«Πιστεύουμε οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ὅτι σωζόμεθα ὄχι διότι ἀκολουθοῦμε ἁπλῶς τὶς ἠθικὲς ἀρχές, ποὺ δίδαξε ὁ Χριστός, ἀλλά διότι ἑνούμεθα μαζί Του καὶ ἔτσι ἡ θνητή, πεσοῦσα καὶ χωρισμένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀνθρωπίνη φύσις μας, ζωοποιεῖται, ἐπανασυνδέεται μὲ τὸν Θεό, ἀθανατοποιεῖται καὶ θεοῦται.
Αὐτὸ εἶναι μὲ λίγα λόγια τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας, ποὺ ἀρνοῦνται οἱ ἰεχωβίτες.
Οἱ ἰεχωβίτες συγκεκριμένως διδάσκουν:
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι Θεὸς ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα. Εἶναι υἱός, ὄχι κατὰ φύσιν, ἀλλὰ κατὰ χάριν, ὅπως καὶ ἐμεῖς. Δὲν γεννήθηκε προαιωνίως ἀπὸ τὸν Πατέρα, δὲν εἶναι συν άναρχος, ἀλλὰ εἶναι τὸ πρῶτο κτίσμα (δημιούργημα τοῦ Πατρὸς), ὅπως δίδασκε ὁ Ἄρειος. «Ἦταν ἕνα ἰσχυρὸ πνευματικὸ πλάσμα, ποὺ εἶχε δημιουργήσει πολὺν καιρὸ πρὶν ἀρχίση νὰ δημιουργῆ τὴν γῆ». «Αὐτὸς ἐδημιουργήθη πρὶν ἀπὸ ἀναρίθμητες χιλιετηρίδες ὡς πρώτη καὶ μοναδικὴ ἄμεση κτίσις ἀπὸ τὸν Πατέρα Του τὸν Ἰεχωβᾶ..». Δημιουργήθηκε «κατὰ τὸν ἴδιον χρόνον τῆς δημιουργίας τοῦ Ἑωσφόρου, ὥστε ὁ Λόγος καὶ ὁ Ἑωσφόρος νὰ εἶναι δύο Υἱοὶ τοῦ Θεοῦ». «Ὁ Θεὸς ἦταν μόνος, πρὶν δημιουργηθῆ ὁ Υἱός». Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μέγας ἀρχιδοῦλος, ὁ γνωστὸς ὡς Ἀρχάγγελος Μιχαήλ, ποὺ ἀργότερα ἐπρόκειτο νὰ γίνη Ἰησοῦς Χριστός. Κατ᾽ ἄλλη ἐκδοχὴ «ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ μεγαλύτερος Μωϋσῆς, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς οὐρανίου Ἐκκλησίας». Υἱὸς τοῦ Θεοῦ δὲν ἦταν ἀπ᾽ ἀρχῆς, ἀλλ᾽ ὅταν ἀναγεννήθηκε διὰ τοῦ βαπτίσματος «ἔγινε πνευματικὸς υἱὸς τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀναγέννησιν». Ἄρα ὁ Ἰησοῦς ἀναγεννήθηκε, ὅπως ἀναγεννᾶται κάθε ἄνθρωπος. Τὴν Παρθένο Μαρία εἶναι «ἀκατάλληλο καὶ βλάσφημο νὰ τὴν ὀνομάζουμε μητέρα τοῦ Θεοῦ». Ἡ Μαρία δὲν εἶναι ἀειπάρθενος. Ἀπέκτησε καὶ ἄλλα παιδιά.
Προχωροῦν ἀκόμη στὴν ψυχολογία τοῦ Πατρός: Ὁ οὐράνιος πατήρ, οὐδεμίαν ἐξεδήλωσε ζηλοτυπίαν ἀναφορικῶς πρὸς τὸ μεγαλεῖον τοῦ Μεγάλου Ἀρχιδούλου Αὐτοῦ».
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀκόμη, δὲν ἀναστήθηκε σωματικῶς, ἀλλὰ πνευματικῶς, καὶ «ἔγινε ἕνα ἔνδοξο πνευματικὸ πλάσμα».
Ἡ σωματικὴ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἐπίσης σκάνδαλο γιὰ τὴν λογικὴ καὶ συνεπῶς ἀπορρίπτεται ἀπὸ τοὺς ἰεχωβίτες, ὅπως ἀπορρίφθηκε ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἀθηναίους, ὅταν ὁ Παῦλος κήρυξε στὸν Ἄρειο Πάγο.
Τὸν ὁμόφρονά τους Ἄρειο ἀποκαλοῦν «ἄγγελον ἢ ἀγγελιαφόρον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου, ἀδελφόν, μέγαν καὶ εὐγενῆ ἄνδρα, σπουδαιοτάτην μαρτυρίαν κομίσαντα». Ἀντιθέτως, τὸν διακηρύξαντα τὴν ὀρθόδοξο πίστι στὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ Μέγα Ἀθανάσιο ὀνομάζουν «στόμα τῆς πλάνης καὶ ὑπηρέτην τοῦ ἀντιχρίστου».
Ἀρνούμενοι τὴν Θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀρνοῦνται καὶ νὰ ὀνομασθοῦν Χριστιανοὶ (μεταξὺ τῶν δούλων καὶ τοῦ ἀρχιδούλου δὲν ὑπάρχει διαφορὰ ποιότητος ἀλλὰ τίτλου) ἢ ἔστω μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὀνομάζοντο οἱ Ἀπόστολοι (Πράξ. β´ 32) καὶ ἔτσι παραβαίνουν τὴν ρητὴ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος παρήγγειλε στοὺς μαθητές Του νὰ γίνουν μάρτυρές Του «ἕως ἐσχάτου» τῆς γῆς» (Πράξ. α´ 8). Θέλουν νὰ ὀνομάζωνται μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, σὰν νὰ ζοῦν ἀκόμη στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιὰ νὰ δηλώσουν ἔτσι ἀκόμη καὶ μὲ τὸ ὄνομά τους ὅτι ἀρνοῦνται τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Θεό, καὶ ὅτι Τὸν δέχονται μόνο «ὡς μάρτυρα τοῦ Ἰεχωβᾶ.
Τώρα τελευταῖα στὴν Ἑλλάδα ἄρχισαν νὰ ὀνομάζωνται «χριστιανοὶ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», προφανῶς πρὸς παραπλάνησί μας ὅτι εἶναι Χριστιανοί.
Ἡ λέξις Ἰεχωβᾶς εἶναι ἑβραϊκὴ καὶ σημαίνει ὁ ὤν, δηλαδὴ ὁ μόνος ὑπάρχων. Ἔτσι ὀνόμασε ὁ Θεὸς τὸν ἑαυτό Του στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ἔτσι ὅμως ὀνομάζει καὶ ὁ Χριστὸς τὸν ἑαυτό Του στὴν Καινὴ Διαθήκη: «Ἰδοὺ ἔρχεται μετὰ τῶν νεφελῶν, καὶ ὄψεται αὐτὸν πᾶς ὀφθαλμὸς καὶ οἵτινες αὐτὸν ἐξεκέντησανT Ἐγὼ εἰμὶ τὸ Α καὶ τὸ Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ ὤν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α´ 7-8).
Ἐπειδὴ δὲ καὶ ὁ Υἱὸς εἶναι Θεός, στὸ ἴδιο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως βλέπουμε ὅτι ἡ κτίσις ὅλη ἀποδίδει στὸ Ἀρνίο τὸ ἐσφαγμένο, δηλαδὴ στὸν Χριστό, ὅμοια προσκύνησι ποὺ ἀποδίδει στὸν Θεό (Ἀποκ. ε´ 13-14, ιε´ 3-5).
(Ορθόδοξος Τύπος 29/5/2015)
impantokratoros.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου