύμβολα, τα οποία, όπως είδαμε, έχουν πλέον καθιερωθεί ως επίσημα εμβλήματα του κράτους του Ισραήλ αλλά και της ιουδαϊκής θρησκείας ειδικότερα, είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται τα εμβλήματα αυτά σε δημόσιους χώρους ανά την πατρίδα μας. Είναι τα γνωστά “Μνημεία Ολοκαυτώματος” των Εβραίων και δεν είναι λίγα. Τα χωρίσαμε σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με το κύριο έμβλημά τους, και τα εκθέτουμε παρακάτω.
1. Μνημεία με έμβλημα την εβραϊκή επτάφωτη λυχνία (μενορά)
1) Στο Βόλο, στην κεντρική πλατεία Ρήγα Φεραίου (έτος ανέγερσης 1988) [29].
2) Στα Ιωάννινα, στην περιοχή «Λειβαδιώτη» (έ.α. 1994) [30].
3) Στη Θεσσαλονίκη, στην Πλατεία Ελευθερίας (έ.α. 1997) [31]. Για τους σεφαραδίτες Εβραίους, που κατέφυγαν στη Θεσσαλονίκη εκδιωγμένοι από την Ισπανία κατά τον 15ο αιώνα, η πόλη αυτή είναι η “Μάδρε ντε Ισραέλ”, μητέρα του Ισραήλ [32]. Σημειωτέον ότι το 2014 ανεγέρθη στην Πανεπιστημιούπολη από το ΑΠΘ και την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης και άλλο μνημείο «εις μνήμην του παλιού εβραϊκού νεκροταφείου» αλλά και με μνεία των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Το μνημείο φέρει τη μενορά αλλά και την εξάλφα [33]. Μνημείο ολοκαυτώματος υπάρχει επίσης στο νέο εβραϊκό νεκροταφείο [34].
4) Στο Διδυμότειχο (έ.α. 2002) [35].
5) Στη Ρόδο (έ.α. 2002), στην πλατεία Εβραίων Μαρτύρων της μεσαιωνικής πόλης· το εν λόγω μνημείο συμπεριλαμβάνει και την εξάλφα [36].
6) Στην Κομοτηνή (έ.α. 2004), στο Πάρκο Αγίας Παρασκευής [37]. Δίπλα στην ανάγλυφη μενορά, παρουσιάζεται επάνω στο μνημείο και ένα μυστηριώδες ανάγλυφο, με μια αόριστη έφιππη μορφή πάνω από μια πόλη (της Κομοτηνής;) με χριστιανικούς Ναούς και μιναρέ [38].
7) Στον Αμάραντο Καρδίτσας (έ.α. 2017).Εδώ το μνημείο αφιερώνεται στη μνήμη των κατοίκων του χωριού που κατά τη Γερμανική Κατοχή έδωσαν καταφύγιο σε 62 άτομα διαφόρων εβραϊκών κοινοτήτων [39].
8) Στην Αλεξανδρούπολη (έ.α. 2019), στην Πλατεία του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου (!!!) [40].
9) Στην Ξάνθη (έ.α. 2022), στην πλατεία Ελευθερίας [41].
10) Στη Λευκάδα, στο Δημοτικό Κήπο [42].
11) Στην Άρτα, έξω από την πύλη του Κάστρου [43].
Οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε ότι στα αποκαλυπτήρια τέτοιων μνημείων έχει ενίοτε καταγραφεί και προσβολή της ελληνικής Σημαίας, η οποία χρησιμοποιείται δήθεν ως κάλυμμα για τα εν λόγω κατασκευάσματα, αλλά την ώρα των αποκαλυπτηρίων αφήνεται εν πολλοίς να πέσει στο έδαφος ή/και κουβαριάζεται και παραμερίζεται σαν να ήταν κουρέλι, όπως είδαμε να συμβαίνει χαρακτηριστικά στην περίπτωση της Ξάνθης, με την τότε Υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως [44], αλλά και της Αλεξανδρούπολης, με τον τότε Δήμαρχο Ευάγγελο Λαμπάκη [45]. Κατάφωρη περιφρόνηση της Σημαίας μας, η οποία εκτός από σύμβολο Έθνους είναι και σύμβολο Πίστης, αφού φέρει επάνω της, έστω και παραγκωνισμένο πλέον, τον Σταυρό.
2. Μνημεία με έμβλημα την εξάλφα
12) Στη Δράμα, στο πάρκο της Αγίας Βαρβάρας (έ.α. 1999) [46].
13) Στην Αθήνα, στο Θησείο (έ.α. 2010). «Το Μνημείο αναπαριστά ένα διαμελισμένο αστέρι του Δαβίδ, που συμβολίζει το πλήγμα που υπέστη ο Εβραϊσμός της Ελλάδας από τους ναζί» [47].
14) Στην Καβάλα, στην οδό Ερυθρού Σταυρού (έ.α. 2015). Παρόλο που ήδη υπήρχε παλαιότερο μνημείο θυμάτων ολοκαυτώματος στο εβραϊκό νεκροταφείο Καβάλας, ανηγέρθη και νέο μνημείο [48].
Τα παραπάνω μνημεία με τη μενορά και την εξάλφα ήταν όσα καταφέραμε να αλιεύσουμε από το διαδίκτυο. Ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλα ανά την Ελλάδα, που δεν μπορέσαμε να τα εντοπίσουμε. Κάτι που δημιουργεί πρόσθετο προβληματισμό, πάντως, είναι ότι σε τουλάχιστον δύο από τα μνημεία με την εξάλφα, στη Δράμα και στην Καβάλα [49] αναγράφεται η φράση «Θυμήσου και μην ξεχνάς». Θα ήταν αυτονόητη ίσως, η συνειρμική σύνδεση του στίχου με το διωγμό των Εβραίων από τους Ναζί. Ωστόσο, κάτω από τη φράση αυτή υπάρχει παραπομπή σε χωρίο του Δευτερονομίου, του πέμπτου βιβλίου της Παλαιάς Διαθήκης (“Δευτ. Κεφ. 25, 17-19”). Το χωρίο είναι το εξής (σε ερμηνευτική απόδοση στη νέα ελληνική, με επισημάνσεις δικές μας): «Νὰ θυμᾶσαι ὅσα σοῦ ἔκαναν οἱ Ἀμαληκῖται καθ’ ὁδόν, ἐνῷ ἔβγαινες ἀπὸ τὴν χώραν τῆς Αἰγύπτου. Πῶς δηλαδὴ ἐπετέθησαν ἐναντίον σου εἰς τὸν δρόμον καὶ πῶς ἐσκότωσαν αὐτούς, ποὺ ἦσαν ὀπισθοφυλακὴ τῆς πορείας σας, ὅσους λόγῳ τοῦ κόπου τῆς πεζοπορίας ἔμεναν πίσω. Ἐνῷ δὲ σύ, ὁ λαός μου, ἐπεινοῦσες καὶ ἤσουν κατάκοπος, ὁ λαὸς τῶν Ἀμαληκιτῶν δὲν ἐφοβήθη τὸν Θεὸν καὶ ἐφέρθη μὲ τὸν βάρβαρον αὐτὸν τρόπον. Ὅταν λοιπὸν σὲ ἀπαλλάξῃ Κύριος ὁ Θεός σου ἀπὸ ὅλους τοὺς ἐχθρούς σου, ποὺ εὑρίσκονται ὁλόγυρά σου, καὶ ἠσυχάσῃς καὶ ἐγκατασταθῇς εἰς τὴν χώραν, ποὺ σοῦ χαρίζει ὡς κληρονομίαν ὁ Κύριος καὶ Θεός σου, πρέπει νὰ ἐξαλείψῃς τὸ ὄνομα τῶν Ἀμαληκιτῶν ἀπὸ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς. Πρόσεξε νὰ μὴ τὸ ξεχάσῃς.» [50].
Οι Αμαληκίτες ήταν αρχαίος λαός εχθρικός προς τον Ισραήλ, όπως φαίνεται σε πολλά σημεία της Παλαιάς Διαθήκης [51]. Ο λαός, όμως, αυτός έχει πλέον εξαφανιστεί, δε γνωρίζουμε να υπάρχουν Αμαληκίτες στην εποχή μας. Συνεπώς, σε ποιον αναφέρονται μέσω των μνημείων οι Ισραηλίτες, παραπέμποντας στο εν λόγω χωρίο; Και αν, όπως φαίνεται, έχουν μείνει στη μνήμη των Ισραηλιτών οι εξαφανισμένοι Αμαληκίτες, με τους οποίους ήλθαν αντιμέτωποι πριν από περίπου τρεισήμισι χιλιετίες, μήπως έχουν επίσης μείνει στη μνήμη τους και οι πολύ μεταγενέστεροι εχθροί τους αρχαίοι Έλληνες, όπως ο ασεβέστατος και μοχθηρότατος ειδωλολάτρης και κατά τη Γραφή “ρίζα ἁμαρτωλὸς” των Σελευκιδών Αντίοχος Δ’ ο Επιφανής (2ος αι. π.Χ.), ο οποίος κατατυράννησε τον τότε πιστό λαό του Θεού, βεβηλώνοντας τα ιερά του και επιχειρώντας να τον ελκύσει βίαια προς τη μιαρή ειδωλολατρική θρησκεία του [52], καθιστώντας έτσι τον εαυτό του προτύπωση του Αντιχρίστου; Και εν πάση περιπτώσει, ποιος είναι τελικά ο αληθινός σκοπός ύπαρξης αυτών των εβραϊκών μνημείων; Η “μνήμη του ολοκαυτώματος προς αποφυγή επανάληψής του” ή μήπως η παρακίνηση προς εξάλειψη από προσώπου γης πάντων των απ’ αιώνος εχθρών του εβραϊκού λαού; Και αν αυτή η τελευταία υπόθεση είναι παντελώς αβάσιμη και “συνωμοσιολογική”, για ποιο λόγο, λοιπόν, υπάρχει η παραπομπή στη φράση «πρέπει νὰ ἐξαλείψῃς τὸ ὄνομα τῶν Ἀμαληκιτῶν ἀπὸ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς»; Η αγία Εκκλησία μας, ως Σώμα Χριστού, γνωρίζει γιατί έδωσε τότε, στην Παλαιά Διαθήκη, αυτήν την εντολή ο Θεός Λόγος. Οι Ισραηλίτες μπορούν να μας εξηγήσουν με ποια έννοια και με ποιο σκοπό χρησιμοποιούν το χωρίο αυτό στα μνημεία τους εντός της χώρας μας;
3. Μνημεία με άλλα εμβλήματα
15) Στη Λάρισα, στην Πλατεία Εβραίων Μαρτύρων Κατοχής. Το πρώτο μνημείο του είδους στην Ελλάδα (έ.α. 1987). Απεικονίζεται μια γυναίκα καθισμένη σε στάση θρήνου [53].
16) Στην Κέρκυρα, στην Πλατεία Νέου Φρουρίου (έ.α. 2001). Πρόκειται για αγάλματα· ένας άνδρας και μια γυναίκα. Στο γοφό του άνδρα φαίνεται να κλαίει ακουμπισμένο ένα παιδί, η γυναίκα κρατά ένα νήπιο στην αγκαλιά της. Είναι όλοι τους γυμνοί [54].
17) Στα Τρίκαλα, στον πεζόδρομο της οδού Πλούτωνος (έ.α. 2018). Το εν λόγω μνημείο, που το σχήμα του θυμίζει δάκρυ φτιαγμένο από γραμμές τρένου, «παραπέμπει στη μνήμη και στη μακρά διαδρομή των τρικαλινών και άλλων Ελλήνων Εβραίων και μη» [55].
Βασιλική Οικονόμου
Η συνέχεια εδώ: Εβραϊκή επτάφωτη λυχνία, “Άστρο του Δαυΐδ”, “Μνήμη Ολοκαυτώματος”…και αναμονή του Αντιχρίστου ανά την Ελλάδα και τον κόσμο… (Μέρος Β´)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Σταυρός και μενορά…Χριστός και Βελίαρ;
2. Parasha Behaalotecha (When You Raise): The Meaning of the Menorah
3. Έξοδος κε’ 30-40.
4. Ενδεικτικά από την ορθόδοξη υμνογραφία: «Σὲ οἱ προφῆται προεκήρυξαν, κιβωτὸν Σεμνὴ ἁγιάσματος, θυμιατήριον χρυσοῦν, καὶ λυχνίαν καὶ τράπεζαν, καὶ ἡμεῖς ὡς θεοχώρητον, σκηνὴν ἀνυμνοῦμέν σε» (τροπάριο της γ’ ωδής του β’ Κανόνα της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου)· «Ὄντως σε ὡς φαεινὴν λυχνίαν, ἀΰλου πυρός, θυμιατήριον θείου χρύσεον ἄνθρακος, ἐν τοῖς Ἁγίων Ἁγίοις κατεσκήνωσε, στάμνον ῥάβδον τε πλάκα θεόγραφον, κιβωτόν ἁγίαν, τράπεζαν ἄρτου ζωῆς, Παρθένε ὁ τόκος σου» (τροπάριο της στ’ ωδής του α’ Κανόνα της εορτής της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου).
5. Ιώσηπος Φλάβιος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία 3.7.7.
6. MENORAH .
8. CABALA.
9. менора (μετάφραση από τα ρωσικά – κατά προτίμηση στα αγγλικά, για μεγαλύτερη ακρίβεια – εδώ: Yandex Website translation.) Περί του World ORT εδώ: World ORT.
10. Ενδεικτικά βλέπε σχετικό χωρίο του Ιερού Χρυσοστόμου στην εισαγωγή μας (εδώ σε ερμηνευτική απόδοση): «…από εδώ είναι και οι αποδείξεις μας προς τους Ιουδαίους για την αλήθεια· προς τους Ιουδαίους τους άθλιους και ταλαίπωρους, οι οποίοι εξαιτίας της άγνοιας των χρόνων έκαναν το μεγάλο σφάλμα. Γιατί, αν άκουαν τον πατριάρχη που λέει «δε θα εκλείψει άρχοντας από τη φυλή του Ιούδα, ούτε αρχηγός από τη γενιά του, μέχρι να εκπληρωθούν αυτά που πρόκειται να γίνουν», και αν παρατηρούσαν με ακρίβεια τα χρόνια της παρουσίας, δεν θα είχαν εκπέσει από το Χριστό στον Αντίχριστο. Όπως βέβαια τους το είπε και ο ίδιος ο Χριστός με υπαινιγμό, λέγοντας: «εγώ ήλθα εξ ονόματος του Πατέρα μου και δεν με δεχθήκατε, εάν έλθει άλλος στο όνομα το δικό μου, εκείνον θα τον δεχτείτε». Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα 8Α, ΕΠΕ 105, σελ. 356-357.
11. Messianism opposite Ha’apala. Το εν λόγω ανάγλυφο εδώ: Massiah22.jpg και ολόκληρη η μενορά της Κνέσετ εδώ: Knesset Menorah.
12. Τα Ηλιοστάσια – Η παγανιστική και αποκρυφιστική χρήσις τους.
13. ENCYCLOPEDIA OF FREEMASONRY AND ITS KINDRED SCIENCES by ALBERT C. MACKEY M. D., λήμμα “sun”.
14. Ό.π. λήμμα “sun-worship” (λατρεία του ήλιου).
15. «Θαλάσσης τὸ ἐρυθραῖον πέλαγος, ἀβρόχοις ἴχνεσιν, ὁ παλαιὸς πεζεύσας Ἰσραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τοῦ Ἀμαλὴκ τὴν δύναμιν, ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐτροπώσατο». Ειρμός α’ ωδής Αναστάσιμου Κανόνα του δ’ ήχου, Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού· βλ. και Έξοδο ιζ’ 8-16
16.«Σταυρὸν χαράξας Μωσῆς, ἐπ᾿ εὐθείας ῥάβδῳ, τὴν Ἐρυθρὰν διέτεμε, τῷ Ἰσραὴλ πεζεύσαντι, τὴν δὲ ἐπιστρεπτικῶς, Φαραὼ τοῖς ἅρμασι κροτήσας ἥνωσεν· ἐπ᾿ εὔρους διαγράψας, τὸ ἀήττητον ὅπλον, διὸ Χριστῷ ᾄσωμεν· τῷ Θεῷ ἡμῶν, ὅτι δεδόξασται» α’ ωδή του Κανόνα Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού Αγίου Κοσμά Επισκόπου Μαϊουμά του Μελωδού
17. MAGEN DAWID («David’s shield»): By: Joseph Jacobs, Ludwig Blau..
18. Rothschild name and crest.
19. маген-Давид (μετάφραση σελίδας εδώ).
20. Zionist Organization of America.
21. Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, Έκδ. 1928, (Βιβλιοθήκη Γ. Μαργαρίτη, Πανεπιστήμιο Κρήτης) σελ. 47.
22. The Story of the Star of David· η ελληνική έκδοση του άρθρου εδώ: Η Ιστορία του Άστρου του Δαυίδ.
24. π.Σεραφείμ μοναχός, Η Μασονία και ο διαθρησκειακός συγκρητισμός (ΟΛΟΚΛΗΡΗ) [ΒΙΝΤΕΟ 2017].
25. The Emblem of the Theosophical Society .
27. The Secret Teachings of all ages by Manly P. Hall, San Francisco, printed for Manly P. Hall by H.S. Crocker Company, incorporated, MCMXXVIII (1928), σελ. 146.
28. Manly P. Hall, ό.π. σελ. 146.
29. Βόλος Πλήθος κόσμου τίμησε την επέτειο του Ολοκαυτώματος των Εβραίων 040219.
30. Φωτογραφίες από το μνημείο του Ολοκαυτώματος στα Ιωάννινα.
31. Μνημεία και τόποι του εβραϊκού Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη.
32. Mother of Israel.
33. Μνημεία και τόποι του εβραϊκού Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη. και εδώ εμφανής η εξάλφα Protagon.gr.
34. Saloniki Holocaust memorial in the cemetery
35. Μνημόσυνο για τους Εβραίους του Διδυμοτείχου.
36. Μνημείο Ολοκαυτώματος, πλατεία Εβραίων μαρτύρων μεσαιωνικής πόλεως Ρόδου.
37. Πάρκο Αγίας Παρασκευής: Μνημείο Ολοκαυτώματος Εβραίων Κομοτηνής από εδώ: Κομοτηνή.
38. Κοντινό πλάνο του μνημείου από εδώ: Greece: The Ambiguous Holocaust Memorial Monument at Komotini.
39. ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟΝ ΑΜΑΡΑΝΤΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ.
41. ΞΑΝΘΗ: ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ & ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 80ή ΕΠΕΤΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ.
42. Το μνημείο του εβραϊκού Ολοκαυτώματος στη Λευκάδα.
44. Αποκαλυπτήρια του Μνημείου Ολοκαυτώματος Εβραίων στην Ξάνθη.
45. Σε κλίμα συγκίνησης έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του ολοκαυτώματος στην Αλεξανδρούπολη.
46. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΚΚΗ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑ 80 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΟΠΙΣΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ.
47. Εβραϊκά Μνημεία στην Αθήνα.
48. Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΒΑΛΑΣ
49. Μνημείο Δράμας, μνημείο Καβάλας.
50. «Μνήσθητι ὅσα ἐποίησέ σοι ᾿Αμαλὴκ ἐν τῇ ὁδῷ ἐκπορευομένου σου ἐκ γῆς Αἰγύπτου, πῶς ἀντέστη σοι ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ ἔκοψέ σου τὴν οὐραγίαν, τοὺς κοπιῶντας ὀπίσω σου, σὺ δὲ ἐπείνας καὶ ἐκοπίας, καὶ οὐκ ἐφοβήθη τὸν Θεόν. καὶ ἔσται ἡνίκα ἐὰν καταπαύσῃ σε Κύριος ὁ Θεός σου ἀπὸ πάντων τῶν ἐχθρῶν σου τῶν κύκλῳ σου ἐν τῇ γῇ, ᾗ Κύριος ὁ Θεός σου δίδωσί σοι κληρονομῆσαι, ἐξαλείψεις τὸ ὄνομα ᾿Αμαλὴκ ἐκ τῆς ὑπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ οὐ μὴ ἐπιλάθῃ.» Δευτ. κε’, 17-19, ερμηνευτική απόδοση Π.Ν. Τρεμπέλα.
51. Έξοδος 17,8· Αριθμοί 14,45· Δευτερονόμιο 25,17· Κριταί 3,13 και 6,3· Α’ Βασιλειών κεφ.15· Ψαλμοί 82,8.
52. Α’ Μακκαβαίων α’.
53. ΜΝΗΜΕΙΟ ΛΑΡΙΣΑΙΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ.
54. Μνήμης του Ολοκαυτώματος της Κέρκυρας.
55. Τρίκαλα: Μνημείο – δάκρυ για τα θύματα του Ολοκαυτώματος.
Πηγή sitostheou.wordpress.com
.jpg){kind=link}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου