Ο Πρωτόκλητος Ανδρέας και η ομολογία της Πίστεως. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ευαγγελικό ανάγνωσμα

Εορτής Αποστόλου Ανδρέου. (Ιωάν. Α' 35-52)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Ίσως δεν έχει εκτιμηθεί όσο πρέπει η ευλογία που έχουμε ως Έθνος, το να δεχθούμε δηλ. την πίστη τού Χριστού από αυτούς τους ίδιους τούς Αγίους Αποστόλους.

Θαυμάζει κανείς όταν μελετά τις Πράξεις των Αποστόλων, τα ιερά συναξάρια και  αυτή την ιστορία. Θαυμάζει και εκπλήσσεται από το γεγονός ότι τόσο ο ελεύθερος Ελλαδικός χώρος, όσο και αυτές οι αλύτρωτες εισέτι πατρίδες, δέχθηκαν τον σπόρο τού λόγου τού Θεού από τους θεμελίους της πίστεως, τους Αποστόλους.

Όταν όμως ο λόγος στρέφεται στον Πρωτόκλητο Απόστολο, τον Ανδρέα, τότε η συγκίνησις αλλά και το αίσθημα της συνεπείας στην πίστη τού Χριστού και η εφαρμογή τής ζωής τής Εκκλησίας μας, πραγματικά κορυφώνεται. Βλέποντας το μαρτύριο του μεγάλου Αποστόλου στην Πελοπόννησο, στην πόλη των Πατρών, δεν μπορεί παρά να αναθεωρεί πολλά μέσα του που έχουν σχέση με την αυθεντική μας πίστη.

Όμως, μια σύντομη αναφορά στη ζωή τού Απ. Ανδρέου καθίσταται αναγκαία. Έζησε και μεγάλωσε στη μικρή κωμόπολη Βηθσαϊδά, δίπλα στη λίμνη τής Γαλιλαίας, όπου μαζί με τον αυτάδελφό του Σίμωνα έμαθαν και εξασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά. Το σκληρό όμως αυτό επάγγελμα δεν στάθηκε εμπόδιο στις υψηλές εφέσεις τής καρδιάς του. Αυτός ο φαινομενικά σκληρός, λόγω του επαγγέλματός του άνδρας, έκρυβε μια ευαίσθητη στα πνευματικά καρδία, γι' αυτό και παρακολουθούσε το κήρυγμα της μετανοίας τού Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

Αυτός δε ήταν και ο λόγος που ως πιστός Ιουδαίος ανέμενε μέρα με την ημέρα, με πόθο άγιο και λαχτάρα σωτηρίας τον ερχομό τού Μεσσία. Και έφθασε η ευλογημένη εκείνη ημέρα όπου ο Τίμιος Πρόδρομος Τον είδε, Τον αναγνώρισε και ομολόγησε: “Ίδε ο αμνός τού Θεού”!

Αυτό ήταν. Ο Ανδρέας με τον φίλο και συνάδελφό του Ιωάννη τρέχουν με ενθουσιασμό να τον γνωρίσουν.

- “Τι ζητάτε;”

- “Ραββί, πού μένεις;”

- “Έρχεσθε και ίδετε”. Ελάτε και θα δείτε.

Ήταν μέχρι τότε η συγκλονιστικότερη στιγμή τής ζωής τους. Γι' αυτό και ο Ιωάννης θα σημειώσει στο Ευαγγέλιό του ότι ήταν περίπου τέσσερις η ώρα το απόγευμα. Και έμειναν μαζί με τον Ιησού έως ότου νύχτωσε.  

Στιγμές μοναδικές και φύσει ανέκφραστες προς όσους πεισματικά παραμένουν άγευστοι της ευαγγελικής δηλ. της Ορθοδόξου παραδόσεως.

Ο Ανδρέας δεν κρατιέται. Ενώ είχε σκοτεινιάσει σπεύδει στον αδελφό του Σίμωνα και του ανακοινώνει ότι βρήκαν Αυτόν που περίμεναν, εκφράζοντας έτσι και την πρώτη ομολογία αυτός ο πρωτόκλητος μαθητής : “Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν”, τον Χριστό. Αυτόν που είχαν προφητεύσει οι προφήτες και αυτόν που αναμένει το Ιουδαϊκό έθνος αλλά και ο κόσμος ολόκληρος.

Φυσικά ο Ανδρέας, όπως και οι άλλοι μαθητές, ακολούθησε τον Κύριο τα τρία έτη που εκήρυσσε και θαυματουργούσε. Είδε από κοντά τα άχραντα πάθη, την ένδοξη Ανάσταση και έζησε το μοναδικό γεγονός τής Αναλήψεως. Η βίωση όμως του γεγονότος τής Πεντηκοστής γεμίζει την ύπαρξή του με τις αποστολικές δωρεές τού Αγίου Πνεύματος, πυρπολεί τον ζήλο του και με τις ευχές και προσευχές τής Κυρίας Θεοτόκου, φεύγει από τα όρια της Παλαιστίνης. Φεύγει γεμάτος Ιερό ζήλο για την διάδοση της Χριστιανικής πίστεως, έχοντας συνάμα και μια ιδιαίτερη σχέση και σύνδεσμο με το σύμβολο της νίκης. Με τον Τίμιο του Κυρίου Σταυρό.

Στη θαρραλέα και ακούραστη αποστολική του δράση, οφείλουν πάρα πολλά οι μαρτυρικές πόλεις και κωμοπόλεις τού Πόντου και της ευρυτέρας περιοχής. Ο Απόστολος Ανδρέας, επίσης είναι ο ιδρυτής τής Εκκλησίας τού Βυζαντίου! Δικαίως λοιπόν καυχώνται όσοι είναι διάδοχοι του Πρωτοκλήτου στην χρονική αποστολική διαδοχή, αλλά η καύχησις επιφέρει την ευλογία και το χάρισμα της πίστεως, όταν βεβαίως συνοδεύεται αδιασπάστως και από την Αποστολική διδαχή  στο θέμα της μοναδικότητας της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Αυτός δε είναι και ο λόγος που ολόκληρη η πονεμένη Ρωμιοσύνη, βλέποντας και ακούοντας τα αλλοπρόσαλλα κηρύγματα του Οικουμενισμού και τις θεατρικές λειτουργικές παραστάσεις Ορθοδόξων και κακοδόξων, ιδιαιτέρως τον παρακαλεί ώστε να προστατεύσει τους συνειδητούς και ακεραίους στην πίστη ποιμένες με το ποίμνιο, και σε όσα σημεία τής γης υφίσταται η Εκκλησία, ως φάρος τηλαυγής να λάμπει και να εξαποστέλλει το φως τής πίστεως του Χριστού. Το μοναδικό φως τής Ορθοδοξίας μας.

Το Αποστολικό του κήρυγμα ακούστηκε ακόμη στη Θράκη, στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία, έως και την περιοχή τής Αχαΐας. Έτσι η Πάτρα έχει την ιδιαιτέρα τιμή και ευλογία να δέχεται τις ευλογίες τού πολιούχου της και φυσικά να κατέχει θησαυρό της πολύτιμο την αγία κάρα, αλλά και τμήματα από τα ιερά του λείψανα.

Είναι λοιπόν άξιος ο Πρωτόκλητος Ανδρέας να κατέχει τιμημένη θέση ανάμεσα στους δώδεκα Αποστόλους, τους διαδόχους τού Κυρίου. Είναι ένας από τους πολυτίμους λίθους που στολίζουν αλλά και που στηρίζουν την Εκκλησία μας.

 Ένα άλλο όμως σημείο που θα πρέπει να σταθούμε είναι η προσωπική γνωριμία τού Ανδρέου με τον Χριστό. Δεν αρκέσθηκε απλώς στην ομολογία τού Ιωάννου τού Βαπτιστού. Θέλησε να Τον γνωρίσει από κοντά και να Τον ζήσει. Να μείνει κοντά σε Αυτόν που μας γνωρίζει πριν ακόμα έλθουμε στην ύπαρξη. Και τούτο το βλέπουμε στη συνέχεια της Ευαγγελικής περικοπής με τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ.

- Κύριε, “πόθεν με γινώσκεις;” Από που με γνωρίζεις;

Και ο Κύριος απαντά: - Πριν σου μιλήσει για μένα ο Φίλιππος, σε είδα με τα θεϊκά μου μάτια κάτω από την συκιά.

- Διδάσκαλε, εσύ είσαι αληθινά ο υιός τού Θεού, ο βασιλιάς τού Ισραήλ!

Και φυσικά τα λόγια αυτά του Ναθαναήλ δεν αποτελούσαν μια απλή έκφραση εκπλήξεως αλλά συνειδητή ομολογία πίστεως. Ομολογία πίστεως στον Υιό τού Θεού.

Ναι, ο Χριστός μάς γνωρίζει πολύ περισσότερο απ' όσο γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Μια εκ των ιδιοτήτων τού Θεού είναι και η Παγγνωσία του. Το θέμα όμως είναι εμείς να έχουμε αγαθή διάθεση – καλή προαίρεση, κάτι βεβαίως που εξαρτάται αποκλειστικώς από εμάς. Στην συνέχεια δε με κάθε ειλικρίνεια να στεκόμαστε μπροστά σε Αυτόν, που γνωρίζει τα “άδηλα και κρύφια” των καρδιών μας. Τούτο θα έχει ως συνέπεια την έκφραση και την ομολογία της πίστεως προς όλες τις κατευθύνσεις. Προς όλους τους ανθρώπους και φυσικά μέσα σε όλες τις καταστάσεις που εφ' εξής έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε έως το τέλος τής ζωής μας.

Φίλοι μου, είναι αδύνατον να αποφύγουμε την ομολογία τού Χριστού ενώπιον των ανθρώπων. Αντιθέτως μάλιστα, αυτό αποτελεί τιμή και καύχημά μας και οπωσδήποτε σηματοδοτεί αυτή την σωτηρία μας. Είτε η ζωή μας είναι πολυκύμαντη, είτε ταπεινή, ήρεμη και ήσυχη, οι περιστάσεις μέσω των πνευματικών νόμων θα μας φέρουν σε στιγμές που είτε θα ομολογήσουμε την θεότητα του Χριστού και την μοναδικότητα της Εκκλησίας Του, είτε θα αρνηθούμε ό,τι πολυτιμότερο μπορούμε να δώσουμε για την αγάπη Του, δηλ. την πίστη Του.

Απομένει λοιπόν στον καθένα μας να παρακολουθήσουμε την Αποστολική και καρτερική πορεία αλλά και το θριαμβευτικό τέλος διά του Σταυρού τού Αποστόλου Ανδρέου, ή αλλοίμονο να αισχυνθούμε για τον Σταυρό και την πίστη μας με όλες τις συνέπειες επιλέγοντας μια νοθευμένη πίστη. Μια πίστη “χριστιανική” που αποσυνδέει την Ανάσταση από τον Σταυρό και καταντά την πίστη ένα απλό συναίσθημα. Μια δηλ. κατάσταση που μπορεί να περιέχει εξωτερικό φολκλόρ με φορτισμένο συναίσθημα και αγαπολογική συνθηματολογία, που όμως ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με την Αποστολική πίστη. Την πίστη που μας παρέδωκαν οι άγιοι Απόστολοι. Την πίστη για την οποία σταυρώθηκε ο Πρωτόκλητος Ανδρέας. Την πίστη που μας διασώζουν οι επίσημοι Άγιοι μέσα στο Σώμα τής Εκκλησίας μας.

Αμήν.

    Αρχιμ. Ιωήλ  Κωνστάνταρος