29 Νοεμβρίου Συναξαριστής

Παραμόνου καὶ τῶν σὺν αὐτῶ 370, Φιλουμένου, Νικολάου Ὁσίου, Ἰωάννη Ἱερομάρτυρα, τῶν Ἁγίων ἔξι Μαρτύρων, Οὐρβανοῦ, Διονυσίου Ἐπισκόπου, Παγκοσμίου Ὁσίου, Πιτυροῦν Ὁσίου, Οὐαλερινοῦ, Φαιδροῦ, Μάρκου Ὁσίου, Νεκταρίου Ὁσίου, Φιλουμένου Νέο-ἱερομάρτυρα, Ἀβίβου Ἐπισκόπου, Brendan, Ἀνάμνηση Ἐγκαινίων Ναοῦ Σεργίου καὶ Βάκχου.


Ὁ Ἅγιος Παράμονος ὁ Μάρτυρας καὶ οἱ 370 σὺν αὐτῷ Μάρτυρες

Μαρτύρησε μαζὶ μὲ ἄλλους 370 χριστιανοὺς στὰ μέσα του 3ου μ.Χ. αἰώνα, ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Δέκιος, ποὺ εἶχε κάνει πολλοὺς φόνους χριστιανῶν.
Τότε λοιπόν, κοντὰ στὸν ποταμὸ Τίγρη ὑπῆρχαν ἰαματικὰ λουτρά. Στὰ λουτρὰ αὐτὰ εἶχε πάει καὶ ἕνας φανατικὸς λάτρης τῶν εἰδώλων, ὁ ἄρχων Ἀκυλίνος. Ὅταν ἔκανε θυσίες στὸ ναὸ τῆς Ἴσιδος, ἔδωσε διαταγὴ νὰ συμμετέχουν σ’ αὐτὲς ὁ Παράμονος καὶ ἄλλοι 370 χριστιανοί, ποὺ εἶχαν συλληφθεῖ καὶ τοὺς κρατοῦσαν φυλακισμένους. Ὅλοι ὅμως ἀρνήθηκαν. Καὶ ἐνῶ γίνονταν οἱ εἰδωλολατρικὲς θυσίες, οἱ πιστοί του Χριστοῦ ἔψαλλαν «ψαλμοὶς καὶ ὕμνοις καὶ ὠδαὶ πνευματικαί», στὸν Σωτήρα τους.
Ὁ Ἀκυλίνος, ἐξαγριωμένος ἀπὸ τὴν στάση τους, διέταξε νὰ τοὺς σκοτώσουν. Ὅρμησαν ἐναντίον τους οἱ στρατιῶτες, καὶ κτυπώντας τους μὲ τὶς λόγχες, καταξέσχισαν τὰ σώματά τους. Ἔτσι, μαρτυρικὰ καὶ ἔνδοξα παρέδωσαν ὅλοι τὴν γενναία ψυχή τους στὸ στεφανοδότη Χριστό.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Παράμονον μέλψωμεν, σὺν Φιλουμένῳ πιστοί, ὡς θείους θεράποντος, καὶ Ἀθλητὰς εὐκλεεῖς, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· τοῦτον γὰρ φερωνύμως, ὡς φιλήσαντες ἄγαν, ᾔσχυναν δι’ ἀγώνων, παρανόμων τὸ κράτος, αἰτοῦντες πταισμάτων λύσιν, πᾶσι καὶ ἔλεος.



Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς στρατευθέντες Χριστῷ διὰ πίστεως, τὰς τῶν ἐχθρῶν διεκόψατε φάλαγγας, καὶ νίκης τὸ στέφος δεξάμενοι, σὺν Παραμόνῳ θεόφρον Φιλούμενε, Ἀγγέλων ἰσότιμοι ὤφθητε.

Μεγαλυνάριον.
Νόμοις παραμένοντες ἱεροῖς, Παράμονε μάκαρ, καὶ Φιλούμενε Ἀθλητά, φίλοι τοῦ Σωτῆρος, ἐδείχθητε ἐν ἄθλοις, ἀχλὺν παρανομίας διασκεδάσαντες.



Ὁ Ἅγιος Φιλούμενος

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὸν Ἅγιο Φιλούμενο, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴ Λυκαονία. Ἦταν ἔμπορος σιτηρῶν.
Καταγγέλθηκε, τὸ 270, ὡς χριστιανὸς στὸν ἡγεμόνα τῆς Ἄγκυρας Φήλικα. Συνελήφθη καὶ τὸν παρουσίασαν μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα. Ὁ Φιλούμενος ὅμως δὲν πτοήθηκε ἀπὸ τὶς ἀπειλὲς ποὺ δέχθηκε καὶ παρέμεινε πιστὸς στὴν μία καὶ ἀληθινὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Τὸν ὑπέβαλαν σὲ φρικτὰ βασανιστήρια, τρυπώντας του τὰ ἄκρα μὲ καρφιά. Μὲ αὐτὸ τὸν μαρτυρικὸ τρόπο παρέδωσε τὸ πνεῦμά του στὸν Κύριο.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Παράμονον μέλψωμεν, σὺν Φιλουμένῳ πιστοί, ὡς θείους θεράποντος, καὶ Ἀθλητὰς εὐκλεεῖς, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· τοῦτον γὰρ φερωνύμως, ὡς φιλήσαντες ἄγαν, ᾔσχυναν δι’ ἀγώνων, παρανόμων τὸ κράτος, αἰτοῦντες πταισμάτων λύσιν, πᾶσι καὶ ἔλεος.



Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς στρατευθέντες Χριστῷ διὰ πίστεως, τὰς τῶν ἐχθρῶν διεκόψατε φάλαγγας, καὶ νίκης τὸ στέφος δεξάμενοι, σὺν Παραμόνῳ θεόφρον Φιλούμενε, Ἀγγέλων ἰσότιμοι ὤφθητε.

Μεγαλυνάριον.
Νόμοις παραμένοντες ἱεροῖς, Παράμονε μάκαρ, καὶ Φιλούμενε Ἀθλητά, φίλοι τοῦ Σωτῆρος, ἐδείχθητε ἐν ἄθλοις, ἀχλὺν παρανομίας διασκεδάσαντες.





Ὁ Ὅσιος Νικόλαος Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.





Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἱερομάρτυρας ὁ ἐν Περσίδι

Σὲ πολλὰ Μηνολόγια ὁ Ἰωάννης αὐτὸς ἀναφέρεται ὅτι καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Δαμασκοῦ καὶ μαρτύρησε στὴν Περσία.
(Ἴσως ὅμως νὰ εἶναι τὸ ἴδιο πρόσωπο μ’ αὐτὸ τῆς 10ης Ἀπριλίου καὶ τῆς 1ης Νοεμβρίου).





Οἱ Ἅγιοι 6 Μάρτυρες

Ἄγνωστο ποὺ καὶ πότε μαρτύρησαν. Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ὅταν τοὺς καταδίωκαν, ἄνοιξε μία πέτρα καὶ μπῆκαν στὸ ἐσωτερικό της.





 Ὁ Ἅγιος Οὐρβανὸς Ἐπίσκοπος Μακεδονίας

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Ἴσως εἶναι τὸ ἴδιο πρόσωπο μὲ τὸν Ἅγιο Ῥωμανὸ τῆς 28ης Νοεμβρίου).





Ὁ Ἅγιος Διονύσιος

Ὁ Ἅγιος Διονύσιος, ἦταν ἐπίσκοπος Κορίνθου καὶ ἔζησε τὸν β’ αἰώνα μ.Χ. στὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Μάρκου Αὐρηλίου.
Κατὰ τὸν Μελέτιον, ὁ Διονύσιος αὐτός, ἦταν ἄνδρας λόγιος, πολυμαθὴς καὶ θεοσεβής. Μεριμνοῦσε ὄχι μόνο γιὰ τὸ ποίμνιό του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες μὲ τὶς ὁποῖες ἐπικοινωνοῦσε μὲ ἐπιστολές.
Αὐτὴ τὴν ἐπικοινωνία ὁ ἱστορικὸς Εὐσέβιος τὴ χαρακτηρίζει ὡς θεία διδασκαλία. Λέγεται ὅτι μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις ὁ Κορίνθου θεῖος ποιμήν καὶ τῆς εὐσεβείας, θεοῤῥήμων ὑφηγητὴς· Χαίροις ὁ ἐκχέας, ὑπὲρ Χριστοῦ τὸ αἷμα, ἀθλητικοῖς ἀγῶσιν, ὢ Διονύσιε.





Ὁ Ὅσιος Παγκόσμιος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.





Ὁ Ὅσιος Πιτυροῦν

Ἔκανε μαθητὴς τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου καὶ πῆρε ἀπὸ τὶς ἀρετὲς καὶ τὰ χαρίσματα ἐκείνου, ἡ δὲ ἐγκράτειά του εἰκονίζεται κατὰ τὸν αὐστηρότατο ἀσκητισμό. Πολλὲς φορὲς ἔμεινε νηστικὸς ἐντελῶς, χωρὶς καθόλου νὰ ζημιωθεῖ ἡ ὑγεία του ἣ νὰ ἐλαττωθεῖ ἡ πνευματικὴ ἀντοχή του καὶ ἡ προθυμία του.
Συχνὰ ἔλεγαν οἱ μοναχοὶ γιὰ ὁράματα, ποὺ ἐμφανίζονταν σ’ αὐτοὺς οἱ δαίμονες. Ἐκεῖνος τότε ἔλεγε: «ἐγὼ φοβᾶμαι περισσότερο τὰ δαιμόνια, ποὺ φωλιάζουν τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν φιλαργυρία, τὴν φιληδονία καὶ ἄλλα παρόμοια πάθη. Αὐτὰ εἶναι τὰ πιὸ ἐπικίνδυνα δαιμόνια καὶ πρέπει μεγάλη προσοχὴ πρὸς αὐτά».
Ὁ Ὅσιος Πιτυροῦν ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἀπολυτίκιον







 Ὁ Ἅγιος Οὐαλερινὸς (ἢ Οὐαλεριανός) ὁ Μάρτυρας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.





 Ὁ Ἅγιος Φαιδρὸς ὁ Μάρτυρας

Θανατώθηκε μαρτυρικά, ἀφοῦ ἔχυσαν ἐπάνω του καυτὴ ρητίνη.









Ὁ Ὅσιος Μᾶρκος

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸν Συναξαριστὴ Delehaye μὲ σύντομο ὑπόμνημα.
Αὐτὸς ἐγκατέλειψε γυναίκα, παιδιὰ καὶ συγγενεῖς, καὶ ἔγινε μοναχός. Γύριζε τὴν ἔρημο, τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά, γιὰ νὰ καταλήξει στὴν Αἴγυπτο, ὅπου βρέθηκε νεκρὸς σὲ κάποιο ναό, φέροντας ἐπάνω του βαρεία σίδερα.
Ὅταν τὸ εἶδε αὐτὸ ὁ κόσμος, θαύμασε γιὰ τὴν ἀσκητικότητά του. Ἔτσι κατασκεύασαν ξύλινη θήκη, ὅπου ἔβαλαν μέσα τὸ σῶμά του, μαζὶ μὲ τὰ σίδερα ποὺ ἔφερε ὅταν ζοῦσε.




 Ὁ Ὅσιος Νεκτάριος ὁ Ἐπίσκοπος ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ (Ρῶσος)

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου.





Ὁ Ἅγιος Φιλούμενος ὁ νέος Ἱερομάρτυρας

Ἀπὸ μικρὸς ὁ Ἅγιος Φιλούμενος ἀγάπησε τὸν Χριστό.  Σὲ ἡλικία δέκα ἐτῶν μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του περίμεναν νὰ ἀποκοιμηθεῖ ὁ μεγαλύτερός τους ἀδελφὸς καὶ αὐτοὶ σηκώνονταν καὶ προσεύχονταν κρυφὰ γιὰ ὦρες.
Κατάγονταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ὁροῦντα τῆς ἐπαρχίας Μόρφου.  Καλὴ παιδαγωγὸ καὶ δασκάλα τῆς εὐσεβείας εἶχαν τὴ γιαγιά τους Λωξάντρα, ἡ ὁποία τοὺς ζητοῦσε νὰ τῆς διαβάζουν βίους ἁγίων.
Διαβάζοντας ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ Φιλούμενος, τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, ὡς ἄλλος μιμητὴς ἐκείνου, ἔκαυσε τὶς ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου τούτου.
Τὰ δίδυμα τέκνα τῆς Μαγδαληνῆς καὶ Γεωργίου Ὀρουντιώτη, Φιλούμενος καὶ Ἐλπίδιος φλεγόμενα ἀπὸ θεῖο ἔρωτα, ξεκίνησαν γιὰ τὴν παλαίφατη Ἱερὰ Μονὴ Σταυροβουνίου.
Ἐκεῖ παρέμειναν γιὰ πέντε χρόνια καὶ μετὰ ἀνεχωρήσαν ἀπὸ τὴ μαρτυρικὴ γῆ τῆς Κύπρου στὴν Ἁγία Γῆ τῶν Ἱεροσολύμων. Ὁ πατὴρ Ἐλπίδιος μετὰ ἀπὸ δώδεκα ἔτη διακονίας στὰ Ἱεροσόλυμα συνέχισε τὸν ἐκκλησιαστικό του βίο σὲ διάφορα μέρη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐκοιμήθη στὸ Ἅγιον Ὄρος.
Ὁ Φιλούμενος ἔμεινε στὴν ἁγία γῆ γιὰ 46 ἔτη διακονώντας τὴν ἐκεῖ ἀδελφότητα τοῦ Πατριαρχείου, ὡς φύλακας ἁγίων τόπων, ἀλλὰ ἐξαιρέτως ἁγίων τρόπων.
Τελευταῖος σταθμὸς τῆς διακονίας του ἦταν τὸ Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, τὸ ὁποῖον ἔγινε τόπος τοῦ μαρτυρίου του.
Στὶς 29 Νοεμβρίου 1979, ἡμέρα τῆς ὀνομαστικῆς του ἑορτῆς, φανατικοὶ σιωνιστές, ποὺ διεκδικοῦσαν τὸ προσκύνημα ὡς δικό τους, τὸν κατέκοψαν τὴν ὥρα τοῦ ἑσπερινοῦ. Ἁγιοταφίτες πατέρες παρέλαβαν τὸ τίμιό του λείψανο ἔπειτα ἀπὸ πέντε ἡμέρες καὶ τὸ ἐνταφίασαν στὴν ἁγία γῆ.
Κατὰ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του, μετὰ ἀπὸ τρία ἔτη, αὐτὰ εὐωδίαζαν δείχνοντας τὴν ἁγιότητά του.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται τὴν 29η Νοεμβρίου, ἐξαιρέτως δὲ στὴν κοινότητα τῆς Ὁροῦντας μὲ παννύχιο ἀγρυπνία.





Ἅγιος Ἄβιβος ἐπίσκοπος Γεωργίας, Ἱερομάρτυρας

Ἡ πυρολατρία
Στὰ μέσα τοῦ 6ου αἰῶνα μ.Χ. ὁ σάχης τῆς Περσίας Χοσρόης Α’ (531 - 579 μ.Χ.), γιὸς καὶ διάδοχος τοῦ Καβάλη Α’ (488 – 531 μ.Χ.), εἰσβάλλοντας στὴν Καχέτη, ποὺ βρισκόταν τότε σὲ ἐσωτερικὴ ἀναστάτωση, κατέκτησε τὶς περιοχὲς Ράνι, Μοβακὰν καὶ Ἀλαζάν. Στὴ συνέχεια στράφηκε ἐναντίον της Κάρτλης, ὑποτάσσοντας καὶ τὴ χώρα αὐτή. Τὴ διοίκηση τῶν ἐπαρχιῶν τὴν ἀνέθεσε σὲ σατρᾶπες (Σατράπης (πέρσ. Χσαδρὰπ) λεγόταν ὁ διοικητὴς ἐπαρχίας (σατραπείας) τοῦ ἀρχαίου περσικοῦ κράτους). Στοὺς κατοίκους ἐπέβαλε φόρο ὑποτέλειας. Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι θέλησε νὰ ἐξαφανίσει τὸ χριστιανισμὸ καὶ νὰ ἐπιβάλει τὸ μαζδαϊσμό. Πρόσταξε, λοιπόν, νὰ χτιστοῦν σ’ ὅλες τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριὰ πυρολατρικοὶ ναοί, στοὺς ὁποίους στήθηκαν βωμοὶ μὲ ἄσβεστη φωτιά. Πολλοὶ χριστιανοί, εἴτε ἀναγκασμένοι εἴτε παρασυρμένοι, ἀρνήθηκαν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ δέχτηκαν τὴν περσικὴ πλάνη.

Θεῖος ζῆλος
Ναὸς πυρολατρικὸς χτίστηκε καὶ στὴν πόλη Νεκρέσι, τῆς ὁποίας ἐπίσκοπος ἦταν ὁ μακάριος Ἄβιβος, ὅπως εἴδαμε στὸ βίο τοῦ ὁσίου Ἰωάννου Ζενταζνέλι. Ὁ καλὸς ποιμενάρχης δὲν μποροῦσε νὰ ἀνεχθεῖ τὴ λατρεία τῶν δαιμόνων στὴν ἴδια του τὴν ἕδρα. Ὁπλισμένος, λοιπόν, μὲ θεῖο ζῆλο, πῆγε μιὰ μέρα στὸ ναό, προχώρησε θαρρετὰ ὡς τὸ θυσιαστήριο καί, ρίχνοντας νερὸ πάνω στὴν φλόγα, τὴν ἔσβησε.

Ἡ γενναία πράξη τοῦ ἐπισκόπου ἔκανε τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἐνθουσιαστοῦν καὶ τοὺς πυρολάτρες νὰ μουδιάσουν. Πολλοὶ Γεωργιανοί, ποὺ εἶχαν πλανηθεῖ, γύρισαν πάλι στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ὁ φιλόθεος ἱεράρχης, μὲ τὸ σταυρὸ στὸ χέρι, ἄρχισε νὰ ὀργώνει τὴν ἐπαρχία του. Περιοδεύοντας ἀκούραστα σὲ πόλεις καὶ χωριά, κήρυσσε τὴν ἀλήθεια, ξερίζωνε τὴν πλάνη, ἔκανε θαυμαστὰ σημεῖα καὶ ἔσβηνε τοὺς πυρολατρικοὺς βωμούς. Ὅλοι οἱ βουνίσιοι κάτοικοι τοῦ Καυκάσου, ποὺ εἶχαν μεταστραφεῖ στὸ μαζδαϊσμό, ξανάγιναν χριστιανοὶ χάρη στὰ κηρύγματα καὶ τὰ θαύματά του.

Σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος κατόρθωσε ὄχι μόνο τὸ ποίμνιό του νὰ στερεώσει στὴν ὀρθόδοξη πίστη, μὰ καὶ πολλοὺς Πέρσες νὰ ὁδηγήσει στὸ Χριστό. Αὐτὸ ὅμως ἐξαγρίωσε τοὺς κατακτητές.

Σύλληψη
Τὸν συνέλαβαν, τὸν μαστίγωσαν ἀλύπητα καὶ τὸν ἔριξαν σὲ μιὰ σκοτεινὴ φυλακή. Ὕστερα ἔστειλαν ἀναφορὰ στὸ σατράπη, ποὺ ἔμενε στὴν πόλη Ρέχη, μὲ τὴν ὁποία τὸν ἐνημέρωσαν γιὰ ὅλα ὅσα ἔκανε ἐναντίον τῆς θρησκείας τους ὁ ἅγιος.

Ὁ σατράπης ἔστειλε ἀμέσως στὴ Νεκρέσι ὁπλισμένους στρατιῶτες μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ τὸν φέρουν δεμένο μπροστά του. Ἔτσι κι ἔκαναν. Ἦρθαν, τὸν ἔδεσαν κι ἔφυγαν, ἀφήνοντας πίσω τους τοὺς χριστιανοὺς νὰ κλαῖνε καὶ νὰ στενάζουν ἀπαρηγόρητα.

Πηγαίνοντας πρὸς τὴ Ρέχη, πέρασαν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἰκάλτο τῆς ὀρεινῆς Καχέτης. Ἐκεῖ τοὺς πρόλαβε ἕνας ἀπεσταλμένος τοῦ ὁσίου Συμεῶν τοῦ Θαυμαστορείτη (βλέπε 24 Μαΐου). Ὁ Ὅσιος Συμεῶν καὶ ὁ ἐπίσκοπος Ἄβιβος εἶχαν παλαιὸ πνευματικὸ σύνδεσμο καὶ συχνὰ ἀλληλογραφοῦσαν. Τώρα ὁ χαρισματοῦχος Ὅσιος, γνωρίζοντας τὴ σύλληψη καὶ προγνωρίζοντας τὸ μαρτύριο τοῦ φίλου του, θέλησε νὰ τοῦ συμπαρασταθεῖ. Ἔστελνε, λοιπόν, στὸν ἱερομάρτυρα τὸ ραβδί του, ὡς συμβολικὴ εὐλογία, κι ἕνα θερμὸ γράμμα, παρηγορητικὸ καὶ ἐνθαρρυντικό. Διαβάζοντάς το ὁ μακάριος, ξέσπασε σὲ δάκρυα. Οὐράνια δύναμη καὶ ἱερὸς ἐνθουσιασμὸς πλημμύρισαν τὴν ψυχή του.

Φεύγοντας ἀπὸ τὸ Ἰκάλτο ὁ ἅγιος ἀποχαιρέτησε κλαίγοντας τοὺς κληρικούς του, ποὺ εἶχαν συναχθεῖ ἐκεῖ ἀπ’ ὅλα τὰ χωριὰ τῆς περιοχῆς γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του, καὶ τοὺς νουθέτησε κατάλληλα, προτρέποντάς τους νὰ μένουν πιστοὶ ὡς τὸ θάνατο στὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ ποιμαίνουν τὰ λογικὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ μὲ αὐτοθυσία.

Φτάνοντας στὴν πρωτεύουσα, τὴ Μτσχέτα, καὶ ἀντικρίζοντας τὸν καθεδρικό της ναό, τὸν «Σβετιτσχόβελ», ἔνιωσε μιὰν ἀπέραντη ψυχικὴ εὐφροσύνη καὶ ἀναφώνησε:

Κοίτα, μητέρα μου Ἐκκλησία, τὸ παιδί σου, ποὺ τὸ ὁδηγοῦν δεμένο στὸ μαρτύριο!

Καὶ πρόσθεσε μονολογῶντας:

Ἑτοιμάσου, Ἄβιβε, νὰ δεχθεῖς τὸ στεφάνι, ποὺ σοῦ ἑτοιμάζει ὁ Χριστός, καὶ προχώρα σταθερὰ στὸν ἀθλητικό σου δρόμο.

Στὸν ἅγιο Σίω
Στὴ Μτσχέτα ὁ ἅγιος παρακάλεσε τοὺς στρατιῶτες νὰ τὸν ὁδηγήσουν ὡς τὴν κοντινὴ μονὴ Μγβίμε, γιὰ νὰ δεῖ τὸν Ὅσιο Σίω (βλέπε 7 Μαΐου), ποὺ ζοῦσε τότε ἔγκλειστος σ’ ἕνα σπήλαιο. Οἱ στρατιῶτες, ποὺ εἶχαν ἐντυπωσιαστεῖ ἀπὸ τὴν ἀκτινοβόλα ἀρετή του, σεβάστηκαν τὴν ἐπιθυμία του.

Σὲ λίγο οἱ δύο ἅγιοι συναντήθηκαν μὲ χαρὰ καὶ συγκίνηση. Μετὰ τὸν ἀδελφικό τους ἀσπασμό, ἄρχισαν νὰ συζητοῦν πνευματικά. Τέλος, ὁ ἱερὸς Ἄβιβος εἶπε:

Προσευχήσου, πάτερ Σιώ, στὸ Θεὸ γιὰ τὸ λαό μας, ποὺ τὸν καταπιέζουν οἱ ἄνομοι Πέρσες. Ὅσοι, μάλιστα, Γεωργιανοὶ εἶναι ἀστερέωτοι στὴν ὀρθὴ πίστη, σαγηνεύονται ἀπὸ τὴν πυρολατρία. Μὰ καὶ οἱ κατακτητὲς ἀναγκάζουν μὲ κάθε τρόπο τοὺς χριστιανοὺς νὰ προσκυνοῦν τὴν ἄλογη φωτιά. Ὅπως, λοιπόν, κάποτε οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες, ριγμένοι μέσα στὸ χαλδαϊκὸ καμίνι, ἐξουδετέρωσαν τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς μὲ τὴν προσευχή τους, ἔτσι καὶ τώρα ἐξουδετέρωσε, διάλυσε καὶ ἀφάνισε μὲ τὴ δική σου θεόδεκτη προσευχὴ τοὺς δαιμονικοὺς λογισμοὺς καὶ τὶς θεομίσητες πράξεις τῶν διωκτῶν τοῦ χριστιανισμοῦ.

Γνωρίζω, τίμιε δέσποτα, ἀποκρίθηκε ὁ Σίω, ὅτι μὲ ἔνθεο ζῆλο καὶ ἅγια τόλμη ἔσβησες τὶς φωτιὲς τῶν περσικῶν βωμῶν. Εὔχομαι νὰ σὲ δυναμώσει ὁ Κύριος μὲ τὴ χάρη Του, ὥστε νὰ σβήσεις κι ἐκείνη τὴν ἀόρατη φωτιά, ποὺ θ’ ἀνάψει ὁ διάβολος γιὰ νὰ σὲ κάψει. Ὡς σοφὸς ἱεράρχης, ξέρεις ὅτι «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Μὴ φοβᾶσαι ὅμως! Ἡ θλίψη ποὺ σὲ περιμένει, θὰ σοῦ ἐξασφαλίσει τὸ θεῖο ἔλεος καὶ τὴν οὐράνια μακαριότητα. Ὁ Θεὸς βοηθός σου!

Οἱ δύο ἅγιοι ἀγκαλιάστηκαν καὶ ἀποχαιρετήθηκαν μὲ δάκρυα. Δὲν θὰ ξανάβλεπαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο στὴν παροῦσα ζωή.

Στὸ σατράπη
Ἀπὸ τὴ Μτσχέτα πῆγαν κατ' εὐθεῖαν στὴ Ρέχη. Ὁ μακάριος Ἄβιβος παρουσιάστηκε δεμένος στὸ σατράπη, ποὺ εἶχε ἀποφασίσει νὰ τὸν ἀνακρίνει δημόσια. Ἔτσι, εἶχε μαζέψει πολλοὺς ἐπισκόπους, ἱερεῖς, τοπάρχες καὶ πλῆθος λαοῦ. Μπροστὰ σ’ ὅλους αὐτούς, λοιπόν, ρώτησε τὸν ἱερομάρτυρα:

Γιατί περιφρόνησες τὸ σάχη μας Χοσρόη, τὸ βασιλιᾶ τῶν βασιλιάδων; Καὶ γιατί θανάτωσες τὴ θεότητά μας;

-Βασιλιᾶ τῶν βασιλιάδων δὲν γνωρίζω ἄλλον ἀπὸ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀποκρίθηκε ἄφοβα ὁ ἐπίσκοπος. Ὅσο γιὰ τὴ φωτιά, ποὺ τὴ λατρεύετε σὰν θεότητα, τὴν ἔσβησα γιὰ νὰ διαλύσω τὴ δαιμονική σας πλάνη. Ἀφῆστε αὐτὴ τὴν πλάνη καὶ πιστέψτε στὸν μοναδικὸ καὶ ἀληθινὸ Θεό, ποὺ δημιούργησε τὰ σύμπαντα. Στὸ νόμο Του εἶναι γραμμένο: «Ἐγὼ εἰμὶ Κύριος ὁ Θεὸς σοῦ... Ὄυκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι...». «Κύριον τὸν Θεόν σου φοβηθήση καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις».

Ἐγὼ σὲ ρώτησα γιατί θανάτωσες τὴ θεότητά μας, τὸν ἔκοψε ὁ σατράπης, κι ἐσύ μας λὲς νὰ πιστέψουμε στὸν δικό σου Θεό;

Θεότητα δὲν θανάτωσα, ἀπάντησε ὁ ἅγιος. Τὴ φωτιὰ μόνο ἔσβησα, ποὺ τὴν ἔχετε στοὺς ναούς σας καὶ τὴ λατρεύετε. Μάθε πὼς ἡ φωτιὰ δὲν εἶναι θεός, ἀλλὰ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ τέσσερα στοιχεῖα τοῦ θεόπλαστου κόσμου. Τ’ ἄλλα τρία εἶναι ἡ γῆ, τὸ νερὸ καὶ ὁ ἀέρας (Γῆ, νερό, ἀέρας καὶ φωτιὰ εἶναι τὰ τέσσερα στοιχεῖα τοῦ κόσμου, σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ πυθαγορικοῦ φιλοσόφου τοῦ 5ου αἰ. π. Χ. Ἐμπεδοκλῆ του Ἀκραγαντίνου, τὴν ὁποία υἱοθετεῖ καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος βλ. Ἑξαήμερος Α’ η’). Ἐσεῖς διατηρεῖτε τὴ φωτιὰ ρίχνοντάς της ξύλα, κι ἐγὼ τὴν ἔσβησα ρίχνοντάς της νερό. Πῶς λοιπόν, εἶναι θεότητα, ὅταν μάλιστα ὑποτάσσεται στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἐξυπηρετεῖ στὶς καθημερινές του ἀνάγκες; Ἀπορῶ μὲ τὴν ἀνοησία καὶ τὴν πνευματική σας τυφλότητα....

Τὸ μαρτύριο
Τὰ προσβλητικὰ αὐτὰ λόγια ἐξόργισαν τὸ σατράπη. Διακόπτοντας τὴν ἀνάκριση, πρόσταξε νὰ μαστιγώσουν τὸν ἅγιο ἀλύπητα. Καὶ ὅταν εἶδε μὲ πόση καρτερία σήκωνε τὸ βασανιστήριο, ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν λιθοβολήσουν.

Ἡ ἐντολὴ ἐκτελέστηκε ἀμέσως. Σὲ λίγο ὁ σεπτὸς ἱεράρχης ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου σὰν τὸν ἅγιο πρωτομάρτυρα Στέφανο.

Τὸ ματωμένο σῶμα του τὸ ἔσυραν μὲ σκοινιὰ ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, γιὰ νὰ τὸ φᾶνε τὰ θηρία καὶ τὰ ἁρπακτικὰ πουλιά. Τὸ φρουροῦσαν, πάντως, ἀπὸ μακριά, γιὰ νὰ μὴν ἔρθουν οἱ χριστιανοὶ καὶ τὸ πάρουν.

Οἱ μέρες περνοῦσαν καὶ τὸ τίμιο λείψανο οὔτε τὰ ἄγρια ζῶα τὸ ἄγγιζαν οὔτε ἡ φθορά. Σὰν εἶδαν κι ἀπόειδαν οἱ τύραννοι, τὸ παράτησαν κι ἔφυγαν. Τότε οἱ ἀδελφοὶ τῆς μονῆς Σαμτάβρο (=τῶν Ἀρχόντων), ποὺ εἶχε ἱδρυθεῖ ἀπὸ τὸν μακάριο Ἰσίδωρο, μαθητὴ καὶ αὐτὸν τοῦ ὁσίου Ἰωάννου Ζενταζνέλι, ἀφοῦ πῆραν κρυφὰ τὸ μαρτυρικὸ σῶμα, τὸ κήδεψαν καὶ τὸ ἐνταφίασαν μὲ τιμὲς μέσα στὸ καθολικό τους.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας σύντομα συναρίθμησε τὸν ἱερομάρτυρα στὴ χορεία τῶν ἁγίων καὶ καθόρισε τὸν ἑορτασμὸ τῆς μνήμης του στὶς 29 Νοεμβρίου, ἡμέρα τῆς ἀθλήσεώς του.

Στὰ χρόνια του ἡγεμόνα Στεφάνου (639 - 663 m.X.), τὸ σεπτὸ σκήνωμα τοῦ ἁγίου Ἀβίβου ἀνακομίσθηκε μὲ ἐπισημότητα ἀπὸ τὴ μονὴ Σαμτάβρο στὸν καθεδρικὸ ναό της Μτσχέτα καὶ τοποθετήθηκε κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία τράπεζα, ὅπου ἀναπαύεται μέχρι σήμερα. 





Ὁ Ἅγιος Brendan (Ἰρλανδός)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρετανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.





 Μνήμη Ἐγκαινίων Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Σεργίου καὶ Βάκχου

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.



Πληροφορίες ἀπό saint.gr, synaxarion.gr & orp.gr
Ἀναδημοσίευση ἀπό Άναβάσεις