Η ευλογία της πίστεως και η τρέλα της λοιδορίας. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ευαγγελικό ανάγνωσμα

Κυριακή Ζ΄Λουκά. (Λουκ. Η΄ 41-56)

 Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης 

Η στάση έναντι της πίστεως φανερώνει το επίπεδο όλων των ανθρώπων. Των ανθρώπων που πιστεύουν και αποδέχονται τον Χριστό ως Σωτήρα και Θεό, αλλά και αυτών που αρνούνται την αγάπη Του, την ευλογία Του και το απολυτρωτικό του έργο.

Στην συγκλονιστική ευαγγελική περικοπή της αναστάσεως της κόρης τού Ιαείρου, μεταξύ των άλλων φαίνεται και το κατάντημα της συμπεριφοράς όσων δεν πιστεύουν αυτά που τους λέει ο ίδιος ο Ιησούς.

Αλλ' ας δούμε το περιστατικό όπως το καταγράφει ο Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς.

Ο άρχων της συναγωγής Ιάειρος έπεσε στα πόδια τού Ιησού και τον παρακαλούσε να προσέλθει στο σπίτι του για να θεραπεύσει τη μοναχοκόρη του, μόλις δώδεκα ετών, η οποία “απέθνησκεν”. Εν τω μεταξύ όμως λαμβάνει χώρα η θεραπεία μιας γυναίκας η οποία επί δώδεκα έτη, και ενώ είχε δαπανήσει ολόκληρη την περιουσία της στους ιατρούς, ήταν αδύνατον να θεραπευθεί από την “ρύσιν τού αίματος”. Αυτή τώρα η γυναίκα, γεμάτη πίστη προς τον Ιησού “προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου τού ιματίου αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις τού αίματος αυτής”.

Αυτό ήταν, ο Ιησούς κατόπιν των ερωτήσεων για το ποιός τον άγγιξε, την επαινεί δημοσίως: “θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εις ειρήνην”.

Όμως, και ενώ όλοι εθαύμαζαν, έρχεται άνθρωπος από το σπίτι τού αρχισυναγώγου και του παραγγέλει να μην κάμει τον κόπο ο Ιησούς “ότι τέθνηκεν η θυγάτηρ σου· μη σκύλλε τον διδάσκαλον”. Αυτή όμως είναι η στιγμή για να δείξει ο Ιησούς την παντοδυναμία του αλλά και για να φανερωθούν τα κρυπτά και η απιστία των ανθρώπων. “Μη φοβού· μόνον πίστευε, και σωθήσεται”. Το κατάντημα όμως των ανθρώπων είναι φοβερό, αφού στην προτροπή τού Χριστού “μη κλαίετε· ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει”, αυτοί “κατεγέλων αυτού”! Αλλά ποιοί είναι αυτοί που περιγελούν τον Κύριο. Είναι το ανώνυμο πλήθος. Ο “όχλος ο θορυβούμενος” όπως καταγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος. Άνθρωποι δηλαδή οι οποίοι ελυπούντο μεν, αλλ' επί της ουσίας δεν είχαν ιδέα περί του μυστηρίου τού θανάτου. Άνθρωποι που σε κάθε εποχή αντιμετωπίζουν τις περιστάσεις και μάλιστα τα συγκλονιστικά γεγονότα εντελώς επιφανειακά και κυρίως πρόσωπα που ουδεμία σχέση έχουν με τον Ιησού, αφού τους λείπει η ζωντανή πίστη. Είναι όλοι αυτοί που αρνούνται τη θεότητα του Χριστού και που στην πράξη παρά τις εξωτερικές εκδηλώσεις, δεν είναι παρά άπιστοι, αγνωστικιστές και ειδωλολάτρες, και στην καλυτέρα των περιπτώσεων άνθρωποι που έχουν απλώς ένα επίχρισμα πίστεως και με την όλη τους στάση δεν επιδεικνύουν παρά την ρηχότητα στην πνευματική ζωή.

Βεβαίως η συνέχεια των γεγονότων, το θαύμα δηλ. της αναστάσεως της θυγατρός που όλοι θα βιώσουν, θα τους εξευτελίσει και θα αποδείξει ότι όχι η πίστις στον Χριστό, αλλ' αυτοί οι ίδιοι καταντούν καταγέλαστοι.

Όμως, είναι ανάγκη να εμβαθύνουμε λίγο στην απαράδεκτη αλλά και ανόητη αυτή νοοτροπία που δυστυχώς υφίσταται σε κάθε εποχή. Δυστυχώς, υπάρχουν και αυτοί που ειρωνεύονται τον Χριστό, την αποκαλυπτική του διδασκαλία και βεβαίως τους οπαδούς του, δηλαδή τους πιστούς Χριστιανούς. Όσο δε συνειδητότερο μέλος τού Σώματός Του είναι κανείς, τόσο και περισσότερο κατά καιρούς αισθάνεται τα πικρά βέλη τής ειρωνίας, τουτέστιν αυτού του “καταγελασμού”. Και ενώ προσπαθούν να ερμηνεύσουν με δήθεν ψυχικές αναλύσεις την αγάπη που τρέφουν οι πιστοί στον Χριστό και την Εκκλησία Του, οι δικές τους ενέργειες και οι ξεπερασμένες και ξεπεσμένες πλέον αθεϊστικές θεωρίες, αποδεικνύουν κατ' αρχάς πρόσωπα με ταραγμένη συνείδηση. Άνθρώπους που δεν μπορούν να ανεχθούν δίπλα τους ειρηνικά και ενάρετα πρόσωπα, ακριβώς διότι με τον προσεγμένο και ευλογημένο τους βίο ελέγχουν την αλλοπρόσαλλη ζωή όλων αυτών που αρνούνται να υπακούσουν στην εντολή τού Χριστού και γι' αυτό “καταγελούν Αυτού”.  Προσπαθούν δε να ανακαλύψουν λάθη μικρότερα ή μεγαλύτερα των ανθρώπων που αγαπούν τον Χριστό και συμμετέχουν στη ζωή τής Εκκλησίας. Τα μεγενθύνουν και τα χλευάζουν μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν την δική τους αποστασία. Εννοείται δε ότι κάθε αρετή που παρουσιάζουν οι Άγιοι και οι αγωνιστές, ως πνεύμονες χάριτος που υφίστανται μέσα στην κοινωνία, αυτές οι μπερδεμένες προσωπικότητες των απίστων, προσπαθούν ανεπιτυχώς βεβαίως να χτυπήσουν με την αντίθετη κακία και να απομυθοποιήσουν τα αντίστοιχα πάθη που αυτοί έχουν και εξαχρειώνουν τον άνθρωπο. Φιλάργυροι και πλεονέκτες οι ίδιοι, αντιπαθούν τους ελεήμονες. Αισχροί και σαρκολάτρες, βόσκοντας μέσα στον βόρβορο της διαφθοράς, λοιδορούν και εμπαίζουν τους σώφρονες και τους αγνούς, αφού οι τελευταίοι αποδεικνύουν ότι η αμαρτία και δη η σαρκική δεν αποτελεί κάτι το “φυσιολογικό” για την ζωή τού ανθρώπου, αλλά καθαρώς μια παρά φύσιν κατάστασιν. Ένα τρόπο ζωής που ο άνθρωπος δια της πίστεως και της υπακοής στο πανάγιο θέλημα του Χριστού επιβάλλεται να αρνηθεί και δια του αγώνος από την κατά φύση κατάσταση να ανέλθει στην υπέρ φύση κατάσταση της χάριτος και του αγιαστικού επιπέδου.

Όντως, η πνευματική κατάσταση όλων αυτών που αντιγράφουν όσους “κατεγέλων αυτού” του Χριστού, δείχνει ανισορροπία, κατάσταση αμαρτωλότητος και αποστασία.

Ο ηγεμόνας νους έχει σκοτισθεί με αποτέλεσμα να καταντά, αλλοίμονο, είτε σε κτηνώδη, είτε σε δαιμονιώδη κατάσταση. Έτσι η ενέργεια του νοός δεν μπορεί να επιστρέψει στην ουσία του ώστε ο άνθρωπος να ηρεμήσει, να δει την πραγματικότητα, να μετανοήσει και έτσι να ακολουθήσει τον δρόμο της μετανοίας και του αγιασμού. Αποτέλεσμα δε τούτου είναι και ότι αρνούνται, εάν καμμιά φορά υφίσταται και δια της αμβλύνσεως δεν έχει πωρωθεί, να ακούσουν τη φωνή τής συνειδήσεως η οποία όσο ισχνόφωνη και αν καταντά, επιτέλους δίνει το στίγμα της μέσα στην ύπαρξη και αποτελεί έστω και έναν οδοδείκτη προς την πορεία τής ορθής βιοτής.

Αλλά το κακό με τις περιπτώσεις των ανθρώπων αυτών γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Και καθίσταται μεγαλύτερο όταν αρνούνται να διδαχθούν από την ίδια την ιστορική πραγματικότητα. Όταν δηλαδή κλείνουν ερμητικώς τους οφθαλμούς τους και δεν θέλουν να δουν τον διαχρονικό εξευτελισμό και το κατάντημα όλων αυτών οι οποίοι εβάδισαν τον δρόμο τον οποίο οι ίδιοι τώρα ακολουθούν και κατά τρόπο μιμητικό αντιγράφουν τη ζωή τους.

Κάποτε ένας από την ταλαίπωρη ομάδα των ανθρώπων αυτών που λοιδωρούν την πίστη, αρνούνται τη σωτηρία που παρέχει ο Χριστός και εμπαίζουν τους πιστούς, σε στιγμή συνειδησιακής κρίσεως εξέφρασε τα εξής αξιοσημείωτα που φωτίζουν αρκετά την προβληματική τους συμπεριφορά: “Δεν χωνεύω να βλέπω ανθρώπους οι οποίοι εφαρμόζουν το ευαγγέλιο”. Στην δε ερώτηση “Μα τι σε πειράζουν εσένα οι άνθρωποι αυτοί;”, έδωσε την εξής απάντηση: “Κατά βάθος τους εκτιμώ, αλλά δεν θέλω να το παραδεχθώ. Ο τρόπος ζωής τους δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά συνεχώς με ελέγχει και δεν με αφήνει να ησυχάσω”.

Ναι, αυτό απάντησε η ταλαίπωρη εκείνη ύπαρξη για ν' αποδείξει ότι τελικώς ο άνθρωπος είτε δια της ολοκληρωτικής υπακοής στο θέλημα του Θεού θα ζει ειρηνικός και γεμάτος χάρη και χαρά, είτε δια της παρακοής, που ως δηλητηριώδες αγκάθι φυτρώνει και αναπτύσσεται επάνω στην κοπριά του εγωισμού, τελικώς θα ζει ένα βίο αβίωτο, γεμάτο άγχος και ταραχή. Ένα δράμα που οδηγεί στην ανισορροπία τής όλης ψυχοσωματικής υπάρξεως.

Τι να κάνουμε φίλοι μου; Φαίνεται πως κάποιοι αρέσκονται στην διαστροφή τού μαζοχισμού.

Και αυτά μεν για τα ταλαίπωρα θύματα του εχθρού που εκουσίως του κάνουν υπακοή.

Για τους πιστούς όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, αφού ο άνθρωπος του Θεού, όχι μόνο δεν ταράσσεται από τις ξεπεσμένες συμπεριφορές που περιγράψαμε, αλλ' αντιθέτως θεωρεί ευλογία και δοκιμάζει ανείπωτη χαρά όταν πάσχει για την αγάπη και τη δόξα τού Χριστού.

Ο λόγος τού ίδιου τού Χριστού : “μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ' υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού” (Ματθ. Ε' 11), τον ενθουσιάζει και τον κάνει να συνεχίζει τον αγώνα του έστω κι αν όλος ο κόσμος αποστατήσει. Έστω κι αν όλοι πέσουν επάνω του για να κάμψουν τον ζήλο του και το ορθόδοξο χριστιανικό του θάρρος. Και τούτο διότι “υμίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν” (Φιλιπ. Α' 29). Και οπωσδήποτε τούτη την αλήθεια ποτέ όσοι αξιωθήκαμε της αγάπης τού Ιησού δεν θα πρέπει να τη λησμονούμε.

Ας έχει λοιπόν δόξα ο Θεός και ας συνεχίζουμε συνειδητά, εν ταπεινώσει και βεβαίως με ιερό ενθουσιασμό τον αγώνα μας.

Αμήν.

 Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος