Ἡ μεγαλύτερη ἀνάγκη ὁ Χριστός
«Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾶς καὶ τυρβάζη περὶ πολλὰ· ἑνὸς δὲ ἔστι χρεία» (Λουκ. 10,41-42)
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης
Σήμερα εἶνε τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου. Καμμιὰ ἄλλη γυναῖκα ἀπὸ τὰ δισεκατομμύρια τῶν γυναικῶν ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὸν πλανήτη μᾶς δὲν ἔχει τόση τιμὴ ὅση ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τὴν τιμᾶ δεόντως τὴν ὀνομάζει ἀειπάρθενον. Γιατί ἀειπάρθενον;
Διότι εἶνε παρθένος πρὸ τοῦ τόκου, παρθένος κατὰ τὸν τόκο, παρθένος μετὰ τὸν τόκο, παρθένος σὲ ὅλη τὴ ζωή της.
Σήμερα διαβάζεται ὡς εὐαγγέλιο μία ὡραία περικοπὴ ἀπὸ τὸ κατὰ Λουκᾶν. τί λέει;
Ὁ Χριστὸς εἶχε μιὰ οἰκογένεια ποὺ τὴν ἀγαποῦσε ἰδιαιτέρως. Ἦταν ἢ οἰκογένεια τοῦ Λαζάρου, τὸν ὁποῖον ἀνέστησε ἔπειτα ἐκ νεκρῶν. Ἦταν τρία πρόσωπα. ὁ Λάζαρος καὶ οἱ δύο ἀδελφές του Μάρθα καὶ Μαρία.
Μιὰ μέρα λοιπὸν ἐπισκέφθηκε τὸ σπίτι τους -εὐλογημένη ἢ ὥρα πὸὺ ὁ Χριστὸς ἐπισκέπτεται κάθε σπίτι. 'Ὅταν μπῆκε στὸ φτωχικό τους ἡ χαρὰ τῶν δύο γυναικῶν ἦταν πὸλὺ μεγάλη, ἀλλὰ τὴν ἐξεδήλωσαν κατὰ διαφορετικὸ τρόπο.
Ἢ Μάρθα πῆγε ἀμέσως στὸ μαγειρεῖο καὶ ἄρχισε νὰ ἐτοιμάζη ἐκλεκτὰ φαγητά, νομίζοντας ὀτι ἔτσι θὰ εὐχαριστήση τὸν Κύριο.
Ἢ Μαρία πῆρε ἕνα σκαμνί, κάθισε στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἄκουγε συνεχῶς. Δὲ χόρταινε ν' ἀκούη τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ εἶνε γλυκύτερος κι ἀπ' τὸ μέλι.
Ἀλλὰ ἢ ὥρα περνοῦσε καὶ τὸ φαγητὸ ἀργοῦσε. Τότε ἢ Μάρθα ἔρχεται στὸ Χριστὸ καὶ τοῦ λέει:
-Κύριε, δὲ μὲ λυπᾶσαι; πὲς στὴν ἀδελφή μου νὰ ἔρθη νὰ μὲ βοηθήση.
Καὶ ὁ Χριστὸς τί εἶπε:
«Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾶς καὶ τυρβάζη περὶ πολλὰ· ἑνὸς δὲ ἔστι χρεία». Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ' αὐτῆς» (Λούκ.10,41-42).
Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ἔχουν σπουδαία σημασία.
* * *
Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἔχει ἀνάγκη διάφορα πράγματα. Ἄλλα εἶνε χρήσιμα καὶ ὠφέλιμα, καὶ ἄλλα ἀναγκαῖα καὶ ἀπαραίτητα.
Ἀπὸ τὰ χρήσιμα λόγου χάριν εἶνε ἡ τροφή, τὸ ποτό, τὸ ἔνδυμα. Μπορεῖ νὰ ζήσn κανεὶς χωρὶς αὐτά;
Γιὰ ἕνα διάστημα ναί, ὄχι βεβαίως γιὰ πάντα. Γι' αὐτὸ νὰ ευχαριστοῦμε τὸ Θὲὸ γιὰ τὴν καθημερινὴ τροφή, «τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον» (Μάτθ.6,11), γιὰ τὸ φῶς καὶ τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου, γιὰ τὴ βροχή, τὸ σιτάρι, τὸ βαμβάκι κ.τ.λ.
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλα πράγματα πὸὺ εἶνε ἄναγκαῖά καὶ χωρὶς αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ ζήση.
Ὁ ἀέρας λόγου χάριν. Αὐτὴ τὴν ὥρα ὅλοι ἀναπνέουμε τὸ ζωογόνο ὀξυγόνο.
Λίγο, πέντε λεπτὰ νὰ σταματήσn ὁ ἀέρας, δὲ μένει οὔτε ἕνας ζωντανός, ὅλοι θὰ πεθάνουμε.
Ἢ κάποιος εἶνε σοβαρὰ ἀσθενής, ἔχει καρκίνο. Ποιό εἶνε τὸ ἀναγκαίο;
Νὰ τοῦ δώση κανεὶς λεπτά, σπίτια, χωράφια, ἄλλα ὑλικὰ πράγματα; Ὄχι. 'Ἐκεῖνο πὸὺ χρειάζεται εἶνε τὸ φάρμακο, πὸὺ δυστυχῶς μέχρι σήμερα δὲν ἔχει ἀνακαλυφθῇ.
Καὶ τί χαρὰ θὰ εἶνε ἂν μιὰ μέρα ἀκουστῆ, ὅτι τὸ φάρμακο τοῦ καρκίνου ἀνακαλύφθηκε! Διότι εἶνε κάτι τὸ ἀναγκαίο.
Ὁ ἄλλος ἔχει ἕνα χρέος μεγάλο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἐξοφλήση. Ἀναγκαῖο γι' αὐτὸν εἶνε νὰ βρεθῆ ἕνας ἄνθρωπος ἢ μία τράπεζα ποὺ νὰ ἐξοφλήση τὸ χρέος του. Τὸ ἀναγκαῖο ποὺ χρειάζεται ἕνας φυλακισμένος πὸὺ ἔχει καταδικασθῇ εἰς θάνατον ποιό εἶνε, τὰ λεπτά; Ὄxι. Τὸ ἀναγκαίο γι' αὐτὸν εἶνε νὰ ύπογραφῆ διάταγμα χάριτος, ὥστε ν' ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὴ θανατικὴ ποινή.
Ἔτσι διακρίνονται τὰ ὑλικὰ ἀγαθά: σὲ χρήσιμα ἢ ὠφέλιμα, καὶ σὲ ἀναγκαῖα ἢ ἀπαραίτητα
γιὰ τὴν παροῦσα σωματική μας ζωὴ ἐπὶ τῆς γῆς. Ἄλλ' ἐδῶ ὁ Χριστός, ὅταν λέει ὅτι «ἑνὸς ἐστι χρεία», διδάσκει ὅτι ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο ἀκόμα πῖὸ ἀναγκαῖο καὶ πῖὸ ἀπαραίτητο, διότι αὐτὸ ἔχει νὰ κάνη μὲ τὴν αἰώνιο πλέον ζωή μας. Ποιό εἶνε αὐτό; Εἶνε ὁ λόγος του, ἢ μᾶλλον εἶνε ὃ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ιησοῦς Χριστός.
Τὴν Ἀλήθεια αὐτὴ δείχνουν διάφοροι χαρακτηρισμοί, πὸὺ ἔδωσε ὁ Χριστὸς γιὰ τὸν ἑαυτό του.
Εἶπε, ὅτι αὐτὸς εἶνε «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω.8,12).
Καὶ εἶνε ὄντως «ὃ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης», ὅπως θὰ τοῦ ψάλουμε γιὰ τὸὺς μάγους τὰ Χριστούγεννα, ποὺ πλησιάζουν. οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο σὲ προσκυνεῖν τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης» (ἀπολυτ.).
Μπορεῖ νὰ ζήση τὸ σύμπαν καὶ ἡ γῆ χὼρὶς τὸν ἥλιο; Ὄχι. Ἔὰν λοιπὸν τὸ φῶς τοῦ φυσικοῦ ἡλίου -ποὺ ἀπὸ τώρα παρουσιάζει κηλῖδες καὶ μὶὰ μέρα θὰ σβήσn, ὅπως βεβαιώνει καὶ ἡ ἐπιστήμη-εἶνε άναγκαῖο γιὰ τὴν ὑλικὴ ζωή μας, πόσο μᾶλλον ἀναγκαῖος εἶνε ὁ ἥλιος Χριστός, πὸὺ οὐδέποτε θὰ σβήση ἀλλὰ θὰ φωτίζη αἰωνίως τὴν ἀνθρωπότητα!
Ὁ Χρὶστὸς ὀνομάζεται ἀκόμη «ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς» (ἔ.ἀ, 35), ἡ πῖὸ ἀναγκαία πνευματικὴ τροφή.
Ὁ Χρὶστὸς ὀνομάζεται «ὕδωρ ζῶν», ὅπως ἀπεκάλυψε στὴ Σαμαρείτιδα, στὴν ὁποία εἶπε: Τὸ νὲρὸ αὐτὸ πὸὺ πίνεις εἶνε χρήσιμο προσωρινῶς, ἀλλὰ ἐγὼ εἶμαι «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν» εἰς τὸὺς αἰῶνας (ἔ.ἀ. 4,10· 11).
Ὁ Χρὶστὸς εἶνε «ἢ ἄμπελος ἡ ἀληθινὴ» (ἔ. ἀ 15,1). Ὁ Χρὶστὸς εἶνε ὅλα τὰ ὡραῖα καὶ αναγκαῖα πράγματα.
Γι' αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος περισσότερο ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο ἔχει ἀνάγκη τὸ Χριστό.
Οἱ πολλοὶ ὅμως δυστυχῶς δὲν τὸ καταλαβαίνουν αὐτό. Καὶ θὰ μποροῦσε νὰ επαναληφθῆ γιὰ τὸν καθένα ἀπ' αὐτοὺς καὶ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο αὐτὸ πὸὺ εἶπε τότε ὁ Χρὶστὸς γιὰ τὴ Μάρθα: Κόσμε κόσμε, «μεριμνᾶς καὶ τυρβάζη πὲρὶ πολλὰ· ἑνὸς δὲ ἔστι χρεία».
Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πατρίδα μας μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀκοῦμε τὸ Χρὶστὸ νὰ τῆς λέη: «Μεριμνᾶς καὶ τυρβάζη πὲρὶ πολλὰ· ἑνὸς δὲ ἐστι χρεία».
Τί χρειάζεται ἡ πατρίδα μας; Ἕνὰ πρᾶγμα ἢ μᾶλλον ἕνα Πρόσωπο ἔχει ἀνάγκη νὰ εἶνε σ' αὐτὴν παρὼν ὁ Χρίστὸς. Πὸὺ νὰ εἶνε παρών;
Παντοῦ. Ἰδίως νὰ εἶνε παρὼν μέσα στὸ σπίτι. Ὅπὼς τότε ἐπισκέφθηκε τὸ σπίτι τοῦ Λαζάρου, ἔτσι νὰ εἶνε παρὼν μέσα στὴν οἰκογένεια. παρών, γιὰ νὰ τὴν τροφοδοτῆ μὲ τὴν οὐράνια διδασκαλία του.
Τώρα δυστυχῶς ὃ Χρὶστὸς ἀπουσιάζει ἀπὸ τὰ σπίτια τῶν Ἑλλήνων. Ποῦ εἶνε ἡ προσευχή τους; ποῦ εἶνε τὸ Εὔαγγέλιό; ποῦ εἶνε ἡ Θεία Κοινωνία; ποῦ εἶνε ἡ ἐξομολόγησις; ποῦ εἶνε ὁ ἐκκλησιασμός;
Ἂς ἐπιτραπῆ σ' ἐμένα τὸν ἐπίσκοπο, πὸὺ ἔχω πεῖρα τῆς ζωῆς, νὰ πῶ ὅτι ζοῦμε ἔτσι ρεμαλοειδῶς.
Δὲν ἔχουμε πλέον ἐκείνη τὴν ὄρεξι γιὰ τὰ θεῖα καὶ ἱερά. Τυπικῶς μόνο θρησκεύουμε.
Μὲ τὴν ἐπανάστασι τοῦ '21 ἡ Εὐρώπη θαύμασε πῶς ἕνα μὶκρὸ καὶ ἀδύναμο ἔθνος, πὸὺ ἦταν τέσσερις αἰῶνες σκλαβωμένο, κατώρθωσε ν' ἀποτινάξη τὸ ζὺγὸ τῶν Τούρκων. Τότε ἢ Γαλλία ἔστειλε μία ἔπιτροπή ἀξιωματούχων νὰ ἐρευνήσουν πὸὺ βρίσκεται τὸ μυστικὸ τῆς δυνάμεώς της. Πῆγαν λοὶπὸν στὴν Τριπολιτσὰ κι ἀπὸ κεὶ ἔφτασαν νύχτα σ' ἕνα μὶκρὸ ὀρεινὸ χωριό.
Οἱ κάτοικοι ἦταν πὸλὺ φτωχοί, ἀλλὰ φιλόξενοι. Πῆραν τὸὺς ξένους σὲ κάποιο σπιτάκι, τὸὺς ἔβαλαν νὰ φᾶνε καὶ νὰ κοιμηθοῦν.
Ὅταν τὸ πρὼὶ σηκώθηκαν, εἶδαν ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶχε ἔφτὰ παιδιὰ καὶ τὸ σπίτι ἦταν μὶὰ καλύβα. Παρατήρησαν, ὅτι ὁ πατέρας ἔκανε νεῦμα καὶ γονάτισαν ὅλοι μπρὸστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας.
Ὁ πῖὸ μὶκρὸς ἔλεγε τὸ «Κύριε, ἐλέησον», ὁ ἄλλος εἶπε τὸ «Ἅγιὸς ὁ Θεός», ὁ ἄλλος εἶπε τὸ «Πάτερ ημῶν», ὁ ἄλλος εἶπε τὸ «Πιστεύω», ὁ ἄλλος εἶπε τὸ «Tῆ ὕπερμάχώ Στρατηγῶ», καὶ ὅλοι μὰζὶ τὸ «Δι' εὐχῶν».
'Ὅταν εἶδαν αὐτὸ οἵ ξένοι, εἶπαν : -Νὰ τὸ μυστικό τους, ἡ θρησκεία -ἡ πίστι τὸὺς σώζει ὡς ἔθνος...
Καὶ πράγματι ἡ πατρίδα μας τότε δὲν εἶχε ὅπλα καὶ κανόνια, δὲν εἶχε χρήματα καὶ πλοῦτο· εἶχε ὅμως κάτι ἄλλο, τὸ ἀναγκαιότερο, τὸ «ἑνὸς ἐστι χρεία» εἶχε τὸ Χριστό, τὴν πίστι του, τὴ λατρεία του, τὴ χάρι του.
Πίστευαν τότε οἱ πρόγονοί μας βαθειὰ στὸ Χριστό. Ενῶ σήμερα ὁ Χρὶστὸς ἀπουσιάζει, ἀπουσιάζει ἀπὸ τὰ σπίτια μας, ἀπουσιάζει ἂπὸ τὰ σχολεῖα μας, ἀπουσιάζει ἂπὸ τὰ δικαστήριά μας, ἀπουσιάζει κι ἀπὸ τὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων.
Στὴ δεκαετία τοῦ '50 εἶπα σὲ ἕνα Χριστιανὸ βουλευτῆ : Ἐὰν ἐπικρατοῦσαν οἱ κομμουνισταί, εἶνε βέβαιο ὅτι στὴ βουλὴ θ' ἀναρτοῦσαν τὴν εἰκόνα τοῦ Λένιν καὶ τοῦ Στάλιν.
Ἐσεῖς λέτε ὅτι πιστεύετε στὸ Χριστό, ἀλλὰ ἢ βουλὴ εἶνε χὼρὶς εἰκόνα τοῦ Κυρίου. Τοῦ ὕπέδειξά τότε νὰ κάνη πρότασι, καὶ τὴν ἔκανε.
Μόλις ὅμως εἶπε, ὅτι πρέπει στὴ Βοὺλὴ τῶν Ἑλλήνων νὰ βάλουμε τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ὅλοι γέλασαν. «Παπᾶς», «παπᾶς», τὸν κορόϊδευαν. Καὶ τώρα ἕνας νέος βουλευτὴς προσπαθεῖ νὰ τὸ πῆ, μὰ διστάζει μέσα σ' αὐτούς...
Ἑλλὰς Ἑλλάς! «μεριμνᾶς καὶ τυρβάζη περὶ πολλὰ· ἑνὸς δὲ ἔστι χρεία», τοῦ Χριστοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αιῶνας. Ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία ἡ ὁποία ἔγινε στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγίας Σκέπης Πτολεμαΐδας τὴν Κυριακὴ 21 Νοεμβρίου 1993 μὲ ἄλλο τίτλο.
Ἐνημέρωση ἀπὸ Ἀναβάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου