Μητρόπολη Πειραιώς. Εις μνημόσυνον του φλογερού ιεραποστόλου και ομολογητού αειμνήστου Νικολάου Σωτηρόπουλου

 Εις μνημόσυνον του φλογερού ιεραποστόλου και ομολογητού αειμνήστου Νικολάου Σωτηρόπουλου

Έφυγε από την παρούσα πρόσκαιρη και μάταιη ζωή για την αιώνια πατρίδα ο μεγάλος και ακαταπόνητος εργάτης και θερμός απόστολος του Ευαγγελίου, ο διαπρύσιος κήρυκας της Ορθοδοξίας και ομολογητής της Ορθοδόξου πίστεως, Νικόλαος Σωτηρόπουλος. Σίγησε η γλώσσα, που επί 50 σχεδόν έτη, μετέδιδε στον πιστό λαό του Θεού «ρήματα ζωής αιωνίου», η γλώσσα που ήλεγχε με προδρομική παρρησία την πλάνη και την αίρεση. Έσβησε η θεοφώτιστη γραφίδα, που ερμήνευε και ανέλυε τις Γραφές και χειραγωγούσε προς τα άνω. 

Ο αείμνηστος Νικόλαος υπήρξε «σκεύος εκλογής», «αφωρισμένος εκ κοιλίας μητρός αυτού» (Γαλ.1,15), μιμητής του αποστόλου Παύλου, πιστός «άχρι θανάτου» (Αποκ.2,10), γνήσιο πνευματικό τέκνο του αειμνήστου πρώην επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, του μεγάλου αυτού πνευματικού και πατερικού αναστήματος της εποχής μας.  Ήταν άνθρωπος της αρετής και της ασκήσεως. Πράος με τους αγαθούς συνομιλητές του. Ταπεινός στο φρόνιμα. Λιτοδίαιτος και λιπόσαρκος στο σώμα. Ασκητικός και αφιλοχρήματος, εργαζόμενος για το Χριστό και την Εκκλησία αφιλοκερδώς, μη έχοντας ποτέ χρήματα στην τσέπη του. Ήταν ο άνθρωπος, που καθημερινώς εβίωνε στην πράξη το ευαγγέλιο, που κήρυττε με τον λόγο του.

 Με πολλά χαρίσματα τον προίκισε ο Θεός, τα οποία διαπιστώσαμε, όσοι είχαμε την ευκαιρία και την ευλογία να τον γνωρίσουμε από κοντά. Ιδιαίτερα όμως ξεχώριζε για το χάρισμα του λόγου, γραπτού και προφορικού, για το χάρισμα της ερμηνείας των Γραφών, αλλά και για το χάρισμα να ελέγχει και να καυτηριάζει με θάρρος και παρρησία την πλάνη και την αίρεση και αυτούς που την εκφράζουν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Ο λόγος του, χαριτωμένος, φορτισμένος με την δύναμη του αγίου Πνεύματος, ως αύρα λεπτή και ως «δρόσος Αερμών», ενέπνεε, έτρεφε πνευματικά, στήριζε τους αδυνάτους στην πίστη, παρηγορούσε τους δοκιμαζομένους. Ωστόσο, όταν επρόκειτο να πατάξει την πλάνη και την αίρεση, την ασέβεια και την ανηθικότητα, την αδικία και την καταπάτηση των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, ο λόγος του γινόταν ελεγκτικός, ορμητικός, χειμαρρώδης, προδρομικός. Καθημερινό εντρύφημά του παιδιόθεν ήταν η αγία Γραφή, την οποία ερμήνευε πάντοτε με βάση τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας. Κατ’ εξοχήν επιδόθηκε στην ερμηνεία δύσκολων χωρίων της αγίας Γραφής, την οποία κατέγραψε και αποθησαύρισε στο τετράτομο έργο του «Ερμηνεία Δυσκόλων Δωρίων». Το άλλο περισπούδαστο έργο του «Ίδε Ιησούς ο Γιαχβέ», το αξεπέραστο «Αντιχιλιαστικόν Εγχειρίδιον» καθώς και τα άλλα έργα του, θα αποτελούν πολύτιμους θησαυρούς στο χώρο της ερμηνευτικής και της ποιμαντικής μας θεολογίας και τις αντιμετωπίσεως των αιρέσεων. Χιλιάδες ψυχές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ωφελήθηκαν πνευματικά και στηρίχθηκαν στην Ορθόδοξη πίστη από τα κηρύγματα και το συγγραφικό του έργο.

Μεγάλους κόπους κατέβαλε ο αείμνηστος Νικόλαος για την καταπολέμηση των πλανών και αιρέσεων της εποχής μας, γενόμενος μιμητής των αρχαίων μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, των αγωνισθέντων υπέρ της Ορθοδοξίας. Ιδιαιτέρως στρέφονταν ο μακαριστός εναντίον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, η οποία έχει πάρει τα τελευταία χρόνια επιδημικές διαστάσεις στο χώρο της Εκκλησίας μας, όπου κληρικοί όλων των βαθμίδων (με προεξάρχοντες πατριάρχες και επισκόπους) και θεολόγοι, υπηρετούν με συνέπεια τον θρησκευτικό συγκρητισμό του οικουμενιστικού τέρατος, με απρόβλεπτες συνέπειες, στο άμεσο μέλλον, για την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας.

   Για τον ελεγκτικό του λόγο και για τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας υπέμεινε πολλούς διωγμούς και θλίψεις, με αποκορύφωμα τον περιβόητο αφορισμό του, ο οποίος όλως αδίκως και αντικανονικώς του  επεβλήθη από κάποια ξένη προς την Κανονική Παράδοση της Εκκλησίας μας «Μείζονα και Υπερτελή Σύνοδο». Όπως ο ίδιος αναφέρει σε ένα σχετικά πρόσφατο δημοσίευμά του, τον αφόρισαν «χωρίς απαγγελία συγκεκριμένης κατηγορίας και χωρίς κλήση σε απολογία», επειδή ήλεγξε τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κ. Στυλιανό για σοβαρότατες, κατά την κρίση του, δογματικές παρεκτροπές. Και αντί η εν λόγω Σύνοδος να ερευνήσει και να εξετάσει αμερόληπτα και αντικειμενικά, αν όντως ευσταθούν, όσα ο αείμνηστος Νικόλαος καταλογίζει εις βάρος του Αρχιεπίσκοπου, αυτή, ενεργούσα προφανώς με κοσμικά κριτήρια, του επέβαλε ένα βαρύτατο επιτίμιο, το οποίο επιβάλλεται μόνο σε κακοδόξους και αιρετικούς. Το «παράπτωμά» του ήταν η δήθεν εισπήδηση σε άλλη Εκκλησία. Αλλά οι Ιεροί Κανόνες, για το παράπτωμα της εισπήδησης σε άλλη Εκκλησία, κανονίζουν τους παραβάτες κληρικούς, και όχι τους λαϊκούς! Κανένας Ιερός Κανόνας δεν απαγορεύει στον λαϊκό να κηρύττει όπου επιθυμεί, φθάνει να ορθοτομεί την αλήθεια της Εκκλησίας μας.

  Έτσι ο ζηλωτής της ευσεβείας Νικόλαος βάσταζε επί δύο και πλέον δεκαετίες τον σταυρό του αφορισμού, με πολλή υπομονή, ενθυμούμενος και ενισχυόμενος από τον λόγον του μακαρίου Παύλου «πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β΄Τιμ.3,12). Η Εκκλησία μας βεβαίως θεώρησε αυτόν τον «αφορισμό» ως άκυρο και γι’ αυτό ουσιαστικά τον δεχόταν σε κοινωνία. Μάλιστα πολλοί επίσκοποι και κληρικοί τον καλούσαν στις Ιερές Μητροπόλεις και στους ναούς ως ομιλητή. Η εκκλησιαστική κήδευσή του και η παρουσία, κατ’ αυτήν, τεσσάρων Μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος, (του Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά, Πειραιώς Σεραφείμ, Γόρτυνος κ. Ιερεμία και Δρυινουπόλεως κ. Ανδρέα), δεκάδων κληρικών και μοναχών, καθώς και εκατοντάδων πιστών από όλη την Ελλάδα, αποτελούν μία ακόμη μαρτυρία και επιβεβαίωση του εκκλησιαστικού πληρώματος, περί της αντικανονικότητας και ακυρότητας του αφορισμού του.

Θεωρήσαμε χρέος μας να αναφερθούμε με την παρούσα ανακοίνωσή μας στο πρόσωπό του όχι μόνον ως ένα ελάχιστο δείγμα τιμής και ευγνωμοσύνης προς τον μεταστάντα αγωνιστή και ομολογητή αδελφό μας, αλλά και διότι αποτελεί, πιστεύουμε, για όλους μας, λαμπρό παράδειγμα συνεπούς χριστιανικής ζωής και ομολογίας της Ορθοδόξου πίστεως.

Προσευχόμαστε ο Θεός να τάξει την ψυχή του ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται. Να συγχωρήσει όσους αδίκως τον αφόρισαν και ποικιλοτρόπως τον συκοφάντησαν. Ικετεύουμε, τέλος, τον ίδιο να πρεσβεύει προς Κύριό μας, να αναδείξει και άλλους ομολογητές, της δικής του αξίας, διότι τους έχει απόλυτα ανάγκη η Εκκλησία μας στους σύγχρονους χαλεπούς καιρούς μας.

Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ ημών Νικόλαε!

Εκ του  Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών